Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.
L’amor lo ser vos fa riseta,
Melhor vos chapla lo matin. …

Legir tot

Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.
L’amor lo ser vos fa riseta,
Melhor vos chapla lo matin.
Ai pas tirat a la palheta
Se me caliá viure o morir.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Tornarà pas polsar l’aureta
Dins la bruga e lo romanin,
Cantarà pas pus la lauseta
Dins la frescura del matin.
La vida m’a fait la cambeta
Me soi amorrat pel camin.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Mòrt somiada per lo poëta,
Per lo qu’a pas de devenir.
Buf calhat dins la clarineta,
Det agrepit sul clavecin.
Caliá pas èsser plan profeta
Per solfinar ma puta fin.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Me donaràn pas la roseta :
I a pas cap de glòria a perir
Al camp d’amor. Quand lo còr peta,
Que siá aval, que siá aquí...
Entre la ròsa e l’amoreta,
Jamai non ai sauput causir.
L’aura s’esquiça sus l’acrin.
Balha-me una cigarreta...

Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps …

Legir tot

Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps l’a mastrassat, tustat coma de cuèr,
Las annadas l’an mai rosegat que la ronha.
Nosautres, nòstre amor es pas nascut de ièr.

Tanben nos sèm aimats a tustas e a bustas.
Mai d’un còp, lo bonur marchèt a còr ranquet,
E per nos calinhar, i anèrem a pinquet.
Mas nosaus sèm talhats dins la meteissa fusta :
Nos aimarem totjorn un pauc mai qu’un pauquet.

Pasmens avèm tastat a d’amors bartassièras.
N’as lo pòt que lusís de tant que i as gostat ;
Ieu, lo morre me dòl, coma un qu’òm a mostat.
Èri un chic femnassièr e tu sauta-paissièras,
Avèm fòra-nisat cadun de son costat.

Creguèrem despenjar las estelas perdudas
E nos encigalar de tots los aigardents.
Lo matin, cada còp, nos a trapats perdents,
Que de tròp mossegar las fruchas defendudas,
A bèl cais, sus un clòsc, nos asclèrem las dents.

Puèi, sèm dintrats al jaç, un vèspre de setembre,
Ambé lo còr macat, quichat coma un costal,
Retrobar lo bonur al vièlh còdi postal,
E dins mil ans, mai mai, servarem lo remembre
D’aver cercat plan luènh l’amor qu’èra a l’ostal.

Dempuèi gardam per el l’uèlh gelós d’una cloca
E quand l’Auriva nos prendrà dins son vaissèl,
Mai se tot vira pas plan redond sus l’aissèl,
Mai se los mots d’amor an fugit nòstra boca,
Demorarem ligats coma soca e paissèl,
Demorarem ligats coma paissèl e soca.

Lo fòc a començat a miegjorn dins la bruga,
A l’ora ont lo solelh, diriatz que tomba a flòcs ; …

Legir tot

Lo fòc a començat a miegjorn dins la bruga,
A l’ora ont lo solelh, diriatz que tomba a flòcs ;
Un zefir a lispat sus un res de beluga :
Lo fòc a començat coma totes los fòcs.
De pluèja, a pas resfait gaireben de l’annada,
Lo pelhenc s’es secat a escotar quand plòu
E lo pin escaumat, somiant d’una ramada,
Braçeja dins un cèl imbecillament blau.
A dos passes d’aquí, un estivant sadol
E que se crei tot sol
S’agoluda sul sable e ròta sa saqueta.

Al fòc sufís d’un res, d’un caluc que se n’ane
Grasilhar sas merguès’s dins un endreit pelat,
D’un caçaire inocent, d’un pompièr piromane,
E gar’t’aquí còp sec lo monstre revelhat.
Res l’arrèsta pas pus, ni la jaça d’un pastre,
Ni l’euse que s’esquiça amb un cridal de mòrt,
E lo cèrç, aquel con, que bufa sul desastre :
Lo malur cal totjorn que nos vengue del nòrd.
A dos passes d’aquí, un agostenc sadol
Mai roge qu’un guindol
La panolha al solelh, ronca dins sa casqueta.

Lo fòc o chapa tot, sauta de rasa en rasa,
Ne caçant, crèma-còr, lapinons e singlars
Que, de páur d’i passar coma un gat per la brasa,
Se tiran de davant lo roge nivolàs.
Fugisson de pertot las bèstias en derrota,
Sus tres lègas de front la garrolha a cremat
Las flambas a present tutejan l’autorota :
Los Cavalièrs Catars sentisson a rumat.
A dos passes d’aquí, un vacancièr sadol
Qu’a la cresta d’un pol
De la punta d’un bròc atissa una cranqueta.

