O anem Danielon
Anem monta en veitura
Que te cal anar pus luènh
Per de nòvas aventuras !

Me diguèri …

Legir tot

O anem Danielon
Anem monta en veitura
Que te cal anar pus luènh
Per de nòvas aventuras !

Me diguèri un bèl matin
En bevent mon romanin
O te caldriá fraunhar Danièl
Cal far coma los ausèls
Aicí i a tròp d’ipotècas
D’amòris e d’en conecas
Veiràs un monde melhor
Fòra de ton vilatjon.

Soi anat a Tolosa
Aquela vila famosa
Per cargar un doctorat
Anguèri a l’universitat
Quand vegèri los fascistas
Qu’ensenhavan la justicia
Me soi dich : "Paure gojat
Jamai seràs avocat !"

Per cambiar d’estratejia
Faguèri d’etnòlogia
Cresiái que d’aquel costat
I auriá mai d’integritat
Mas lèu vegèri del monde
Las motivacions prigondas
S’interessavan a la transa
Que pel collegi de França !

Puèi per cambiar d’aventura
Me lancèri dins la cultura
Voliái faire partejar
Tot mon biais mon saupre far
Aquí tot i èra que maganhas
Repapiatge o telaranha
Sens comptar que los privats
Guinhavan aquel novèl mercat.

Alara per lor far la nica
Aprenguèri la musica
Me metèri a cantar
Dins mon parlar occitan
Me disián : "Paure joglar
Fariás melhor de te calar
Per aver un interés
Val mai cantar en anglés !"

Aquí trapèri d’artistas
Se disián altermondialistas
Anavan cantar sul Larzac
Ambe de bus climatisats
Sens comptar tota la clica
De la cançon demagogica
Que braman contra lo medef
Plan campats dins lo chobusiness.

Coma sièm en Republica
Cresiái que la politica
Era quicòm de sacrat
Per la vida de la ciutat
Quand vegèri los palhasses
Decidar a nòstra plaça
Flotèri lèu al flairon
Totas mas cartas d’elector.

E de vilas en vilatges
Faguèri fòrces viatges
Mas en cambient de molin
Cambiam jamai de coquin
Me diguèri un bèl matin
En bevent mon romanin
Cons aicí o cons aval
Tant val tornar al teu ostal.

Brave monde d’Occitània
De Bordèus fins a Marsilha
E mai los de tèrra estranha
Avètz nòstra simpatia
La musica es …

Legir tot

Brave monde d’Occitània
De Bordèus fins a Marsilha
E mai los de tèrra estranha
Avètz nòstra simpatia
La musica es un grand viatge
Un brandissal de folia
Cada mòt a son messatge
Un perfum de poesia
A tu de seguir la dralha
Per un sòmi de magia
La Talvera ten las tralhas
A travèrs las galaxias.

Ieu ne sabi una cançon Melania
Que n’es plena de messorgas
E se i a cap de vertat Melania
Vòli …

Legir tot

Ieu ne sabi una cançon Melania
Que n’es plena de messorgas
E se i a cap de vertat Melania
Vòli que me raunhan las onglas
Partiguèri per un país doça amiga
Quèra tot plen de maravilhas
Quò’s l’Infèrn o lo Paradís doça amiga
Era campat al mièg d’una iscla.

I arribèri un bèl matin Melania
Que la luna fasiá la guinha
Me demandes pas lo camin Melania
Era auna autra galaxia...
A cima d’aquel estat doça amiga
I èra un vièlh tissós plan triste
Que moninava coma un damnat doça amiga
Davant son tropèl de ministres.

Tot lo jorn aquel colaud Melania
Sus un ordinator de ciri
Desquilhava de babaus Melania
Que i volián raubar l’empiri.
Passèri per un canton doça amiga
Ont fasián butar de figas
N’èran gròssas coma d’avions doça amiga
N’engraissavan de formigas.

Se vesiás lo bestialàa Melania
Qu’abalissián dins las usinas
De tessons coma d’ostals Melania
E d’ègas coma de molinas.
Los ciutadans d’aquel airal doça amiga
Manjavan pas que de pastilhas
Ne prenián per totes los mals doça amiga
Per las jòias o per las iras.

Çò que trapèri mai fat Melania
Dins aquel luòc de tirania
De femnas n’i aviá pas cap Melania
Se’n fasiá pas pus dempuèi un briu
E dins los super mercats doça amiga
Al mièg d’un mont de pacotilhas
S’i vendiá fòrça drollats doça amiga
Estropats coma de momias.

