Tu lo pichòt escriban en èrba
Que sómias, innocent de Menèrba,
D’èsser Marcabrun lo trobador
O lo cançonièr de la …

Legir tot

Tu lo pichòt escriban en èrba
Que sómias, innocent de Menèrba,
D’èsser Marcabrun lo trobador
O lo cançonièr de la Crosada,
Pèir de Garròs o Bertrand Larrada,
Godolin, Mistral o mai Bodon ;
Que tanplan siás coma la luna,
Mas quas dins lo fons de ton còr una
Vocacion d’escriveire public,
Qu’espèras far mestièr de pöeta,
Ausís la non-parelha recèpta,
Escota plan mon Art Pöetic.

Un, te cal faire dins l’esoteric(a)
Se vòles espantar la critica,
La far bandar, bavar de plaser,
Pondre quicòm que vòlga res dire
De quin biais qu’òm vire o revire,
Que degun i comprenga pas res.
Dos, vira lo cuol a la musica
E torcís lo còl a la metrica,
Vai a la linha quand te prusís,
E las gents van cridar al miracle,
T’encensar e portar al pinacle
Ton estatua en òr massís.

Puèi, te cal desarmar de coratge,
Sul mestièr jamai tornar l’obratge,
Te copar pas lo cap al trabalh :
La pöesia, mai la pus bèla
Val pas un bastet a la cervèla,
Pus lèu es plegada e melhor val.
Agradaràs pas tanpauc se trimas
Coma un con per trobar qualques rimas,
Aquò, uèi, es pas pus de sason :
Amor, totjorn, guitarra e ganarra
Èra bon fa dos sègles, mas ara
Las rimas an perdut lor rason.

Deuràs enfin, sens chicas ni micas,
Dins los escandes, las polemicas,
A la rampa téne’ arrapat,
Trempar ta pluma dins l’escopinha,
Escarraunhar lo que te grafinha,
Chapar se vòls pas èsser chapat.
Se defendre del bèc e de l’ongla,
Drollet, es la lei d’aquela jongla
De Prometèus desencadenats,
Ont, l’uèlh de falquet e la dent dura,
Sens talent, sens pietat, cadun cura
Lo fetge dels vesins condemnats.

Vaquí, pichon, çò que cal comprene
Per far pöeta mas me vas téner
Per un m’as-colhonat-quand-t’ai- vist
Qu’ai daissat ieu aquelas metòdes
Infalhibles per d’autres que pòdes
Jutjar que datan de l’Antecrist.
Sèm pas pus qu’una pichòta còla,
Nosaus, los vièlhs de la vièlha escòla,
Que rimam de la vièlha faiçon,
E, se mos vèrses son bons pel trast e
Mai s’es marrit mon pöema, baste
Que foguèsse una bona cançon,
Una bona cançon.

Una pastorèla plora :
"Dieu vivent, aquò’s afrós
D’esperar que venga l’ora
De trapar un amorós !"

E se’n tornant …

Legir tot

Una pastorèla plora :
"Dieu vivent, aquò’s afrós
D’esperar que venga l’ora
De trapar un amorós !"

E se’n tornant de la caça
Sul planastèl del Larzac,
Lo filh del President passa.
Es son paire tot patrac.

Lo coneis la pastorèla.
S’arrèsta de romegar,
Se pompona e fa la bèla
Que se lo vòl empegar.

"Teni, çò ditz, mon revenge.
Serai l’onor del país,
Una de França-Dimenge,
Fotòs dins Aicí-París

Pudira pas pus la feda
Ni la posca del camin
Aurai camisa de seda
E casabèc de satin."

Ja se vei cambiar de branca
E abandonar çò seu
Per passar, en rauba blanca,
Lo portal de l’Elisèu.

Mas el, coneis la musica,
E vint còps son professor
Sus l’amor estrategica
Li aviá fait la lecçon.

Alavetz lo bèl caçaire
Passa sens se revirar
E dins la Ròlls de son paire
Cap a l’ostal fa tirar.

I aguèt pas de maridatge,
De flors ni mai de cançons.
Faguèron pas de mainatge
Tanben foguèron urós’s.

Aviá a pro pena quinze ans,
Tot just(e) las dents de davant,
De segur fasiá pas la malha ;
E …

Legir tot

Aviá a pro pena quinze ans,
Tot just(e) las dents de davant,
De segur fasiá pas la malha ;
E ieu qu’èri un as per gaunhar,
Longtemps deguèri çaganhar
Per agantar la peissonalha.

