boha, boha sus la brasa
Sol l’alen deu mainadèr
pòt alucar l’estelada
rosejanta deu sovier

boha boha sus la prova …

Legir tot

boha, boha sus la brasa
Sol l’alen deu mainadèr
pòt alucar l’estelada
rosejanta deu sovier

boha boha sus la prova
los mòts dromen estujats
shens lo vent qui l’esparvola
tots los libes son barrats

boha au cuu de las cometas
qu’es lo bohet deus drollets
qui hèi halar las estelas
cadentas de cap ta l’espèr

boha boha las candelas
qui tremolan de plasèr
n’estupam pas las estelas
d’un escarcalh d’arridèr

boha boha la colèra
qu’as los pès qui van chupar
la ventorla qui se lheva
qui poderà l’estancar

boha còisho sus la prova
las estelas de l’estiu
lo còr mercat au hèr roge
de l’usclada deu brasilh

giga deus tiradors de laja
arrancaires de perpèr
qui se dança cuu en l’aire
e lo cap enter los pès …

Legir tot

giga deus tiradors de laja
arrancaires de perpèr
qui se dança cuu en l’aire
e lo cap enter los pès

lo filosofe Voltaire
qu’èra un paisan atau
que cultivava la sapiença
dens los rengs deu son casau

que se lheva de las cantèras
l’armada deus tiradors
enta emparar las tèrras
de las urpas deus promotors

d’ací, d’alhors o de China
tots amassa l’esquia plegat
passam au monde un messatge
muisham lo noste cuu lhevat

que vau foter sus la lua
qu’es ací qu’èi plantat
lo semen d’iranges blus
e d’estelas plen lo cap

òmis de totas colors
los nos ajòus lauradors
qu’an semiat un gran d’amor
entà’ns har créisher las flors

deu dimenge o de setmana
lo casalet pòt cantar
lo cant deus tiradors de laja
si qu’a los dits cascantàs

la quimia qu’es la nacèra
qu’es a la man que’s separa
lo caulet de la porguèra
e lo hroment de l’iraga

pregam per que lo bon diu
en lo jutjament darrèr
hèci pas petar lo «rond up»
enta ganhar chic temps de mèi

L’estiu las monhas au som de duna
que’s secan las pagalhas au vent
n’an pas nada aleta ni pluma
com …

Legir tot

L’estiu las monhas au som de duna
que’s secan las pagalhas au vent
n’an pas nada aleta ni pluma
com hèn aqueths sauts de gigants
la grama aus pòts, harta d’escuma
atau que’s susmauta la mar
qui’s pita en bramant a la bruma
lo drapèu roge suu quintar

l’umilitat, l’umilitat
non hèi pas de tu un ausèth
cantar dus o tres mès er’an

los vrèspes de mar shens coscolhas
las nueits de marmaucs e de vent
los jorns de brosida e de ploja
auba roja d’abòr a l’estanh
qu’arriuleja dinc a la mar grana
tà ennegrir lo mascaret
e plora dens los braç de la lana
los huecs deu 14 de julhet

l’umilitat, l’umilitat
abans que la còsta landesa
e vadossi la de l’argent

que degoteja en chorrèra
de las alas d’un malhon blanc
e traça lo temps d’ua helèra
un viòt curat aus paisans
que’s jumpa clavada companha
tremolant de paur de sautar
de trapèzis en hius d’aranha
aus arrams frèules deu branar

l’umiditat, l’umiditat
aiga doça e valenta ploja
lo vrai tresaur d’aqueth parçan

quan agi vist Siracusa
e quan torni de Kerroan
que’m cromparèi un paraploja
tà m’anar escotar lo cant
planhiu deu flòit rei de la bruma
alquimista deus esclòps de vent
qui escriu lo bonur d’ua pluma
en cantant inlassablament

l’umilitat, l’umilitat
sedut devath un paraploja un gran com lo
blu deus aulhèrs
dèisha córrer e escota ploja atau feneish
l’imne landés.

qu’èi la lenga aus pòts
sus l’estrem de la lenga
que me la torni en boca las mashèiras sarradas
gahada …

