Èra polida a mòrt nòstra amoreta
E se’n manquèt de ren per la cambiar
En amor, mas n’es mòrta la …

Legir tot

Èra polida a mòrt nòstra amoreta
E se’n manquèt de ren per la cambiar
En amor, mas n’es mòrta la paureta,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Fasiá sus l’èrba una fred que pelava,
Tanben Eròs se deguèt rabilhar.
De còps, sens començar, l’amor s’acaba,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

S’anèt consacrar a d’autres amòris
E nos calguet solet nos petronhar
Entre son arc e son fum d’accessòris,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Se nos daissèt sas flèus, aquel badaire,
Riscavan pas res de nos emborniar
Qu’aurián agut besonh d’un amolaire,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Sens el faguèrem la pipa-redòla
N’i aguèt pas pro per vos desvariar,
E perdèretz la flor, pas la bossòla,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Desfuelhèrem vint còps la pimpanèla,
Encapèm vint còps "pas un choià",
E nòstre idilli faguèt quincanèla,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Joves galants qu’anatz contar joguina,
Vòlgan plan los dieus vos acompanhar.
Aguèri pas ieu aquela crespina,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Lo fòc a començat a miegjorn dins la bruga,
A l’ora ont lo solelh, diriatz que tomba a flòcs ; …

Legir tot

Lo fòc a començat a miegjorn dins la bruga,
A l’ora ont lo solelh, diriatz que tomba a flòcs ;
Un zefir a lispat sus un res de beluga :
Lo fòc a començat coma totes los fòcs.
De pluèja, a pas resfait gaireben de l’annada,
Lo pelhenc s’es secat a escotar quand plòu
E lo pin escaumat, somiant d’una ramada,
Braçeja dins un cèl imbecillament blau.
A dos passes d’aquí, un estivant sadol
E que se crei tot sol
S’agoluda sul sable e ròta sa saqueta.

Al fòc sufís d’un res, d’un caluc que se n’ane
Grasilhar sas merguès’s dins un endreit pelat,
D’un caçaire inocent, d’un pompièr piromane,
E gar’t’aquí còp sec lo monstre revelhat.
Res l’arrèsta pas pus, ni la jaça d’un pastre,
Ni l’euse que s’esquiça amb un cridal de mòrt,
E lo cèrç, aquel con, que bufa sul desastre :
Lo malur cal totjorn que nos vengue del nòrd.
A dos passes d’aquí, un agostenc sadol
Mai roge qu’un guindol
La panolha al solelh, ronca dins sa casqueta.

Lo fòc o chapa tot, sauta de rasa en rasa,
Ne caçant, crèma-còr, lapinons e singlars
Que, de páur d’i passar coma un gat per la brasa,
Se tiran de davant lo roge nivolàs.
Fugisson de pertot las bèstias en derrota,
Sus tres lègas de front la garrolha a cremat
Las flambas a present tutejan l’autorota :
Los Cavalièrs Catars sentisson a rumat.
A dos passes d’aquí, un vacancièr sadol
Qu’a la cresta d’un pol
De la punta d’un bròc atissa una cranqueta.

Al fòc, tot li fa fòc, lo garric, la garança,
E la mata d’ausina e lo pè d’aladèrn.
Lo pompièr sap pas pus ont donar de la lança
E sap pas pus ont se vujar lon canadèr.
Ragents, estofegants jos lo casco de cròme,
Son un fum a pagar lo rescat de l’estiu ;
Aicí l’òme combat la conariá de l’òme :
Aquò’s atal dempuèi que l’òme a creat Dieu.
A dos passes d’aquí, un banhaire sadol
Confle coma un pesolh
E qu’a mal digerit, trapa l’aiga fresqueta.

Lo fòc uèi es finit, l’òme es tornar lo mèstre.
D’un oliu rastumat, dins lo decòr lunar,
Un aspre fumairòl s’exala pel campèstre.
Aval de camping-cars davalan a la mar.
Mas, s’es tot atudat fins al brasièr pus mendre,
Quant li’n caldrà de temps, e mai d’obstinacion,
Al país flame-vièlh per tornar de sa cendre ?
Es l’abominacion de la desolacion.
A dos passes d’aquí, un toriste sadol
Se fa rostir lo cuol
En se curant las dents amb un tròç d’aluqueta.

Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina …

Legir tot

Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina
Sens chuc ni suc.
L’ostal se restrenhís, se restrenhís lor talha,
Bufan espés e mai que mai
Sentisson se sarrar lo fiular de la dalha
Cada jorn mai.