Pacient, me calguèt cinc o sièis
Oradas per negar lo peis,
Per la menar dins ma cambreta.
De memòria de pescafin,
S’èra jamai, dins un cofin,
Vist serena tan menudeta.

M’aviá vist venir e flairat.
Pensèt : "Arriba lo vairat."
Tanben, contra vents e marèia,
Fins a cinc oras del matin
(Aviá legit Monsur Seguin)
Me tenguèt nauta la dragèia.

A la fin de pron marinar,
La volguèri enfarinar
D’una man benlèu audaciosa.
La gauta ne me prusís, pam !,
Sul nas trapèri un carpan :
Aviá la popa malsapiosa.

Mas quora perdèt son sabir,
A l’ora del primièr sospir,
La mèl faguèt passar ’l vinagre.
E ieu de sa carn de peis blanc,
Cada divendres de tot l’an,
Ambé plaser auriái fait magre.

E ben, creiras pas pus brica el
Reprovèrbi que ditz que cal
Topin vièlh per sopa gostosa.
Lo topin l’aviam estrenat,
Pasmens i avèm mitonat
Una sopa de peis famosa.

I aviá de pega l’endeman
A paupas cercavi sa man,
Puèi, dobriguent una parpèla,
Ai vist d’un uèlh de peis rostit
Que mon amor èra partit :
Èri tot sol, puta d’Adèla !

Sacrèri coma un mescresent,
Manquèri venir innocent
E la fotra m’arrapèt roja
De me retrobar ase-verd
Mai con que lo paure Schubert
Quand daissèt escapar sa trocha.

Se me soi calmat, ça que la,
Mon còr de Caribde en Sillà
Sap pas pus ont penjar sa pena
E quand alena del marin,
Lo ser, de còps, li sembla ausir
Montar lo cant de sa serena.

L’ai pas jamai vista dempuèi
E sabi pas se nada, uèi,
O s’a trapat un banc de sable,
Mas a daissat en una nuèit
Dins la ribièra de mon lèit
Un sovenir imperissable.

I pensi tant sovent qu’atal
Anuèit ai pas resistit al
Plaser de ne vos contar una.
Aquò rai s’es de temps perdut,
Aquò rai s’i avètz pas mordut :
L’aviái pescada dins la luna.

Aquò rai s’es de temps perdut,
Aquò rai s’i avètz pas mordut :
L’aviái pescada dins la luna.

M’an aconselhat de cantar
Mon país
Qu’es escarnit, qu’es escanat,
Que patís,
Colonisat, colhonisat
Per París.
Mas ieu, per ton …

Legir tot

M’an aconselhat de cantar
Mon país
Qu’es escarnit, qu’es escanat,
Que patís,
Colonisat, colhonisat
Per París.
Mas ieu, per ton agach de mèl
Que me fa lega-lega,
Vòli cantar ton uèlh
Onte mon uèlh se nega.
E volguèsse Aragon
Me ne desencusar,
Ton uèlh es mai prigond
Que l’uèlh de son Elsà.
E ieu, se me cal engatjar un jorn,
Ieu, serà pas que dins ton amor.

Cadun, cal que de son parlar
Se sovenga,
Tanben, m’an dit de militar
Per que venga
Lo jorn ont totòm cantarà
Dins sa lenga.
Mas ieu, per lo grun de ta pèl
Que sus ma pèl se pega,
Vòli cantar ton pel
E ma man que lo frega.
Poguèsse Peleàs
Ne pas faire un escande,
Pasmens tu, lo pel l’as
Mai long que Melisande.
E ieu, se me cal engatjar un jorn,
Ieu, serà pas que dins ton amor.

Puèi m’an dit que me caliá far
Una glòria
De bramar las quatre vertats
De l’Istòria,
Qu’èra temps de nos refusar
La memòria.
Mas ieu, pels tos pòts sus mos pòts
Que ta talent mossega,
Vòli cantar ton còrs
Quand l’amor fa sa plega.
Polinari auri tòrt
De se vexar mas lo
Teu pas sarra mai fòrt
Que los pas de sa Lo.
E ieu, se me cal engatjar un jorn,
Ieu, serà pas que dins ton amor.

Ja caldriá’na brava penche
Per lo pel qu’ai dins la man.
Soi nascut èra un dimenge
E fèsta lo lendeman. …

Legir tot

Ja caldriá’na brava penche
Per lo pel qu’ai dins la man.
Soi nascut èra un dimenge
E fèsta lo lendeman.

