Arron d’aimar, quauque còp que saunegi
A mar granas de nèu, aus navius negats,
Aus arríders gaujós, au dia qui …

Legir tot

Arron d’aimar, quauque còp que saunegi
A mar granas de nèu, aus navius negats,
Aus arríders gaujós, au dia qui punteja
Au dessus d’un camin qui non s’acaba pas.

Repic :
Que t’aimi, pra’mor deu temps qui acaças,
Que t’aimi, per la nèu e lo huec,
Que t’aimi, caminaram amassas,
Que t’aimi, per l’aiga o l’eslambrec.

La frinèsta qu’ei ubèrta, e la lua que’t bailina,
E tu que vas dromir, ton cap s’ei amagat,
Per delà lo plaser, e la tendressa engalina,
Jo qu’espii ton còs, ne’u gausi pas tocar.

Arron d’aimar, quauque còp que saunegi
Que lo vent nos a miats capsús los crums negrós,
Hens un país shens fin, on dab tu me passegi,
On lo monde perdonan aus qui s’aiman, urós.

Aspa vòu viver, Aspa vòu viver !
A maugrat deus chuca-sang ;
Los Aspés tornaràn víver
En Biarnés, en Occitans …

Legir tot

Aspa vòu viver, Aspa vòu viver !
A maugrat deus chuca-sang ;
Los Aspés tornaràn víver
En Biarnés, en Occitans !

Qu’éra urosa, que cantava
La vath d’Aspa mon país.
Viste-hèit que l’an vueitada
Tot que se’n va tà París.
Entà s’atraçar la biòca
Los joens qu’an deishat l’ostau :
Servir de vailets, dar còca
Aus pacants deu capitau.

Dias a, que tremolava
Lo vielh pont de l’Estanguet ;
Puish un dia, hens lo gave,
Tròç e trancs, tot s’arronsèc.
La montanha que plorava
Despuish Escòt au Sompòrt
Lo trin qui adès pujava
La vath dab tant d’estrambòrd.

Arrehà’u, lo pont ! Que dises ?
Taus Biarnés i a pas nat sòu !
Montanholàs, vòs arriser !
Lo metrò deficitari !
Aquò t’arregarda pas !
Paga impaus, baisha la cara !
Sinon que’t fotem suu nas !

Nès un dia d’amarumi,
Tredze maires harts de mau
Qui n’au pas paur a la bruma
Que barrèn lo caminau.
Tot lo dia los gendarmas
Miacèn pastors e paisans,
Mès arren n’ç hèn las armas
Quan lo pòple a pas mei pan.

Qu’arreharam pont e linha
Qu’at volhas, qu’at volhas pas.
Se non vòs pas dà’ns moneda
Que’ns demoran nostas mans.
Uei qu’ei a còp de guitarra,
Pastor, t’avem pro cantat :
Doman tots a còps de barra,
Cantaram ta libertat.

Estade de Santiago de Chile, 1973...

Que s’aperava Victòr Jarà...

Qu’èra cantador...

Reconeishon Victor Jarà,
Que’u copèn las duas mans, …

Legir tot

Estade de Santiago de Chile, 1973...

Que s’aperava Victòr Jarà...

Qu’èra cantador...

Reconeishon Victor Jarà,
Que’u copèn las duas mans,
Que’u digón : « Viam adara,
Corau tà cantar s’auràs? »

Repic :
Victòr Jarà, Victòr Jarà, Victòr Jarà...

Cap aus fesilhs, shens empara,
Tanlèu retrenic ton cant,
Los mots shisclèn a lor cara,
Escriuts dab letras de sang.

Milèrs de votz sus l’estade
Se gahèn a l’arrepic,
Lavetz los soldats d’aviada,
Que se te’n mièn entau pic.

L’òrdi règna suu silenci,
Suu silenci sang-plapat,
Los fesilhs qu’an tuat l’òmi,
Mes son cant s’ei escapat.

Escota plan, n’ei pas tròp tard,
Que n’èi passat tant de camins,
Escota plan n’ei pas tròp tard,
Uei que …

Legir tot

Escota plan, n’ei pas tròp tard,
Que n’èi passat tant de camins,
Escota plan n’ei pas tròp tard,
Uei que me’ntorni tau pais.

Que tornarèi lhevar las pèiras
De tots los castèths desbrembats,
Poiràs ausit capvath las sèrras
Los reclams de ma libertat.

Escota plan, n’ei pas tròp tard,
Tà ua flor, tà un matin,
Escota plan, n’ei pas tròp tard,
A nueit, lo vent que m’at a dit.