Al fòc, tot li fa fòc, lo garric, la garança,
E la mata d’ausina e lo pè d’aladèrn.
Lo pompièr sap pas pus ont donar de la lança
E sap pas pus ont se vujar lon canadèr.
Ragents, estofegants jos lo casco de cròme,
Son un fum a pagar lo rescat de l’estiu ;
Aicí l’òme combat la conariá de l’òme :
Aquò’s atal dempuèi que l’òme a creat Dieu.
A dos passes d’aquí, un banhaire sadol
Confle coma un pesolh
E qu’a mal digerit, trapa l’aiga fresqueta.

Lo fòc uèi es finit, l’òme es tornar lo mèstre.
D’un oliu rastumat, dins lo decòr lunar,
Un aspre fumairòl s’exala pel campèstre.
Aval de camping-cars davalan a la mar.
Mas, s’es tot atudat fins al brasièr pus mendre,
Quant li’n caldrà de temps, e mai d’obstinacion,
Al país flame-vièlh per tornar de sa cendre ?
Es l’abominacion de la desolacion.
A dos passes d’aquí, un toriste sadol
Se fa rostir lo cuol
En se curant las dents amb un tròç d’aluqueta.

Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina …

Legir tot

Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina
Sens chuc ni suc.
L’ostal se restrenhís, se restrenhís lor talha,
Bufan espés e mai que mai
Sentisson se sarrar lo fiular de la dalha
Cada jorn mai.

A-n ela los ivèrns li an laurat la cara,
Tavelat la pèl de pertot,
E se son uèlh trufet, de còps, lusís encara,
I o cal tot.
Sortís lo cadieron e, sul davant de pòrta,
Ten de sarcit, de petaçat,
Dins los dardalhs d’un ser que doçament asòrta
De son passat.

E son òme, que ièr li èra causa banala
De passar redde botonat,
S’i son torcits los rens, sembla portar la mala,
Malagonhat !
Va pas pus al cafè : los tres de la manilha,
Totes, li son passats davant ;
Repassa lo jornal, sietat jos la ramilha,
D’ara endavant.

Son coma dos crostets al fons d’una panièra
Dempuèi que la dròlla, a París,
Son montats lapinar dins una lapinièra,
Luènh del país.
Rai, tot aquò menut, quand devala, lor dona,
Lèu fait, mal fait, a la chut-chut,
Contra un bilhet plegat, una sembla-potona
D’un pòt ponchut.

Puèi an pas pus, los vièlhs, per caufar lor sanqueta,
Polits a mòrt, manhacs tot plen,
Qu’aqueles comuniants, emblancats, en rengueta,
Sus la telé.
Alara per trompar la rotina inodòra,
Sens gost, sens calor, sens color,
Se’n van, coma a vint ans, quatre jorns en Andòrra
O al Volon.

Aquí tot lor fa fial, es coma una renòça,
Una rèire- luna de mèl,
Un elixir d’amor dins lor temps que s’amòça,
Un idromèl.
E cadun se sovén, e la memòria parla :
Lo trin per la Còsta d’Azur
E lo cambròt novial perdut dins Monte-Carlo ;
Badan l’agur.

An un pauc de banhat sus la gauta rafida
E se’n tornant cap a l’ostal,
E, barlinga-barlanga, atal reprén la vida,
Atal- atal.
Fins aquel jorn benlèu que lor vendrà racina
Per l’eternitat a l’artelh,
Que se veiràn, benlèu, cambiats, el en ausina,
La femna en telh.

Mas per ara sul puèg, las nuèits de marinada,
Òm ausís, amont, jol plumon,
Al polsar de Baucis se mesclar l’alenada
De Filemon.

Es a l’ombra d’una tina,
Amagat dins lo croton,
Qu’ai, a la prima cantina,
Donat lo primièr poton ;
Al …

Legir tot

Es a l’ombra d’una tina,
Amagat dins lo croton,
Qu’ai, a la prima cantina,
Donat lo primièr poton ;
Al temps qu’aviái pas encara
Lo bastet del tiratap,
Pres la primièra ganarra,
Primièr mal de cap.

Chuquèri pas de bledina
Ni de lait a pèta-pèl,
Mas, al trauc de la tetina,
De tisana de gavèl.
Sapièri lèu, fina mosca,
Que, se lo paure becàs
Que beu pas caga de posca,
Seriá pas mon cas.

Aquò me ven del papeta
Que m’ensenhèt, lo pauròt
De metre un pauc de sopeta
Dins lo vin per far sabròt.
Dempuèi trampèli ma vida,
E, del sampòt a l’ostal,
Sul camin de la pepida,
Ai fait mon rodal.

La set quand me ten, aïda,
Me caldriá, per estancar,
Mon fafièr de Danaïda,
Las cavas del Vatican.
Chumi tant, agar’ quana una !
Que Nòstre Sénher del Cèl
M’a mes la lenga coma una
Trapa de vaissèl.

Lo cuol me se pansarilha,
Ai lo morre botiolat,
Lo nas coma una morilha,
Lo fetge parpalholat ;
Ai la pelhòfa cronica,
Pasmens peti la santat
E tostemps ai fait la nica
A la facultat.

