Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina
Sens chuc ni suc.
L’ostal se restrenhís, se restrenhís lor talha,
Bufan espés e mai que mai
Sentisson se sarrar lo fiular de la dalha
Cada jorn mai.
A-n ela los ivèrns li an laurat la cara,
Tavelat la pèl de pertot,
E se son uèlh trufet, de còps, lusís encara,
I o cal tot.
Sortís lo cadieron e, sul davant de pòrta,
Ten de sarcit, de petaçat,
Dins los dardalhs d’un ser que doçament asòrta
De son passat.
E son òme, que ièr li èra causa banala
De passar redde botonat,
S’i son torcits los rens, sembla portar la mala,
Malagonhat !
Va pas pus al cafè : los tres de la manilha,
Totes, li son passats davant ;
Repassa lo jornal, sietat jos la
ramilha,
D’ara endavant.
Son coma dos crostets al fons d’una panièra
Dempuèi que la dròlla, a París,
Son montats lapinar dins una lapinièra,
Luènh del país.
Rai, tot aquò menut, quand devala, lor dona,
Lèu fait, mal fait, a la chut-chut,
Contra un bilhet plegat, una sembla-potona
D’un pòt ponchut.
Puèi an pas pus, los
vièlhs, per caufar
lor sanqueta,
Polits a mòrt, manhacs tot plen,
Qu’aqueles comuniants, emblancats, en rengueta,
Sus la telé.
Alara per trompar la rotina
inodòra,
Sens gost, sens calor, sens color,
Se’n van, coma a vint ans, quatre jorns en Andòrra
O al Volon.
Aquí tot lor fa fial, es coma una renòça,
Una rèire-
luna de mèl,
Un elixir d’amor dins lor temps que s’amòça,
Un idromèl.
E cadun se sovén, e la memòria parla :
Lo trin per la Còsta d’Azur
E lo cambròt novial
perdut dins Monte-Carlo ;
Badan l’agur.
An un pauc de banhat sus la gauta rafida
E se’n tornant cap a l’ostal,
E, barlinga-barlanga, atal reprén la vida,
Atal-
atal.
Fins aquel jorn benlèu que lor vendrà racina
Per l’eternitat a l’artelh,
Que se veiràn, benlèu, cambiats, el en ausina,
La femna en telh.
Mas per ara sul
puèg, las nuèits de marinada,
Òm ausís, amont, jol plumon,
Al polsar de Baucis se mesclar l’alenada
De Filemon.
