Se destacant dins lo cèl pur,
Lo mas èra faus, de segur ;
E lo rastolh dessús lo teu-
-lat …

Legir tot

Se destacant dins lo cèl pur,
Lo mas èra faus, de segur ;
E lo rastolh dessús lo teu-
-lat sintetic, coma se deu;
A costat d’un vièlh faus arboç
Se devistava un faus potz,
Onte, me sembla, avián gitat
Çò que semblava la vertat.

E la mestressa de l’ostal,
Polida dins un davantal
De bordièra de cinemà,
Risenta, me donèt sa man ;
E d’un còp venguèri moquet
En vejent mon pichòt boquet,
Prèp d’un massís de faussas flors
Mostrant las pus vivas colors.

Caucant la faussa peleneta,
Dintrèri dins la cosineta
Caufada d’un fuòc sens pariu,
Brilhant sens fum ni recaliu ;
E cadun podiá admirar
Pausats sus las laissas de la
Bibliotèca en faus noguièr
Mai d’un obratge messorguièr.

Faus Aubusson, faussas pinturas
Als murs e faussas armaduras,
Faussas pèrlas, fausses joièls,
E faussas panas sus la pèl ;
Faussas onglas sus las manòtas,
Pianò jogant en faussas nòtas,
Ambé sas tòcas manlevant
L’ivòri a ges d’elefant.

Al lum de las faussas candèlas,
Quitèt lèu sas faussas dentèlas,
En me diguent : « non mentirai,
Siás mon primièr amor verai ».
Faussa vèrge, faussa pudor,
Faussa febre, simulator,
Aquel faus àngel pietadós
Vengut d’un cèl seten dobtós.

Mas vos dirai, es necessari,
Dins aquel afar de faussari
Quicòm pasmens èra pas faus,
(mentir es pas dins mos defauts) ;
Es mon amor per ela e mon
Gròs ponch del costat del palmon,
Quand donèt son còr tot entièr
A un Trencavel vertadièr.

En l’escasença, Cupidon
Se mostrèt faus coma un jiton ;
Un bèl leventi es estat,
Venús tanben ; d’autre costat
Cal pas mentir per omission :
Avodarai amb emocion
Que m’an balhat un grand moment
Autentic de contentament.

« Ai seissanta ans, sabi comptar,
Ai trabalhat tota ma vida
Sens que poguèsse contentar
Aquela enveja tan polida.
Que …

Legir tot

« Ai seissanta ans, sabi comptar,
Ai trabalhat tota ma vida
Sens que poguèsse contentar
Aquela enveja tan polida.
Que volètz far, mas aiçà-bas
I a totjorn quicòm qu’empoisona,
Mon sòmi se complirà pas:
Ai pas jamai vist Carcassona ! »

« Se ditz qu’alai tota jorna-
-da es un dimenge, o pauc se’n manca ;
Que cadun se va permenar
Vestit de nòu, en rauba blanca.
Que se vei un castèl feudal
Mai grand qu’aquel de Babilona,
Un evesque e dos generals !
Coneishi pas cap Carcassona ! »

« Nòstre vicari a plan rason :
Sèm totes fòls e ambicioses ;
Ba disiá dins son orason,
La fiertat nos fa maluroses.
Mas se podiái trapar le temps
Ara que la retreta sona…
Mon Dieu ! que morirai content
Quand t’aurai vista, Carcassona ! »

« Mon Dieu ! mon Dieu ! perdonatz-me
Se ma pregària vos ofensa ;
Òm vei totjorn mai naut que se
Tant en vielhum coma en jovença.
Ma femna, ambé mon filh Aignan,
A viatjat fins a Narbona ;
Mon filhòl a vist Lesinhan,
E ieu ai pas vist Carcassona ! »

Atal parlava a Limós
Un paisan plegat per l’atge ;
Diguèri : « Amic, levatz-vos,
Que deman farem le viatge. »
Carguèrem cadun nòstre sac
Cantant sus la rota plan bona,
Mas moriguèt a Cazilhac :
A pas jamai vist Carcassona !

Se vos agrada tant contatz me la vida publica,
Amai la causa me faga l’anma melancolica,
Parlatz me’n totjorn, vos …

Legir tot

Se vos agrada tant contatz me la vida publica,
Amai la causa me faga l’anma melancolica,
Parlatz me’n totjorn, vos tratarai pas de capbord…
Parlatz me d’amor, vos fote mon ponh sus lo morre,
Franc que vos deve respectar.

