Es per tus, aquela cançon,
Tus, l’auvernhat que, sens faiçon,
M’as donat un pichòt gavèl
Quand me conglaçave la pèl, …

Legir tot

Es per tus, aquela cançon,
Tus, l’auvernhat que, sens faiçon,
M’as donat un pichòt gavèl
Quand me conglaçave la pèl,
Tus que m’as donat de fuòc quand
Las crocantas e los crocants,
Totas las gents, consciéncia en patz,
M’avián laissat sus los pavats…
Èra un fuòc freule, pas gigant,
Mas que m’aviá caufat lo còs,
E crama encara, qu’es tan gròs
Coma un bèu fuòc de la Sant Joan.
Tus, l’auvernhat, quand moriràs,
Vòle que ton anma en solaç
Au Paradís aja un parçan
Ras dau Paire Sant.

Es per tus, aquela cançon,
Tus, l’ostessa que, sens faiçon,
M’as laissat un brisum de pan
Au temps que bramave la fam,
Tus que me noiriguères quand
Las crocantas e los crocants,
Totas las gents, consciéncia en patz,
M’avián pas donat un favàs…
Èra pas mai qu’un tròç de pan,
Mas que m’aviá caufat lo còs,
E crama encara, qu’es tan gròs
Coma un pastisson de ma grand.
Tus, l’ostessa, quand moriràs,
Vòle que ton anma en solaç
Au Paradís aja un parçan
Ras dau Paire Sant.

Es per tus, aquela cançon,
Tus, l’estrangièr que, sens faiçon,
M’as saludat sens dire res
Quand quatre gendarmas m’an pres,
Piquères pas de las mans quand
Las crocantas e los crocants,
Totas las gents, consciéncia en patz,
Risián de mos ponhs entravats…
Èra pas qu’un lum de calelh,
Mas que m’aviá caufat lo còs,
E crama encara, qu’es tan gròs
Coma un milierat de solelhs.
Tus, l’estrangièr, quand moriràs,

Dins lo temps, la brava
Se desonorava
En escarlimpar,
Usança oblidada :
Uèi es la fadada
Que vòl pas o …

Legir tot

Dins lo temps, la brava
Se desonorava
En escarlimpar,
Usança oblidada :
Uèi es la fadada
Que vòl pas o far.
Ton escòla es rufa,
Cadun ritz, se trufa
Qu’encara a setze ans
Siágas vèrge e pura
Segon la natura
Dels tempses ancians.

Emai es damatge
Per d’unes mainatges
Mai arrotinats,
Que l’òm despiusèla
Amb la tetarèla
E la mèca al nas,
Cadun te galeja
Sus aquela enveja
D’aparar ta flor
Per la bona causa,
Mai d’un, d’alhors, gausa
Corregir l’error.

Se siás una cibla
Demòra insensibla
A-n-aquel rancòr,
Mespresa sagetas,
Sansònhas simpletas,
Escota ton còr.
Arrestem la fabla ;
Siás ni mai colpabla
En te refusar,
Ni mai meritosa,
Ò jove amorosa,
Quand te fas baisar.

Se te pren, manhaga,
La set d’amanhagas
Seguís lo tropèl
De joves bedigas,
Pasmens res t’obliga
De faire rampèl.
Mas saupràs tre ara
Qu’òm pòt, fin finala,
Metre son onor
A córrer las quècas
E demorar pèca
Verge de l’amor.

Glòria a qual al volant subran a desviat
Per evitar l’eiriç, lo grapaud fòra-viat !
E glòria a Don Juan …

Legir tot

Glòria a qual al volant subran a desviat
Per evitar l’eiriç, lo grapaud fòra-viat !
E glòria a Don Juan per son gent risolet
A la que per cadun valiá pas un caulet !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

E glòria al policièr qu’arrestèt una autò
Per daissar traversar los gats de Léautaud !
E glòria a Don Juan que donèt rendètz-vos
A la qu’èra a despart, al cotilhon limpós !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

Glòria al desconegut, que passa sens quincar
Quand sul guiton garrèl cadun vòl romegar !
E glòria a Don Juan per son trobar polit
A la que dels galants restava dins l’oblit !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

Glòria a-n-aquel curat que salvèt del lenhièr
Lo bon òme faidit, lo catar presonièr !
E glòria a Don Juan qu’èra mai qu’amistós
Ambé la que jamai recebèt de potons !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

Glòria a-n-aquel soldat qu’a pas tornar tirat
Puslèu que de tuar l’adversari nafrat !
E glòria a Don Juan d’aver plan regussat
Aquel paure faldal qu’èra totjorn baissat !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

Glòria a la bona sòr, que per un temps fresquet
Reviscolèt lo vièch sanglaçat del manquet !
E glòria a Don Juan que volguèt plan fretar
Aquel cuol que sabiá pas mai que s’assetar !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

Glòria a qual ajent pas d’ideal sacrò-sant
Viu sens tròp semenar d’embolhs dins son parçan !
E glòria a Don Juan que faguèt femna la
Que s’èra pas jamai facha despiuselar !
Aquela filha es tròp laida, me la cal.

