Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.
L’amor lo ser vos fa riseta,
Melhor vos chapla lo matin. …

Legir tot

Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.
L’amor lo ser vos fa riseta,
Melhor vos chapla lo matin.
Ai pas tirat a la palheta
Se me caliá viure o morir.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Tornarà pas polsar l’aureta
Dins la bruga e lo romanin,
Cantarà pas pus la lauseta
Dins la frescura del matin.
La vida m’a fait la cambeta
Me soi amorrat pel camin.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Mòrt somiada per lo poëta,
Per lo qu’a pas de devenir.
Buf calhat dins la clarineta,
Det agrepit sul clavecin.
Caliá pas èsser plan profeta
Per solfinar ma puta fin.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Me donaràn pas la roseta :
I a pas cap de glòria a perir
Al camp d’amor. Quand lo còr peta,
Que siá aval, que siá aquí...
Entre la ròsa e l’amoreta,
Jamai non ai sauput causir.
L’aura s’esquiça sus l’acrin.
Balha-me una cigarreta...

Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps …

Legir tot

Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps l’a mastrassat, tustat coma de cuèr,
Las annadas l’an mai rosegat que la ronha.
Nosautres, nòstre amor es pas nascut de ièr.

Tanben nos sèm aimats a tustas e a bustas.
Mai d’un còp, lo bonur marchèt a còr ranquet,
E per nos calinhar, i anèrem a pinquet.
Mas nosaus sèm talhats dins la meteissa fusta :
Nos aimarem totjorn un pauc mai qu’un pauquet.

Pasmens avèm tastat a d’amors bartassièras.
N’as lo pòt que lusís de tant que i as gostat ;
Ieu, lo morre me dòl, coma un qu’òm a mostat.
Èri un chic femnassièr e tu sauta-paissièras,
Avèm fòra-nisat cadun de son costat.

Creguèrem despenjar las estelas perdudas
E nos encigalar de tots los aigardents.
Lo matin, cada còp, nos a trapats perdents,
Que de tròp mossegar las fruchas defendudas,
A bèl cais, sus un clòsc, nos asclèrem las dents.

Puèi, sèm dintrats al jaç, un vèspre de setembre,
Ambé lo còr macat, quichat coma un costal,
Retrobar lo bonur al vièlh còdi postal,
E dins mil ans, mai mai, servarem lo remembre
D’aver cercat plan luènh l’amor qu’èra a l’ostal.

Dempuèi gardam per el l’uèlh gelós d’una cloca
E quand l’Auriva nos prendrà dins son vaissèl,
Mai se tot vira pas plan redond sus l’aissèl,
Mai se los mots d’amor an fugit nòstra boca,
Demorarem ligats coma soca e paissèl,
Demorarem ligats coma paissèl e soca.

Parlatz-me de tambust, de trucs, de tarabast,
Pas de tranquilitat ni mai d’òrdre e de patz.
N’ai lo vòmit de …

Legir tot

Parlatz-me de tambust, de trucs, de tarabast,
Pas de tranquilitat ni mai d’òrdre e de patz.
N’ai lo vòmit de la bonaça.
Per que l’amor mai bèl qu’aguèssi conegut,
Lo recacèri un jorn que d’òmes blaus cascuts
Tustavan sus la populaça.

Un ser del mes de mai, lo mond de mon quartièr,
Fòrças de l’òrdre, flics, estudiants, obrièrs,
Se clapevan sus la topina.
Ieu, lo morre al balcon, badavi tranquillet.
Ausiguèri subran a ma pòrta un tustet
Qu’aviá la votz de ma vesina.

"Dobrissètz-me, monsur, soi soleta e pauruga.
Mon òme m’a daissada, agafant sa maçuga,
(Caliá ben qu’aquò arribèssa)
Son casco, son bloquièr e son balha-la-mòrt
Per se’n anar, content, far son mestièr de pòrc
De sergent dins los C.R.S."

Grandmercejant lo temps d’aver virat al fuòc,
L’ai embraçada e puèi a començat lo jòc
De l’amor quora vos emmasca.
Paure piòt que cresiás aparar tot un govèrn,
Al teu ostal auriás degut far ton devèr.
Quicòm deu conflar jos ton casco.

Los bramaires partits bramar endacòm mai,
A primalba calguèt que ma bèla de mai,
L’uèlh macat d’endeman de fièra,
De racacòr se’n torne sonhar son espós
Non sens m’aver promés un novèl rendètz-vos
Per un novèl passa-carrièra.