Legir tot

qu’èi la lenga aus pòts
sus l’estrem de la lenga
que me la torni en boca las mashèiras sarradas
gahada per un dròlle shiulant l’accent de bisa
que cloqueja après 100 ans de portadura
nhirgas de sovenança, de dolor e d’auruga

qu’èi la lenga aus pòts gramejanta
l’amna borida deus embrums
hums de degrèu, vapors d’enveja mesclats
l’alen cargat de sable e d’esquilhas de pin
vielhs claus ronhós dens ua desca
tròç d’esperit dens un cabelh curat

té, enviam cagar los ajòus
qui arromegan dens las lors barbas
que van pas ns’envergonhar
per quauquas fautas a la nosta lenga

e lo Manciet e lo Palay
que pòden har petar lo covèrt
lo silenci que senhoreja
en lo segrat e dens la lana

lo ton gran pair capborrut
com ua lenha de vielh casso
ne va pas ns har un trauc au cuu
dab lo son patuès deu vilatge

lo vrai respecte qu’es lo massacre
l’aviéner qu’es la decadéncia
la « desclicotarisacion »
lo desmembrement d’eretatge
l’esvaniment de la nacion
jo que m’en vau la tòrtura
aquera hilha de puta de lenga
qui’m hèi ahromigas en lo còr
e quauques sauts gascons en l’amna
dont ne coneishi sonque l’aire
e pas los mòts e pas los plors

esbaranat esborrisat esbrigalhat escabelhat
escargassat escashalat escarcalhat esclapochat
escarraunhat escauhurat esclacassat escodicat
escrigalhat escopilhat esgarraupiat eslaganhat
espansalhat esparpalhat esparpilhat esparvolat
espeçotat espedolhat espelucat espernicat
espennicat esperrecat esponsetat esplatuchat
estalhucat estarlacat estavanat esmiraglat
esmiraglada esmiraglada esmiraglada

los mòts en « es » deu diccionari
mesclats a la cançon deu temps
sèi pas si es poèsia occitana
o la musica de la sang

qu’èi en hasti los cretamoscas
com los pècs odian los sapients
n’es pas la lenga qui es esclusanta
que son los òmis qui la hèn
qui te l’estupan qui te l’estujan
qui te la basteishen un autar
de brana de tojas e de heuç
on n’i a sonque a hicar lo huec

los ausèths saben pas lo drama
ni las andadas a la mar grana
digun ne coneish lo secret
cadun que contunha lo son òbra
shens un espiar au navèth monde
ni un clinhat per l’ancian temps
los Australians marchan sus l’aiga
dab culòtas fluòrescentas
los petahums maquinas hastialas
esquiçan lo cant de la vita
la lutz blua a las mans agudas
darriga las flors de la nueit

parlar gascon, hòu, saja un còp
que vederàs cambiar lo monde
que vederàs multiplicà’s las manèiras d’estar
un òmi

l’aviéner de l’umanitat s’escriu dens las lengas
perdudas
que son las lengas deu mistèri
las lengas de l’espèr present
mortas e tostemps reviscoladas
las solas qui siin credederas
entà parlar d’ègalitat
n’i a qu’ua lenga universau
es la que ne comprenem pas

parlar gascon, qu’es politica
tanben tà parlar deu bèth temps
qu’es ua via filosòfica
la qui escapa, la qui huége
qui prega la lentor, qui prega la sapiença
qui prega lo diu de l’ombra a las milas colors
e la maria-salopa de la diversitat
la qui refusa, qui non denega pas l’evidéncia
e non se sosmet pas a l’uniformitat

alavètz,
dab quate mòts tà diser l’indicible
dab los nostes patuès qu’eran pas compatibles
dab los nostes vielhs fesilhs tà caçar los
marmaucs
e los sauneis ancians qui volan dens la bruma
plumas de coda d’indians d’ací qui s’esparvolan
a las purmeras lusors d’estiu
dab los nostas brigalhas de sorelh repentit
l’ira e l’amarèr secats en lo solèr
los accents silenciós de París o d’alhors
tots amassa los hòus los natius e los autes
dab los lors còrs usats parats tà radigar
qu’en iram proclamar l’identitat deus òmis
dab lo noste parlar plen de traucs, de miralhs
de saba abandonada, de grandor de vençuts

qu’auràm la lenga aus pòts
ta pujar l’esparron
d’ua auta liberta
te díser a la rason
las soas quate vertats
qu’auràm la lenga aus pòts

qu’auràs lo temps a la retirada
d’apréner la lenga de ton país
vivanta e per jamei parlada
per los dius …