N’i aviá de cars o de donats Melania
De totas las categorias
D’aluserpits de manuals Melania
D’estampilhats de milesimes
Los dius d’aquel pòble caluc doça amiga
Eran de vièlhas maquinas
Que caliá pregar de contunh doça amiga
O te cambiavan en monina.

Lo fin del fin dins aquel país Melania
Era de se passejar dins l’aire
A cavalon sus de tapís Melania
E d’anar dins totes los caires.
Partissián als quatre fèrs doça amiga
Lo cap enbàs coma d’aranhas
Vesián la vida a la revèrs doça amiga
Los gardava de la maganha.

Per fugir aquel airal Melania
Que tròp es tròp me matrassava
Te sautèri dins un radal Melania
Que brandava dins una cava
Mas aquel fuòc virtual doça amiga
M’emportèt a travèrs las ondas
Per un viatge intersideral doça amiga
Que me tornèt dins nòstre monde.

En Occitània sèm de bons enfants pecaire
En Occitània sèm de bons enfants
Sèm de bons enfants de polidas dròllas …

Legir tot

En Occitània sèm de bons enfants pecaire
En Occitània sèm de bons enfants
Sèm de bons enfants de polidas dròllas
Sèm de bons enfants de polits enfants.

E d’académia nautres n’avèm pas pecaire
E d’académia nautres ne volèm pas
Avèm mai d’un parlar mai d’una lenga
Mas pertot ont anam nos comprenam.

De capitala nautres n’avèm pas pecaire
De capitala nautres ne volèm pas
Anam de pòrt en pòrt de vila en vila
E pertot ont passam nos agradam

Nem de frontièira nautres n’avèm pas pecaire
Nem de frontièira nautres ne volèm pas
Nòstre ostal es dubèrt a la tèrra entièira
I a totjorn per manjar e per trincar.

De cants de guèrra nautres n’avèm pas pecaire
De cants de guèrra nautres ne volèm pas
Pas besonh de tambor, de Marselhesa
Nautres dempuèi totjorn cantam l’amor.

Un arcan que se miralha
Dins lo flume de tos uèlhs
Dos ausèls que se cascanhan
Sus la punta de l’asuèlh
Una bòla que redòla
Per las linhas de ta man
La fortuna que gingòla
A l’esquèrra de deman.

Una dròlla per la rota
Que desbrena un pauc de pan
Una grana jos la mota
Qu’a lo langui de puelhar
Una cata que s’escauda
Sus l’espassa del soldat
Una carta que descapta
Lo devenir del passat

Una estèla que torneja
Als quatre vents de la mar
Una pèrla que repesca
La beutat de tota part
Una sèrp que se desquirla
Al crosièr de tos pantais
L’enfant que brandís l’esquila
Al mièg del mercat del biais

Lo solelh que fa de trenas
Dins los pelses del desèrt
Lo regret que t’encadena
Dins la solesa de l’avèrs
Una poma e una pera
Que t’espèran al temps clar
Un perfum que se passeja
Pel regatge de l’asard

Una prigondor daurada
Sus las alas del resson
Lo bramadís de l’aubada
Que se nèga dins la font
Un sorire que s’esquiça
Sus la boca del faidit
Una ronda que t’atissa
A las raras de l’oblit...

Las pesadas de ton ombra
Dins las tubas del tabat
L’epigrafa sus la tomba
Que lo temps a rosegat
E l’amor...

Ara l’ora s’abança
Es finida la dança
Escota la romança
A de gaire mila ans
I a totjorn pas de …

Legir tot

Ara l’ora s’abança
Es finida la dança
Escota la romança
A de gaire mila ans
I a totjorn pas de saula
Dins aquelas paraulas
E ditz vertat la faula
Del poeta occitan.

Non sabi dins quina ciutat
Un jorn tombèt un plujarat
Que tot òme a pena tocat
Ne demorèt destimborlat.
Totis dessenats manca un
Escapat d’aquel revolum
Que dins son ostal dormissiá
Quand la mala raissa ploviá.