M’an pres de sang e ne risi
Encara car, Dieu mercé !
An trapat a l’analisi
Qu’èri del grop A.O.C.
Tanplan que dins sa topina
Quand pompèt lo carabin,
Ragèt pas d’emoglobina
Mas d’emoglo-vin.

"Podràs far de pata-molha,
M’esclafèt lo medecin,
As d’aiga dins la panolha."
Me’n tirèt un plen bacin.
N’i a qu’i vesent un oracle
M’an espiat de travèrs
Cresi ieu qu’es un miracle :
Canà al revèrs.

Es a l’ombra d’una tina,
Pas dins un lèit d’espital,
Qu’ai, dins l’ultima cantina,
Rendut lo darrièr badalh.
E lo jorn que defuntèri,
Dedins ma caissa estequit,
Per me prene al cemenèri
Calguèt un aquit.

O trapam en condensat
Dins nòstras amors d’un jorn
Jòia e tristum, tot censat,
De las que duran totjorn.
Aquí …

Legir tot

O trapam en condensat
Dins nòstras amors d’un jorn
Jòia e tristum, tot censat,
De las que duran totjorn.
Aquí l’ sòrt de la marina
E de nòstras garlindons
Òm acòsta e, a la cardina !
Lo còrs ambé los potons.

E rire, e sopa de mor,
E bonur repetaçat,
Dins nòstras amors d’un jorn
Tot i es en condensat.
Quand de còps nos sèm sul nas,
Suls tetons e suls ulhons,
Potonats, repotonats,
Cauds coma de castanhons !

Tot çò qu’òm fa dins un jorn
Per esperlongar lo temps,
Tres còps al mens dins un jorn,
Contents, pas contents, contents,
I a dins la cambra un flairum
D’amor tendre e de carbon,
E de jòia e d’amarum,
Mas putanièr !, qu’aquò ’s bon.

Sèm pas aquí per charrar,
Mas pensam, a mièg-amor,
Pensam qu’es un malparat
Que deman torne lo jorn.
Aquí l’ sòrt de la marina
E de nòstras garlindons,
Òm acòsta, mas òm devina
Lo prètz d’un plaser mostós.

Mai se nos sèm bolegats
Per bon diu !, nicar lo temps
E lo claufir de pecats,
Es pas aquò e pasmens,
Jòia e tristum, tot censat,
De las que duran totjorn,
O trapam en condensat
Dins nòstras amors d’un jorn.

Aviá a pro pena quinze ans,
Tot just(e) las dents de davant,
De segur fasiá pas la malha ;
E …

Legir tot

Aviá a pro pena quinze ans,
Tot just(e) las dents de davant,
De segur fasiá pas la malha ;
E ieu qu’èri un as per gaunhar,
Longtemps deguèri çaganhar
Per agantar la peissonalha.

Pacient, me calguèt cinc o sièis
Oradas per negar lo peis,
Per la menar dins ma cambreta.
De memòria de pescafin,
S’èra jamai, dins un cofin,
Vist serena tan menudeta.

M’aviá vist venir e flairat.
Pensèt : "Arriba lo vairat."
Tanben, contra vents e marèia,
Fins a cinc oras del matin
(Aviá legit Monsur Seguin)
Me tenguèt nauta la dragèia.

A la fin de pron marinar,
La volguèri enfarinar
D’una man benlèu audaciosa.
La gauta ne me prusís, pam !,
Sul nas trapèri un carpan :
Aviá la popa malsapiosa.

Mas quora perdèt son sabir,
A l’ora del primièr sospir,
La mèl faguèt passar ’l vinagre.
E ieu de sa carn de peis blanc,
Cada divendres de tot l’an,
Ambé plaser auriái fait magre.

E ben, creiras pas pus brica el
Reprovèrbi que ditz que cal
Topin vièlh per sopa gostosa.
Lo topin l’aviam estrenat,
Pasmens i avèm mitonat
Una sopa de peis famosa.

I aviá de pega l’endeman
A paupas cercavi sa man,
Puèi, dobriguent una parpèla,
Ai vist d’un uèlh de peis rostit
Que mon amor èra partit :
Èri tot sol, puta d’Adèla !

Sacrèri coma un mescresent,
Manquèri venir innocent
E la fotra m’arrapèt roja
De me retrobar ase-verd
Mai con que lo paure Schubert
Quand daissèt escapar sa trocha.

Se me soi calmat, ça que la,
Mon còr de Caribde en Sillà
Sap pas pus ont penjar sa pena
E quand alena del marin,
Lo ser, de còps, li sembla ausir
Montar lo cant de sa serena.

L’ai pas jamai vista dempuèi
E sabi pas se nada, uèi,
O s’a trapat un banc de sable,
Mas a daissat en una nuèit
Dins la ribièra de mon lèit
Un sovenir imperissable.