A-n ela los ivèrns li an laurat la cara,
Tavelat la pèl de pertot,
E se son uèlh trufet, de còps, lusís encara,
I o cal tot.
Sortís lo cadieron e, sul davant de pòrta,
Ten de sarcit, de petaçat,
Dins los dardalhs d’un ser que doçament asòrta
De son passat.

E son òme, que ièr li èra causa banala
De passar redde botonat,
S’i son torcits los rens, sembla portar la mala,
Malagonhat !
Va pas pus al cafè : los tres de la manilha,
Totes, li son passats davant ;
Repassa lo jornal, sietat jos la ramilha,
D’ara endavant.

Son coma dos crostets al fons d’una panièra
Dempuèi que la dròlla, a París,
Son montats lapinar dins una lapinièra,
Luènh del país.
Rai, tot aquò menut, quand devala, lor dona,
Lèu fait, mal fait, a la chut-chut,
Contra un bilhet plegat, una sembla-potona
D’un pòt ponchut.

Puèi an pas pus, los vièlhs, per caufar lor sanqueta,
Polits a mòrt, manhacs tot plen,
Qu’aqueles comuniants, emblancats, en rengueta,
Sus la telé.
Alara per trompar la rotina inodòra,
Sens gost, sens calor, sens color,
Se’n van, coma a vint ans, quatre jorns en Andòrra
O al Volon.

Aquí tot lor fa fial, es coma una renòça,
Una rèire- luna de mèl,
Un elixir d’amor dins lor temps que s’amòça,
Un idromèl.
E cadun se sovén, e la memòria parla :
Lo trin per la Còsta d’Azur
E lo cambròt novial perdut dins Monte-Carlo ;
Badan l’agur.

An un pauc de banhat sus la gauta rafida
E se’n tornant cap a l’ostal,
E, barlinga-barlanga, atal reprén la vida,
Atal- atal.
Fins aquel jorn benlèu que lor vendrà racina
Per l’eternitat a l’artelh,
Que se veiràn, benlèu, cambiats, el en ausina,
La femna en telh.

Mas per ara sul puèg, las nuèits de marinada,
Òm ausís, amont, jol plumon,
Al polsar de Baucis se mesclar l’alenada
De Filemon.

Jacon un ser rondinava son vòmit
"Aquò’s quicòm !
Ai per una creatura de sòmi
Perdut la sòm.
Cupidon qu’es …

Legir tot

Jacon un ser rondinava son vòmit
"Aquò’s quicòm !
Ai per una creatura de sòmi
Perdut la sòm.
Cupidon qu’es coquin coma una agaça
M’a agrifat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Arrèsta pas de me cercar rampònha,
De m’atissar,
Ambé son arc aquela puta bòrnia,
De me fissar.
tota la nuèit me perçuga, m’agaça,
Coma embufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Lo voldriái escampar d’un còp de goma
Fòra ma nuèit,
Tant aquel dieu d’Amor es aït coma
La mèrda al lèit.
Tot còp m’escaume e tot còp me sanglaça,
Soi estrifat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Dejós mon lèit fa bèl temps que s’amaga,
- Es pas de uèi -
Per me melhor parlar d’una manhaga
Que desempuèi,
De sa beutat, de son pòrt, de sa classa,
Ne soi cofat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Çò que me ditz fariá plan mon afaire,
Lo barrabàs.
O t’i fariái se o t’i podiái faire,
mas pòdi pas.
Me cal bandar coma un con a la plaça,
Tot escaufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Me fa passar la nuèit sus la rajòla,
Lo macarèl,
A fantasmar sul cuolet de la dròlla,
Sens tampar l’uèlh,
Apartejant coma un que fa la braça,
Mièg-estofat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

E se, de còps, sómii qu’òm se regala,
Que totes dos
Cap a Citèra embarcam sens escala,
Aquel merdós
Me ven cridar que m’a fait una crassa,
Que s’es trufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Car lo gafet, cal tostemps que m’asime,
L’ivèrn, l’estiu,
E ne soi uèi après parièr regime
Mai mòrt que viu.
Ai una mina de papièr d’estraça,
Morre rufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Amor, Amor, de totas tas nuèits blancas
N’ai un rigòl.
Tot me fa mal, las espatlas, las ancas,
Locuol, lo còl,
Vai te’n trapar la gojata de raça
Que m’a gafat,
E diga-li, quand es davant sa glaça,
Que ne soi vengut fat."

