Las claus son perdudas
E cossí dobrir
La pòrta d'aur del paradís ?
La boca es cosuda
E cossí parlar
De nòstre amor, cossí cantar ?
I aviá que la masca
Per trissar menut
Lo crapaud blanc banut
E de son det forcut
Signar l'òme e lo fruch.
Las claus son perdudas...
La lama es torçuda
E cossí copar
Tot lo boès mòrt, cossí podar ?
I aviá que la gaita
Per copar de l'uèlh
La nèit en dos morcèls
E de son caramèl
Far nàisser un jorn novèl.
Las claus son perdudas...
La feda es tonduda
Onte traparà
Pro de calor per se caufar ?
I aviá que la femna
Per d'un blanc cordèl
Cordurar tèrra e cèl,
E dins son grand mantèl
Plegar lo mascle bèl.
Las claus son perdudas...
Nòstra tèrra es nuda
E cossí cobrir
Ara se la grana poirís ?
I aviá que lo fabre
Per prene a son jòc
Lo fèr mai dur que ròc
E per plegar al fuòc
La ròda e lo bigòs.
Las claus son perdudas...
La montanha es muda
Ara que son mòrts
Los castanhièrs, la bòria, l'òrt.
I a pas que l'enfança
Per seguir de l'uòlh
Lo trace caminòl
Poplat de rossinhòls
Que mena sul planhòl.
Las claus son perdudas...
Mas...
La pòrta es fenduda
I a pro d'un bacèl
Per la dobrir sul blau del cèl.