I pensi tant sovent qu’atal
Anuèit ai pas resistit al
Plaser de ne vos contar una.
Aquò rai s’es de temps perdut,
Aquò rai s’i avètz pas mordut :
L’aviái pescada dins la luna.

Aquò rai s’es de temps perdut,
Aquò rai s’i avètz pas mordut :
L’aviái pescada dins la luna.

Coma trapa qu’al lèit, per un autodidacte,
La fau pasmens arregalar,
Qu’ai, al jòc de l’amor, pro de biais, pro …

Legir tot

Coma trapa qu’al lèit, per un autodidacte,
La fau pasmens arregalar,
Qu’ai, al jòc de l’amor, pro de biais, pro de tacte,
La femna o pòt pas calhar ;
sus la plaça, al mercat, dins totas las botigas,
Pertot o raconta e atal,
Tot lo vilatge, uèi, sap, e dins lo detalh,
Mas performàncias eroticas.

Atiradas per tant de rumors indecentas,
Un còp Babèta, un còp Nanon,
Me vengèron trapar, tendras, concupiscentas,
E sapièri pas dire non.
Aviái, se pòdi dire, un det dins l’engranatge
E ara vesi raplicar,
Coma un sol òme, e dins lo but de fornicar,
Tot lo femnum del vesinatge.

I a la del cafetièr, maissanta limonada,
Que chuca mai que de glaçons,
E Joana del boièr, trista, desconsolada,
Que ne doblida las rasons ;
La mairessa tanben, las gautas totas pallas,
Que, m’avisant al gard’a-vos,
Me confessèt :"Son pas lo fòrt de mon espós
Las ereccions municipalas !"

A una femna-tronc fau, a la buta-buta,
Prene son pè d’un pas leugièr
Abans de metre un tap, un tap a la flaüta
A la femna del bolangièr.
Puèi finissi in piscem quand amb una serena
Nai fait un sadol de fosfòr
E que me vòl pagar, nadiva del Bosfòr,
Qualque trucariá per estrenna.

Cal te dire que quand ven sonar mos bons oficis
Lo bèl sèxe reconeissent
Que o ten a mièg-cuol, per s’ofrir mos servicis,
Se desbotona d’un present :
Cambajon, salcissòt, botelha naut-de-gama,
O prima d’encoratjament,
Vièt(d’ase, tot fa ventre en dedamatjament
D’una quequeta poligama.

E pr’aquò soi dotat de dimensions modèstas,
Soi pas membrat coma un tiran,
Las podètz questionar, monsurs, se son onèstas,
Vòstras femnas vos o diràn.
Ai pas en magasin res d’extraordinari,
Ni bracomard, ni gròs mastard,
Mas l’article corrent, lo modèl estandard
Que convén a tot tafanari.

Car brica compta pas la fòrma anatomica,
Lo gabarrit i es per pas res,
Non, lo plaser d’amor es tot dins la tecnica
E fa bèl temps qu’o ai comprés :
Dactilò, documentalista o pastissièra,
A cada còp es diferent,
Òm pòt pas contentar d’un mème còp de ren
La gomarra e mai la rosièra.

Per malor es pas cada jorn fèsta e quand una
Vièla tanèca dins mon lièch
S’escranca, mai d’un còp ieu bandi pas que d’una,
La fau lusir a contra-vièch :
Lo cuol a sas rasons, se sap de longa data,
E del club de l’amor, adieu !,
Voldriái demissionar, de còps, de membre actiu
De tant n’ai gròs sus la prostata.

Mas aquò dura pas e, per pauc que se trape
Qualque polida a l’orizont
Venent sacrificar al culte de Priape,
La daissi pas dins lo besonh.
Tanben pichonas que ne sètz a la debuta,
Qu’anatz riscar vòstre dequé,
Sabètz ont ai l’ostal, vos assolidi que
Temps en temps un còp fa pas puta.

Sabètz ont ai l’ostal, vos assolidi que
Temps en temps un còp fa pas puta.

Vaquí venir lo temps sacrat de las vacanças.
Anam èsser empebrats per un fum d’estrangièrs
Qu’en rengueta e al pas, …

Legir tot

Vaquí venir lo temps sacrat de las vacanças.
Anam èsser empebrats per un fum d’estrangièrs
Qu’en rengueta e al pas, sus las rotas de França
Auràn temps de legir d’eslogans messorguièrs :
"Ciutat modèrna dins un siti millenari,
Vos espèra Grussan e sa nòva estacion !"
Cadun cal que deman i aja son dromadari,
Es lo fin del fin, mas toristas atencion :

Refranh :
Lo dromadari al país,
Plan car vos lo caldriá pagar.
Crompatz un ase a París
E nos fagatz pas pus cagar.