Anava far - per èstre exacte -
Mila ans e una nuèit dissabte
Qu’aviás mudats los gatons,
Barrada a clau …

Legir tot

Anava far - per èstre exacte -
Mila ans e una nuèit dissabte
Qu’aviás mudats los gatons,
Barrada a clau la portanèla
Sus nòstra amistat orfanèla,
Menats dins una autra vanèla
Tos sabatons ;
Mila ans e n’aviam mal encara
Qu’un matin sens para ni gara,
Plan recaptat, plan niquèl,
Aviás sus un còp de cardina
De l’ostal fugit en sordina,
Pel cuolet d’una campardina
Fait Sant Miquèl.

Refranh
Es fèsta los gojats,
Podèm faire bombança,
E no’n fotre un tibat.
D’òli n’avem unchats
Los grilhs de l’ensalada
D’una brava rajada
Josèp es arribat. (bis)

Çò pus que nos nafrava, pensi
Qu’es l rambalh de ton silenci :
Nos despertava la nuèit
Coma d’unes còps la pendula
Quand cèssa dins lo vestibul(a)
Sa tica-taca noctambula
A negrenuèit.
E la poison de ton abséncia
Nos empebrava l’existéncia,
Ne perdiam nòstre azimut,
Esperant coma un antidòt(a)
Un còp de fial, una cartòta,
Mas pas res, dins nòstra vidòta
Tot èra mut.

Al refranh

E gar’ t’aquí sus l’endalièra
Que ta degaunha familièra
Torna puntejar lo nas,
Gar’ t’aquí tornamai que trona
Ta votz al fons de nòstra androna
E que ton gargamèl cambrona
Qualque bramàs.
Vièlh falimard, falsa cadaula,
Sarra-te lèu que sus la taula
As lo laguiòla dobèrt.
Per tu i aurà totjorn la sopa,
Un talh de cambajon de copa,
Per rotlar de tabat de tropa,
Jaç e cobèrt.

Al refranh

E tornamai, fotral d’aisina,
Ton tròç d’acordeon bronzina
A ne donar lo bescòr
Una ressèga non-parelha
Que, se desprofiècha l’aurelha,
Ben mai que lo sang de la trelha
Caufa lo còr.
Alara juscas a matinas
Farem rajar de las cantinas
L’arma del vin dins los gòts ;
La sòm serà pas un afaire,
E, quora grèu, quora trufaire,
Lo monde vièlh, l’anam refaire
Coma autres còps.

Al refranh

Es a l’ombra d’una tina,
Amagat dins lo croton,
Qu’ai, a la prima cantina,
Donat lo primièr poton ;
Al …

Legir tot

Es a l’ombra d’una tina,
Amagat dins lo croton,
Qu’ai, a la prima cantina,
Donat lo primièr poton ;
Al temps qu’aviái pas encara
Lo bastet del tiratap,
Pres la primièra ganarra,
Primièr mal de cap.

Chuquèri pas de bledina
Ni de lait a pèta-pèl,
Mas, al trauc de la tetina,
De tisana de gavèl.
Sapièri lèu, fina mosca,
Que, se lo paure becàs
Que beu pas caga de posca,
Seriá pas mon cas.

Aquò me ven del papeta
Que m’ensenhèt, lo pauròt
De metre un pauc de sopeta
Dins lo vin per far sabròt.
Dempuèi trampèli ma vida,
E, del sampòt a l’ostal,
Sul camin de la pepida,
Ai fait mon rodal.

La set quand me ten, aïda,
Me caldriá, per estancar,
Mon fafièr de Danaïda,
Las cavas del Vatican.
Chumi tant, agar’ quana una !
Que Nòstre Sénher del Cèl
M’a mes la lenga coma una
Trapa de vaissèl.

Lo cuol me se pansarilha,
Ai lo morre botiolat,
Lo nas coma una morilha,
Lo fetge parpalholat ;
Ai la pelhòfa cronica,
Pasmens peti la santat
E tostemps ai fait la nica
A la facultat.

M’an pres de sang e ne risi
Encara car, Dieu mercé !
An trapat a l’analisi
Qu’èri del grop A.O.C.
Tanplan que dins sa topina
Quand pompèt lo carabin,
Ragèt pas d’emoglobina
Mas d’emoglo-vin.

