E me vaquí tornar, a butar la romança,
Lo morre enfarinat e las quatre susors.
Es pas per fantasiá ni …

Legir tot

E me vaquí tornar, a butar la romança,
Lo morre enfarinat e las quatre susors.
Es pas per fantasiá ni per acostumança,
Mas per te dedicar, manhaga, mas cançons.
Del modèste coblet al cant protestatari,
Lo Vinhairon, Lo Tastapet, Lo Dromadari,
Tant paraulas d’amor coma panpantutú,
Tot çò que cantarai, o vau cantar per tu.

S’ai un trauc, qualque còp, mai se la votz me manca,
Se mon front se rafís qu’espia lo vielhum,
Es qu’èri pas nascut per èsser sauta-en-banca,
Que soi perdut sens tu, negat jos aquel lum.
E las gents son aquí, dins la sala enfumada,
Que se van esclafar a cada colhonada,
Sens saupre qu’ères tu, ma talent e ma set,
De ma boca l’alen, de mon còr lo polset.

Sens saupre que tos dets tot còp se desplegavan,
Comptant cada jorn d’un bonur sens endeman.
Mas tanlèu començar, i a d’amors que s’acaban ;
Lo nòstre, de mas mans, me l’an fait escanar.
Dempuèi vesi passar sens chuc ni muc ma vida.
L’arma de ma guitarra en dòl s’es arropida ;
De badas n’ai cambiat : n’èra pas de besonh,
Las còrdas jos mos dets an pus lo mème son.

Sabi qu’a fòrça mond mas rimas van paréisser,
Plegadas de mistèr’, coma los oroscòps,
Daissant las magarús totas s’i reconéisser
Que sens un pel d’amor, m’aimèron autres còps.
Pasmens te fises pas a l’idèa unanima
Car per ieu ta cançon es pas ges anonima :
T’ai volguda gardar dels chaupins, dels chapòts,
Mas ton nom l’ai aquí, a me cremar los pòts.

Uèi los refranhs d’amor empobolan las ondas ;
Fan pas trentatres torns que ja son enanats
Sens aver mai viscut qu’un manat de segondas.
De sasònhas atal, ne sabi de farnats.
Tanben me’n fiqui pro se la d’aquí agrada,
Se la veirem o pas deman al it-parada,
Mas anuèit, al, pus fons de ma mòrta sason,
M’es estat un bonur de cantar ta cançon.

Paure amor de contra la lei,
Mon bonur de fòra-sason,
Ma jòia de via-rason,
Mon oasís, mon amor-rei.
Avèm, al …

Legir tot

Paure amor de contra la lei,
Mon bonur de fòra-sason,
Ma jòia de via-rason,
Mon oasís, mon amor-rei.
Avèm, al miralh de l’armari,
Vist passar cada continent :
Del cèl de fòc de l’Orient
Al fregeluc estiu polari.
Fissats pel sable del desèrt,
Los uèlhs nos an fait bavarilhas
E vegèrem las cantarilhas
Dançar al ras de l’icebèrg.
Uèi es finida l’escapada
Jos lo solelh e sul conglaç,
Cal abandonar l’Eldorado
L’amor prodig’se’n torna al jaç. (bis)

Paure amor de fòra-sistèma,
Mon bonur baug e innocent,
Ma jòia de contra-corrent,
Mon illa, mon sembla-pöèma.
Fasiá un ventàs de primièra,
Nos venguèt conflar lo lençòl.
Sus nòstre lèit, fòl negafòl,
Avèm embarcat per Citèra.
Barrutlèrem lo mapamond
Sens s’entrevar de la bricòla,
Vints còps perdèrem la bossòla,
La mar gròssa fa mar e mont.
Auriam volgut passar la vida
De Bona Espèra al Cap Òrn.
Uèi nos cal daissar l’Atlantida
E dintrar lo barcòt al pòrt. (bis)