Vos fan creire d’anar vos rostir la ventresca,
Sul sable espatarrats, lo capelon sul cap,
O de passar peròts la jornada a la pesca,
Esperant lo gronhau que vos nègue lo tap.
Mas an calhat qu’aicí, lo temps uèi es fadòrla
Plòu a ferrats un jorn, e tanplan l’endeman,
Paures piòts, se va levar una ventòrla
Que podrem pas sortir sens nos far desbanar.

Refranh

Urosament qu’auretz la garriga embrasada
Quand lo temps es fresquet, per vos caufar lo cuol,
E puèi la mar, la mar totjorn recomençada,
La mar que flaira bon a petròli e a fuol.
E s’an montat aquel fotral de catedrala
Nucleara, per interès economic,
Es que totes sabèm, sens sortir de Centrala,
Lo temps que pòt durar un bronzatge atomic.

Refranh

Puèi, quand creiretz lo ser d’anar far a las bolas
Ambé las gents d’aicí, charrar e beure un còp,
Comprendretz que vos an contat de farivòlas :
L’òme d’òc es morrut, borrut e xenofòb.
Atal lo Grussanòt, de véser que sa torre
Barbarossa es venguda torre de Babèl,
De longa vos farà una sopa de morre
E tornarà polsar a vòstra sant Miquèl.

Refranh

E se malgrat lo temps, lo país e los òmes,
Captuts coma de muòls voliatz totjorn crompar
Nòstra plaja, veiriatz cossí los autotònes
Coneisson ja lo biais de ne vos escampar :
An totes amagat, a la glèisa, a l’escòla,
Dins un jardin secret qu’òm se’n pòt pas dobtar
Un brave montairon d’explosiu agricòla,
Un Catòrze-de-Julh, van faire tot petar.

Refranh

Quand vesi lo mond a París
Ont, per pas res, cadun corrís,
Disi ieu sens me far susar
Qu’es bon …

Legir tot

Quand vesi lo mond a París
Ont, per pas res, cadun corrís,
Disi ieu sens me far susar
Qu’es bon diu !,
Agradiu
D’èsser païsan.
Quand plòu demoram al nèn-nèn
L’estiu a l’ombra nos tenèm
E l’ivèrn, tanlèu qu’i a de nèu,
Per l’esquí,
Gar’ t’aquí,
Cap a Font-Romèu.

Sabi que de collègas n’i a
Que s’emmèrdan per vendemiar
Ieu, ai ma còla d’Espanhòls,
Son valents,
Son contents,
Son de rossinhòls.
E mai se sèm assadolats,
Ploram totjorn que sèm pelats :
De tostemps mon paire m’a dit
Qu’es un ben
De saber
Passar per petit.

A la mendre calamitat
Bramam per una indemnitat
Sèm de longa a manifestar,
Bolegam,
Romegam,
Fasèm tot petar.
Per bonur a las eleccions,
Paupam qualques compensacions.
N’avèm per noirir un porcèl,
D’anhelons,
De tirons,
E lo gròs vedèl.

Manjam la fruta del vergièr
E l’erbolat del potatgièr.
Lo temps uèi ven talament dur
Que val mai
Mai que mai
Èsser cagadur.
Vièlh garçon, me soi maridat
Per conflar la proprietat
Amb un tròç de governament,
Omenàs,
Segur, mas
Claufida d’argent.

Quand vesi lo mond a París
Ont, per pas res, cadun corrís,
Disi ieu sens me far susar
Qu’es bon diu !,
Agradiu
D’èsser païsan.

La masca, quan vos ten, vos ten e coma cal.
Atal per Joaneton, qu’a son det medical
Li doliá un …

Legir tot

La masca, quan vos ten, vos ten e coma cal.
Atal per Joaneton, qu’a son det medical
Li doliá un tròç de rodaire,
Un ficral de mal blanc qu’i fissava totjorn
A ne pensar morir, a n’estofar lo jorn
E la nuèit a ne mpancar d’aire.

Que res non i fasiá per calmar sas dolors,
Ni antibiotics ni mai èrbas e flors
De Messegué lo tisanaire.
Totes los medecins i perdián lor latin.
"A ! Valdriá mai morir que non pas tant patir !"
Fasiá l’ingenua a sa maire.

"Ma filha, me sovén, qu’un còp, d’un torn de ren,
M’aviá reviscolada un monge, un reverend,
Fraire Baptista l’adobaire.
Vai-te’n lèu lo trapar, veiràs es pas marrit
E ton mal de crabit deman serà garit,
Mas o digas pas a ton paire !"

Sens la daissar finir, la magarú corrís
A tot pols alconvent botar son panariç
Jos l’uèlh saberut del bon fraire
Qu’i diguèt, quand l’aguèt paupada de pertot :
"Tot aquò, mon petit, serà pas res de tot.
Escota plan çò que vas faire :

Dos còps, tres còps per jorn, te cal metre lo det
Dins ton endreit secret, dins aquel nis caudet
Que Dieu me comanda de taire,
E lo mal passarà ; mas seriái plan content
De n’èsser avisat sul pic. Ara vai-te’n
E que l’Esperit sant t’esclaire !"