Aqueste d’aver pro dormit
Se levèt salve del resquit,
Venguèt defòra entre las gents
Que fasián fòls experiments :
Un en camisa, l’autre nud
Un escopís coma un perdut
Un tira pèiras a grand crit
E l’autre esquiça son vestit,

Aqueste se pren per un rei
Se quilha, se confla, se crei,
Un menaça, l’autre mal ditz
Quand un renèga l’autre ritz...
Lo que son èime aviá gardat
Ne foguèt esmaravilhat
Ja comprenguèt qu’èran capbords
E agachèt a son entorn.

Agachèt ben d’aval amont
Mas cap de savi trapèt non
E los autris mai estonats
Eran de lo veire senat.
De l’avisar venir plan suau
Siguèron : "Qu’es aquel colhaud
Que çò que fasèm non pòt faire ?"
Es inocent a lor vejaire.

E li cridan de fòl, de fat
Qui lo carpana, qui lo bat
Qui lo brandís e qui lo buta,
Tant que lo paure en desbaruta
Fugís en grand pena, en grand mal
S’amagar lèu a son ostal
Ont arribèt fangós, mièg mòrt
Mas plan content d’èsser a bon pòrt.

Aquela faula ditz ben pro
Cossí los òmes ara son,
Lo temps present es la ciutat
Que n’es tot plen de dessenats.
La pluèja que çai es casuda
Aquò’s l’enveja : n’es venguda
Per orgulh la foliá cobesa
Que tota la gent a perpesa.

E se n’i a un de Dieu gardat
Ja lo tenon per desvariat
Li cèrcan brega sens quitar
Pel tropèl li faire sutar.
Mas el vei un pòble caluc
Que lo sen del mond a perdut
E sómia d’una autra ciutat
Ont jamai plòu suls banhats.

E totjorn los òmes fan la guèrra
E jamai s’alassan pas.

Fan la guèrra per un pauc de tèrra
Fan …

Legir tot

E totjorn los òmes fan la guèrra
E jamai s’alassan pas.

Fan la guèrra per un pauc de tèrra
Fan la guèrra per un panical
Per un mont de saula o de pèira
Fan la guèrra per un tròç d’ostal.

Fan la guèrra per una garbièira
Un trufet o un talhon de pan
La guèrra per caçar la misèria
Mas totjorn èla tòrna a grand pas.

Fan la guèrra per foliá cobesa
Per se conflar e s’assadolar
Pel petròl o per d’autras riquesas
Fan la guèrra per tot possedar.

Fan la guèrra per una ribièira
Per Amazònia o ben per Jordan
Que per abeurar la tèrra entièira
La tèrra a totjorn besonh de sang.

Fan la guèrra per una planeta
Per la luna, Mars o per Jupiter
Per la coa d’una cometa
Per conquistar tot l’univèrs.

Fan la guèrra per una frontièira
Un drapèu o una identitat
La guèrra sus un còp de colèra
O ben tanplan per rason d’estat.

Fan la guèrra pels uèlhs d’una femna
Per pareisser o per marcar plan
Per gardar la raça o la mena
Fan la guèrra per s’enaussar.

La guèrra per brandir de cadenas
O per ganhar la libertat
La guèrra per cambiar de reina
Per la patz la legitimitat.

Fan la guèrra al nom d’una idèia
Per cogir o per purificar
La guèrra al nom d’una glèisa
Per plegar o per civilizar.

N’i a que fan la guèrra per la guèrra
Pel plaser o ben per s’amusar
Per la glòria o per la carrièira
Mas fan totjorn la guèrra per tuar.

D’uèi per far la guèrra a la guèrra
Sufís pas mai de desertar
Cal cramar las firmas canonièiras
La descreissença aquí deu començar...

Se sabiatz mon país
A ni nom ni frontièira
Dins los vèrs s’espandís
D’una fòla epopèia.
Se trapa pels camins …

Legir tot

Se sabiatz mon país
A ni nom ni frontièira
Dins los vèrs s’espandís
D’una fòla epopèia.
Se trapa pels camins
Dins lo sang de las pèiras
Dins lo caud del rasim
Dins l’amar de l’albièira.
Se sabiatz mon país
S’escond per las ginèstas
Dins la flor qu’espelís
Dins lo còr de las bèstias
Dins l’ombra que blanquís
Dins l’autan que despelha
Dins la doçor d’un nís
O lo pols d’una fuèlha.

Mon país es aval
Al mièg d’una carrièira
Ont dançan tres enfants
Per un sòu de misèria
Es aval dins lo crit
D’un freta-savatons
Que rabala vencit
Sens esper de retorn
Mon país es al fons
D’una preson de trèvas
Que n’an per tot resson
Que lo marcha o crèbas
Mon país es pertot
Ont son los privats d’èsser
Sens papièrs ni aunor
Sens ostal o sens tèrra.