N’i a pro das beligasses flatant la musa erotica,
Das poetas galants que lecan lo cuòu d’Afrodita,
Das autors corteses que fan son bèu trobador…

Quand ère mai jovent refusave tota violéncia,
En ieu la tolerància regnava sens concurréncia ;
Es finit : ma femna luònh de l’ostau volguèt correr…

Un matin me diguèt (crei aquò e beu un còp d’aiga)
Que per Divendres Sant deviá portar una palaiga
A son paure grand solitari, bòrni e sord…

L’ai esperada un ser cinc oras de temps de relòtge,
L’ai esperada un an, d’un pauc mai benlèu seriáu pròche
D’esperar encara ; aurà seguit un morre lord…

Coma arriba sovent jos la blancor de sas petalas,
La margarida amagava una sèrp afrosa, un crotala,
Una tarentula sortida de quauque gorg…

Cupidon l’estafièr, tendéncia per el naturala,
Faguèt banhar un pauc sa sageta dins lo curara,
Una que vos manda en cò de Pluton faire un torn…

Que me tòmbe dessús lo cel seten coma una bomba,
Quora lo desespèr m’aurà mes au bòrd de la tomba,
De ma trèva s’exalarà aquel darrièr discors :
Parlatz me d’amor, vos fote mon ponh sus lo morre,
Franc que vos deve respectar.

Parlatz-me de la pluèja e non pas del bèl temps,
Que me fa romegar e cracinar las dents ;
Del …

Legir tot

Parlatz-me de la pluèja e non pas del bèl temps,
Que me fa romegar e cracinar las dents ;
Del bèl asur n’ai un racatge…
Perqué l’amor mai grand que visquèri aiçà-bas,
Lo devi a Jupitèr, al poder de son braç :
Me davalèt d’un cèl d’auratge.

Un vèspre de novembre, endessús mon teulat,
S’ausissiá un tronàs qu’aviá reviscolat
Tot lo país per sa poténcia ;
Bondissent de son lièch en rauba de satin,
Ma vesina tustèt, o disi sens mentir,
Per reclamar mon assisténcia.

Siái soleta e ai páur, dobrissètz sioplet,
Mon espós es partit, valent e tranquillet,
Nos cal ben faire a la carreta :
Tre que brilha un eslhauç, deu quitar son ostal
Per ganhar nòstre pan, va vendre, es aital,
Sos paratròns quand lo cèl peta.

Benesiguent lo nom de Benjamin Franklin,
L’enrodèri sens pena de mon braç calin,
E l’amor faguèt la seguida.
Tu que vendes de paratròns fièr coma un gal,
Perqué n’as pas pensat d’equipar ton fogal ?
Es l’oblit pus grand de ta vida.

Quand la luna posquèt mostrar son primièr rai,
La bèla aviá enfin conjurat son esfrai,
E retrobat tot son coratge ;
Rejonhèt son marit, véser s’aviá secat,
Me donant rendètz-vos los jorns de temps macat,
Cada còp que farà auratge.

Desempuèi aquel jorn, ai lo morre levat,
Ai badat cap al cèl, esperant lo rebat
D’una pichòta nivolada ;
Agachant l’estratús, espinchant lo nimbús,
En faguent de clinhets al pus pichòt nimbús,
Ailàs es pas jamai tornada.

Dins aquesta serada son òme vendèt
Tant de tròces de fèrre qu’aquò lo rendèt
D’un còp richàs e milionari ;
E l’aviá carrejada jol cèl sempre blau
Que cobrís lo desèrt d’un país escamau
Se rabinar lo tafanari.

Baste que ma cançon, en volant dins l’etèr,
Anèsse li parlar del braç de Jupitèr,
Que per la vida nos assembla,
Li contar qu’un tronàs assassin e brusent
Dins lo mil de mon còr a daissat lo dessenh
D’una floreta que la sembla.

Segur que son plasents, aqueles bèls vilatges,
Masatges e trauquets, vilòtas e ciutats,
Ambé sos castelets, sas glèisas, sos boscatges, …

Legir tot

Segur que son plasents, aqueles bèls vilatges,
Masatges e trauquets, vilòtas e ciutats,
Ambé sos castelets, sas glèisas, sos boscatges,
An pas mai qu’una deca: son totes avidats.
Son totes avidats d’un pòble que regarda
Los autres d’un agach mespresant e estrech,
La raça dels chauvins, portaires de cocarda,
Los braves inocents nascuts dins un endrech. (bis)

Aquel tropèl d’enfants de lor maire patria
Amont de lor cloquièr per sempre empalats,
Vos mòstra son musèu, sa tor, son industria
A ne virar los uèlhs, que venètz descorats.
Que vengan de París, o de Roma, o de Seta,
O del diable Vauvèrd o ben de Marrakech,
Quitament de Conàs, n’an la fiertat qu’espeta,
Los braves inocents nascuts dins un endrech. (bis)