"Podràs far de pata-molha,
M’esclafèt lo medecin,
As d’aiga dins la panolha."
Me’n tirèt un plen bacin.
N’i a qu’i vesent un oracle
M’an espiat de travèrs
Cresi ieu qu’es un miracle :
Canà al revèrs.

Es a l’ombra d’una tina,
Pas dins un lèit d’espital,
Qu’ai, dins l’ultima cantina,
Rendut lo darrièr badalh.
E lo jorn que defuntèri,
Dedins ma caissa estequit,
Per me prene al cemenèri
Calguèt un aquit.

Dins un mond vièlh que brandolha
Es amargant de constatar
Qu’emai l’amor partís en colha ;
Es aquò que vòli …

Legir tot

Dins un mond vièlh que brandolha
Es amargant de constatar
Qu’emai l’amor partís en colha ;
Es aquò que vòli cantar.

Ò plan segur, òm s’aima encara e puèi
Lo cuol dança pas pus la carmanhòla,
E cossí voletz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Prudenta coma pas deguna,
Marià t’estropa de plastic.
Doás capòtas valon mai qu’una :
T’aima d’amor profilatic.

Ò, plan segur, lor fas l’amor e puèi
Jamai bordèl ! traparàs la vairòla
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

A de bessonas exoticas,
Adèptas del Camà-Sotrà,
Las posicions acrobaticas,
Te las i cal totas mostrar.

Ò, plan segur, lor fas l’amor e puèi
Mancas de te rompre la quicairòla
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Quand as tocat la Baptistina,
A sos cambajons dins lo rèc,
As comprés qu’èra una tantina
Que voliá tastar l’amor grèc.

Ò, plan segur, l’as enfifrada e puèi
Lo còp que ven, l’ase la patafuòle
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Apassionats d’informatica,
Aquela tissa te menèt
A la draga cibernetica,
A cpoular sus internèt

Ò plan segur, surfas un pauc e puèi
Un còp de mirga e fai tirar la muòla,
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Ne siás sortit l’arma mostosa,
Lo còrs dolent, lo còr macat,
D’aquela puta de partosa
Onte ièr t’avián convocat.

Ò plan segur, as fornicat e puèi
Tant val solet se faire una pinhòla,
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

E per onorar Onorina,
Se banda mòl ton passerat,
Prenes un chic de quilhandrina,
E de civada de curat.

ò plan segur, te tenes regde e puèi
Fautas un pauc d’òli de robinhòla
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Quand nos ven l’amor a la boca,
Mon amor, nos aimam en patz
Car melhor que paissèl e soca,
Vivèm coma cuol e tampax.

Ò plan segur, sm desmodats, e puèi
Nautres’s atal qu’aimam faire saussòla
E nos en fotèm plan qu’al jorn de uèi,
Brave monde la tèrra se botiòle.

Dins aquel temps mon front aviá cargat en rama,
Dins aquel temps èri cocut fins al tanòc.
Mas anetz pas …

Legir tot

Dins aquel temps mon front aviá cargat en rama,
Dins aquel temps èri cocut fins al tanòc.
Mas anetz pas pensar que n’auriái fait un drama,
Ne trocèri puslèu una cançon en òc.
Òm s’i pòt pas fisar, la femna es viradissa,
E la meuna autres còps cauda coma un caçòl,
Cada jorn que Dieu fa, m’aviá presa la tissa
De se fretar l’esquina a un novèl lençòl.

E la bogra tot còp m’empegant sus la cresta
Un papieron ambe lo nom de son galant,
Ieu portavi sul clòsc, decoracion agrèsta,
Un arbre genealogic mirobolant ;
Un andolhièr tan bèl qu’a tota una clocada
D’esquiròls li podiá para lo boscatièr.
Las femnas ne fasián, los vèspres de bugada,
Un espandidor per la farda del quartièr.

A la prima, sason d’as amors ridiculas,
Vesiam volatejar un fum de parpalhòls
De longa a l’entorn de mas banas majusculas
Mai galharda que la rama de cent mahòls.
S’èra pas jamai vist aquò sus una clòsca
Ont l’aucelum veniá piulejar mila acòrds,
Un cadafalc atal, ja que passava l’òsca,
Mon cap èra citat al Libre dels recòrds.

