Parlatz-me de la pluèja e non pas del bèl
temps,
Que me fa romegar e
cracinar las dents ;
Del bèl asur n’ai un racatge…
Perqué l’amor mai grand que visquèri aiçà-bas,
Lo devi a Jupitèr, al poder de son braç :
Me davalèt d’un cèl d’auratge.
Un vèspre de novembre, endessús mon teulat,
S’ausissiá un tronàs qu’aviá reviscolat
Tot lo país per sa poténcia ;
Bondissent de son lièch en rauba de satin,
Ma vesina
tustèt, o disi sens mentir,
Per reclamar mon assisténcia.
Siái soleta e ai páur, dobrissètz
sioplet,
Mon espós es partit, valent e tranquillet,
Nos cal ben faire a
la carreta :
Tre que brilha un eslhauç, deu quitar son ostal
Per ganhar nòstre pan, va vendre, es aital,
Sos paratròns quand lo cèl peta.
Benesiguent lo nom de Benjamin
Franklin,
L’enrodèri sens pena de mon braç calin,
E l’amor faguèt la seguida.
Tu que vendes de paratròns fièr coma un gal,
Perqué n’as pas pensat d’equipar ton fogal ?
Es l’oblit pus grand de ta vida.
Quand la luna posquèt mostrar son primièr
rai,
La bèla aviá enfin conjurat son esfrai,
E retrobat tot son coratge ;
Rejonhèt
son marit, véser s’aviá secat,
Me donant rendètz-vos los jorns de temps macat,
Cada còp que farà auratge.
Desempuèi aquel jorn, ai lo morre levat,
Ai badat cap al cèl, esperant
lo rebat
D’una pichòta nivolada ;
Agachant l’estratús, espinchant lo nimbús,
En faguent de clinhets al pus pichòt nimbús,
Ailàs es pas jamai tornada.
Dins
aquesta serada son òme vendèt
Tant de tròces de fèrre qu’aquò lo rendèt
D’un còp richàs e milionari ;
E l’aviá carrejada jol cèl sempre blau
Que cobrís lo desèrt d’un país
escamau
Se rabinar lo tafanari.
Baste que ma cançon, en volant dins l’etèr,
Anèsse li parlar del braç de Jupitèr,
Que per la vida nos assembla,
Li contar qu’un
tronàs assassin e brusent
Dins lo mil de mon còr a daissat lo dessenh
D’una floreta que la sembla.