La sabla que rescond las tèstas magnificas
De sos estrucis, sai qu’i a pas res de mai fin,
E l’aire qu’an bufat per conflar sas bofigas,
Amai las de sabon, digne d’un serafin.
E puèi a bèles paucs, aqueles auturoses
Se’n creson de pensar que benlèu lo bromeg
De lor peis escrachat rend lo monde geloses,
Los braves inocents nascuts dins un endrech. (bis)

Es pas banal, lo luòc de lor venguda al monde,
E planhon de tot còr los bogres d’agacins,
Los paures malastrucs qu’agèron pas l’abonde
L’abonde de plasér de náisser al país.
Quand ven la brofoniá, qu’es totjorn a l’espèra,
Contra tot estrangièr barbar e maladrech,
Sortisson de son trauc per morir a la guèrra,
Los braves inocents nascuts dins un endrech. (bis)

Dieu, que ta creacion seriá polida e neta
S’i vesiam pas jamai aquel pòble dobtós,
Lo pòble reborsièr e qu’emplís la planeta,
Dels bloses autentics, agram dels terradors.
La vida seriá bèla se, per grand-imprudéncia,
Aviás pas inventat aqueles pissa-freg,
Pròva se ne caliá, de ton inexisténcia :
Los braves inocents nascuts dins un endrech. (bis)

Al vilatge, sens pretension,
Ai marrida reputacion,
Que me taise, que parle franc,
Siái tant aimat coma un bomian.
A …

Legir tot

Al vilatge, sens pretension,
Ai marrida reputacion,
Que me taise, que parle franc,
Siái tant aimat coma un bomian.
A degús pasmens fau pas ges d’empacha
Endralhant solet ma senda salvatja…
Mas lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng
Òc lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng…
Maldison de ieu en secret
Fòra los muts, çò va solet.

E lo catòrze de Julhet
Siái dins mon lièch plan tranquillet.
La musica menant lo pas
Aquò segur me’n trachi pas.
A degús pasmens fau pas ges d’empacha
Refusant los cants que ritman la marcha…
Mas lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng
Òc lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng…
Cadun me designa del det
Franc dels manquets, çò va solet.

Quand un paisan perseguís
Un que raubèt tot de galís,
Fau la cambeta que farà
Lo paisan s’espatarrar.
A degús pasmens fau pas ges d’empacha
En daissant fugir qualque rauba-tacha…
Mas lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng
Òc lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng…
Ma caupisson coma un clapet
Franc dels infirmes, çò va solet.

Pas besonh de masca per di-
-re çò que serà mon destin.
Amb de brancas d’avelanièr
M’alestiràn un bon lenhièr.
A degús pasmens fau pas ges d’empacha
Se lo meu camin Roma non agacha…
Mas lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng
Òc lo brave pòble valent
Vòl que camines dins lo reng…
Cadun veirà ma cremason,
Fòra los bòrnis, bona rason.

Voldriái cantar en seguida
Las femnas qu’un còp dins la vida
Aimam sens o dire a degús.
A las que …

Legir tot

Voldriái cantar en seguida
Las femnas qu’un còp dins la vida
Aimam sens o dire a degús.
A las que coneissèm pas gaire,
Que se’n van lèu d’un autre caire,
E que tornam véser pas pus.

A la qu’apareis pala e blonda
A sa fenèstra una segonda,
E que, lèsta, s’estavanís ;
Mas que sa prima siloeta
Es tan graciosa e lingeta
Que nos cresèm al paradís.

A la companha de viatge,
Que sos uèlhs, polit paisatge,
Nos fan lo camin fòrça bèl ;
Que seriá mai qu’una amoreta,
E que daissam partir soleta,
Sens aver esflorat lo pèl.

A las que son condemnadas
De passar nuèches e jornadas
Prèp d’un èsser tròp diferent ;
Que vos an, vana capbordisa,
Desvelat l’aparéncia grisa
D’un avenir voide e dolent.

A la valsairitz tan graciosa
Que vos semblèt trista, nerviosa,
Per una nuèch de Carnaval ;
Que volguèt finir la romança
Quand se’n anèt aprèp la dança
Tornejar dins un autre bal.

Caras ombretas devistadas,
Esperanças lèu amorçadas,
Deman tombaretz dins l’oblit.
Per pauc que lo bonur advenga,
Es plan rare qu’òm se sovenga
De cada episòdi complit.