La veusa e l’orfanèl, res de mai pietadós…
Un amic del país moriguèt sens nistons,
Abandonant al monde une esposa …

Legir tot

La veusa e l’orfanèl, res de mai pietadós…
Un amic del país moriguèt sens nistons,
Abandonant al monde une esposa pro bèla,
L’anèri visitar, aquò èra fatal.
Puèi coma aviái de temps per tornar a l’ostal,
Dins la cambra de plors demorèri amb èla.

Per conténer sa pena pensavi dejà
Contar de colhonadas e la solatjar,
(Tot fa ventre per l’anma dins aqueles cases).
Gràcia a la galejada la veusa pro lèu
Manquèt de s’escanar mai de vint còps benlèu,
E l’ostal ressonèt de nòstres cacalasses.

Coma ma pipa sortissiá de mon gilet,
Genta, m’encoratjèt : « Borratz-la, sioplet,
De la gèina fasètz oblidança completa…
Se lo paure d’el aborrissiá lo tabat,
Ara podètz fumar, serà pas perturbat !
Forres, ont es passat mon pòrta-cigarretas ? »

Quand piquèt mièja-nuèch, amb una votz d’enfant,
Subran me demandèt s’aviái pas un pauc fam.
« La pietat vòl pas qu’òm manje de regardèlas »
Çò-diguèt, apondent : « Paure, non tornarà !
Que pensatz d’una vesprelhada per charrar ? »
E sopèrem lèu fach ensems a las candèlas.

« Ve, diriátz que dormís, ò mon Dieu qu’es polit !
Saique pensariá pas qu’es quicòm de marrit
De negar mas lagremas dins qualque Blanqueta. »
Quand agèrem voidat lo segond barralet
La veusa èra esmoguda, ‘fant d’un chichorlet,
Son cervèl se metèt a far de beluguetas…

« A, mon Dieu ! aicí, sèm totjorn clocas o pols ! »
Sospirèt tot en s’assetant sus mos genolhs.
Puèi, jonhent nòstras labras ambé granda fèbre,
« Of ! crenhiái, mormolhèt d’un aire blos e pur,
Que vòstra mostacha en davantal de sapur
Rescondiá corosament qualque bèc de lèbre… »

Davantal de sapur, quina comparason !
Meritava una rosta de drech e rason.
Regussant l’insolenta sens cap de bonança
E conscient de complir un dever, res de mai,
Mas en barrant los uèlhs per mancar lo demai
Paf ! faguèri clapar la man de la venjança !

« Ai ! que m’asclèretz lo tafanari en dos ! »
Çò-cridèt, e baissèri mon front, regretós,
Pensant qu’aviái tustat de faiçon tròp brutala,
En seguida pasmens aprenguèri, content,
Que caminava aital desempuèi fòrça temps :
Messorguièra ! l’asclada èra congenitala !

Quand levèri la man per tustar a de reng
Aviái perdut lo vam, èri pas tan valent,
Sustot que la mandrona diguèt ambé nhaca :
« Mon cuol es plan polit, e l’avètz vistalhat… »
E mon braç venjador retombèt espelhat,
E lo tresen talh foguèt pas qu’una manhaga…

Tot tremolant, tot trebolant,
Èra vestit d’un lençòl blanc,
Tot èra clar per l’analisi :
Çò que cal per una …

Legir tot

Tot tremolant, tot trebolant,
Èra vestit d’un lençòl blanc,
Tot èra clar per l’analisi :
Çò que cal per una vision,
E semblança d’aparicion,
Èra una trèva, vos o disi !

Pasmens a son biais d’avançar,
A sa faiçon de balançar
Sas ancas plan arredondidas,
Aguèri la satisfaccion
Completa qu’aquesta vision
Del bèl femnum fasiá partida.