Paure amor de fòra-morala,
Ma contra-logica del sòrt,
Mon sembla-vin, mon trèva-còr,
Ma bona estela matinala.
Sus nòstra cobèrta volanta,
Fai tirar cap a l’estelum,
Montèrem mai naut que lo lum
En quista d’endeman que canta.
Lo cap dins la capa del cèl,
Menats per l’Estela marina,
Tastèrem la fòla monina
De la libertat de l’aucèl.
Sietats sul Carri de las Armas,
Coneguèrem lo Nirvanà.
Uèi per lo Camin de sant Jaume,
L’aucèl a nis se’n deu tornar. (bis)

Mas ara que la vida ven de nos desnosar,
Que jamai, pus jamai nòstras rotas calugas
Se tornaràn crosar,
Que dins mon cèl d’agost son mòrtas las belugas,
Mas ara que nos cal viure cadun per se,
Vòli pas doblidar de te dire mercé.

Aquel amor que me rosega,
Que m’escagassa lo moral,
Que me brandís, que me bolega,
Es pas quicòm de natural. …

Legir tot

Aquel amor que me rosega,
Que m’escagassa lo moral,
Que me brandís, que me bolega,
Es pas quicòm de natural.
Es pas possible qu’a mon atge
Siá(gue) mai fòl qu’un jovenòt,
Ieu que podriái èsser tant satge
E tranquille coma un peròt.

Cossí volètz anar li dire :
"Ai enveja de t’embraçar",
Sens la faire pissar de rire,
Sens la faire s’enganaussar ?
"Vòls un poton ? Tè, pòdes córrer.
E plan polit, mon vièlh salòp,
De trapar pas un cachamorre
A te’n faire conflar lo pòt."

E mai s’èra pas tant missanta,
Risqui pas aquel camoflet :
Quicòm me sarra la garganta,
Quicòm m’acapte lo caquet.
Disi pas res, sa’i pas que faire,
Soi aquí coma clavelat.
Se deu pensar : "Aquel badaire
M’a l’aire un pauc empantenat."

Se la trapi per la carrièra,
Ai qu’una idèia : m’amagar.
Passariái per la gatonièra
De tant que me fa tresvirar.
Dempuèi lo temps qu’aquò me dura
Sabi pas ont penjar lo lum.
Es que mai va, mai s’amadura,
Soi prèst a culhir, soi a punt.

Soi encrocat que n’ai vergonha,
Soi malaisit e matatruc,
Soi mal vestit, soi plen de bonhas,
Me sentissi vièlh a caduc.
Vau de bingòi, lo vent me buta,
Ai lo pel blanc coma l’ivèrn,
La marrana que m’enseguta
Me fa bufar coma una sèrp.

Cossí se fa qu’una carcassa
Entamenada pel cusson
Aja besonh d’aquela gràcia,
Un amor de rèire-sason ?
Abans d’anar sus l’autra riba,
Pòdes far lo bèl, mon nebot,
L’amor se’n va, la Mòrt arriba,
Es ela qu’a lo darrièr mot.

Èra pas blanc coma Arièl,
Èra pas l’àngel Gabrièl,
N’aviá pas las alas ni l’aire ;
Lo que me trapèt …

Legir tot

Èra pas blanc coma Arièl,
Èra pas l’àngel Gabrièl,
N’aviá pas las alas ni l’aire ;
Lo que me trapèt sens destorn,
Al sant-partron de Ventadorn
Lo semblava coma son fraire.
Badant mai que l’amargassat,
Barbut, ronhós, tot petaçat,
Una nuèit tustèt a ma pòrta
E m’anoncièt embalausit :
"Pichon, siás tu qu’avèm causit
Per sauvar la cançon mièj’mòrta
E per sonar lo reviscòl
Del musicòl.

Refranh :
Canti coma un pairòl traucat
Un vièlh enraucat,
Un ase que peta.
Sarratz-vos, brave mond(e), per
Ausir la supèr,
La supèr-vedeta.

Abans de li dire a tot trac :
"Vai te far rasar per Patrac !",
S’èra enanat e, con-que-vira,
Ieu que soi pas contrariant
M’i soi mes comaun galerian ;
O Musa, prèsta-me ta lira.
M’i soi mes caparrut, e lo
Cap confle coma un semalon,
tant ai trimat qu’a l’ora d’ara,
O disi pas per colhonar,
Podètz véser s’amolonar
Las musicas dins ma guitarra
E las particions aicí-sèm
A la S.A.C.E.M.