Se sabiatz mon país
A ni nom ni frontièira
Dins los vèrs s’espandís
D’una fòla epopèia.
Se trapa pels chauchilhs
Lo canin d’una talvera
Lo fisson del perilh
La jòia bartassièira
Mon país es aquí
Ont grana la colèra
Sul punh que se brandís
Dins lo fuòc, la lassièira
Dins l’èrsa que nos pren
Dins l’èrsa que nos geta
Dins l’apèl de l’avenc
Dins las mans de l’aubeta.

Se sabiatz mon país
S’amaga per las raras
De l’ora que fugís
E que sembla eternala
Dins las calors passidas
Dins las sentors salvatges
Dins la saba de vida
Dins la paur de l’aigatge.

Se sabiatz mon país
A ni nom ni frontièira
Dins los vèrs s’espandís
D’una fòla epopèia.
S’escond al fons del riu
Dins lo sicrèt de l’èrba
L’arma del recaliu
Dins lo lis d’una quèrba.
Mon país resplandís
de mila cantalenas
Que dança a l’infinit
Un pòble de serenas
Finta plan mon país
E n’a ni dieu ni mèstre
Es un caval que corrís
Sens tralhas ni cabèstre.

Mon país es pertot
Ont la sola batèsta
Es de gardar lo gost
D’un lendeman de fèsta.
Se sabiatz mon país
Es pertot que t’espèra
S’existís pas enlòc
Es sus la tèrra entièira.

Vesi sovent tornar
Coma una trèva que sortís de nòstras vèlhas
Aquel desir fòl de cambiar la tèrra entièira
E …

Legir tot

Vesi sovent tornar
Coma una trèva que sortís de nòstras vèlhas
Aquel desir fòl de cambiar la tèrra entièira
E de fargar un mond nòu
Rapèla-te ma Dulcinèia
Erem sietats davant la chiminèia
Aquí ne cojàvem montar nòstras idèias
Mescladas al fum de nòstres pòts.

Arri arri jès quin auvari !
De que se passa ençaval ?
Lo monde ven reaccionari
Qu’avèm fach de nòstre ideal ?
Vesèm pas mai lo peis que nada
A contra sens dins lo riu grand
E dins lo bòsc dançar las fadas
Al l’entorn d’un fuòc de Sant Joan.
Nautres voliam pas mai d’armada
Ni de fusilhs ni de soldats
Cresiam que l’ora èra arribada
De la patz e de l’amistat
L’objeccion l’avèm pas panada
Avèm menat un dur combat
Avèm remandat nòstras cartas
E nòstres librets militars.
Se sul Larzac èrem cent mila
Aquò los a pas empachats
De contunhar de far de missilas
E de ne vendre de tot costat
Ara an trapada la parada
Voliam pas d’armada d’Estat
An fargat d’armadas privadas
Aital lo torn èra jogat.

Arri arri jès quin auvari !
De que se passa ençaval ?
Lo monde ven reaccionari
Qu’avèm fach de nòstre ideal ?
Ont es passat Maire Coratge
E la comuna los partisans
E l’ase que beviá la luna
En se rient coma un enfant ?
Nautres voliam pas mai de gàbias
Ges de cadenas ges de carcan
I aurà lèu se non prenèm garda
Un policièr per abitant
De cameràs dins cada caire
De bracelets de suretat
De parpalhòls del nais furgaire
Per nos seguir nos espionar.
E sèm ficats tre la mairala
E vèlhan nòstre estat mental
Lo mendre gèste mendra paraula
E nos embarran al golag
I a de miliças plan armadas
A l’escòla al supermercat
Amai per anar al cagacin
Cal mostrar son identitat !

Arri arri jès quin auvari !
De que se passa ençaval ?
Lo monde ven reaccionari
Qu’avèm fach de nòstre ideal ?
Ont es passat l’ausèl vengaire
Don Quichòta amai los crocants
Los brigands que tornavan las paures
Ont son los faidits occitans ?
Ara en passa electorala
Sol compta la tranquilitat
E tanpís se i a de caumatge
Baste foguèssetz plan pagats.
Aquò rai se dins vòstres barris
I a un tropèl de sens abric
S’avètz un ostal secondari
Dins un canton de paradís.
Amai foguèssetz pas racisats
Avètz ausit ambé plaser
Aquel palhassa de ministre
Far son Hitler amb’un kärcher
Dins lo desèrt i a de miratges
Que te fan creire a la vertat
Dins lo miralh i a ton image
Repesca ta realitat.

