Acostumat,
Vestit, costumat.
Siás lèu consumat
Al fuòc del passat
E tos enfants,
Tròp lèu venguts grands,
Sas çò que …

Legir tot

Acostumat,
Vestit, costumat.
Siás lèu consumat
Al fuòc del passat
E tos enfants,
Tròp lèu venguts grands,
Sas çò que ne fan
De ton occitan.

E la lana borruda
De ta vièlha abituda
Coma la solituda
De ta vida t’aduda.

Lo temps perdut,
L’espèr revengut,
As pas fait, agut
Çò qu’auriás degut.
Machegaràs
Ton passat, còl ras
Que demembaràs
Quand lo contaràs.

Coma un vièlh parpalhòl,
Bavarisa a mièg còl
Te levas de pel sòl,
Militant clesquemòl.

Adieu l’amic,
Soi pas vengut ric
Ni agut sul pic
Fuèlhas de garric.
Siaguèt aital,
Tornan a l’ostal
Coma un vièlh chaval
Qu’a paur del trabalh.

Las annadas passadas,
Affichas empegadas,
Milierat de seradas.
Plòu pas sus la secada.

Dins son acordeon
A metut de cançons
Per far dansar gojats e filhas
Viran coma de fuèlhas
Sus la plaça …

Legir tot

Dins son acordeon
A metut de cançons
Per far dansar gojats e filhas
Viran coma de fuèlhas
Sus la plaça del vièlh
Mercat.

A l’amor i a pas dreit,
I cal tota la nuèit
Bolegar son sac de musica
Aurà pas una mica
Dels potons a tot vam
Balhats.

Se soven qu’autres còps,
Sa femna, un polit tròç
L’aimava de totas sas bocas.
Vei un òme, se colca
Per viure lo darrièr
Pecat.

Entre dos bels refrans,
Per se balhar de vam
Bèu un còp a pòt de cantina ;
De vin a gost de tina
D’un fons de barricòt
Tirat.

E la nuèit e lo vin
Fan virar son topin
Coma las cambas dels dansaires.
Ja se’n manca pas gaire
Que sus son sòrt age
Plorat.

Un bèl jorn, pataflau !
Lo bufet petarà
E aqui, al nas dels dansaires,
Veirem s’escapar l’aire
De musica de sang
Mesclat.

Cada an, al primièr bronzinadís de calor, sus la platana de la cort, una cigala entemenava son cant. Èra, a …

Legir tot

Cada an, al primièr bronzinadís de calor, sus la platana de la cort, una cigala entemenava son cant. Èra, a quicòm pròche lo mes de junh. Aquela puta de bèstia n’aviá per l’estiu a cantar sa sèga-sèga. Ièu, soi conegut par esser pacient ; disi pas. Solament, al cap de dètz ans – sabi pas s’èra totjorn ma cigala o sa rèira filha – commencèt de me conflar. Un jorn de sièsta marrida o de match a la tele, sabi pas, mas enfins un jorn aital, sortiguèri ambe l’engranièra per esclafar tot pròpret la cigala cassa-colhas.

Quand me vegèt, s’arrestèt de crinca-cricar e, aquò’s madur, se me metèt a parlar.
De que vòls far ambe ton engranièra ?
T’esclafar, i tornèri còp sèc.
De que t’ai fait, ièu tant petita, per que m’esclafes ?
M’embaranas e fa detz ans !

T’embarani e fa detz ans ? T’embarani per çò que ièu, ai pas quitat de crèire dins ma lenga ; ai pas jamai arrestat de cantar amai se degun m’ausissiá. E, pr’aquò me vòles tuar ? Es per tu que deuriá esser lo còp d’engranièra grand fenhant !
E, coma fan las cigalas en s’envolant, la paura bèstia me pissèt dessus coma per punt final e revelator a son discors.
Soi dintrat a l’ostal, ai atudat la tele o daissat lo rostit far sa sièsta, e ai despenjat ma guitara, vergonhós.

Tant de paraulas engraissadas
A còp de vielhs, de taulejadas
Que lo poder s’es afartat.
Tòca-manètas, ventre conflat
Contra aquel …

Legir tot

Tant de paraulas engraissadas
A còp de vielhs, de taulejadas
Que lo poder s’es afartat.
Tòca-manètas, ventre conflat
Contra aquel biais de gobernança
Nos cal plan dintrar dins la dança :

I a pas quatre camins a prendre ;
Ne sabi un, es pas lo mendre
Per engranar aquela merda
Sabetz, i a pas de temps a perdre
Cal dire adieu a la familha
E se’n anar, gojats e filhas

Refrain :
Lo vestit verd, la carabina
E d’amagat dins las ausinas
Perduts al mieg de las Corbièras.
Gausar la guerra bartassièra

Benlèu qu’aquò’s passat de mòda
Que lo temps a virat la ròda
Ièu cresi qu’es pas acabat
Cal continuar l’entemenat
M’a pas quitat del ròm la sèt,
Me ten dempuiei seissanta sèt.