Puèi, coma sens impresariò
Un artiste jamai seriá
Qu’un minable, qu’un sauta-en-banca,
Ai trapat un filibustièr
Que m’a tot aprés del mestièr
En me chucant lo compte en banca.
E uèi per l’espectacle sètz
Coma en 40 als especièrs
Una coa que s’organisa.
De me badar, m’espepissar,
Ne perdètz totes lo bissar
E cadun me vòl la camisa,
Òme, femna, vièlh o enfant,
Puta de fan !

Es atal qu’ara pòdi pus
Tranquillet prener l’autobús,
Anar pescar, faire la fièra,
Ni al ciné incognitò
Assadolar ma libidò
Dins qualque sala porcassièra.
Quand fau l’amor, F.R.3
Me fica al cuol, dos còps sus tres,
Sas cameràs regionalistas,
E, se m’avisi de cercar
Una tèrra de bon cagar,
Ai sul rable vint jornalistes
Al mèndre papièr arrapats
Coma de pats.

Pareis que per un punt Martí
N’auriá perdut l’ase un matin
Tant mon succès lo desvaria
E, qu’escotant mas fantasiás,
Aval, del costat de Besièrs,
A la rampa se ten Maria.
Mas d’aver páur n’an pas besonh :
Gras, doblidi pas lo temps ont
Èri picut e cuol-d’amètla,
E la nuèit abans de dormir
Me fa ben de me sovenir
Qu’es dins una vièlha 4L
Qu’un jorn d’Ovelhan soi partit
Sens un ardit.

Al matinet sabi pas qual
Me revelhèt, tanplan lo gal,
Tanplan los fetges e lo vòmit :
Qu’èri malaut e mal-ficut
Lo front dolent d’aver viscut
Tota la nuèit un maissant sòmi.
Adieu mond(e) farlabicat,
Asinus asinum fricat,
De te daissar n’ai ges de caire ;
Adieu la glòria, las onors,
Adieu show-business safranós,
Per ieu, es pas deman, pecaire,
Qu’anarai faire Pepinò
A Bobinò.

Vaquí venir lo temps sacrat de las vacanças.
Anam èsser empebrats per un fum d’estrangièrs
Qu’en rengueta e al pas, …

Legir tot

Vaquí venir lo temps sacrat de las vacanças.
Anam èsser empebrats per un fum d’estrangièrs
Qu’en rengueta e al pas, sus las rotas de França
Auràn temps de legir d’eslogans messorguièrs :
"Ciutat modèrna dins un siti millenari,
Vos espèra Grussan e sa nòva estacion !"
Cadun cal que deman i aja son dromadari,
Es lo fin del fin, mas toristas atencion :

Refranh :
Lo dromadari al país,
Plan car vos lo caldriá pagar.
Crompatz un ase a París
E nos fagatz pas pus cagar.

Vos fan creire d’anar vos rostir la ventresca,
Sul sable espatarrats, lo capelon sul cap,
O de passar peròts la jornada a la pesca,
Esperant lo gronhau que vos nègue lo tap.
Mas an calhat qu’aicí, lo temps uèi es fadòrla
Plòu a ferrats un jorn, e tanplan l’endeman,
Paures piòts, se va levar una ventòrla
Que podrem pas sortir sens nos far desbanar.

Refranh

Urosament qu’auretz la garriga embrasada
Quand lo temps es fresquet, per vos caufar lo cuol,
E puèi la mar, la mar totjorn recomençada,
La mar que flaira bon a petròli e a fuol.
E s’an montat aquel fotral de catedrala
Nucleara, per interès economic,
Es que totes sabèm, sens sortir de Centrala,
Lo temps que pòt durar un bronzatge atomic.

Refranh

Puèi, quand creiretz lo ser d’anar far a las bolas
Ambé las gents d’aicí, charrar e beure un còp,
Comprendretz que vos an contat de farivòlas :
L’òme d’òc es morrut, borrut e xenofòb.
Atal lo Grussanòt, de véser que sa torre
Barbarossa es venguda torre de Babèl,
De longa vos farà una sopa de morre
E tornarà polsar a vòstra sant Miquèl.