Vos vau parlar de Tanturna
Un òme un pauc tabol
Que per tota fortuna
Aviá pas qu’un pesolh
Sabiá pas …

Legir tot

Vos vau parlar de Tanturna
Un òme un pauc tabol
Que per tota fortuna
Aviá pas qu’un pesolh
Sabiá pas ont lo metre
Per anar al trabalh
Aviá paur de lo perdre
Tustèt a n’un ostal.
I diguèt : "Ma doneta
Sonca per qualqu’oretas
Aquel tròç de bestiàs ?
- Si ben si ben pecaire
Pausatz lo empr’aquí
Serà plan a son aise
Fins a deman matin."
Dins la nèit l’auca piga
Lo pesolh i flambèt
Lòme i cerquèt briga
Lo matin quand tornèt
Bada, crida, amenassa
Tant qu’ela sens pompir
I donèt l’auca grassa
Per lo faire partir.
A cò d’una vesina
Sa polhada daissèt
Era dins la cosina
Quand lo pòrc la mangèt
Nòstre òme tot irètge
Donèt de còps de pal
Partiguèt amb la truèja
Cap a un autre ostal.
Embarrèron la maura
Ambé lo buòu laurèr
Mas dins la nèit la paura
Crebèt d’un còp de pè
Lo lendeman nòstre òme
S’emportèt l’assassin
Partiguèt coma lo tròne
Cò d’un autre vesin.
Dins l’ostal la cambrièira
Lo voliá abeurar
Lo pren a la ribièira
En creguent de plan far
Mas la vaca inquieta
De còp fotèt un saut
Escapa a la drolleta
E se neguèt dins Viaur.
Lo ser quand el arriba
Foguèt tot emmaliciat
Agantèt Margarida
L’embarrèt dins un sac
A cò d’una bordièira
Va recaptar son fais
Ela trai la cambrièira
E i met lo canhàs.
Lo ser el se destriga
De s’emportar son ben
Pèi vòl sortir la filha
Per li faire un potet
Coma drobís la saca
Lo can li sauta al nas
Lo li gafa lo li maca
Cridèt coma un gusàs.
D’un pesolh a una auca
D’una auca a un porquet,
D’un pòrc a una vaca
Es content coma un grelh.
D’un buòu a una dròlla
D’una dròlla a un canhàs
E aquela bèstia òrra
I a desrabat lo nas !
Lo fin mot de l’afaire
Se lo volètz saber
De tròp far l’escambiaire
Òm i pèrd tot son ben.

Escota plan public aimable
Çò que te vèoli contar
Sai que los plasers de la taula
An totjorn quicòm de …

Legir tot

Escota plan public aimable
Çò que te vèoli contar
Sai que los plasers de la taula
An totjorn quicòm de sacrat
E que la vida seriá mens brava
Sens lo plan beure, lo plan manjar
Mas n’i a que passan la jornada
A s’empifrar, s’assadolar.

Coma disiá sénher Bosquet
Cal pas jamai faire pinquet.

Per eles la causa essenciala
Tanlèu levar cada matin
Quò’s pas la pèira filosofala
Ni lo caumatge, los sens abrics
Mas pus lèu de faire ripalha
Mab una còla d’amics
E de poder levar lo veire
A la santat del bon profit.

Coma disiá sénher Massip
Cal pas demorar aganit.

Son pas d’aqueles que se caran
D’un amburger american
Ni mai d’una pizzà pas cara
Son pas que d’estofa crestians
Estiman mai una auca grassa
O un bon civet de singlard
O una bona estafinada
Seguida d’un brave fejat.

Coma disiá sénher Bernat
Cal totjorn èsser plan tibat.

A l’enterrament d’un camarada
I van pas per portar lo dòl
Mas pus lèu per la favonada
Pola farcida o mortairòl
Son malcorats aquesta passa
N’i a que fan grèva de la mòrt
Lor triga qu’una calimassa
Venga reparar aquel tòrt.

Coma disiá sénher Raol
Cal totjorn èsser plan sadol.