Quina malautiá bizarra
Dreit soi pas plan coma assèit
E m’estimi mai encara
Agoludat dins mon lèit.

Veiriás quina pantomima
Per m’espolsar lo matin.
Tot se lèva fòr’ l’esquina
Que vòl pas jamai seguir.

En trigossant ma ganarra,
Ai, per ganhar qualque sòu,
Lo margue de ma guitarra,
Lo sol que me fa pas páur.

Mangi coma una gasèla
Se cal saupre mesfisar
Qu’una gròssa cagarèla
Te fa forçar per cagar.

Parlas d’una comedia
- Dieu me’n garde, companhon ! -
S’atrapavi una ernia
En fasent un castanhon.

Lèvi pas de la jornada
Una palha de pel sòl.
Se m’acapti, lo cuol bada,
Ai lo trauc coma un pairòl.

Se lo panèl me se banha,
Te juri plan sus l’onor
Pudís benlèu a pissanha
Mas sentís pas a susor.

Lo ser, soi coma una pelha.
La femna pòt s’escrimar,
Atuda ben la calelha
Mas me pòt pas alumar.

Me diguèt : "Soi malcorada
De te véser somicar."
Ai comprés qu’èra privada,
E me soi fait ajudar.

De mainatges ne sap faire,
Mas, sus mai de vint-e-dos,
N’i a qu’un que me dona un aire,
Lo qu’es fenhant coma un gos.

Lo primièr que sus la tèrra,
Per èstre en bona santat,
Trabalhèt, pensi plan qu’èra
Un brave pauc desobrat.

Ieu qu’ai pro bona coscolha,
Me demandi s’es normal
De se crebar la mesolha
Per inventar lo trabalh.

De se crebar la mesolha
Per inventar lo trabalh.

Canti la cançon crudèla
D’aquel paure pastorèl
Que sus una passarèla
Un jorn que fasiá plan bèl,

O sabes pas, …

Legir tot

Canti la cançon crudèla
D’aquel paure pastorèl
Que sus una passarèla
Un jorn que fasiá plan bèl,

O sabes pas,
O te vau dire
Siás un porcèl.

Trapèt una jovencèla
Polida coma un anèl...

S’apelava Isabèla
E aviá pas fred als uèlhs...

Lo boton de sa mamèla
Èra doç coma de mèl...

E lo fons de sa prunèla
Mai brilhant qu’un arc-en-cèl...

Ne quitèt sa pastorèla
E ne vendèt son tropèl...

Per li crompar sa dentèla
Per li pagar son capèl...

Ailàs faguèt quincanèla
E ne venguèt criminèl...

Una nuèit a la candèla
Faguèt marchar lo cotèl...

Al canton d’una vanèla
Esperèt un paure vièlh...

Per raubar son escarsèla,
Li volguèt traucar la pèl...

La polícia criminèla
L’agafèt per lo panèl...

E desempuèi sus aquela
Galèra lo pastorèl...

A l’ora de la gamèla
Sovent chuca de clavèls...

Jamai dins sa gargamèla
De tisana de gavèl...

Tot aquò per Isabèla
Que totjorn se fotèt d’el...

Refranh :
O disi pas per rire
Ma femna val lo còp :
Ieu pòdi faire o dire,
Ela demòra …

Legir tot

Refranh :
O disi pas per rire
Ma femna val lo còp :
Ieu pòdi faire o dire,
Ela demòra esnòb.
Ieu pòdi faire o dire,
Ela demòra esnòb.

Pas besonh de butar la ròda
Per li far despensar d’argent,
Una gravadura de mòda
S’i fa pas per l’acotrament.
Vòl a tot perdre aver la linha,
Tanben m’ajuda a sulfatar ;
Mas abans d’anar a la vinha,
Se fa colfar per Carità.
Al gròs de l’estiu, quand te peta
Un calimàs de crèba-còr,
Cargariá pas una corneta
S’èra pas de cò de Diòr.
Un còp, semenant de patanas,
Fotèt, de tant marcava mal
Dins son faudal de Paco Rabana
La foira a un espaurugal.

Refranh

Cal ajustar qu’es un pauc puta,
Qu’aquò li prusís mai o mens,
E que de tap a la flaüta,
Se’n pòt pas passar plan de temps.
Tanben, tanlèu viri l’esquina,
Sens esperar un briconet,
Se fa, al mièg de la cosina,
Ramonar per lo ramonet.
S’escampilha per la pachòla,
Per imitar la Chaterlé,
D’agram, de flors, de correjòla
Qu’aquò fa mai olé-olé.
Puèi se bota al moment critic(a)
A li bramar "Ardit, Melòrs !"
Lo tricolhant comprén pas brica :
S’es totjorn apelat Ectòr.