Mos tempes, quand prenián las colors de l’automne,
Semblaba un rebufin, un Lautrèc, un Corbet ;
E per fòrça amators, sant Luc o lor perdone,
La Gioconda, a costat, valiá pas pus un pet.
De pertot venián espinchar ma crinquinhòla,
D’Olanda, del Japon e del Conecticut ;
Cap non voliá morir sens aver vist ma fiòla,
E mai se per aquò chinchava d’un escut.

Mas de tant qu’a la fin ma còrna d’abondància
Lor faguèt, sul suquet, tròp ombra, mai l’estiu,
Los cocuts revenguts, los cocuts d’importància,
Los cocuts de l’Estat e los cocuts de Dieu,
Totes en procession, ensafranats, minables,
Se’n anèron planhir a nòstre sant patron
Josèp que prometèt, en qualques mots aimables,
De me desmofar lèu de mon jaune citron.

Es atal qu’a bèls còps de raspa e de garlòpa,
Josepon me daissèt pelat que jamai pus,
Despoderat coma Samson que la salòpa
De Dalilà un jorn l’escapcèt rasibús.
Ne sofriguèri un temps, puèi, sens ne faire un drama,
M’atalèri a troçar una cançon en òc
D’aquel temps ont mon front aviá cargat en rama,
D’aquel temps ont èri cocut fins al tanòc,
Cocut fins al tanòc.

Pichonet, en guisa d’endormitòria,
Ma tanta sovent me disiá l’istòria,
L’istòria d’un cuol qu’aviá recaptat
Abandonat al mont-de-pietat.
D’aquel cuol …

Legir tot

Pichonet, en guisa d’endormitòria,
Ma tanta sovent me disiá l’istòria,
L’istòria d’un cuol qu’aviá recaptat
Abandonat al mont-de-pietat.
D’aquel cuol tot magre e petit de talha,
Degun ne voliá dins la parentalha ;
Mas i aviá quicòm cò de la tatà :
D’aquel cuol me n’a fait erretar.

Es un cuol de las formas ridiculas,
Dotat d’un parelh d’ancas minusculas,
Un cuol que n’i a pas per l’amor de Dieu,
Es un cuolet, un diminutiu.
Es un miní-cuol, una miniatura,
Un merdoset, una causa immatura,
Un bonzai de cuol, un cuol de peput,
Un nanet passat per Lilliput.

Es pas un cuol n’es la caricatura,
Una defalhença de la natura,
Es un crime contra l’umanitat,
Un cuol que ne manca la mitat ;
Dieu, quand lo faguèt, fautèt de paciéncia,
Es un cuol que brilha per son abséncia,
Un ersatz, un brolhon pas acabat,
Un caganís, un cuol mal lepat.

Es un cuol economicament feble,
Sens cropa, sens carn, sens gauta ni reble,
Un cuol que la vida l’a pas gastat,
Un cuol que peta pas la santat ;
Es mai planièr qu’un teton d’amasona,
Un cuol a tocar tèrça persona,
Un cuol assistit que deu, crèba-còr,
Se far noirir al Restò-del-Còr.

Es un cuol pelat, privat de ressorças,
Un cuol qu’a pas dreit de tocar las borsas,
Un cuol clandestin qu’un flic garrabièr
Lo vòl fretar, un cuol sens papièrs ;
Aquel cuol tanat, mai dur qu’una clòsca,
Que son òs ponchut soent passa l’òsca,
Mal rasat, fargat coma un babà-cuol,
Aquel cuol a pas agut de cuol.

Te racontarà dins la lenga nòstra
Cossí s’es copat lo veire de mòstra
Quand es tombat de cuol a Font-Romèu :
Per el i a pas pus de parinèu.
Mièg-desfigurat, lo cuol sus la palha,
Es pas que lo revèrs de sa medalha,
Òm diriá que se’n torna quand se’n va,
Sembla un cuol qu’o a dins lo babà.

N’es tot complexat, mal dins sa persona,
Te vira lo cuol tanlèu qu’òm lo sona
E se’n va, pressat coma un lavament,
Rondinant de bruch’s sens fondament ;
Gausa pas pus metre lo nas defòra
E viu dins son trauc, bèla metafòra,
Pudís l’engaumit, es un casanièr,
Jamai pren pas la man al panièr.

Aquel quol, aquela mièja-recòlta,
Que te fa montar pas que la revòlta,
Te fòrça a dormir solet dins lo lèit,
Trist coma una boneta de nuèit.
Car es un rebut de l’anatomia,
Un remèdi contra la sodomia,
Quicòm de morrut, morne e sornarut,
Un antidòt al pecat borrut.

