Per doblidar
Nòstre occitan
Mai a París,
Sèm pas pro luènh
De nòstra
len-
Ga del país.
Cal dire qu’ai-
Mam pas nos fai-
Re tròp pregar
Tanlèu que nos
Trapam a dos
Per la parlar.
E quand
n’avèm
Del Parisenc,
De son caquet,
Un plen sadol,
Que volèm pol-
Sar un pauquet,
Als quatre vents
Ambé l’accent
Fasèm petar
Un "Macarèl !"
Plen de solelh
E d’occitan.
Soi pas caput
Mas ’quela put-
A de francés,
Sens èsser con
De
còps i com-
Preni pas res.
Es vertat que
Del temps que de-
Viái l’estudiar,
Ai, francament,
Mai que sovent
Festanhejat.
Tanben me cal-
Guèt quand l’ostal
S’es desanat,
Filar de lis
Per los camins
Qu’ai batanats ;
E, s’al francés
Me soi remés,
Te juri plan
Qu’ai pas pogut
Parlar ponchut
Mon occitan.
De qu’avèm fait
Del mes de mai
Seissanta uèit
Per qu’a París
Tot lo país
Se n’ane uèi ?
Nos cal partir,
Quitar la ti-
Na, lo vaissèl.
I a pas degús
Aurem pas pus
De vin novèl.
Ieu fau seguir
Ma vièlha gui-
Tarra de boès,
Segur d’en trai-
Re pas jamai
Que de patoès.
Lo qu’a lo biais
Ja t’i dais-
Si ben gratar ;
Gràcia a sos dets
Fau pas pinquet
De l’occitan.
Mas’s que ficral
L’accent mairal
Me fa languir.
L’ai
dins la pèl
E me vòl pel-
Tirar d’aquí.
Ai bèl charrar,
Çò que m’arra-
Ca mai que mai,
Seriá puslèu
Que m’an fait beu-
Re que de lait.
Aquò se fa
En pr’aquí-la
E n’ai ofèrt.
D’aver lo nas
Coma un gipàs
Soi pas plan fièr.
Al primièr trin
Sab’s que m’atri-
Ga de montar,
De tant qu’ai set
De vin claret
E d’occitan.