Legir tot

qu’auràs lo temps a la retirada
d’apréner la lenga de ton país
vivanta e per jamei parlada
per los dius e los vents d’ací
qu’auràs lo temps a la retirada
de cercar dens la poesia
lo genòma divin de las causas
nidat au còr de l’infinit

sauneja enqüèra camarada
lo progrès minja los sons nins
sauneja enqüèra camarada
seràs-tu de pès a la fin

qu’auràs lo temps a la retirada
de voler gahar lo maquís
e d’aufrir ua arbarotada
a l’ordi au quau aubedeishes
qu’auràs lo temps a la retirada
d’escríver los uelhs engorgossits
los soviers d’ua lutz passada
estèla cadenta qui s’esvaneish

qu’auràs lo temps a la retirada
de har de la filosofia
qui da la vita esmiraglada
mès qu’emplegan sonque a morir
qu’auràs lo temps a la retirada
de revelar ta volontat
capitalista de parada
partatjaire deu hons deu còr

qu’aurèi lo temps a la retirada
d’apréner la lenga de mon país
e estossi tostemps parlada
per los dius e los gens d’ací

en passejant capvath la lana
qu’èi descobrit un camin nau
un viòt vadut au pè d’un vèrn
cogat dens los …

Legir tot

en passejant capvath la lana
qu’èi descobrit un camin nau
un viòt vadut au pè d’un vèrn
cogat dens los braç deu segar
n’èra pas lo trivalh d’un anjo
qu’auré deishat quauque plumat
perdut quauque brincha d’estala
e n’i avè sonque traças de dalh

qu’aví ua o dus òras a pèrder
e la vita sancèra a ganhar
qu’èi pretz la man a la heuguèra
entà que’m miassí lo pas
que tòrtejava capvath la sesca
puish que seguiva lo barat
e còp sec tirà dret tà larga
en escalhant lo pinhadar

que naula atau quauque naviu
sus la mar grana deu tojar
quauque galup brabant lo briu
de flors shens espèr de tornar
entà anar cuelher la sostra
quin marin s’es escaronhat
de quin saunèi de quin hantaume
e hèi enqüèra lo palhat?

jo n’èi pas l’amna aventurèra
d’un descobridor d’orizon
que m’estimi mei los mistèris
que’m soi tornat a la maison
suu camin la-haut dens lo ceu
lo hali shiulà au pregon
eth que saja de seguir dens l’aire
los viòts secrets de las sasons
praubina monaca esmanglada
qui s’i hèi a virar en rond
beròja monaca esmanglada
qui s’i hèi a virar en rond

que son tipes estranhs simples ausèths de passatge
tornant deu hons deu monde o de Patagonia
avaladors d’espaci, dontaires de …

Legir tot

que son tipes estranhs simples ausèths de passatge
tornant deu hons deu monde o de Patagonia
avaladors d’espaci, dontaires de miratge
lampejants viatjadors sus las alas deu brut

qu’argueitan impacients lo ser que lo sorelh
s’ajaca tendrament dens los braç de la mar
arromegant contra lo vent e la lentor
e contra la beutàt d’estar tostemps parièr

l’abitud de pagar per l’amor per la vista
peus jòcs e peu plasèr e tanben per un diu
que son tots estonats de véder après las crompas
que n’an pas mei arren de har aquiu

que son tipes estranhs qui semblan aus poètas
quilhats mei haut que cau en harda de palhassa
pingorlats de colors per aufrir a las hèstas
e visitar l’amic que n’an pas

jo qu’èri à Pimbò sol estrèm de la tèrra
los pès escagassats d’avèr marcat lo pas
e qu’i èi descobrit au cap de la cantèra
ua flor e un còr que ne coneishèvi pas

que son tipes estranhs malestrucs e sapiens
desarrigant las flors hauretas dab los lors guants
e destornant las estatuas sacradas en s’escusant
com aquò, shens hèit exprès, lo nas au vent

que son vaduts com eths shens guida e shens rason
aganits de saber de véder e d’invasion
e que volen gahar lo monde dab las mans
los òmis qui visitan la tèrra e qui s’en van