« Soi un pichòt pocet perdut,
Me diguèt d’un ton esmogut,
Una anma en pena desvariada.
Ges de traça dels osselets,
Ges de traça de mos folets
Jalonant mon vial coma piadas. »

« Los trobadors mal inspirats
Auràn pres, quin afrós chaplàs,
Mos bèls folets per d’esteletas.
E totes los chins de poder
Tanplan se regalèron de
Cada osset de mon esqueleta. »

« Quand Febús sortirà del sòl
Se trufaràn de mon lençòl
Plen de petasses e, pecaire,
Dins aquel sègle cambiadís
Ont cadun de nautres se ritz,
Se va cridar a l’enganaire. »

E ieu que planhi tot piu-piu,
Pensatz s’aviái lo còr a viu
Vejent la trèva entrefegada.
Diguèri : « Donatz vòstre braç,
Que vos mene lèu en solaç
Cap al caire que vos recapta ».

E tot s’acabèt pas aicí,
Mercés al vent que reversi-
-nèt lo lençòl de ma companha.
Emai mancavan d’òsses , rai,
Lo demai, plan luènh d’èstre laid,
Èra d’una beutat estranha.

Mon Cupidon aviá pas la
Bròda d’aquel temps per tirar.
Desir en bolh dejós la tampa,
Convidèri sornudament
La bèla a venir un moment
Veire ma colleccion d’estampas.

Mas respondèt : « -Sètz al rebors,
Ai dos mil ans de mai que vos…
-Madama, rai de las annadas… »
M’emmeni la trèva sul còp,
Nosant son lençòl d’un estròp,
L’empòrti cap a mos penatas.

E ben, monsenhs, siaguem contents :
Qu’aquelas dònas d’autre temps
Segur son de cambas-leugièras,
Arrotinadas en plaser
Mai que d’unas modèrnas e
Vòli pas publicar de tièras !

A l’alba m’an desrevelhat,
Mon aurelhièr an espelhat
Amb un grand vam plen de promessas.
Mas luòga d’un escamandràs
Mon paire cridava en fotràs :
« Nom de Dieu vas mancar la messa ! »

Mas amors del temps vièlh, èran ben de griseta :
Nina la bugadièira, e Fanton la doceta,
Sens la mendre …

Legir tot

Mas amors del temps vièlh, èran ben de griseta :
Nina la bugadièira, e Fanton la doceta,
Sens la mendre noblesa, frucha de poiridièr,
Èran gràcias, benlèu diretz, de cacibralha,
Nimfas de riusselet, Venuses de barralha…
Vidal, a cadun sa loba de Pennautièr…

Un còr jove s’arrèsta aquí ont l’uèlh s’arrèsta,
La primièra raubeta vos enmasca a la lèsta,
Tota umila sirventa es un present gigant,
Per marquesa pasmens i ajèt la pastorèla,
Fauta de flor de lis, aviám la pimparèla…
Al printemps Cupidon sageteja ambé vam…

Rescontràvem la bèla lo dimenge a la plaça,
« Siái polida, siás bèl, fai tirar, òm s’abraça… »
E los sentiments grands èran pas apelats,
« Siái polida, siás bèl… », èra aquò lo lantèra,
Dins un trin de banlèga, partissiám per Citèra…
E son còr, lo podiám recaptar d’autre latz…

Mimí, paureta, aviá pas grand causa en veirina,
Cò de son pelissièr, pas cap de zibelina,
Son faldal proveniá pas d’un cordurièr grand…
Mas quand per dessús lo Molin de la Galeta
Que tombava per vos totas sas pimpalhetas,
Es Psyché tot entièra qu’espelissiá subran…

Lo còp d’après, tanplan, esperàvetz de badas,
La pichòta amasòna benlèu s’èra escapada,
Pasmens ne metiám pas los crèspes a de reng…
La margarida començada ambé Suzeta,
Acabàvetz de la plumar ambé Liseta,
E l’amor, astruc, manjava a sa talent…

Èran gràcias, benlèu diretz, de cacibralha,
Nimfas de riusselet, Venuses de barralha,
Mas èran mas amors, frucha de poiridièr,
Las Manon, las Mimí, las Suzon, las Museta,
Nina la bugadièira, e Fanton la doceta,
Vidal, a cadun sa loba de Pennautièr…

Es verd, lo bòi de la sageta
Que deu un jorn traucar son flanc.
E dins son còr, cap de …

Legir tot

Es verd, lo bòi de la sageta
Que deu un jorn traucar son flanc.
E dins son còr, cap de flambeta
Quand s’abandona a un galant.
Mespresant trobar e gondòla,
Viu en galejant sens bestorn
La Venús de la vièlha escòla,
La que fa l’amor per amor.