Se los vesiatz quand Nadal tinda
Òm diriá que son malerós
Quand se gitan sus la mangisca
Son pus golards que de tessons
Lor estomac fariá qu’un litre
Qu’ensajarián d’i’n metre dos
A se podián crebar de tira
D’un sadol de piòit als marons.

Après la sopa un còp de vin
Pana cinc sòus al medecin.

Quand van dins de coctèls chapaires
Quò’s pas per ausir de discors
Lor cal mai que bonas paraulas
O de salcissas d’Estrasborg
Lor cal un plan ponh de champanha
De caviar o de pichons forns
N’emplenan mai que la basana
Totjorn n’empòrtan un plen sacon.

Coma disiá sénher Malvy
Res non val un bon riquiquí.

Finta plan aquel musicaire
Tot magre quand fasiá de blos
Desempèi que sona lo graile
Es vengut gras coma un melon
Cada ser es la gratonada
Una sietada de reponchons
A la sason de las aubadas
Te dejuna ambé de tripons.

Lo qu’aima pas lo cambajon
Non a pas tota sa rason.

Per acabar la cançoneta
Totes amassa anam trincar
Pels braves reis de la forqueta
Totjorn prèstes a machugar
Anèit a la bona franqueta
Vos convidam a taulejar
E tanpís se sus la planeta
N’i a qu’an pas res per s’avidar.

Podètz beure podètz manjar
Sabètz pas qual vos manjarà.

Un bon jorn per una pradèla
Encontrèri una domaisèla
Estirada sus son mantèl
Se fasiá usclar la pèl
Tota nuda …

Legir tot

Un bon jorn per una pradèla
Encontrèri una domaisèla
Estirada sus son mantèl
Se fasiá usclar la pèl
Tota nuda entra las flors
Ne cantava milanta cançons
Tant que ieu sans vos mentir
Ne cugèri còrfalir.

Sortiguèri mon berimbau
Per la far dançar coma cau
Tant dancèt tant boleguèt
Que mon berimbau se copèt
Le mo prenguèt dins sa man
Per me lo tornar petaçar
Tant faguèt tant boleguèt
Que la còrda tornar se tibèt !

E de dançar e de cantar
Pendent una ora sens s’alassar
Tant faguèt tant boleguèt
Qu’un còp de mai la còrda se copèt !
Ensagèt ben de l’acordar
Mas fasiá ni lo sòl ni lo fa
Lo pleguèri jos lo braç
E me’n tornèri cap bas...

Mas deman dins la pradèla
Tornarai visitar la bèla
Tota nuda sus son mantèl
Se farà usclar la pèl
E aquí a la raja del caud
Jogarai de mon berimbau
En esperent qu’un autre d’aquel temps
Siága pas vengut ambé son instrument.

A se sabiás doça companha
Oc que los pus polits airals
Del mond son ben en Occitània
Quitariás lèu lèu …

Legir tot

A se sabiás doça companha
Oc que los pus polits airals
Del mond son ben en Occitània
Quitariás lèu lèu lo teu ostal...

Veja lo país de Mirelha
Bronzina de mila sentors
Aval quand l’amor i te solelha
Segur que ne perdirás los aucons
Lo qu’a pas vist lo pòrt de Marselha
Solide qu’a pas vist res de bon...

A se coneissiás la Corbièira
Redda dins son tramalh de fuòc
E tot al ras lo tombèu de pèiras
Onte Pirena plora son sòrt
Lo qu’a pas vistas las Pirenèias
S’es pas jamai passejat enluòc.

Pus luènh avèm Montanha negra
Perduda dins son fum daurat
Amont quand ressondís la bodega
La Saurimonda dança pels prats
Al pè los ròcs de Lacabareda
La fin del monde tenon anonciat.

E tèrra roja de Gresinha
Farina negra de carbonièr
E per las planas vairan las vinhas
Rimas de fruchas de cançonièr
Lo qu’a pas vist Santa-Cecila
E lo Sidòbre a pas vist res.

Aval es lo portalh de Concas
Per se fretar a santa Fé
E a costat la tèrra chucosa
Ont se cultiva lo saumancés
Lo que coneis pas Aubrac quand trona
Ni l’Estivada de tot fa mesprés.

A se coneissiás la mar granda
De Baiona fins a Bordèus
Entre los pins de la granda lana
Segur i dançariás un rondèu
Pus naut es Blaia que se desbranda
Dempèi la mòrt de Jaufre Rudèu.