A la paret de la crampe i a lo hapchòt cuçoat
qui guardeja lo son rejaume d’un uelh negue arhoncilhat …

Legir tot

A la paret de la crampe i a lo hapchòt cuçoat
qui guardeja lo son rejaume d’un uelh negue arhoncilhat
qu’arreviscla cada nueit la susmauta deus gemèrs
mes la prova e las tarlacas que’u retienen presoèr

a costat deu canapè i a l’aurelotge estancada
sus l’òra on l’Einstein trobà las leis de relativitat
quin haish de viòts a seguir quin haish de temps a comptar
digun non sèi mei dançar la valsa deu balancèr

la maison de Marie-Jeanne
suu camin deu TGV
qu’ei l’estanquet de l’alauda
deu tord e de l’esparvèr

au bèth miei d’ua tauleta i a lo molin de café
qui haseva dançar lo péber de deceme dinc a genèr
los dus esclops pauhicats per l’aviada deu progrès
que’s bromben de soa musica e volen lhevar lo pè

lo casau de Marie-jeanne
ahonat peu TGV
tinda deu cant de l’alauda
deu tord e de l’esparvèr

mut de perigle e d’amor i a lo fesilh deu papet
sus los pés de cabiròu au mantèth de la cheminéa
e qu’escota la poralha e que sauneja a l’ausèth
e de còps que sent la hami de tornar’n foter un pet

l’importància Marie-Jeanne
que calera la cercar
dens lo perruc de l’alauda
si la bròja voù piular

òh praubina Marie-Jeanne
lo shiulet deu TGV
estupa lo cant de l’alauda
deu tord e de l’esparvèr

au hons deu còr de las vielhas i a lo sovier estujat
un amor d’un aute segle on los princes qu’eran aulhèrs
on los marinòts de noste n’aven jamèi marejat
mes viravan autorn deu monde sus las alas deus ausèths

lo TGV Marie-jeanne
hèi bolegar la rason
mei viste que las alaudas
hèn passejar las sasons

deisha correr Marie-Jeanne
los nas-aguts deu podèr
que’s trufan de las alaudas
deu tord e de l’esparvèr

lo ministre qu’ac dit a la television
que los pècs deu Larzac avèn rason
eisharralhats de camisas a flors
idèas …

Legir tot

lo ministre qu’ac dit a la television
que los pècs deu Larzac avèn rason
eisharralhats de camisas a flors
idèas braças e peuslongs pedolhos

mostachuts desarrigaires d’indon
passats un còp per la casa preson
qu’es lo darrèr camin per la rason
la desaudebiença a la lei deus cons

minòritat, de los qui votan negue o blanc
qui mesclan verd e roge mes vivant
n’an pas enqüèra de representant

a pos de’s har petar lo sucipiat
a l’unescò los tipes an talhucat
lheu tà har cagar los praubes anglés
lo badalhòu deux nos accents francés

minòritat, tres miles tipes en ua maison
medisha parabòla au medish balcon
medisha ahida en l’informacion

per aqueths temps de pòpulizacion
qui mescla la horrèra e la nacion
la votz deu pòble e la publicitat
la vertat qu’es a la minòritat

minòritat, de los qui ne son pas anats votar
ni per lo Chirac ni l’aute embrenat
e volen pas d’aquera majòritat

shans un espiar sus lo bèth cèu de Pau
per 6 milliards d’òmis mondializats
un claquèt de pecs a barrat a clau
l’avièner de l’umanitat

minòritat, de los qui tiènen lo podèr
la tria de l’escòla, l’eleit deu sabèr
la fina flor de la riquessa, hè bè!

que cau créder en l’évolucion
lo cambiament punteja a l’òrizont
quite Obama revisa soa ambicion
e deisha la lua a Miquèu Jackson

minòritat de los qui créden en la mòderacion
los qui aperan en demandant perdon
la descreishença lo calma la rason

minòritat de los qui votan negue o blanc
qui mesclan verd e roge e doman
qui auràn enfin la votz au parlament

minòritat!