La gojata a l’ostal seguèt la prescripcion
Ambé tant de coratge e tant d’abnegacion
Que son abcès, sens estar gaire,
Se crèba, e que lo det li quita de prusir.
Alara Joaneton a cò del capuchin
Va mercejar lo potingaire.

Baptiston, quand cegèt la traïna arribar,
Sentiguèt jos lo fròc un daquòs se tibar
E, se signant del Nom del Paire :
"Paura enfant, i a tres jorns qu’un det me fa sofrir !
Desliura-me del mal, tu que pòdes ofrir
La garison a ton salvaire."

E, perdent l’oremus, lo monge sul plumon
Adosilha la que podiá pas dire non
E sospirava a son cardaire :
"A vièt-d’ase ! Quin det ! Lo sentissi passar !
Mas cresi qu’a present, fraire, podètz polsar :
Ven de crebar vòstre rodaire." (bis)

I a de mond que son pegòts, apoticaris,
D’autres navigators solitaris,
N’i a que son curats, o carbonièrs,
Escobilhaires o …

Legir tot

I a de mond que son pegòts, apoticaris,
D’autres navigators solitaris,
N’i a que son curats, o carbonièrs,
Escobilhaires o peissonièrs ;
Disi ieu que tot mestier es onorable,
Que tant val èsser mètge o comptable,
Coma piuse de confessional :
Ieu, soi tastapet professional.

Es un mestièr que demanda de paciéncia,
D’experiéncia, de competéncia,
E un brave fetge quand donatz
Una senténcia a vista de nas.
I a la patarrada foirosa cronica
Que cada jorn balha la colica,
La que podètz dire, quand vos pren :
Se plòu d’aquel vent, la mèrda aurem."

Puèi i a lo pet qu’òm diriá lo tron quand peta,
Lo pet qu’a pas besonh de trompeta
Ni mai de virar sèt còps, pr’aquò,
Per tombar los murs de Jericò.
E i a lo pet que la caganha l’estofa,
Que sortis palle coma una lofa,
Lo pet vergonhós, lo pudibond,
lo que gausa pas cridar son nom.

Als païs’s ont ai rebalat l’espardelha,
Me soi fait lo nas e mai l’aurelha
E coneissi uèi sul cap del det
La flaira e lo son de cada pet.
Sabi tot del pet anglés, lo qu’embrumèla,
Un pet a copar a la cotèla,
Del pèt grèc ambé la pluèja al bèc
E del pet bèlge innocent e pèc.

Ai gostat lo d’un Breton bretonejaire,
Un pet carraput, repotegaire,
E vomit, mas cal se tàiser, chut !,
Al pet francimand, al pet ponchut.
Me soi regalat en tèrra catalana
Sempre endavant del pet tramontana,
Puèi soi tornat al pet occitan,
Lo pet que vòl faire tot petar.

Al vilatge, es pas lo trabalh que me manca,
Ai un monlon de pan sus la planca
Dempuèi qu’ai dobèrt als quatres vents
Un laboratòri tastavents
Per la vièlha comtessa que contrapeta,
Lo paure mut qu’onomatopeta,
E lo rector que peta en latin
Que val pas pus un pet de lapin.

Analisi cada mes, cal que sàpia,
Lo pet d’un papeta que repàpia,
E lo d’un gròs aristò sadol,
Un que peta mai naut que son cuol.
Mas ai gardat per la fin, sacrapeta !,
Lo pet raffinat, lo del tapeta
Que bronzina a tòrt e al revèrs
Amb un gost de virada del cèrç.

Brave mond, s’avètz aimat ma cançoneta,
La vos cal gravar jos la boneta
Que l’escotaretz pas plan sovent :
Soi pas un cantaire dins lo vent.
E tanplan, me faràn lèu clavar la maissa :
Los peta-fred, los caga-la-graissa
An, per me punir de mon topet,
A la comuna portat lo pet.

Soi nascut al país del cèrç e del marin,
Al país ont jamai l’aiga a valgut lo vin,
Aviái pas …

Legir tot

Soi nascut al país del cèrç e del marin,
Al país ont jamai l’aiga a valgut lo vin,
Aviái pas fait quinze ans, mon paire me diguèt :
"As ton certificat, errèsta-te sioplèt !

Siás trèop intelligent per faire un deputat
E siás tròp degordit per faire un avocat.
Pren aqueles cisèls, vai podar la Garriga.
Se fa pas de rasims, te farà pas de figas."

E me vaquí partit sens véser ni sentir
Tot çò que m’attendiá pel travèrs del camin.
Car dins aquel mestièr de puta, de conassa,
I a totjorn, macarèl !, quicòm que te tracaça.

Lo mes d’abril a pas tanlèu mostrat lo morre
Que Marquet e Jorguet te rostisson los borres.
Mas ne demòra ben qualques uns, d’abitud(a),
Just(a) per engraissar la canilha borruda.