Que ns’an macada la montanha,
L’an macada dinca la sang ;
I aurà pas mèi nada castanha,
Mès saps, que’ns demora lo tranc.

Escota plan, n’ei pas tròp tard,
Lo temps de la mia cançon,
Escota plan, n’ei pas tròp tard,
Uei qu’èm a la bèra sason.

Que’m pelejarèi dab la tèrra,
Dab l’espèr dens las mias mans,
E dens lo vente ma colèra
Entaus casaus abandonats.

Com un plumajon blanc
La nòvia se n’anava
Que nevava lo tranc
Suu camin d’on passava

La mair drin au …

Legir tot

Com un plumajon blanc
La nòvia se n’anava
Que nevava lo tranc
Suu camin d’on passava

La mair drin au darrèr
Pareishè tota trista
E lo pair que disè
« Que lo temps passa viste »

Era, sola au devant,
Saunejava hueitiva,
E lo sorèlh galant
De lutz que la vestiva

Devant sus uelhs charmants
Dinc a la fin deu monde
Autorn deus sos vint ans
L’amor hasè la ronda

E lo vent deu ceu blu
Tota bruma acaçava
Non i avo nat escur
Ta d’era quan passava

Com un plumajon blanc
Qu’estó viste passada
E que deishè lo tranc
De har la soa nevada.

Qu’èra grana la pagèra,
Ahamiada, la pagèra,
Hastialassa la pagèra,
Envejosa de grandor.

S’estirèc per la crotzada
A còps de …

Legir tot

Qu’èra grana la pagèra,
Ahamiada, la pagèra,
Hastialassa la pagèra,
Envejosa de grandor.

S’estirèc per la crotzada
A còps de crotz, a còps d’espada
S’estirèc per la crotzada
De Paris a Montsegur.

S’espandic de vila en vila
De Danquèrc a Brazzavila,
S’espandic de vila en vila
De Hanòi a Conacri.

Qu’esclatèc un bèth còp èra
De tròp harta la pagèra,
Dien-Bien-Fo... sang e misèria,
Danquèrc a Tamanrassèt.

N’esté pas la mortalèra
Qui la sauvèc la pagèra ;
Que’s tornèc abracar hèra :
Danquèrc a Bonifaciò !

Virem-nse aquera gala
De pagèra exagonala,
L’abracarem la hastiala
Se ns’i hèm tots a de bon.

Serà charra la pagèra
Quan aurem hèit nosta guèrra,
Los amics quina arridèra,
L’exagòn serà codet !

Repic :
Non s’i a pas jamei vist,
Jamei enlòc véner s’aví sabut,
Non s’i a pas jamei vist
Un …

Legir tot

Repic :
Non s’i a pas jamei vist,
Jamei enlòc véner s’aví sabut,
Non s’i a pas jamei vist
Un còfre-fòrt seguir un atahut.

Perqué tirar tan la galèra,
Un dia o l’aute crebaràs,
Un còp au clòt, devath la tèrra,
De la moneda, que’n haràs?

Tribalha, pèc, apièla, apièla,
Quan ajas aloncat los pès,
Se’n vueitaràn quauque botelha
A ta santat los eretèrs.

Entau vermiàs, quina hartèra,
Quan t’arroganhen pèth e òs,
Que’us ofriràs bèra vaishèra,
En te crompar un cròfo d’aur.

Que sias pelat, qu’ajas moneda,
Que sias capulat o pacant,
Qu’arrecotiràs tà la cleda,
Quan ajas hèit lo torn deu camp.

Qu’eus vedèn arribar, dab de vièlhas carretas,
Quauques chivaus magràs, un teit descatabat,
Tot un ahoalh de chins, gojats e …

Legir tot

Qu’eus vedèn arribar, dab de vièlhas carretas,
Quauques chivaus magràs, un teit descatabat,
Tot un ahoalh de chins, gojats e gojatetas,
Caps morets que los ploi solets avèn lavat.

Los òmis, mostachuts, la tinhassa provuda,
Qu’avèn l’uelh dur d’aver trobat trop de refus ;
Las hemnas vielhas lèu de tròp longa corruda,
L’uelh resignat au hat qui’us avè lo dessús.

« Los bohèmis ! » Que cau har rentrar la poralha.
« Avizats-v’aus casaus ! » Qu’èra per aqueth mot,
Tanlèu que pareishèn qui’us arcuelhèn pertot ;
Au mei lèu que calè tirà’us se de la halha.

Que’us balhavan tot-un, quauque punh de haría,
Drin de hampa o de lard, un braçat d’arredalh,
E las mairs que vienèn, dab los dròlles suu malh,
demandà’n « per l’amor de Jèsus e Maria ».