Los discorses d’un president,
N’ausissetz un, n’ausissetz cent.
Lo pòple brandís sa talent.
Las paraulas, coma lo vent
Se’n van bufar dins las platanas,
Dins las panièras de patanas

Refrain

Notables francimandejats
N’i a mai que mai, paure gojat
Los mestres de la capitala
Coma valor fondamentala.
La terra dormís jol cotiu
Dins las aroinas ren que viu.

Quand lo papet faguèt lo partatge
Me daissèt pas un gròs eretatge
Visca la cogorda e la cogordeta ,
Visca …

Legir tot

Quand lo papet faguèt lo partatge
Me daissèt pas un gròs eretatge
Visca la cogorda e la cogordeta ,
Visca la cogorda e lo cogordon.
A mon frairòt comprèt un garatge
Ama sòrre paguèt un bèl maridatge
A ièu me balhèt tot son jardinatge
Am buna cogorda ma guitarra es facha
Amb la cogordeta agèri un potatge
Amb lo cogordon una gorda ai facha
Plan mercès papet per ton eretatge.

Avètz vist los paures vièlhs
Davant l’espital ?
Son assietats al solelh
Dins lors vestits blaus
An perdut log ost …

Legir tot

Avètz vist los paures vièlhs
Davant l’espital ?
Son assietats al solelh
Dins lors vestits blaus
An perdut log ost de l’espèr,
Lo temps a passat.
La mòrt ven un pauc cada sèr
Sus lors caps pelats.
Lor caldrà daissar la vida,
Daissar l’espital
Per anar noirri la tèrra
Tèrra de trabalh.

Avètz vist dins la Corbièra
Aquelis ostals ?
Son arrengats al solelh
Dejos lo cèl blau
Son partits los filh de l’espèr
Lo temps a passat.
La mòrt ven un pauc cada sèr
Moisir lo teulat.
D’òmes venguts de la vila
Als crits estrangièrs
Que s’ausisson per las vinhas
Vinhas sens bordièrs.

Avètz ausit la colèra
Que contenem mal ?
Es pas per los vièlhs que crida
Ni per l’espital ;
es pers alvar nòstra tèrra
Per sa dignitat
Avèm pas perdut la guèrra
Al prat dels Cremats.
Deman dins cada vilatge
Vièlhs, joves mesclats
Prendran la paraula viva
Viva de rambalh.

Lauceja dins la nueit
D’aquel mes de julhet
Lo blau de l’ambulança.
S’escampa dins un crit
A mitat engolit
Lo …

Legir tot

Lauceja dins la nueit
D’aquel mes de julhet
Lo blau de l’ambulança.
S’escampa dins un crit
A mitat engolit
Lo vam de l’esperança.
Lo silenci glaçat
Tot d’un còp es tombat
Sus la carrièra nusa.
Darrier lo contravent
Lo lengarut valent
De tot lo mal t’acusa.

Un vent caluc sense calor
Banha de mar las pèiras.
Passan las fèstas de Colhora,
Qualqu’un manca a la fièra.

Ara quatre òmes en blanc,
Dins ta carn, dins ta sang,
Fosegan per ta vida.
Compreni a mitat
Que tot es acabat
Quora la lum s’atuda.
La flaira de l’etèr
Me daissa sens espèr,
Sortissi de la sala.
Mon amor s’es perdut
Dins aquel lum nharut
Que raja per la vila.

Ai paur d’èsser tot sol
Ambe mon grand sadol
De tristessa, de pena.
Lo temps que va passar
Podrà pas amassar
D’amor aquela mena.
Fa dètz calendrièrs
Que, fulhet per fulhet
Escampèri sens Ela.
Dempuèi aquela nueit
Ont, al cèl de mon leit,
S’atudèt una estela.

Cada an, al primièr bronzinadís de calor, sus la platana de la cort, una cigala entemenava son cant. Èra, a …

Legir tot

Cada an, al primièr bronzinadís de calor, sus la platana de la cort, una cigala entemenava son cant. Èra, a quicòm pròche lo mes de junh. Aquela puta de bèstia n’aviá per l’estiu a cantar sa sèga-sèga. Ièu, soi conegut par esser pacient ; disi pas. Solament, al cap de dètz ans – sabi pas s’èra totjorn ma cigala o sa rèira filha – commencèt de me conflar. Un jorn de sièsta marrida o de match a la tele, sabi pas, mas enfins un jorn aital, sortiguèri ambe l’engranièra per esclafar tot pròpret la cigala cassa-colhas.

Quand me vegèt, s’arrestèt de crinca-cricar e, aquò’s madur, se me metèt a parlar.
De que vòls far ambe ton engranièra ?
T’esclafar, i tornèri còp sèc.
De que t’ai fait, ièu tant petita, per que m’esclafes ?
M’embaranas e fa detz ans !

