A sei pichòts nebots, i aviam dich que s’èra
endralhat
Avau en
America sens un sòu, tot desbraiat.
Esperaviam plus jamai de reveire
Aqueste espelofit sensa maniera.
A Buenòs-Aires èra mesclat dins saup pas ‘queu trafic,
Mai es revengut tot
cargat ‘mé de presents polits :
‘Na titèi que quand fai pipí s’aboca,
‘Mé de tetés gonflables emé la boca.
Tonton Cristòbal es revengut,
De pesòs, de lingòts ne’n cagava a non
plus.
La familha ipocrita fai: « Viva lo barbut ! »
Tòntòn Cristòbal es revengut.
Despuei qu’es arrivat, tubam que de marrit tabac,
Mandam de còps de fiòc pertot, nòstei vièlhs
branton pas.
E coma lei durs mastegam la chica,
E cracham a sièis pas coma au Meissica.
Coma es estat guerrieròs, es pas un teta-buòu,
A agantat Buffalò-Bill au
lassò sus son muòu.
Tòntòn sentiá tant marrit de la boca
Qu’a estubat l’autre coma una mosca.
Tòntòn Cristòbal es revengut,
De pesòs, de lingòts ne’n cagava a non plus.
La familha ipocrita fai: « Viva lo barbut ! »
Tòntòn Cristòbal es revengut.
Es pas ben grand ‘mé son menton enfonçat
dins lo còu,
A lo tuièu d’escapament quasiment per
lo sòu.
E son nas tot cubert de cicatriças
Fai pensar un pauc a una saussiça.
Amé sei fuèlhas de caulets, pòu devinar lo vent.
E dau jorn que s’estramassèt, n’a gardat qu’una
dent.
« Cristòbal, sentètz un pauc la biqueta »,
Disiá ma maire un brison besuqueta.
Tòntòn Cristòbal es revengut,
De pesòs, de lingòts ne’n cagava a non
plus.
La familha ipocrita fai: « Viva lo barbut ! »
Tòntòn Cristòbal es revengut.
Tòntòn es mòrt lo jorn qu’a
oblidat de respirar,
Sa distracion fatala autant lèu
nos a fach plorar.
E i aviá mema un vièlh que s’empegava
A la santat dau mòrt que ne’n badava.
Desempuei son fantauma a pè-cauquet fai paur i gents
Que se trufavan d’eu dau
temps qu’èra encara vivent.
Vèn la nuech tirar lei pès de ma maire
Qu’autant lèu manda un bacèu a mon paire.
Tòntòn Cristòbal es revengut,
Lei pesòs, lei lingòts, i aurà ren
de perdut,
Car lo testament lega i nebots leis escuts.
Tòntòn Cristòbal es revengut.