Una militanta del M.L.F.
Li a prepausat lo seu per una grèfa,
Un petard polit, fièr e flame-nòu
Coma un cuol que sortís de son uòu ;
Mas ieu sabi plan, per tant que fantasme,
Sabi plan qu’es pas amb un don d’orgasme
Qu’aquel cuol lo podrem repetilhar :
Es atal, i a pas a tortilhar.

Non, demorarà nòstre tafanari,
Un cuol atipic, infraordinari,
Qu’aurà pas jamai inspirat degús,
Exceptat un cantaire, un paure gus.
Qu’aurà pas jamai inspirat degús,
Exceptat un cantaire, un paure gus.

Dieu sap qu’avèm a Camarés
Un curat que, o avètz comprés,
Sortís un pauc de l’ordinari,
Lo fènix de la …

Legir tot

Dieu sap qu’avèm a Camarés
Un curat que, o avètz comprés,
Sortís un pauc de l’ordinari,
Lo fènix de la profession,
Un rector de competicion,
La santa flor del seminari.
Barbut e pelut, lo taisson
Fa un sègle qu’a daissat son
Estofa-crestian de sotana
Qu’i teniá pas fred als ronhons
Per un camiset tot ronhós
Marcat de la crotz occitana.
E los parroquians en camin
Quand trapan aque escomin
Se signan : "Mon Dieu, Jès’s, quin tipe !"
Son totes a l’escarraunhar,
Mas de Rètnas a Cucunhan
N’i a pas un sol que lo retipe.

Que Dieu consèrve al bon curat
La vista e mai lo passerat !

Las devòtas de Camarés
Dins la glèisa i veson pas res
Talament qu’es enbfumatada,
Mas es pas un enfant de còr
Qu’a fotut lo fòc al decòr
Amb una candèla sacrada.
Ni mai tanpauc un papa nèou
Que tanleu sortir de son uòu
S’anóncia ambé de fumatièra ;
Es encara mens, bonas gents,
La fumairòla de l’encens :
Nani es un fum de tabatièra.
La tabatièra del rector
Qu’amagat dins un recanton
Supère dins sa santa farda
Piosament se daissa anar
Dins un moment de nirvanà
A petunar sus sa bofarda.

Vòlga Dieu que nòstre corbàs
De tabat ne patiga pas !

Quand las filhas de Camarés
Van confessar, n’i a doás o tres
Que t’i fan bolir la sanqueta
E rogir sus son pedestal
La Germana ambé son vantal
Plen de ròsas e de roqueta.
Que cada còp pel tonsurat
Es lo mème sicut erat :
Lo sant òme qu’es pas de fusta
Sentís al pus coquin detalh
Dins son calçon sacerdotal
Belzebut que lo tarabusta.
E lo missal dins una man,
Tron de Dieu !, per apasimar
L’auratge de carn que l’embrena,
S’abandona a santa Rità,
La patrona de l’occitan,
A santa Barba e santa Elena.

Dieu absòlga lo brave abat
De sos fantasmes de sabat !

Al catequisme a Camarés
Lo ratihnòl nos a aprés
Que, sens sortir de la Sixtina,
Òm pòt far ralhar Joan- Janibús,
De Profondis Morpionibus,
Lo Grand Vicari, Baptistina.
Tanben se cal pas espantar
Se, cada nuèit ont vau cantar,
Aquel tròç de brama-la-saca,
L’ai al primièr pla, ramplamplan,
Que m’entona cada refranh :
A n-el tot sol me fa la claca.
Reprén a plec de gargalhòl
Tot mon repertòri calhòl,
Mas es a carga de revenge :
A sos Dominus vobiscum
Coma un con i fau lo respons
A son one-man-show lo dimenge.

Que Dieu garde dins un canton
Una plaçòta al vièlh pastor,
E que son cant, coma un aucèl,
A sa mòrt monte cap al cèl !
Amèn !

Que son los meus amic venguts,
Que de tant prèp aviái tenguts
E tant aimats ?
Tròp foguèron clar semenats, …

Legir tot

Que son los meus amic venguts,
Que de tant prèp aviái tenguts
E tant aimats ?
Tròp foguèron clar semenats,
E mai cresi, plan mal femats,
Amor es mòrta.
Car son amics que vent empòrta
E vent fasiá davant ma pòrta,
Los a panats.