Que soi vienut d’Africa
E per jo praube estrangèr
Paris qu’èra l’America
Mes n’aví pas nat papèr

Qu’èm aqui tots …

Legir tot

Que soi vienut d’Africa
E per jo praube estrangèr
Paris qu’èra l’America
Mes n’aví pas nat papèr

Qu’èm aqui tots amassa
Negues blancs e metissats
Atendent la paperassa
Qui’ns e daré libertat.

Tà escapar au contròle
De la solidaritat
N’aví sonque ma paraula
Sola traça d’umanitat
Que son vienuts a l’escòla
Entà’ns préner los drollets
N’aví pas mei de paraula
E n’aví pas nat papèr

A casa qu’èi tot deishat
Mes n’èi pas trobat un larèr
Ni enqüèra tribalhat
Puishque n’èi pas nat papèr

Los occitans qu’ac avèn dit
« que volem víver au país »
E jo qu’aurí preferit
Non pas viéner dinc a Paris

E adara que cau har
Nada solucion per nos
S’avèm chic entà minjar
Segur que serem urós

A Paris qu’èm enqüèra
Shens nat teit shens nat papèr
mes a maugrat de la galèra
punteja ua lusor d’espèr

Espèr de viver un jorn com cau
De non pas mei aver hami
De demorar en un ostau,
De víver enfin com un òmi!

lo cuu blanc en harda de plumas
per que voleteja sus la duna
l’òmi naveth ne’u coneish pas
lo ser …

Legir tot

lo cuu blanc en harda de plumas
per que voleteja sus la duna
l’òmi naveth ne’u coneish pas
lo ser au miei de las estelas
lo neon de la discotèca
esvarja lo diu de la mar
qui compren la cançon de las graulhas
devath ua tusta de tojas
la resisténcia qu’es massacrada
los pins son pas mei anaquistes
e son los purmèrs en la lista
a estar alinhats com sordats

praube Isidòr
lo temps tornara
n’èi pas nada fòrça
entà cantar

qu’avès rason praube Isidòr
tot çò qui manca à la Gasconha
jamei ne s’arrecromparà

amics gascons aqueth tristèr
que va’ns costar la pèth de las pèrnas
la mei maishanta deus flaquèrs

qu’es d’especular sus la tèrra
la lutz, lo vent e las riquessas
qui’ns apartiéneràn pas jamei

aquera cançon un chic sinistra
pòt semblar atau integrista
a los qui ne comprenen pas

que chic a chic «le poids des hommes»
esclacha çò que «chacun nous sommes»
de pudor e de dignitat

cred me si vòs, praube Isidòr
tot çò qui traheish la Gasconha
son las mans qui ne’s retiénen pas

praube Isidòr
lo temps tornarà
balha-me la fòrça
entà cantar

qu’avès rason praube Isidòr
los gascons mancan en Gasconha
e lo coratge en lòc de plors

mes jo que torni de la plaja
com un petit pelegrinatge
un cotèth plantat en l’esquia

per arrespectar los poètas
los peishs s’ajacan sus la grava
e crevan shens har nat bronit

qu’avès rason praube Isidòr
l’ancian parlar que hèi vergonha
e va’ns costar la pèth deu còr

n’èi pas plan totas las rimalhas
n’en coneishi pas que brigalhas
que parli òc com un francés

que’s fot de las causas autorizadas
e qu’em los navèths braconaires
de la beutat e de l’espèr

praube Isidòr
lo temps tornarà
balha-me la fòrça
entà cantar
praube Isidòr
lo temps tornarà
balha-me la fòrça
entà lutar