Quand tornarà possar, que n’i aja pauc o pro,
Garda a l’oïdon e garda al mildió.
Per sauvar qualques fuèlhas qu’an plan marrida mina,
Te caldrà ben cargar l’aparelh sus l’esquina.

Masticar coma un con a te’n balhar la canha
Totes los camparòls, totas las telaranhas,
Del matin fins al ser, que sia(gue) dur o mòl,
Totes los cagarauls, totes los parpalhòls.

Quand tos quatre rasims seràn repetilhats,
Que t’arribe una grètla e gar’-t’aquí rasclat.
Que digas o que fagas, i a totjorn un sinistre :
L’aiga lo fred lo fuòc, lo vent o lo ministre.

Car dins aquel mestièr de puta, de misèria
I a que l’argent, bordèl !, que te fa pas la guèrra.
Tanben n’i a que m’an dit, sabi pas s’o repeti,
Lor tardar d’èsser vièlhs per tocar la retreta.

Quan plaser, cada mes, lo jorn que te la pòrta
D’esperar lo factor sus lo pas de la pòrta ;
D’esperar lo matin, sens montar lo revelh,
Lo besonh de cagar que te sortís del lèit ;

D’esperar jos un arbre, las jornadas entièras,
Per afintar un tap nadar sus la ribièra ;
De gardar per las bòlas, o per la bicicleta
Tota la volontat, tot lo sang del papeta.

A que serem urós a seissanta cinc ans !
Nos anam regalar, se sèm pas mòrts abans !
Putanièr de país qu’abitariam aicí
S’èra pas lo solelh e s’èra pas lo vin.

Marcèl foguèt totjorn, totjorn un paure tipe :
L’aviá pres al revèrs son complexe d’Oedip(e).
Sa maire, una coquina,
La …

Legir tot

Marcèl foguèt totjorn, totjorn un paure tipe :
L’aviá pres al revèrs son complexe d’Oedip(e).
Sa maire, una coquina,
La tuèt al sopar,
E la nuèit, dins l’esquina
Faguèt un enfant al papà.

Refranh :
Marcèl, Marcèl, siás lo pus fòrt,
Nos faràs rire, nos faràs rire.
Marcèl, Marcèl, siás lo pus fòrt,
Nos faràs rire e mai mòrt.

Marcèl quand s’engatgèt, èra pas de folclòre,
Se seriá fait pelar pel pelhòt tricolòr(e).
Puèi, la camba ranqueta,
Tornèt a son ostal
Ambé dins la bragueta
Un brave bròc de marescal.

Refranh

Un pauc pertot Marcèl, sens pudor, sens complèxe,
Disiá : "Aurai jamai que l’atge de mon sèxe."
Sa femna aguèt lo vici
Per matar l’ardimand
De lo metre a l’ospici
Qu’aviá pas fait trenta-un ans.

Refranh

Coma se vei al cuol çò que la dent penchena,
Lo seu semblava lo barral de Diogena.
Tibat coma una embaissa,
Aquel cura-pairòl
Dintrèt pas dins la caissa
Quand crebèt de colesteròl.

Refranh

Marcèl aviá marcat, catarisme postume,
"Pichons, quand serai mòrt, vòli qu’òm me rastume."
tanben l’incinerèron
Sos gojats que, colhons,
Dins las cendres trapèron
Un topinat de graissilhons.

Refranh

Dos òmes son tombats sul sòl de Montredond.
Emili èra occitan, Joël èra breton.
Son mòrts e cresi pas qu’aquò …

Legir tot

Dos òmes son tombats sul sòl de Montredond.
Emili èra occitan, Joël èra breton.
Son mòrts e cresi pas qu’aquò plan importèssa
Qu’un siá viticultor e l’autre C.R.S. :
A Brèst o a Quimpèr se se torna passar,
Emili serà flic e Joël païsan.

Èra un quatre de març, veniá roge lo cèl.
Sus la plana fumava encara l’escaucèl,
Quand la mòrt uniguèt dos fraires de misèria,
Dos innocents pastats dins la mèma matèria
Que, sens saber perqué, gendarme e vinhairon,
Son tombats coma un sol al mièg d’un carrairon.

Un es mòrt per sa tèrra e l’autre per pas res.
Sauprem pas jamai lo pus de plànher quan es.
Vos demandi tanben, e mai se vos arraca,
De los plegar ensem dins la meteissa saca
E de pas pus cercar a tot pèrdre, cossí
De l’un ne faire un sant, de l’autre un assassin.

Bretanha e Lengadòc, cadun perdèt un filh,
Mas los murtrièrs son pas los qu’avián un fusilh.
Èran dins de burèus, tirats a quatre espillas,
Rosetas al revèrs, consciéncias tranquillas.
Los copables per los trapar valddriá melhor
Gaitar cap a París, l’Elisèu, Matinhon.