Esperant aquel jorn, me balhèri de mal
Per presicar al mond las grèvas, lo rambalh
E las fabricas ocupadas,
La batèsta, l’embolh, la cauma de la fam,
Los coctèls-molotòv, la tusta, lo çaganh.
Ailàs jamai non es tornada.

Son cocut aviá pres sul nas tant de pavats
Que de la siá patria aviá plan meritat
La retiada anticipada,
E se l’èra menada cap a’n cèl sempre blau,
Dins un país caluc ont jamai tres calhaus
Faràn pas una barricada.

Baste que ma cançon, per comas e per puègs,
Li ane contar que, dempuèi aquela nuèch,
Mon paure còr, confle de penas,
Morís de languison un pauc mai cada jorn
E qu’a pas ges besonh, per plorar son amor,
De granadas lacrimogenas.

Esòpes o diguèt - èra pas un colhon -
La lenga es a l’encòp çò pus mal, çò melhor
Sus …

Legir tot

Esòpes o diguèt - èra pas un colhon -
La lenga es a l’encòp çò pus mal, çò melhor
Sus nòstra paura tèrra.
Pòt èsser un concèrt agradiu, mas tanben
Pòt èsser un poison que val pas ren per ren,
Pòt èsse’ una vipèra.

I a la lenga que ditz jamai que çò que sap,
E la que conta tot çò qu’i passa pel cap,
Que sempre debaruta,
La qu’es pas dins la pòcha e qu’a pas fred als uèlhs
Que te bota, lèu fait, coma un còp de bacèl,
Un tap a la flaüta.

I a la lenga que sap pas res de la vertat,
Que, per conéisser tot, dona sa lenga al gat
Tant qu’i fa tifa-tafa.
I a la qu’a pas aprés a gardar un secret,
Tanlèu ne saber un, que ne fa un paquet
E sul nas te l’esclafa.

I a la lenga del quèc, i a la lenga del pèc,
La qu’a páur de totjorn se far clavar lo bèc,
La lenga de vergonha,
Puèi l’autra que lo vin li fa pèrdre lo nòrd,
Que l’endeman matin te pesa un ase mòrt,
La lenga de l’ibronha.

I a la, qu’arrestant pas de primalba a la nuèit,
Trapa encara lo biais de charrar dins lo lèit,
Qu’es marrida que pèla.
"Me diguèt, li diguèri, e cofin, e patin",
Per la faire calar, te cal levar matin
A la tarabastèla.

I a la lenga que brama al plec de gargalhòl,
E la qu’es un murmur, la lenga parpalhòl
Que, d’aurelha en aurelha,
Escampa de chapòts e brandís lo fisson,
Lenga d’iscariòt, lenga de traïson,
I a la lenga de pelha.

I a la lenga del gus, la que davnt un flic
Garda sa lenga par donar pas un amic
Mai se la páur la buta,
E i a la del mitan mai o mens pietadós,
La lenga que se pòt ausir suls trepadors,
Vièlha lenga de puta.

Mas cal pas doblidar un sol moment, un sol,
La del bavard-salòp, confle coma un pesolh,
Que crèba de s’encreire,
Ni la que fa virar sèt còps entre sas dents
Lo colhonet que vòl beure e que, d’aquel temps,
Se fa panar lo veire.

Ai volgut mençonar d’un nos al mocador
La lenga que florís al pòt del trobador,
La lenga enamorada,
E onorar tanben, d’un brave grandmercé,
La lenga de l’amor que per nòstre plaser
cada jorn es forrada.

Lo cèrç, de còps que i a, nos bufa d’açamont
Aquels accents ponchuts que pòrtan plan lo nom
De lenga imperiala,
Qu’ensaja de brisar lo parlar del Miegjorn
Mas, se plega de còps, se relèva totjorn
Nòstra lenga mairala.

Segur sabi pas tot e vesi pas cossí
Podriái n’endevinar ; tanben se i a aicí,
Sens vergona que tenga,
Una manhaga que me vòlga assabentar,
Li cal levar lo det, venir se presentar :
Ieu li balhi ma lenga.

Un còp lo vin, un còp las filhas,
Lo paure Joan es al pus mal.
Ieu, n’ai las quatre cantarilhas …

Legir tot

Un còp lo vin, un còp las filhas,
Lo paure Joan es al pus mal.
Ieu, n’ai las quatre cantarilhas
D’esperar son darrièr badalh.
Seriái pas aicí, o te disi,
S’èra pas qu’èrem totes dos
Coma lo cuol e la camisa,
Totjorn ibronha’ o amorós’s.

refranh :
Es quicòm de crudèl
Que de tampar los uèlhs
De lo qu’èra ton camarada.
Pasmens, puta de sòrt !,
L’aviam vist sovent mòrt,
Mas èra après una bandada.