Quand ven lo temps qu’arbre despuèlha,
Que non demòra en branca fuèlha,
En mos ivèrns,
Ai la pauretat que m’atèrra,
De tota part, me fa la guèrra,
Amor es mòrta.
Dieu m’a fait companhon de Jòb
Que tot me raubèt a l’encòp
E mos espèrs.

Los meus amics uèi m’an traït ;
N’ai pas, al primièr còp d’aït,
Cap retengut.
Dempuèi que soi malaut atal,
Ne vesi pus ges a l’ostal,
Amor es mòrta.
Sap pas tot sol lo mal venir
Tot çò qu’èra per m’advenir
M’es advengut.

Paura renda e paura memòria
E paure sen, lo Rei de glòria,
Dieu m’a donats,
E fred al cuol quand bisa venta,
Lo vent me ven, lo vent m’esventa,
Amor es mòrta.
Car son amics que vent empòrta
E vent fasiá davant ma pòrta,
Los a panats.

L’esperança d’un endaman,
Aquí mas fèstas.

N’ai un confle, un sadol, mas tanlèu que me sarri
Sus scèna per cantar, soi lo boc emissari
De qualque …

Legir tot

N’ai un confle, un sadol, mas tanlèu que me sarri
Sus scèna per cantar, soi lo boc emissari
De qualque arganhòl que jamai non m’a comprés
E me vòl explicar patin, patan, pas res.

Ja que reluqui pas lo meriti agricòla,
M’aviá semblat plasent, en país viticòla,
De galejar sul sòrt del paure Vinhairon
Que totjorn se planhís, que jamai n’a pas pro.
Me tombèron sul còl, de darrièr una turra,
Unes endimenjats de la viticultura
E me calguèt jurar, cedent a la pression,
De pas pus colhonar ambé la profession.

Soi pas contrariant, e coma a l’ora d’ara
Un cantaire a mai d’una còrda a sa guitarra,
Cambièri de registre e naucèri lo ton
Per celebrar l’afrontament de Montredond.
Mas d’intellectuals me virèron l’esquina,
Jutjant ma ritornèla debila e mesquina,
Que per m’assegurar de lor reprobacion
Me fugissián al mièg de l’inerpretacion.

Soi pas tròp malsapiós, o prenguèri per rire
E, per que degun pus me trapèsse a redire,
Ai, sens imaginar de me far descridar,
Pondut Ma Femna e Me vòli pas maridar.
Aviái pas acabat qu’un fais de feministas,
Fissadas al cuol per mas òbras intimistas,
Me sautèron dessús per me las estrissar,
Me far passar per Castra’ e m’abailardisar.

Soi pas caput, e coma tant de filosòfis,
Ieu teni mai que tot a mos vièlhs alibòfis.
M’escapèri lèu fait, las cambas al copet,
Fiular endacòm mai Rodaire e Tastapet.
Rodaire e Tastapet, un escandal ficrala !
Per los cuols benesits, cartèls d’accion morala.
Manquèron me negar dins l’aiga-senhadièr
Abans de me secar sul gavèl del lenhièr.

Se me veniá una arieta bucolica,
Mossurs los musicians trapavan la colica,
Denonciants mos acòrds, qu’escampats al azard,
Devián far tresvirar las òssas de Mozart.
Badalhonat un jorn per l’aganta-torista,
L’endeman morralhat per lo militarista,
Estavi coma un con e sens refranh al pòt,
Lo pissarèl nosat, mai mut qu’un escarpòt.

N’aviái lo plen topin, passava la mesura,
Alara ai dit : "A mòrt, a mòrt tota censura !"
E jamai, jamai pus m’anirai trigossar
Las espardelhas del costat de Canossà.
Ai revelhat ma musa jos anestesia,
Ma musa lepa-cuol de Dòna Anastasia,
E sens mèstre, sens dieu, tot sol, de mon sicap,
Canti uèi las cançons que me passan pel cap.

E me’n fiqui ben pro se, tanlèu que me sarri
Sus scèna coma anuèit, soi lo boc emissari
De qualque arganhòl que vòl faire lo gandol,
Ieu, d’aqueste arganhòl, n’ai un confle, un sadol.