Refranh

Intellectuala de raça,
Cèrca lo cossí del perqué ;
Pasmens a pas mai de cap que
La Victòria de Samotraça.
Underground o living-teatre,
Trapa totjorn quicòm de nòu
Ont esperar copar en quatre
Lo pel que i a pas sus un uòu.
E se deman, pesqui la crèba,
Se demòra gaire d’esper
E se se’n manca pas ges per
Que ma vidòta cride sèba,
Segur que per sauvar mon mens
Sana in corpore sano,
Me farà faire d’oxigèn
Jos una tenda Triganò.

Refranh

Dos òmes son tombats sul sòl de Montredond.
Emili èra occitan, Joël èra breton.
Son mòrts e cresi pas qu’aquò …

Legir tot

Dos òmes son tombats sul sòl de Montredond.
Emili èra occitan, Joël èra breton.
Son mòrts e cresi pas qu’aquò plan importèssa
Qu’un siá viticultor e l’autre C.R.S. :
A Brèst o a Quimpèr se se torna passar,
Emili serà flic e Joël païsan.

Èra un quatre de març, veniá roge lo cèl.
Sus la plana fumava encara l’escaucèl,
Quand la mòrt uniguèt dos fraires de misèria,
Dos innocents pastats dins la mèma matèria
Que, sens saber perqué, gendarme e vinhairon,
Son tombats coma un sol al mièg d’un carrairon.

Un es mòrt per sa tèrra e l’autre per pas res.
Sauprem pas jamai lo pus de plànher quan es.
Vos demandi tanben, e mai se vos arraca,
De los plegar ensem dins la meteissa saca
E de pas pus cercar a tot pèrdre, cossí
De l’un ne faire un sant, de l’autre un assassin.

Bretanha e Lengadòc, cadun perdèt un filh,
Mas los murtrièrs son pas los qu’avián un fusilh.
Èran dins de burèus, tirats a quatre espillas,
Rosetas al revèrs, consciéncias tranquillas.
Los copables per los trapar valddriá melhor
Gaitar cap a París, l’Elisèu, Matinhon.

Jutjaretz benlèu qu’es tardièra ma cançon,
Qu’es passada de mòda e pas pus de sason.
Vos vesi romegar e me faire la tronha :
"Desenterrar los mòrts, s’es pas una vergonha !"
Podètz totjorn bramar, mas per ieu es segur
Que Montredond es mai vivent que Montsegur.

Dins vint ans i aurà pus degun a Montredond.
Pus degun, e de vin aurà rajat jol pont.
Mas del quatre de març, aurem grand gaug encara,
Per ne nos remebrar, del cant d’una guitarra,
E per tornar trapar, foguèssa roge o blanc,
Al vin setanta sièis, un rèire-gost de sang.

Ieu qu’ai jamai cregut
Al barbut,
Aviái mes autrescòps
Mos esclòps
Al canton del fòc, dins la chiminièra,
Cranes e …

Legir tot

Ieu qu’ai jamai cregut
Al barbut,
Aviái mes autrescòps
Mos esclòps
Al canton del fòc, dins la chiminièra,
Cranes e lusents, coma flames nòus,
Entre lo pairòl e la castanhièra,
Un parelh d’esclòps de mai de cinc sòus.
Puèi tanlèu sopar, m’èri anat jaire
Sens ges d’illusion, daissant mon camèl
De femna me morrefintar d’un aire
Trufarèl.

Levat coma totjorn
Abans-jorn
Te trapi al recaliu,
Tron de Dieu !,
Tremolant dins sa camiseta blanca,
La gauta e lo nas mostafà-caulet,
Una dròlla que pas res non li manca
Per faire damnar un santirolet.
Tan menuda qu’òm la creiriá negada
Jos un long pel negre despenchenat,
Diriatz una mirgueta apaurugada
Per un gat.

Probable l barbut
A begut.
A tirat a l’asard
Baltasar.
N’a son confle del gòrb sul las espatlas,
De la fred que lo ven engrepesir.
Sul teulat se barreja las pedalas,
M’a davalat l’estrena del vesin.
O tanplan benlèu, coma una missara,
Ne soi al primièr roncàs de la nuèit,
E los punhs sarrats, dormissi encara
Dins mon lèit.