Refranh

E se malgrat lo temps, lo país e los òmes,
Captuts coma de muòls voliatz totjorn crompar
Nòstra plaja, veiriatz cossí los autotònes
Coneisson ja lo biais de ne vos escampar :
An totes amagat, a la glèisa, a l’escòla,
Dins un jardin secret qu’òm se’n pòt pas dobtar
Un brave montairon d’explosiu agricòla,
Un Catòrze-de-Julh, van faire tot petar.

Refranh

Es un ciprès cambat que travèrsa la plana,
Un pibol que ven lepar lo ventolet laugièr,
Es un cloquièr movent …

Legir tot

Es un ciprès cambat que travèrsa la plana,
Un pibol que ven lepar lo ventolet laugièr,
Es un cloquièr movent sus de teulats de lana,
E d’alba a la fin del jorn
Per el es totjorn
L’ora del bergièr
Dins las sentors de la frigola e del mentastre,
Lo pastre, lo pastre.

Son capèl es rostit, sa ropa pendoleja,
De luènh sembla un pal vestit, tant es sec coma un òs.
E quand un con li fa : "Marca-mal se passeja !"
Es pas qu’un pet de lapin,
Tanben daissa pis-
Sar lo merinòs
Segur que Lapidús serà jamai lo sastre
D’un pastre, d’un patsre.

Lo vièlh faron fa petar l’uèlh, quilha l’aurèlha,
Per gardar son escabòt d’un malparat fatal.
E s’arriba, de còps, que s’egara una öelha,
Son pas totas per bonur
Motons de Panur-
Ge e val mai atal,
Car la feda perduda es un drame, un malastre
Pel pastre, pel pastre.

E quand, a negrenuèit, sa jornada s’acaba,
Que tomba sus l’apalhat per un sòm salutós,
Li anetz pas contar (lo fariá venir cabra)
Que per s’endormir son de
Gents qu’an besonh de
Comptar los motons,
Seriá fotut de vos revirar un emplastre
Lo pastre, lo pastre.

A totjorn per l’amor pagat qualques petaças,
De femna de bolangièr, jamai n’a pas moscat ;
Pasmens, el qu’es pas a prene ambé de mordassas,
Qu’es negre coma un taisson,
Lo ser sovent só-
Mia a l’amagat
A la filha d’un rei de popa d’alabastre,
Lo pastre, lo pastre.

Mas s’es perdut al mièg de nòstra èra atomica,
Mai se lo mond(e) de uèi es tròp caluc per el
E mai se pòt semblar figura anacronica,
Per un bolet de canon
Cambiariá pas, non,
Sa plaça al solelh,
E ne merceja Dieu, a tot astre bon astre,
Lo pastre.

La masca, quan vos ten, vos ten e coma cal.
Atal per Joaneton, qu’a son det medical
Li doliá un …

Legir tot

La masca, quan vos ten, vos ten e coma cal.
Atal per Joaneton, qu’a son det medical
Li doliá un tròç de rodaire,
Un ficral de mal blanc qu’i fissava totjorn
A ne pensar morir, a n’estofar lo jorn
E la nuèit a ne mpancar d’aire.

Que res non i fasiá per calmar sas dolors,
Ni antibiotics ni mai èrbas e flors
De Messegué lo tisanaire.
Totes los medecins i perdián lor latin.
"A ! Valdriá mai morir que non pas tant patir !"
Fasiá l’ingenua a sa maire.

"Ma filha, me sovén, qu’un còp, d’un torn de ren,
M’aviá reviscolada un monge, un reverend,
Fraire Baptista l’adobaire.
Vai-te’n lèu lo trapar, veiràs es pas marrit
E ton mal de crabit deman serà garit,
Mas o digas pas a ton paire !"

Sens la daissar finir, la magarú corrís
A tot pols alconvent botar son panariç
Jos l’uèlh saberut del bon fraire
Qu’i diguèt, quand l’aguèt paupada de pertot :
"Tot aquò, mon petit, serà pas res de tot.
Escota plan çò que vas faire :

Dos còps, tres còps per jorn, te cal metre lo det
Dins ton endreit secret, dins aquel nis caudet
Que Dieu me comanda de taire,
E lo mal passarà ; mas seriái plan content
De n’èsser avisat sul pic. Ara vai-te’n
E que l’Esperit sant t’esclaire !"

