Despuish l’aup italiana,
A truvèrs vilas, e monts, e lanas,
E dinc a la mar grana
Que senhoreja ua sobirana. …

Legir tot

Despuish l’aup italiana,
A truvèrs vilas, e monts, e lanas,
E dinc a la mar grana
Que senhoreja ua sobirana.

Entant de mila annadas
Qu’audín son arríder de mainada,
Sas cantas encantadas,
Sons mots d’amor de hemna tant aimada.

Jo que l’escotarèi
Com s’escota a parlar ua hada,
Jo que la servirèi
Dinc a la mea darrèra alenada.

Un dia, un beròi dia,
Tots coneisheràn ma sobirana ;
Ma mair, ma sòr, ma hilha,
Ma bèra amor, qu’ei la lenga occitana.

Tota era calhavèra,
Deth som deth Perdiguèro,
Devara ath Portilhon,
Qu’enteni sa cançon,
Jo sus era montanha,
Non n’ei cap …

Legir tot

Tota era calhavèra,
Deth som deth Perdiguèro,
Devara ath Portilhon,
Qu’enteni sa cançon,
Jo sus era montanha,
Non n’ei cap de companha,
Eth còr tot enclavat,
Que uèiti eth Saussat.
Era fauta a Literòla,
Si èi mancat era escòla,
Eth sorelh qu’a trucat
Sus eth men praube cap,
Que m’an trobat trop bèstia,
Ací n’i a cap de mèste,
A l’ombra deth Quairat,
Que uèiti eth Saussat.
Non ei cap mes era tèrra,
Non ei cap eth cèu encara,
E dinc ath som deth selh,
Tan lonh qui van eths guelhs,
Non n’i a cap de cadena,
Non n’i a barrons ni cleda,
E lonh deths barbelats,
Que uèiti eth Saussat.
Eth primtemps que vien de ’Spanha,
Hè plorar era montanha,
Qu’a pujat eth tropèth,
Doman que va hèr bèth,
Era lua s’ei pausada,
Sus eth miralh d’era aiga,
Era net qu’ei en patz,
Que uèiti eth Saussat.

Òm sabiá plan qu’un jorn arribarián los putassièrs
An traversat Ròse a l’orizont de Montpelhièr
Una armada d’arlòts, de falses …

Legir tot

Òm sabiá plan qu’un jorn arribarián los putassièrs
An traversat Ròse a l’orizont de Montpelhièr
Una armada d’arlòts, de falses cavalièrs, bandits
Venguts panar de fèus, menats per de cuols benesits.

Ara plora Besièrs rogejant jos sa ciutadèla
E la mòrt s’espandis suls camins de Compostèla
Al ponent, res de nòu, Tolosa ausis pas
Narbona es tombada e Carcassona respond pas.
Lo baralh dels combats monta de la plana occitana
S’ausis lo tòca-senh que nos pòrta la tramontana
Lo flum es roge sang, lo cèl plombat, conflat de plors
La nuèit de l’anatèma cobris los cants dels trobadors

Repic :
Ma miga, sens tu, cossi viurai ?
Ma miga, sens tu, cossi viurai ?
Tornarai pas de guèrra
Soi dins mon castèl
En preson sus ma tèrra.

Jos la nèbla del Nòrd òm vei lo Lengadòc fremir
Crincat sus l’Alaric, al luènh, véses pas res venir ?
Coma un vòl de falcons largats sus la tèrra catara
Sodards d’un monde mòrt, crosats d’una causa barbara

A mòrt, Montfòrt ! Ton Dieu es fait a ton imatge
Encarnacion del mal, gausisses d’aquel carnalatge
Ara fas plan lo fòrt ambe ta banda de boquièrs
Aquò rai, que nosaus avèm pas paur de tos lenhièrs

Nòstre solelh es caud, nòstre cèl es azur
E nòstra lenga sona clar, mai bèl, mai pur
Liures entre doas mars e adorsats als Pirenèus
Daissatz-nos cultivar l’olivièr e l’Amor cortès

Repic

Un jorn de libertat, ton filh arribarà d’Espanha
E lo vent d’Aragon lèu bufarà per la montanha
De Cabardès, Corbièras e mai Menerbès seguiràn
De tropas de faidits per embandir los francimands

Per defendre sa tèrra, òm pòt plan èsser fanatic
E en cas de besonh, segur, se cal far eretic
Una vida d’òme se pot pas ganhar sens sofrir
Occitania viurà, que Trencavèl deu pas morir.

Repic