Se nòstra vida es mancada,
Somiam, l’anma un pauc enfuocada,
Als bonurs qu’avèm supausats ;
Als potons que non se faguèron,
Als còrs que benlèu vos espèran,
Als uèlhs qu’avèm pas pus crotzats.

Adonc, pendent las vespradas,
Regretant las bèlas oradas
Del temps vièlh vengut nos trevar,
Ploram las labras absentas
D’aquelas passantas plasentas
Que daissèrem nos escapar.

Los esclòps d’Elena
Èran enfangats ;
Un sargent que rena
Auriá dich : « De losa es plena » ; …

Legir tot

Los esclòps d’Elena
Èran enfangats ;
Un sargent que rena
Auriá dich : « De losa es plena » ;
E la paura Elena
Èra coma un anma en pena…
Cerques pas pus de font dins l’arena
Quand l’aiga va mancar ;
Cerques pas pus, que los plors d’Elena
Ton òrt van asagar.

Prenguèri la pena
De los descauçar,
Los esclòps d’Elena,
Que siái pas sargent que rena.
Vejèri ma pena
Lèu-lèu s’amorçar…
Dins cada esclòp de la paura Elena,
Cada esclòp enfangat,
Ieu ai trobat lo pè d’una reina,
E cadun l’ai gardat.

Lo faldal d’Elena
Èra tot arnat ;
Un sargent que rena
Auriá dich : « de losa es plena » ;
E la paura Elena
Èra coma un anma en pena…

Prenguèri la pena
De lo regussar
Lo faldal d’Elena,
Que siái pas sargent que rena.
Vejèri ma pena
Lèu-lèu s’amorçar…
Que jol faldal de la paura Elena,
Jos son faldal arnat,
Ieu ai trobat doás cambas de reina,
Lo parelh l’ai gardat.

E lo còr d’Elena
Sabiá pas cantar ;
Un sargent que rena
Auriá dich : « de losa es plena » ;
E la paura Elena
Èra coma un anma en pena…

Prenguèri la pena
De m’i arrestar,
Dins lo còr d’Elena,
Que siái pas sargent que rena.
Vejèri ma pena
Lèu-lèu s’amorçar…
Que dins lo còr de la paura Elena
Qu’aviá jamai cantat,
Ieu ai trobat l’amor d’una reina,
E segur l’ai gardat.

Mamà, mamà, quand fau aquela cançon,
Mamà, mamà, tòrna-mai siái ton garçon ;
A l’escòla dins la classa
Fau ta …

Legir tot

Mamà, mamà, quand fau aquela cançon,
Mamà, mamà, tòrna-mai siái ton garçon ;
A l’escòla dins la classa
Fau ta volontat :
Siái a la primièra plaça,
Ta fiertat !
Mamà, mamà, mai qu’au jòc de botelhon*,
Mamà, mamà, dins tos braces siái melhor,
En ausissent tas cantadas per m’apasimar ;
Mamà, mamà, mamà, mamà !

Papà, papà, quand fau aquela cançon,
Papà, papà, tòrna-mai siái ton garçon ;
E entendi jos l’auratge
Ton bèl cacalàs,
Nos donar vam e coratge
En solaç !
Papà, papà, entre nautres s’es pas vist
Ni tendresa ni calins,
Mas que nos aimàvem, o voliám pas avodar !
Papà, papà, papà, papà !

Mamà, papà, quand fau aquela cançon,
Mamà, mamà, tòrna-mai siái un garçon ;
E per aquel artifici
Compreni, dolent,
Çò qu’es vòstre sacrifici,
Mos parents !
Mamà, papà, ara siái desesperat
Mamà, papà, que per ieu avètz plorat,
Quand nòstres còrs se podián pas encara arrapar !
Mamà, papà, mamà, papà !

La Camarda m’a dich amb un lord cacalàs :
« As pro plantat de flors dins los traucs de mon …

Legir tot

La Camarda m’a dich amb un lord cacalàs :
« As pro plantat de flors dins los traucs de mon nas,
te laissarai pas pus tranquille ».
Adonc cenchat de près per chasca enterrament,
Crese qu’es temps de revisar mon testament,
De me pagar un codicili.

Dins la tinta d’asur dau gòlfe dau Lion,
Banha, banha ta pluma, ò vièlh tabelion ;
E de ta pus bèla escritura,
Nòta ce que cau ben qu’advengue de mon còr,
Quand el ambé mon anma auràn pas d’autre acòrd
Que sus un ponch : la rompedura.

Quand mon anma aurà pres son vam a l’orizont
Cap a las de Gavroche e de Mimí Pinson,
Das leventis, de las grisetas,
Vèrs lo sòu nadalenc faguètz lo mandadís
De mon còs en sleeping, partença de París,
Terminús en gara de Seta.