Amb de femnas acaloridas,
Avèm begut, avèm chapat.
Al rastelhièr grand de la vida
Nos sèm totjorn assadolats.
Al punt que uèi, ieu me demandi
S’avèm pas, mon paure Joanet,
Coma de fòls, de sauta brandas,
Benlèu crachat un briconet.

Refranh

Al cap d’un pauc, sus ma cadièra,
L’ausissi pas pus reniflar.
M’engani pas, sa bufatièra
S’es arrestada de fiular.
Me vaquí sol e crenhissi
Mai que d’èsser dens lum sens fum.
Aviá benlèu totes los vicis,
Mas de defauts, n’aviá pas un.

Refranh :
Es quicòm de crudèl
Que de tampar los uèlhs
De lo qu’èra ton camarada.
Sustot, puta de sòrt !,
Quand sabes qu’es mai mòrt
E qu’es pas una colhonada.

A pas encara trencat la clòsca
De son uòu, la que te farà,
Un dissabte matin passar l’òsca,
La dròlla …

Legir tot

A pas encara trencat la clòsca
De son uòu, la que te farà,
Un dissabte matin passar l’òsca,
La dròlla que t’i ajuntarà.
La que te veirà petra de morre-
Bordon per la vida en son lèit,
Se podrà levar matin e córrer
De l’alba fins a negrenuèit.
La que te farà venir fadurla,
Pèrdre la centena e lo nòrd,
Virar lo cap, l’èime e la canturla,
T’a pas encara getat son sòrt.
Pèrdre la centena e lo nòrd,
Virar lo cap, l’èime e la canturla,
T’a pas encara getat son sòrt.

Per d’autres, lo pan de jaqueta
Floteja al mendre buf de cèrç,
Siás lo Dagobèrt de la bragueta,
Prenes totjorn l’amor al revèrs.
Pareis qu’aquò se nifava d’ora,
Adejà quora pichonet,
Ères un as de primièra borra
Per recaçar lo viraboquet.
Ajustan, l’uèlh lusent d’ironia,
L’aire trufet, l’agach canin,
Qu’as agantat una pulmonia
Que faguèt virar ta cutí.
L’aire trufet, l’agach canin,
Qu’as agantat una pulmonia
Que faguèt virar ta cutí.

Tanben las gents, lengas de vipèra,
Van contar pertot, aicí-sèm,
Qu’auriás degut faire una carrièra
De contra- mèstre dins un arèm ;
Que, se siás pas jamai estat nòvi,
Es causa que, paura de tu,
Ton eslip es lo desèrt de Gòbi,
Qu’Abailard n’aviá mai que tu ;
Qu’a una filha, s’un jorn arriba,
En te chaspant, de s’espantar
E cridar "Bon Dieu ! Aquela tiba !",
Serà pas qu’un biais de parlar.
En te chaspant, de s’espantar
E cridar "Bon Dieu ! Aquela tiba !",
Serà pas qu’un biais de parlar.

Mas tot aquò son que de messorgas,
De chapòts, de rasonaments,
Un fum sens fuòc, un flume sens sorga,
De fems getats als quatre vents.
Nosautres, tos companhs de farlanda,
Per nòstra figa, sabèm plan
Que cada nuèit una sauta-branda
A ton còl se ven arrapar.
Gar’- t’aquí la vertat vertadièra :
Las filhas, las ataulas, mas,
Mas dins ton pitre as un còr de pèira
Que jamai s’enamora pas.
Las filhas, las ataulas, mas,
Mas dins ton pitre as un còr de pèira
Que jamai s’enamora pas.

S’es a l’abric de la bomba atomica
D’un seïsm’, d’un tèrra-tremol,
Ton còr gelat, se jamai non pica,
E se jamai non pren lo bolh,
Es qu’un fadet, vengut misogine
D’aver pas, a son palmarès,
Pogut pegar una melusina,
Autres còps, bufèts sus ton brèç,
Vaquí perqué, vièlha crebassina,
Crebaràs sens aver viscut
Las doçors d’un amor legitima
E lo plaser d’èsser cocut.
Crebaràs sens aver viscut
Las doçors d’un amor legitima
E lo plaser d’èsser cocut.