Quan la nueit e cadèva, un gran huec batalhèr,
Qu’esclairava autorn d’eth la gent misteriosa,
Hilha deu vent, deus plois e qui lavetz, sabè
Ligà’s estretament dens la nueit amistosa.

L’endematin, sovent, quan pareishè lo só,
Que s’èran envolats longtemps-a sus la via ;
Mès quan òm e volè plan comptar çò de son,
Qu’u mancava au porèr, bèth còp, quauqua garia.

Mossur lo regent,
dens ma lenga vòli parlar.
Mossur lo regent,
dens ma lenga vòli cantar.
Vòli parlar de la …

Legir tot

Mossur lo regent,
dens ma lenga vòli parlar.
Mossur lo regent,
dens ma lenga vòli cantar.
Vòli parlar de la tèrra e deu cèu,
vòli cantar la montanha e la nèu.

Arrepic
Pren la vergonha,
ès pas ací entà cantar.
Pren la vergonha,
ès pas ací tà saunejar.
Pren la vergonha,
ès ací entà’t carar
ès ací’ntà tribalhar.

Mossur lo curat,
dens ma lenga vòli pregar.
Mossur lo curat,
dens ma lenga vòli cantar.
Perqué lo bon Diu non sap parlar que francés ?
S’èra lo bon Diu, parlaré en bearnés.

Mossur lo regent,
perqué donc la television,
Mossur lo Regent,
non parla pas com parli jo ?
Vòli pas audir lo patoès de París ;
vòli audir ua votz deu país.

Lo bonet d’aso,
regent, te’u hicarèi suu cap.
L’arròda vira.
Que’t tornarèi peras au sac.
N’èi pas vergonha.
Lhèu qu’anarèi en transicion
mès parlarèi tostemps gascon.

Tot doç, tot doç, miga a ta pòrta,
Un ser d’esper, que vienerèi trucar.
Escota plan, lo vent te pòrta …

Legir tot

Tot doç, tot doç, miga a ta pòrta,
Un ser d’esper, que vienerèi trucar.
Escota plan, lo vent te pòrta
Reclams d’amor, d’un praube còr macat.

Obris aimada, obris la pòrta,
Lo cèu que plau, soi tremp, èi hred,
A la calor de ton endosta,
Nos aimaram tota la nueit.

No’m digas pas, vèn, que non m’aimas,
Sèi plan que si, tos uelhs que m’at an dit.
Ausís lo clam de nostas armas,
Voi pas estar a contra-còr faidit.

Dèisha’m entrar, lo temps que passa,
N’atendias pas que siam estarits.
Qui sap, doman, quan sias lassa,
T’en sauré mau de pas ausir mos crits.

Vòli tos pots, ton còs, tos braces,
Aquera nueit, trobarèi lo solaç,
M’as hèit sofrir, mès quan m’abraces,
Deu mau passat, me poiràs consolar.

Qui m’a tuat mon vilatge ?
Qui l’a plenhat de dòus, de plors ?
Qui a caçat lo crit deu …

Legir tot

Qui m’a tuat mon vilatge ?
Qui l’a plenhat de dòus, de plors ?
Qui a caçat lo crit deu mainatge ?
Los arriders, lo parlar blos ?

At saps, tu, vielh qui t’arrossegas ?
Praube hantaume croishit !
Tristèr, soviers, roinas e sègas
Mon vilatge, perqué ès faidit ?

M’an dit qu’ès tu, vent, qui esparvolas
La nueit e la paur. Ei vertat ?
Lhèu tu, la nèu, qui ns’assadolas
De silenci, de puretat ?

Qui l’a tuat ? ès tu la Tèrra ?
Qui n’ès pas de bon tribalhar ?
O tà’m tirar de la magrèra
Tu, pair, qui m’as hèit estudiar ?

E tu, que’n dises, ma companha ?
Tu, qui volèvas, a tot hòrt,
Deishar la tèrrra o la montanha
Tà l’aisidèr, tau gran comfòrt ?

Qui l’a tuat ? es-tu, torista ?
Qui non pensas qu’a’t divertir
Dab l’escarni deu folclorista
E m’as pres mon arma en partir ?

E tu, tu lo promofieitaire
Tà tu, çò de noste qu’ei ton !
Que l’as mesclat dab pèira e aire
Entà’u prestir hens lo beton !

Uei que me’n torni tau vilatge
Que’u voi har víver e pè-hremar
Voi audir lo crit deu mainatge
Voli cantar, arríder, aimar.