La gojata a l’ostal seguèt la prescripcion
Ambé tant de coratge e tant d’abnegacion
Que son abcès, sens estar gaire,
Se crèba, e que lo det li quita de prusir.
Alara Joaneton a cò del capuchin
Va mercejar lo potingaire.

Baptiston, quand cegèt la traïna arribar,
Sentiguèt jos lo fròc un daquòs se tibar
E, se signant del Nom del Paire :
"Paura enfant, i a tres jorns qu’un det me fa sofrir !
Desliura-me del mal, tu que pòdes ofrir
La garison a ton salvaire."

E, perdent l’oremus, lo monge sul plumon
Adosilha la que podiá pas dire non
E sospirava a son cardaire :
"A vièt-d’ase ! Quin det ! Lo sentissi passar !
Mas cresi qu’a present, fraire, podètz polsar :
Ven de crebar vòstre rodaire." (bis)

Me pòt plan venir copar lo fial, la Parca,
E la mòrt me prene dins sa barca,
Me’n foti com’ …

Legir tot

Me pòt plan venir copar lo fial, la Parca,
E la mòrt me prene dins sa barca,
Me’n foti com’ d’un chic de tabat :
Soi un tipe fotut, acabat.
I aviá de temps que lo nas me fasiá pèca,
Ara veni sord coma una bèca,
Aquò’s un desastre nacional
Per un tastapet professional.

Ieu que sabiái devinar, estant joine òme,
Dos bessons petant coma un sol òme,
Que, los uèlhs bendats, m’èri permés
D’encapar dos fraires siame’s,
Soi pas pus fotut de far la differéncia
Al primièr pet d’una experiéncia
E de tapar quand es mai gostós
Un pet merdic o un pet merdós.

Tanben de cagadas, ne manqui pas una :
Un jorn ai pres, colhon de la luna,
Lo pet d’un ibronha mièg- bandat
Per lo del factor, recomandat ;
Un autre còp, notat un pet de noneta
Que noliá l’encens e la corneta
Coma lo d’un rèire carcavièlh,
A petard, que fa mal venir vièlh !

Dempuèi qu’ai perduda tota diagnostica,
Ai vist se desanar la pratica.
Cossí far marchar un cabinet
Quand òm ten quicòm dins lo cornet ?
Ajustatz qu’a present la dietetica
Vos fa lofar macrobiotic(a),
Comprendretz que nosaus regretam :
"Mas ont son los petaires d’antan ?"

Lo paire, la maire, lo gojat, la filha,
Autres còps petàvem en familha
E cada ser jogàvem al lèit
La Petita Musica de Nuèit.
De gràcia, tractetz pas per dejós la camba
Un deliciós petüòr de cambra
E mai se lo joves, uèi, jujatz
Que val pas la pòp o lo free-jazz.

Ieu, badi ma sòr que peta coma quatre :
Es encara solista al teatre,
Que val mai, coma ditz lo conhat,
Petar sol que mal acompanhat.
Es a l’Operà que trapèt lo bèl-fraire ;
El èra dins lo trauc del bufaire
A doblar los pets de Mefistò,
Pareis que s’aimèron in petto.

Doblidarai pas mon vièlh papeta qu’èra,
O ai vist dins la premsa d’avant-guèrra,
Un grand petoman-tenòr ventrut,
Lo sol qu’aribèsse al contrut ;
Ni mai la menina, lofaira asmatica,
Que li conselhava la critica
De se faire lèu araquirí :
Mas la vièlha voliá pas morir.

Brave mond, ara vau virar la pagina
E daissar petar aquela mina :
A l’espleitar mai que de rason,
Riscariái tròp un pet de grison.
E se trapatz qu’ai quichat sus la pedala,
Se volètz, per cessar l’escandal(a),
Censurar ma novèla version,
Avètz qu’a faire una peticion.

E mai se lo diable vòl pas
Tornarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin. …

Legir tot

E mai se lo diable vòl pas
Tornarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Cada jorn tornar, farem fièra.
Enfin desfisarem l’infèrn
D’aquela passa reborsièra
Ont, tant l’estiu coma l’ivèrn,
Sus nòstre amor tot de falsièra
Totjorn reinava Malgovèrn.