Cresètz pas tanpauc que lo diable
La pòt temptar per l’ausidor.
Dins son cèl seten rasonable
S’arrèsta al primièr pompidor.
Mas, soleta, sentís pas de lanha
Barrutlant dins Venesa un ser,
E vei coma una bèstia estranha
La que fa l’amor per plaser.

Cal pas creire, quand s’es colcada,
Que se vòl vendre a tot còst.
Fraire, veni borsa ligada
Ne sortiràs pas un daquòs.
Abans de far la sauta-brandas
Fa pas un devís dins lo lièch ;
A res d’aquelas galimandas,
Las que fan l’amor per profièch.

Mas alara perqué se dona
Sens còr, sens plaser, sens afar ?
Se l’amor mena a una androna
Perqué de longa lo vòl far ?
Se, per desgrafar son corsatge,
Se fa ajudar plan sovent,
Es que vòl respectar un usatge
Esnòb, de mòda, dins lo vent.

Càmbian costumas coma bèlas,
Un jorn benlèu dins son sen nus
Qualque sageta traçonèla
Tanplan la quitarà pas pus.
Se veirà pas qu’èla en gondòla,
Anarà jogar sens bestorn
La Venús de la vièlha escòla,
La que fa l’amor per amor.

Ara que sus mon front i a un blanc cabucèl,
Per set d’ensenhaments, sovent un jovencèl
Me ven trobar per …

Legir tot

Ara que sus mon front i a un blanc cabucèl,
Per set d’ensenhaments, sovent un jovencèl
Me ven trobar per saupre a mon pensament
Quina dralha seguir, li disi francament :

Refranh
Cròça en l’aire o floreta al fusilh
Decidís, sabi qu’es pas facil.
E causís en destriant çò-tieu
Entre « amen » o « mèrda a Dieu ».

Mas lo pichòt respond amb un bèl cacalàs
Que se pòt pas dançar d’un pas abans-atràs.
A-n-aquel temps execran lo biais dels normands
Pasmens lo pus onèste, emai siá francimand.

Refranh

Facil de convertir los joves esperits :
« Enebit d’enebir » de pertot espelís.
Tanben conselhariái, en savi destacat :
Mèfi de conselhar quand aprèp es pagat.

Refranh

Esquèrra, drecha, centre…dins aquela palús
Sabi pas ont deuràs anar quèrre ta lutz.
Ieu lo fial d’Ariana me’n servissi pas
Que per copar lo burre, val pas un compàs.

Refranh

Quand cada reieton se fa republican,
Qu’un quite flic s’abilha coma un oligan,
Quand òm parla de patz lo cuol sus un canon,
Benastruc lo que s’i pòt retrobar, ieu non.

Refranh

Solide la vertat càmbia cada sason,
Seguissèm son drapèl, segurs d’aver rason.
Mas entre temps trantalha, tòca l’autre bòrd,
Foguèrem colhonats : arribam, avèm tòrt.

Refranh

Abans de bramar,
De faire ausir ma
Trobada,
Ma lenga, òc-ben,
Èra adejà ben
Cargada.
Ma familha aurà
Tròp quichat …

Legir tot

Abans de bramar,
De faire ausir ma
Trobada,
Ma lenga, òc-ben,
Èra adejà ben
Cargada.
Ma familha aurà
Tròp quichat sus la
Guindola :
Ai tetat, normal,
A una semal
Comola.

Nasquèri garçon
Al pè d’una soca bèla,
Non dins un caulet,
Exemple solet
Sus tèrra.
La sang dins mon còr
Es una licòr
Plan sana.
Ve la regolar:
De gavèls es la
Tisana.

Aval dins Infèrn
A cèrtas sofèrt
Tantala,
Quand l’aiga asaguèt pas sas doás amidalas.
Se d’aiga as set,
Per tu dapasset
Sofrissi.
Mas s’es, malurós,
De vin, quin afrós
Suplici.

Mas se i a pas res
Al camp quand faretz
La sèga,
Al mens vòli que
Vos sòbre qualque
Persèga,
Un persèc semblant
Un barral de grand
Paratge,
Que de las tardors
Recapta lo doç
Beuratge.

Mas plòu pas jamai
De vin ni pas mai
De raca.
Que donen de blanc
Molserai subran
Las vacas.
Qu’en flumes de roge muden Garona e Sena ;
Lo mond i acabaràn de negar
Lor pena.

Quand anère cantar ma cansoneta a Marineta
La traita, la polida aviá sa plaça a l’operà,
Ambé ma cansoneta ère …

Legir tot

Quand anère cantar ma cansoneta a Marineta
La traita, la polida aviá sa plaça a l’operà,
Ambé ma cansoneta ère ben colhon, ma maire,
Ambé ma cansoneta ère ben colhon.