I a de mond que son pegòts, apoticaris,
D’autres navigators solitaris,
N’i a que son curats, o carbonièrs,
Escobilhaires o …

Legir tot

I a de mond que son pegòts, apoticaris,
D’autres navigators solitaris,
N’i a que son curats, o carbonièrs,
Escobilhaires o peissonièrs ;
Disi ieu que tot mestier es onorable,
Que tant val èsser mètge o comptable,
Coma piuse de confessional :
Ieu, soi tastapet professional.

Es un mestièr que demanda de paciéncia,
D’experiéncia, de competéncia,
E un brave fetge quand donatz
Una senténcia a vista de nas.
I a la patarrada foirosa cronica
Que cada jorn balha la colica,
La que podètz dire, quand vos pren :
Se plòu d’aquel vent, la mèrda aurem."

Puèi i a lo pet qu’òm diriá lo tron quand peta,
Lo pet qu’a pas besonh de trompeta
Ni mai de virar sèt còps, pr’aquò,
Per tombar los murs de Jericò.
E i a lo pet que la caganha l’estofa,
Que sortis palle coma una lofa,
Lo pet vergonhós, lo pudibond,
lo que gausa pas cridar son nom.

Als païs’s ont ai rebalat l’espardelha,
Me soi fait lo nas e mai l’aurelha
E coneissi uèi sul cap del det
La flaira e lo son de cada pet.
Sabi tot del pet anglés, lo qu’embrumèla,
Un pet a copar a la cotèla,
Del pèt grèc ambé la pluèja al bèc
E del pet bèlge innocent e pèc.

Ai gostat lo d’un Breton bretonejaire,
Un pet carraput, repotegaire,
E vomit, mas cal se tàiser, chut !,
Al pet francimand, al pet ponchut.
Me soi regalat en tèrra catalana
Sempre endavant del pet tramontana,
Puèi soi tornat al pet occitan,
Lo pet que vòl faire tot petar.

Al vilatge, es pas lo trabalh que me manca,
Ai un monlon de pan sus la planca
Dempuèi qu’ai dobèrt als quatres vents
Un laboratòri tastavents
Per la vièlha comtessa que contrapeta,
Lo paure mut qu’onomatopeta,
E lo rector que peta en latin
Que val pas pus un pet de lapin.

Analisi cada mes, cal que sàpia,
Lo pet d’un papeta que repàpia,
E lo d’un gròs aristò sadol,
Un que peta mai naut que son cuol.
Mas ai gardat per la fin, sacrapeta !,
Lo pet raffinat, lo del tapeta
Que bronzina a tòrt e al revèrs
Amb un gost de virada del cèrç.

Brave mond, s’avètz aimat ma cançoneta,
La vos cal gravar jos la boneta
Que l’escotaretz pas plan sovent :
Soi pas un cantaire dins lo vent.
E tanplan, me faràn lèu clavar la maissa :
Los peta-fred, los caga-la-graissa
An, per me punir de mon topet,
A la comuna portat lo pet.

Soi nascut al país del cèrç e del marin,
Al país ont jamai l’aiga a valgut lo vin,
Aviái pas …

Legir tot

Soi nascut al país del cèrç e del marin,
Al país ont jamai l’aiga a valgut lo vin,
Aviái pas fait quinze ans, mon paire me diguèt :
"As ton certificat, errèsta-te sioplèt !

Siás trèop intelligent per faire un deputat
E siás tròp degordit per faire un avocat.
Pren aqueles cisèls, vai podar la Garriga.
Se fa pas de rasims, te farà pas de figas."

E me vaquí partit sens véser ni sentir
Tot çò que m’attendiá pel travèrs del camin.
Car dins aquel mestièr de puta, de conassa,
I a totjorn, macarèl !, quicòm que te tracaça.

Lo mes d’abril a pas tanlèu mostrat lo morre
Que Marquet e Jorguet te rostisson los borres.
Mas ne demòra ben qualques uns, d’abitud(a),
Just(a) per engraissar la canilha borruda.

Quand tornarà possar, que n’i aja pauc o pro,
Garda a l’oïdon e garda al mildió.
Per sauvar qualques fuèlhas qu’an plan marrida mina,
Te caldrà ben cargar l’aparelh sus l’esquina.

Masticar coma un con a te’n balhar la canha
Totes los camparòls, totas las telaranhas,
Del matin fins al ser, que sia(gue) dur o mòl,
Totes los cagarauls, totes los parpalhòls.