Lo cementeri vièlh dormís coma una turra.
Lo pic i quinca pas ni lo cocut tanpauc.
Se pòt pas dire …

Legir tot

Lo cementeri vièlh dormís coma una turra.
Lo pic i quinca pas ni lo cocut tanpauc.
Se pòt pas dire lo bonur d’i aver son trauc
A l’ora que i a tant de mòrts sens sepultura.
I a doás fòssas al fons, l’una a l’autra bessona,
Tranquillas jos un cipressièr
Dos clòts cavats segur per la mèma persona,
Amb lo mème rabassièr.

Aquí son sebelits Sarvise amb Panòcha,
Abatuts a vint ans sens cap de remission,
Son a perpetuitat vesins de concession,
Lo qu’èra resistent amb lo lepa-bòcha.
Pr’aquò la mòrt unís çò qu’escarta la vida,
E l’oficiant corbassièr
Faguèt s’estofegar la gleisòta transida
Dins lo fum d’un même encensièr.

Se son fait retamar per de rasons debilas
Sarvise ab Vilanuèva e Panòcha a Besièrs,
Assassinats per qualques tristes justicièrs.
Disi ieu que totas las guèrras son civilas.
Vius, èran diferents e tot los destacava,
Mas dins lo trauc del tombassièr,
Aguèt lo même gost la carn que rosegava
Lo mème vèrme carnassièr.

La causida es sovent azardosa o atròça.
Sabi pas ieu de quin costat seriái estat.
E puèi, tot plan pesat, quin es lo bon costat ?
Lo del canon tanplan mai quo lo de la cròssa…
Que se plore Finon , que Loïsa s’esquisce
Davant lo malsòrt putassièr :
Las balas qu’an tuat e Panòcha e Sarvise
Èran faitas del mème acièr.

Los ausissi morir de rire dins lor barba
Los defunts a l’entorn, d’espinchar un còp l’an
D’emmedalhats rafits pausar en tremolant
Sul cròs del partisan las flors de qualque garba.
Car tanlèu los cromirs qu’an virats las semèlas
Al Cerç li pren la fantasiá
D’escampar, subversiu, sus las tmobas gemèlas
Las ròsas d’un mème rosièr.

Enterrat lo passat, una alba nòva es pròcha.
L’an dos mila nos a totes civilizats
E los umans enfins nos sèm umanizats :
I aurà pas pus jamai de Sarvise e Panòcha.
Al cementèri vièlh, dins sa corsa immobila,
Sa marcha lenta de glacièr,
Lo temps estira sus doás tombas, malcivila,
L’ombra d’un mème cipressièr.

Ras del vilatge
Coma un miratge
Al fons d’un òrt,
Sabi una bòria
Flòc de memòria
D’un sègle mòrt ; …

Legir tot

Ras del vilatge
Coma un miratge
Al fons d’un òrt,
Sabi una bòria
Flòc de memòria
D’un sègle mòrt ;
Una bastissa
Qu’a presa en tissa
L’oblit punhal,
Mas qu’un còp èra
Crana e prospèra
Dins lo vinhal.
Uèi se desana
Dins la marrana
Del terrador,
Fa pas pus flòri,
Es l’espitlòri,
Es l’abandon.
Tèrras roïnadas,
Gents enanadas,
Èime panat,
La mòrt se sarra,
L’ostal es ara
Assassinat.

Lo long d’un tèrme
L’òrt es un èrme
Al raufelet ;
Chapat d’espinha,
Un chic de vinha
Crèba jol blet.
Aval rocasses
E romegasses
Tanpan un potz
Que la carrèla,
Ièr coinarèla
N’es uèi sens votz.
Aquí rovilha
Jos l’escobilha
Dins lo portalh,
Braces en l’aire,
Un tròç d’araire
O de dentalh.
Sul mur la rusca
D’una lambrusca
Monta al terrat
Per un raubaire,
Triste panaire,
Mièg-desteulat.

Descadaulada,
La pòrta bada
Al vent canin.
La correjòla
Sus la rajòla
Grata camin.
Dins la cosina
L’escuresina
Vei trucar la
Ratapenada
Desalenada
Dins son volar.
L’estariganha
Cada jorn ganha
Mai lo cusson
Que tarabusta
La negra fusta
De son fisson.
E tot s’asima
De fons a cima
A tot poirir,
De trast a cava,
L’ostal n’acaba
Pas de morir.

Quand n’ai mon confle
Ieu del torrofle
D’un monde fat,
Meni ma vida
Malfa e morbida
D’aquel costat
Ont, quand perpensi
Dins lo silenci
Del temps defunt,
Ai l’arma coma
L’ostal en soma
Sens lum, sens fum.