Mon cavòt de familha, ailàs es pas tròp nòu,
Parlant vulgarament, es emplit coma un uòu,
E d’aicís que quauqu’un se’n tire,
Risca d’èstre pro tard, e pòde pas dejà
Dire a mas bònas gents : « cau un pauc se quichar,
La plaça au joine, tan vau dire. »

Just au bòrd de la mar e son decòr tan suau,
Cavatz, s’aquò’s possible, un mofle pichòt trauc,
Una bòna pichòta nicha ;
Au ras de mos amics d’enfança los daufins,
E lòng d’aquesta grèva ont lo sable es tan fin,
Sus la plaja de la Cornicha.

Es una plaja que, quitament fòl furiós,
Neptuna ne ven pas jamai tròp auturós ;
E quand un batèu i tresvira,
Lo capitani ditz : « Ieu siáu lo mèstre a bòrd,
Desbandatz-vos, lo vin e lo pastís d’abòrd,
Chascun sa tineta, e zo, tira ! »

Es aquí qu’autres còps, mon printemps envolat,
Au temps que s’amusar solet vos a conflat,
Tastère la prima amoreta ;
Auprès d’una serena, una femna peisson,
Ajère de l’amor la prumièira leiçon :
Envalar la prumièira arèsta.

Gardant ma deferéncia envèrs Pau Valery,
Ieu l’umil trobador, sus el vòle encarir,
Que lo bòn mèstre m’o perdone ;
E qu’au mens se son vèrs sòna mai que lo mieu,
Mon cementèri siá pus marin que lo sieu,
Amai a Seta òm se’n estone.

Quichat entre lo cèl e l’aiga, mon tombèu
Ne donarà pas una ombra trista au tablèu,
Mas un encant qu’es pas pensable ;
Las banhairas se’n serviràn per paravent,
Per sanjar de tenguda, e los manits contents
Diràn : « Brave, un castèl de sable… »

Seriá tròp demandar, sus mon clauset enfin,
Plantatz, ieu vos ne prègue, una espècia de pin,
Un pin pinhon de preferéncia ;
Que de la solelhada sauprà ben sostar
Los bòns amics venguts far, per me saludar,
D’afectuosas reveréncias.

Venguent de Catalonha o ben de Napoli,
Carrejant de perfums sus un aire polit,
Lo magistrau, la tremontana
Dessús mon darnièr sòm vojaràn un ecò
De vilanèla un jorn, un jorn de fandangò,
De tarantèla, de sardana.

E quand prenguent ma buta en guisa de coissin,
Una ondina vendrà gentament i dormir,
Ambé pas gaire per costume,
Ne’n demande perdon a Jèsus pietadós,
Se s’ajaça dessús l’ombreta de ma crotz,
Per un pichòt bonur postume.

Paures reis Faraons, paure Napoleon,
Paures grands rebonduts jaguent au Panteon,
Pauras cendres de l’onorança ;
Envejaretz un pauc l’eternal estivant
Que fai de pedalò, sus las èrsas somiant,
Que passa sa mòrt en vacanças.
Envejaretz un pauc l’eternal estivant
Que fai de pedalò, sus las èrsas somiant,
Que passa sa mòrt en vacanças…

Jamai enluòc i ajèt pas d’amorós
Mai bòrni que ieu dins totes los atges ;
Cal dire qu’en espinchant sos …

Legir tot

Jamai enluòc i ajèt pas d’amorós
Mai bòrni que ieu dins totes los atges ;
Cal dire qu’en espinchant sos melons
M’èri crebat los uèlhs a son corsatge.

Un bèl camèl mascarat en ròsa
Una bèla ròsa qu’èra un camèl,
Que fa la bèla, aquela ròssa,
Arpas ponchudas e boca de mèl.

Segur lo cèl i donèt per present
Totas las escas que fan lèga-lèga
E n’aviá tant que veniái inocent
D’i passejar ma lenga e mas brègas.

Èra simpleta, aviá sens faiçon
Tan d’esperit coma un cuol de tineta,
Demandam pas al femnum la rason
Que las granolhas an pas ges de coeta…

E puèi un jorn partiguèt, escrachant
Mon paure còr d’una dolor funèsta,
E totas las èrbas de la Sant Joan
Me gariguèron pas d’aquela pèsta.
Lo temps pasmens a tuat lo rancòr,
De l’asirar mon anma es pro lassa,
Es tan nafrada que dedins mon còr
Per qualqu’un mai i aurà pas pus la plaça…