"Un nadal d’aquel prètz,
Ne podretz
Anar cercar sul pic
D’Alaric.
Pas besonh de vos fretar la parpèla,
Çò me fa, soi pas una aparicion,
Ni mai un miratge, una regardèla,
Fantauma de vòstra imaginacion.
Creguetr pas tanpauc una peteta
Conflada dins lo tresfons d’un sex-shòp,
Me podètz paupar la cuèissa, la teta,
Val lo còp."

Alavetz li ai dit :
"Soi polit
De que farai ratu-
Ga de tu ?
Ieu, soi pas jamai estat crebassina,
A la lotariá jamai remborsat,
Ai pas ges ganhat de piòta a quina,
Ni mai encapat lo mendre tierçat ;
E uèi, que lo sòrt me fa la suspresa
De me portar un quicòm per Nadal,
Macarèl ! cal que la plaça siá presa
A l’stal.

Quand la femna veirà
Pr’aquí-la
Aquel present de cèl
Garda als uèlhs.
De segur me va caufar las aurelhas,
Me conflar lo cap coma un caul-capús,
Me passar quicòm, me brandir las pelhas,
Qu’es un carnaval coma se’n fa pus.
- Gardatz-me, Monur, çò ditz la polida,
Prenem los camins que van pas enlòc.
Ieu, vos balhi ma joinesa e ma vida
Tot d’un flòc."

Alara ai esfaçat
Mon passat,
E li disent "Adieu,
Bertomieu !"
Ai cargat la guitarra sus l’esquina,
Arrapat la man de mon petarèl
E cambiat ma paura vida mesquina
Per un orizont sempre encantarèl.
Es atal que la mirga e la guitarra
Jamai non m’an pas pus quitat dempuèi
E, dins nòstres còrs, l’amor fa tantarra
Cada nuèit.

Benlèu los parroquians,
Los crestians,
Jutjaràn mon Nadal
Immoral.
Los coneissi plan aqueles tartufas :
Aiman mai lo vin que l’aiga d’Alet,
Pel Divendres-sant, manjan pas de trufas
E, tanlèu ausir picar nadalet,
Van faire ramonar la chiminièra
Dins l’espèr qu’un vièlh a mitat madur
Lor venga penjar a la cremalhièra
Lo bonur.

Per doblidar
Nòstre occitan
Mai a París,
Sèm pas pro luènh
De nòstra len-
Ga del país.
Cal dire qu’ai- …

Legir tot

Per doblidar
Nòstre occitan
Mai a París,
Sèm pas pro luènh
De nòstra len-
Ga del país.
Cal dire qu’ai-
Mam pas nos fai-
Re tròp pregar
Tanlèu que nos
Trapam a dos
Per la parlar.
E quand n’avèm
Del Parisenc,
De son caquet,
Un plen sadol,
Que volèm pol-
Sar un pauquet,
Als quatre vents
Ambé l’accent
Fasèm petar
Un "Macarèl !"
Plen de solelh
E d’occitan.

Soi pas caput
Mas ’quela put-
A de francés,
Sens èsser con
De còps i com-
Preni pas res.
Es vertat que
Del temps que de-
Viái l’estudiar,
Ai, francament,
Mai que sovent
Festanhejat.
Tanben me cal-
Guèt quand l’ostal
S’es desanat,
Filar de lis
Per los camins
Qu’ai batanats ;
E, s’al francés
Me soi remés,
Te juri plan
Qu’ai pas pogut
Parlar ponchut
Mon occitan.

De qu’avèm fait
Del mes de mai
Seissanta uèit
Per qu’a París
Tot lo país
Se n’ane uèi ?
Nos cal partir,
Quitar la ti-
Na, lo vaissèl.
I a pas degús
Aurem pas pus
De vin novèl.
Ieu fau seguir
Ma vièlha gui-
Tarra de boès,
Segur d’en trai-
Re pas jamai
Que de patoès.
Lo qu’a lo biais
Ja t’i dais-
Si ben gratar ;
Gràcia a sos dets
Fau pas pinquet
De l’occitan.

Mas’s que ficral
L’accent mairal
Me fa languir.
L’ai dins la pèl
E me vòl pel-
Tirar d’aquí.
Ai bèl charrar,
Çò que m’arra-
Ca mai que mai,
Seriá puslèu
Que m’an fait beu-
Re que de lait.
Aquò se fa
En pr’aquí-la
E n’ai ofèrt.
D’aver lo nas
Coma un gipàs
Soi pas plan fièr.
Al primièr trin
Sab’s que m’atri-
Ga de montar,
De tant qu’ai set
De vin claret
E d’occitan.