E mai se lo diable vòl pas
T’aimarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Mas ai, tot sol per la carrièra,
Compres que le temps nos aviá,
De racacòrs o de lassièra,
Tirats a ja e a biò
E coneguèri a ma manièra
La tristessa d’Olimpiò.

E mai se lo diable vòl pas
Trevarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

E deman, quand vendràn tardièra
La vida que m’aurà macat,
Arrucat dins la chiminièra,
Cada ser un pauc mai plegat,
Lo sol nom de Santa-Valièra
farà lusir mon uèlh negat.

E mai se lo diable vòl pas
Crebarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

"Fa qualques temps que tot s’esquiça
Que tot ven vièlh jos mon teulat,
E que sus mon pel blanc s’atissa …

Legir tot

"Fa qualques temps que tot s’esquiça
Que tot ven vièlh jos mon teulat,
E que sus mon pel blanc s’atissa
Un molinièr afirolat :
Qualque temps que, fotuda bauja,
La Mòrt me sarra de nonent
E de me far passar a gaucha
L’arma ne vei pas lo moment.
Mas avant d’anar véser en fàcia,
Dins son òrt, lo Grand Maniton,
Demandi pas ieu qu’una gràcia :
Vòli morir sul cagador.
M’espatarrar sus la cuveta
Coma dins un fautulh, e tac !,
Estabosit per un atac,
Partir sens tamborn ni trompeta.

Urós benlèu, lo que la ròda
Del temps solament l’agafèt
Un còp vengut vièlh coma Eròd(a)
Senil e innocent a fèt ;
Grand gaug per lo que descanilha
Assistit dins sa malautiá
E pel medecin de familha,
E pels parents, e pel quartièr ;
Ça que la, ieu, quand vendrà l’ora,
Me passarai de mocador
E de grand lèit ontcadun plora,
Vòli morir sul cagador.
Que la femna un matin me trape
Sens buf, sens vida, sens babilh,
Ambé las cauças sul pompilh,
Mòrt sens l’ajuda d’Esculap(e).

Tanplan seriái pro crebassina
Per me faire ponchar un bric
Ambé la cotèla assassina
Que trucidèt lo Nòstre Enric ;
O benlèu qu’aimariái me véser
Defuntar, mon Dieu quan topet !,
Sus ta sarralha, Löís Setze,
La que te copèt lo copet.
Mas non, virarai pas la vèsta,
Serai pas jamai traïdor,
A sant Löís daissi sa pèsta,
Vòli morir sul cagador.
Grand de Roma o de Babilòna,
Ta mòrt me fa pas tresfosir
Lo rei serà pas mon cosin
Quand crebarai, ieu, sus mon tròn(a)."

Atal cantava un trobador
Un matin, dins son cagador.
Tanben, non es besonh de crénher :
Reluqui pas d’un uèlh ratàs
Ni mai la crotz de Nòstre Sénher
Ni mai la còrda de Judàs.
De Manolete dins l’arena
Gelosi pas lo sòrt, a non !,
E per ieu la mòrt de Turena
Val pas un bolet de canon.
Soi pas tanpauc lo que captiva
Dins lo lèit d’una garlindon
Danielon, ta fin agradiva,
Vòli morir sul cagador.
Sens aver temps de levar l’anca,
En un virat d’uèlh me n’anar
Lo papièr rufat dins la man,
Lo cuol sus la luneta blanca.

Ni per la fòrça d’una ròssa
A cada membre estiralhat,
Somii pas de la mòrt atròça
E a bocins de Ravalhac ;
Ni de la pèira que te truca
Monfòrt, ni mai de l’arbre, lo
Qu’al desespèr de sa perruca
S’i encabdelèt Absalon ;
Ni mai del teatre ont Molièra,
Jol lum pallòt d’un projector,
Gromelèt sa scèna darrièra,
Vòli morir sul cagador.
Me faire petar la codena
Dins un esfòrç monumental,
E rendre l’ultime badalh
Lo punh sarrat sus la cadena.