Quand tos quatre rasims seràn repetilhats,
Que t’arribe una grètla e gar’-t’aquí rasclat.
Que digas o que fagas, i a totjorn un sinistre :
L’aiga lo fred lo fuòc, lo vent o lo ministre.

Car dins aquel mestièr de puta, de misèria
I a que l’argent, bordèl !, que te fa pas la guèrra.
Tanben n’i a que m’an dit, sabi pas s’o repeti,
Lor tardar d’èsser vièlhs per tocar la retreta.

Quan plaser, cada mes, lo jorn que te la pòrta
D’esperar lo factor sus lo pas de la pòrta ;
D’esperar lo matin, sens montar lo revelh,
Lo besonh de cagar que te sortís del lèit ;

D’esperar jos un arbre, las jornadas entièras,
Per afintar un tap nadar sus la ribièra ;
De gardar per las bòlas, o per la bicicleta
Tota la volontat, tot lo sang del papeta.

A que serem urós a seissanta cinc ans !
Nos anam regalar, se sèm pas mòrts abans !
Putanièr de país qu’abitariam aicí
S’èra pas lo solelh e s’èra pas lo vin.

N’i a tant dins mon país que n’an pres un viatge,
Per una epidèmia se son faits agafar.
Parli pas …

Legir tot

N’i a tant dins mon país que n’an pres un viatge,
Per una epidèmia se son faits agafar.
Parli pas de la pèsta ni mai del colerà.
T’assolidi que ieu me soi fait vaccinar
Contra la malautiá que se ditz maridatge.
Ieu me vòli pas maridar.

Coneissi tròp las femnas, coneissi tròp las filhas,
La mai brava de totas val pas un chic de vin.
Me caldriá colcar tard e me levar matin.
Ma caldriá trabalhar coma aquelas borricas
Que van cap acaptat e la coa anemica.
Ieu me vòli pas maridar.

Totjorn lo mème lèit, totjorn la mèma femna,
Va plan un jorn, dos, mas tres es un pauc tròp.
Sentissi que l’amor seriá lèu de caçòt.
Aimi plan lo caulet mas rafiriá los pòts
Se me’n fasiatz manjar quatre còps per setmana.
Ieu me vòli pas maridar.

Un coble jovenòt mangèt lèu la granhòta ;
Ela voliá l’argent e el li lo balhèt.
Aquel estabosit, quora se’n avisèt,
T’asseguri qu’alara se’n mosseguèt los dets.
Lo pauròt i es anat coma un ase quand tròta.
Ieu me vòli pas maridar.

De còps qu’i a, tenètz, n’ai lo còr que me sagna,
Del temps que lo colhon se crèba al trabalh,
Sa femna, amb un autre, s’amusa a l’ostal.
Res que per m’evitar un parièr atiralh,
Totas aquelas bòças, totas aquelas banas,
Ieu me vòli pas maridar.

Tanben a la comuna, m’i veiretz pas d’encara,
O alara, s’i vau, serà per dir non.
L’exemple de mon paire m’a servit de leçon.
Ieu per passar mos jorns, n’ai pro d’una cançon,
E per breçar mas nuèits, n’ai pro d’una guitarra,
Non me vòli pas maridar.

Refranh 1 :
Cal davalar a la que ven
Te siás enganat d’autobús.
Cal davalar a la que ven
Que …

Legir tot

Refranh 1 :
Cal davalar a la que ven
Te siás enganat d’autobús.
Cal davalar a la que ven
Que per tu es lo terminús.
Torista, torista,
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.

Lo solelh a rajat
Sus la nòstra Occitània,
Son totes arribats
Per semenar l’isanha.
Sus la plaja an florit,
Rosèlas an rogit,
E ieu per me banhar
Los me cal encambar.

Refranh 2 :
Cal davalar a la que ven
Te siás trompat de direccion.
Cal davalar a la que ven
Torista egala pollucion.
Torista, torista,
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.

Mas vaquí qu’es pus fòrt
Te parlan de confòrt.
Vòlon pas mai de tendas,
Pòdon pagar de rendas.
Per bastir d’ostals bèls
An de bonhols-borricas
Que menan jol solelh
Lors palas mecanicas.

Refranh 1

Per voler poderós
De qualques promotors,
Onte campavi ièr,
Uèi i a un buldozèr.
e ieu, paure Occitan,
Lo pauc que me demòra
Es lo magre eslogan :
"Parisian defòra !"

Refranh 2