Quand anère portar un pòt d’alhòli a Marineta
La traita, la polida aviá acabat de dinnar,
Ambé mon topinon ère ben colhon, ma maire,
Ambé mon topinon ère ben colhon.

Quand ofriguère un bèu velò tot nòu a Marineta
La traita, la polida aviá ja crompada una autò,
Ambé ma bicicleta ère ben colhon, ma maire,
Ambé ma bicicleta ère ben colhon.

Quand corriguère drech au rendètz-vos de Marineta
La bèla s’espaimava en abraçant un morre lord,
Ambé mon boqueton ère ben colhon, ma maire,
Ambé mon boqueton ère ben colhon.

Quand anère, furiós, petar lo clòsc de Marineta
La bèla èra adejà mòrta en tossissent de galís,
Ambé mon revolver ère ben colhon, ma maire,
Ambé mon revolver ère ben colhon.

Quand anère, lanhós, per enterrar la Marineta
La bèla èra adejà reviscolada de tres jorns,
Ambé ma coroneta ère ben colhon, ma maire,
Ambé ma coroneta ère ben colhon.

Levar mon capèl èra tròp sovent
Causa impossibla ;
Mas ara pasmens fau lo can sabent
Tre que me sibla. …

Legir tot

Levar mon capèl èra tròp sovent
Causa impossibla ;
Mas ara pasmens fau lo can sabent
Tre que me sibla.
Ieu que mossegavi me cal manjar
Çò que me dona,
E mas dents de lop las cambièri ja
Per de ratonas.

Soi vengut pichon davant una pe-
-teta qu’al lièch sona sa maire,
Soi vengut pichon davant una pe-
-teta plorant quand la fau jaire.

Ieu qu’èri cat fèr me faguèt passar
Drech per la brasa,
E rostit, tombèri lèu contra sa
Boca qu’estraça.
Qu’a de dents de lach tanlèu que soritz
Qu’es amistosa,
E de dents de lop quand s’encolerís ,
Qu’es solombrosa. Al refranh

Patissi sa lei, e me fau piu-piu
Genolhs a tèrra,
Amai es gelosa coma un arpiu,
Una pantèra…
Un polit blavet que me pareiguèt
Mai polit qu’èla,
Un polit blavet lèu ne moriguèt
A còps d’ombrèla. Al refranh

Cada masca amai cada leberon
M’a dich sens vici
Qu’entre sos dos braces sofrirai lo
Darrièr suplici.
N’i a que son mens durs, e n’i a qu’o son mai,
Lo bèl afaire,
Se penjar aicí o endacòm mai,
Quand o cal faire… Al refranh

Vint e dos de setembre, es la data annadièra
Que soleta, tanplan, partiguèretz plan fièra.
Cada annada i ploravi, per …

Legir tot

Vint e dos de setembre, es la data annadièra
Que soleta, tanplan, partiguèretz plan fièra.
Cada annada i ploravi, per remembre innocent…
Mas i sèm tòrna-mai e ma parpèla es seca,
Dins mon eime pas cap de tristum me rosega :
Vint e dos de setembre, me’n chauti de present…

Tanben veiretz pas pus al temps de calor mòrta
Un fantaume solet que me sembla e que pòrta
Lo dòl de cada fuèlha, per remembre innocent…
Cagaròts de Prévert, vos botetz pas en caire,
Vòstra fuèlha, sens ieu l’enterraretz, pecaire :
Vint e dos de setembre, me’n chauti de present…

Autres còps dobrissiái coma un aucèl volaire
Mos dos braces, seguent las irondas en l’aire,
E me rompiái lo còl, per remembre innocent…
Lo complèxe d’Icari, ai páur que m’abandone,
Las irondas se’n van ; mas fan pas pus l’automne :
Vint e dos de setembre, me’n chauti de present…

Piosament nosat de vòstras denteletas
Aviái sus ma fenèstra un boquet de sauretas,
Qu’asagavi de plors, per remembre innocent…
Saique las ofrirai al primièr mòrt que passa,
Los regrets eternals, ara aquò me trespassa :
Vint e dos de setembre, me’n chauti de present…

Ai pas mai qu’un brisum de còr, cal èstre onèste,
Que passarà pas pus l’equinòxi funèste
En picant sus l’arescle, per remembre innocent…
Lo fuòc s’es damorçat, e sas cendres son fredas,
I podriátz pas rostir quatre fuèlhas de bledas :
Vint e dos de setembre, ara es pas diferent…
E d’èsser pas pus triste sens vos es dolent.