Jutjaretz benlèu qu’es tardièra ma cançon,
Qu’es passada de mòda e pas pus de sason.
Vos vesi romegar e me faire la tronha :
"Desenterrar los mòrts, s’es pas una vergonha !"
Podètz totjorn bramar, mas per ieu es segur
Que Montredond es mai vivent que Montsegur.

Dins vint ans i aurà pus degun a Montredond.
Pus degun, e de vin aurà rajat jol pont.
Mas del quatre de març, aurem grand gaug encara,
Per ne nos remebrar, del cant d’una guitarra,
E per tornar trapar, foguèssa roge o blanc,
Al vin setanta sièis, un rèire-gost de sang.

E mai se lo diable vòl pas
Tornarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin. …

Legir tot

E mai se lo diable vòl pas
Tornarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Cada jorn tornar, farem fièra.
Enfin desfisarem l’infèrn
D’aquela passa reborsièra
Ont, tant l’estiu coma l’ivèrn,
Sus nòstre amor tot de falsièra
Totjorn reinava Malgovèrn.

E mai se lo diable vòl pas
T’aimarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Mas ai, tot sol per la carrièra,
Compres que le temps nos aviá,
De racacòrs o de lassièra,
Tirats a ja e a biò
E coneguèri a ma manièra
La tristessa d’Olimpiò.

E mai se lo diable vòl pas
Trevarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

E deman, quand vendràn tardièra
La vida que m’aurà macat,
Arrucat dins la chiminièra,
Cada ser un pauc mai plegat,
Lo sol nom de Santa-Valièra
farà lusir mon uèlh negat.

E mai se lo diable vòl pas
Crebarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Tonton Francés
I entend pas res
A la filosofia.
Jamai deguèron li mostrar
Parlar Zaratostrà.
Lo tarabusta pas
D’èsser o …

Legir tot

Tonton Francés
I entend pas res
A la filosofia.
Jamai deguèron li mostrar
Parlar Zaratostrà.
Lo tarabusta pas
D’èsser o d’èsser pas
E de còps lo quenque nos confia :
"Cal èsser lo dar-
Rièr con per badar
A la colhonadas de Dadà.
Sisife es un piòt
Se’n fotrà lo pelhòt
De butar son ròc
A ne faire al fròc."
Jamai l’auriá saput
Tan nharrut, tant caput.
"Deu èsser breton !"
Pensa tonton.
Mas... Tonton Francés
Per nosaus es
Lo mai senat dels òmes.
Li an pas fait Sartre e Camús
Pèrdre son oremus.
Tanben comptam sus el
Car per un bon conselh
A mai d’èime que fòrça prudòmes,
E ieu seriái esto-
Nat que contra Platon
Cambièssem un jorn nòstre tonton.

Tonton Francés
I entend pas res
A la teologia.
Jamai declinèt son latin
Ambé sant Augustin.
Podèm possar de brams,
Fa pascas avant Rams,
Vira lo cuol a la liturgia ;
Lo Sant paradís,
E mai s’existís,
Es tròp naut per el de profundis.
Jamai de glèisa cap,
Mas lo barrabàs
Se’n tresvira pas,
E diable ! cal aver
Un gròs estomac per
Chapar de rector
Mai que tonton.
Mas... Tonton Francés
Per nosaus es
Lo mai crestian dels òmes ;
L’escais de Bon Samaritan,
Lo pòt plan meritar.
Atend pas lo matin
Fresquet de sant-Martin
Per vestir joan-fotres e miègs-òmes
E lo Bon Dieu se sa-
Biam de pas lo vexar,
Li lo donariam sens confessar.

Tonton Francés
I entend pas res
A la democracia.
Jamai botèt per un ’scrutinh
Dins l’urna un bulletin.
Pretend qu’una eleccion
Es qu’una dejeccion
De coquinariá, d’ipocrisia ;
E que los discors’s
Semblan un concors
De totas las messorgas en cors.
"Quand pensi qu’un petit
Rusat, qu’un degordit
Compta pas melhor
Qu’un fat, qu’un colhon,
Per cantar, mos nebots,
Tant val gardar sa votz,
Sa votz d’elector !"
Mas... Tonton Francés
Per nosaus es
Lo mai civic dels òmes
Qu’a pas a recaupre de son
Vesin ges de lecçon.
Enlòc non traparàn
Qualqu’un mai tolerant,
Jamai cremarà pas de bonsòmes,
E de Victòr Jarà,
L’oncle n’empacharà
Jamai de cantar ni de charrar ;
E planhi lo capbord
Que fa calhar Gainsbourg
Gainsbourg o Sardou,
Brave tonton !
E planhi lo capbord
Que fa calhar Gainsbourg
Gainsbourg o Sardou,
Brave tonton !
Car...

Tonton Francés
I entend pas res
Tonton Francés
I entend pas res.