Sus la blanca arena que calinha la mar
Tornarà jamai la piada de ton pas
Un camin solitari de pena e
de silenci ven
Fin qu'a l'aiga pregonda
Camin solitari de dolors mudas que ven
Finqu'a l'escuma.
Dieu sap quina crenta t'acompanhava,
Quant, de dolors novas an degut escondre
Per t'alongar aquí,
breçada per lei cants
Dei cacalausas marinas.
Refranh :
Te'n vas Alfonsina ambe ta solituda,
Qu'un poema nou siás anat cercar,
Una votz antica de vent e de sau
T'a empurat l'arma, e siás
emmascada
E te'n vas, coma dins un sòmi,
Dormir, Alfonsina, vestida de mar
Cinc sirenetas te menaràn per de camins
D'algas e de corau, e de fosforescents chivaus-marins
Faràn un rondeu per tu. Puei
leis estatjants
De la mar granda vendràn
Festejar ambe tu.
Amossa lo lum, maire, laissa-me
Laissa-me te dise, que sorme en patz
E se eu veniá, diga-ie jamai que siáu aquí,
Diga-ie que siáu partit.
E se eu veniá, diga-ie jamai que siáu aquí,
Qu'Alfonsina jamai tornarà.