Ai Limosin, tèrra Tolsana
Auvèrnha, Niça e Daufinés
Pertot s’ausís la lenga occitana
Jòia paratge e amor cortés
Pertot lusís la flor de milgrana
Dels trobadors sèm los eretièrs.

Pertot ont vau pertot ont vam
Es totjorn lo meteis refram
D’un vam i a los qu’an los bilhets
De …

Legir tot

Pertot ont vau pertot ont vam
Es totjorn lo meteis refram
D’un vam i a los qu’an los bilhets
De l’autre los que fan pinquet.

D’un vam i los que naisson dins de milions
De lençòls de seda e de plumós
De l’autre i a los que naisson sens cabeç
Sens pas res per se parar del freg
D’un vam i a los qu’an un mont d’amusets
Qu’agachan sovent ambé mesprés
De l’autre los que totjorn per Nadal
Tenon ganhats que de còps de pal.

D’un vam i a los qu’estudian pendent 30 ans
Per ne venir rei dels fenhants
De l’autre i a los que ni per ba somiar
Jamai aprenon pas a se sinhar
D’un vam a i los que landran tot lo jorn
Sens cap de relòtge ni patron
De l’autre los que se lèvan plan matin
Per s’anar ganhar lo despertin.

D’un vam i a los que cada tres matins
Se fan palpar lo cuol pel medecin
De l’autre aumens los tèrç quarts de l’umanitat
Qu’an pas lo drech a la santat
D’un vam i a los que pagan per lor cat
Sonhs de manucura e de beutat
De l’autre los qu’an pas un quite picalhon
Per poder avidar lors enfantons.

D’un vam i a los qu’an quatre o cinq ostals
Quand n’an pas castèls o palais
De l’autre los que n’an pas qu’un vièlh carton
Per se suplejar sul trepador
D’un vam i a los que pòdon cada mes
Se crompar un avion sens interés
De l’autre los qu’en trabalhent 20 ans
Se pòdon pagar qu’un vièlh ravanh.

D’un vam i a los qu’an un fum de papièrs
Per traficar dins lo mond entièr
De l’autre los que vivon sens visà
Que devon s’amagar per trabalhar
D’un vam i a los que son totjorn graciats
Que se caran de l’impunitat
De l’autre los que per un uòu panat
Son fòrabandits o executats.

D’un vam i a los que creban dins de milions
Que se fan rebondre al Panteon
De l’autre i a los qu’an pas un quite escut
Per se pagar un tròç d’atauc
D’un vam i a los que son pro remontats
Per se pagar l’eternitat
De l’autre los que sempre tot lor fa mestièr
E tomban dins lo trauc del demembrièr.

Diga-me dòna Celina
Que son los meus amic venguts ? (bis)
Fa longtemps sus la peitrina
Que los ai pas …

Legir tot

Diga-me dòna Celina
Que son los meus amic venguts ? (bis)
Fa longtemps sus la peitrina
Que los ai pas mai tenguts
Me rosiga la languina
Me sentissi un pauc perdut.

De novèlas de novèlas
Ieu te’n vòli ben donar
Vau bolegar la bartabèla
Per te pórre acontentar
Rapèla-te d’aquel artista
Lo qu’apelavan lo Che
Totjorn fasiá l’activista
Voliá cambiar lo monde entièr.
Montava per las teuladas
Per aveire mai de pes
Ara a perdut la paraula
E viu suau coma un borgés.
Pèi i aviá l’enfant terrible
Que non cresiá pas a res
Ara es vengut integrista
Es negre coma un talpet.

Se ne vòls encara tira
Aquí n’ai tot un manat
E se la lenga me vira
Siás tu que l’auràs cercat
I a totes los de la Talvera
Que son demorats pels camins
N’i a d’unes qu’an fach carrièiras
Dins lo fòlclòre del país
E i a lo rei de la balage
Lo qu’apelavan Magran
Cresiá d’aveire l’eretatge
Coma lo darrièr Moïcan
Pèi i a ton amic, ton fraire,
Que t’aviá totjorn seguit
Es partit sonar lo graile
Pels puòges de l’infinit.

E tanpís se tiras pena
Aquí n’as un autre peçuc
Rapèla-te d’aquel armòri
Que se preniá per Ventadorn
Tenguèt un temps faguèt flòri
Dins totas las corts d’amor
Voliá viure una aventura
Cresiá de téner la vertat
Mas s’enganèt de cultura
Ara lo paure es desvairat.
E tos amics de Bahia
De Recife e Cuiabà
Dançan dins la caipirinha
Quand ton còr bat la samba.