T’embarani e fa detz ans ? T’embarani per çò que ièu, ai pas quitat de crèire dins ma lenga ; ai pas jamai arrestat de cantar amai se degun m’ausissiá. E, pr’aquò me vòles tuar ? Es per tu que deuriá esser lo còp d’engranièra grand fenhant !
E, coma fan las cigalas en s’envolant, la paura bèstia me pissèt dessus coma per punt final e revelator a son discors.
Soi dintrat a l’ostal, ai atudat la tele o daissat lo rostit far sa sièsta, e ai despenjat ma guitara, vergonhós.

Vòli contar l’istòria a jamai tròp famosa
Que se passèt un sèr, aval cap a Tolosa
Pensi qu’es "Ribeirac" que …

Legir tot

Vòli contar l’istòria a jamai tròp famosa
Que se passèt un sèr, aval cap a Tolosa
Pensi qu’es "Ribeirac" que se disiá lo luòc
Ont èri anat cantar un pauc la lengadòc.

Lo Larzac èra fresc dins totas las memòrias
dels vinhairons tanben, tota nòva la glòria
S’aviás pas un berret, passaves per un fòl
E se ères pas barbut, òm te cresiá en dòl.

Enfins, èra un temps ont las causas anavan
Qu’après aver cantat, lo bal fòlc començava
Lo rondèu, la polkà, lo saut, lo riga-raga
Te tombavan dessús coma pluèja qu’asaga.

Al fonse sus un traste, en barba e berreta,
Qualques joves faisán resquitar la cabreta,
Bufar l’acordeon, clasquejar la guitarra ;
En aquel temps, spvent èra pas coma ara.

Erem ambe Joél, pegats a la buveta,
Coma dròlles escontant lo conte d’un papeta
Un òme tot en cuèr, a costat d’aquel monde
Ambe son "òpinel" se curava las onglas.

Ne deviá aber pron d’aquela pantomima,
Tot d’un còp, de son punh que la fotra anima
Te fot un cacha-morre al primièr que s’avança
Era "saut de lapin" que se disiá la dansa.

Puèi, per complir lo còp, lo traste escalabra
Talha l’acordeon, embosena la cabra
Que de son crit agut i traucava l’aurelha ;
La guitarra tanben la fot coma una pelha.

Enfins, plega cotèl, colèra, malvolença
Per fugir coma un pet dins lo jorn que comença
Daissant los musicians, lo cimbol a la camba
Córrer coma un tropèl quora lo gos la ramba.

Tu qu’escotas mon cant, sabi çò que ne penses :
Cal èsser desobrat per compausar de pèças
Que contan dins un biais d’escritura un pauc nòble
Çò que te penja al nas se conflas tròp lo pòble.

Lo camin sus la montanha
Lo seguèri tot un brieu
Caminavi sens companha
Èra a la fin de l’estiu
Me …

Legir tot

Lo camin sus la montanha
Lo seguèri tot un brieu
Caminavi sens companha
Èra a la fin de l’estiu
Me cridèt delà la sanha
Coma gasavi lo riu
Una filha de campanha
Que me trobèt agradiu

Me prenguèt dins una jaça
A l’abric de la calor
Causiguèt la bona plaça
Sul fen per parlar d’amor
Ni jamai èra pas lassa
Me mordiguèt a dolor
Vesiam per la pòrta bassa
Lo cèl cambiar de color

Lo camin sus la montanha
Que se pèrd delà lo riu
Una filha de campanha
Que l’amor es agradiu !

Mai va, mai bevi,
Mai soi sadolh.
Mai va, mai bevi,
Mai ai lo bolh.
Ma vida es faita
De …

Legir tot

Mai va, mai bevi,
Mai soi sadolh.
Mai va, mai bevi,
Mai ai lo bolh.
Ma vida es faita
De veires ras :
Blanc a las gautas,
Roge lo nas.
Tant palle de matin,
Un veire me ponpona.
La musica qu’escoti
Es gorgolh de bonbona.

Mai va, mai bevi,
Mai soi comol.
Mai va, mai bevi,
Soi a genolh.
Ma vida es mòrta,
Segat lo blat.
Tampi la pòrta
De mon passat.
Se’n anguèt sens un mòt
La que tant esperavi.
Dempuèi, aquel afront,
A l’aigardent lo lavi.

Mai va, mai bevi,
Mai ai lo bolh.
Mai va, mai bevi,
Cresta de polh.
Ai la taïna,
Amor lairon
Una cantina
Es mon clairon.
E aquí dins ma nuèit
Monta un cant que fa mal,
Que me confla lo còr
Gròs coma una semal.

Mai va, mai bevi,
Mai soi sadolh.
Mai va, mai bevi,
Conflats, pesolhs.
L’aiga de sorga
Ne’n patiretz.
Coma mesorga
l’engoliretz.
Mas vendrà un matin
Ont los crebarai totes
Los que dins mon esquina
Se rison quora passi.