E i a totes los encara
Qu’oblidaràs pas jamai
Cada an las cartas postalas
S’esclarcisson un bocin mai.
Coma siás bon filosòfa
As retengut lors leiçons
E lor votz demòra pròcha
Dins lo resson de tas cançons
E Françon e Ratapena
E lo crabièr de Jaland
E Marinon e l’Estièine
Totes los de Sant Amanç
E Marcèl de la montanha
E Landon lo cançonièr
Segur totes t’acompanhan
Dins lo mestièr de rotinièr.

Pertot ont i a de belugas
I a un fuòc per se calfar
E pertot ont i a de brugas …

Legir tot

Pertot ont i a de belugas
I a un fuòc per se calfar
E pertot ont i a de brugas
I a d’abelhas per furgar
Pertot ont i a de besucas
I a de jòcs a desligar
E pertot ont i a de murgas
I a un cat per las velhar
Pertot ont i a una vinha
I a d’esper a vendemiar
Pertot ont i a una linha
I a un punt a transgressar
Pertot ont i a una cima
I a de ròcs a escalar
E pertot ont i a de rimas
I a un poeta per trobar.
Pertot ont i a de nivolas
I a de vent per las butar
E ont i a de cimborlas
Un tropèl a acampar
Pertot ont i a de fribola
I a un estiu a machugar
E pertot ont i a d’amoras
Un bartàs per se fissar.
Pertot ont i a de suspresa
I a de plaser a esperar
E ont i a de fortalesas
I a d’airals per espiar
Pertot ont i a de saviesa
Un conselh a demandar
E ont i a de belesa
I a un poeta per somiar.

Pertot ont i a un clar de luna
I a de fadas per dançar
E ont i a una encluma
I a un fabre per tustar
Pertot ont i a de gruma
Un gavian per se daurar
E ont i a de fortuna
Una ròda a far virar
Pertot ont i a de pintrura
I a un pincèl per dessenhar
E ont i a d’aventura
Un eròi per s’engatjar
Pertot ont i a de clausuras
De vergonha a amagar
Pertot ont i a d’impostura
I a un poeta per cridar.
Pertot ont i a de musica
I a de jòia a partejar
E ont i a de pratica
Un mercat a engimbrar
Pertot ont i a l’America
De risquesas a panar
E ont i a de politica
D’electors a engarçar
Pertot ont i a de granissa
I a de pèrdias a plorar
E ont i a de parladissa
D’idèias a escambiar
Pertot ont i a de randissas
I a d’ausèls per anisar
E ont i a d’injusticia
I a un poeta per lutar.

Pertot ont i a de dentèla
I a una man per la tocar
E ont i a de pimparèlas
I a un ramelet de far
Pertot ont i a de candèlas
I a una nèit a esclairar
E pertot ont i a d’estèlas
I a de mondes a explorar
Pertot ont i a de cocordas
I a d’estruments a fabricar
E ont i a una gorga
I a de peis per cabussar
Pertot ont i a una sorga
I a un uèlh per agachar
E ont i a de messorgas
Un poeta per denonciar
E ont i a de caravanas
I a un desèrt de traversar
Pertot ont i a de milgraba
I a de sòmi a saufinar
Pertot ont i a de campanas
I a e còrdas a tirar
Pertot ont i a de cabanas
I a d’amor a recaptar
Pertot ont i a de mudança
De costumas a cambiar
Pertot ont i a de vacanças
I a de temps per landrejar
Pertot ont i a de romanças
I a d’istòrias a escotar
Ont i a de desperança
I a un poeta per plorar.

Aval i a una prada
D’O.G.M. a dalhar
Son tres joves dalhaires
Que l’an presa a dalhar...

Danièl mena la …

Legir tot

Aval i a una prada
D’O.G.M. a dalhar
Son tres joves dalhaires
Que l’an presa a dalhar...

Danièl mena la còla
Lo volam a la man
E se d’uèi sièm pas gaire
Nos descorarem pas...

Deman farèm escòla
Per aprene a dalhar
E de totes los caires
Vendràn nos ajudar...

E tanpís per la gàbia
Res nos arrestarà
E se ne semenan encara
Tornarem començar...

La desobeissença
Es quicòm de sacrat
Lo pòble ten las tralhas
De la legitimitat...