La Camarda m’a dich amb un lord cacalàs :
« As pro plantat de flors dins los traucs
de mon nas,
te laissarai pas pus tranquille ».
Adonc cenchat de près per chasca enterrament,
Crese qu’es temps de revisar mon testament,
De me pagar un codicili.
Dins la tinta d’asur dau gòlfe dau Lion,
Banha, banha ta pluma, ò vièlh tabelion ;
E de ta pus bèla escritura,
Nòta ce que cau ben qu’advengue de mon còr,
Quand el ambé mon
anma auràn pas d’autre acòrd
Que sus un ponch : la rompedura.
Quand mon anma aurà pres son vam a l’orizont
Cap a las de Gavroche e de Mimí Pinson,
Das leventis, de las
grisetas,
Vèrs lo sòu nadalenc faguètz lo mandadís
De mon còs en sleeping, partença de París,
Terminús en gara de Seta.
Mon cavòt de familha, ailàs es pas tròp
nòu,
Parlant vulgarament, es emplit coma un uòu,
E d’aicís que quauqu’un se’n tire,
Risca d’èstre pro tard, e pòde pas dejà
Dire a mas bònas gents : « cau un pauc se
quichar,
La plaça au joine, tan vau dire. »
Just au bòrd de la mar e son decòr tan suau,
Cavatz, s’aquò’s possible, un mofle pichòt trauc,
Una bòna pichòta nicha ;
Au ras de mos amics d’enfança los daufins,
E lòng d’aquesta grèva ont lo sable es tan fin,
Sus la plaja de la Cornicha.
Es una plaja que, quitament fòl furiós,
Neptuna ne ven
pas jamai tròp auturós ;
E quand un batèu i tresvira,
Lo capitani ditz : « Ieu siáu lo mèstre a bòrd,
Desbandatz-vos, lo vin e lo pastís d’abòrd,
Chascun sa tineta, e zo, tira !
»
Es aquí qu’autres còps, mon printemps
envolat,
Au temps que s’amusar solet vos a conflat,
Tastère la prima amoreta ;
Auprès d’una serena, una femna peisson,
Ajère de l’amor la prumièira leiçon :
Envalar la prumièira arèsta.
Gardant ma deferéncia envèrs Pau Valery,
Ieu l’umil trobador, sus el vòle encarir,
Que lo bòn
mèstre m’o perdone ;
E qu’au mens se son vèrs sòna mai que lo mieu,
Mon cementèri siá pus marin que lo sieu,
Amai a Seta òm se’n estone.
Quichat entre lo cèl e l’aiga, mon
tombèu
Ne donarà pas una ombra trista au tablèu,
Mas un encant qu’es pas pensable ;
Las banhairas se’n serviràn per paravent,
Per sanjar de tenguda, e los manits contents
Diràn : « Brave, un castèl de sable… »
Seriá tròp demandar, sus mon clauset enfin,
Plantatz, ieu vos ne prègue, una espècia de pin,
Un pin pinhon de preferéncia ;
Que
de la solelhada sauprà ben sostar
Los bòns amics venguts far, per me saludar,
D’afectuosas reveréncias.
Venguent de Catalonha o ben de Napoli,
Carrejant de perfums sus un aire
polit,
Lo magistrau, la tremontana
Dessús mon darnièr sòm vojaràn un ecò
De vilanèla un jorn, un jorn de fandangò,
De tarantèla, de sardana.
E quand prenguent ma
buta en guisa de coissin,
Una ondina vendrà gentament i dormir,
Ambé pas gaire per costume,
Ne’n demande perdon a Jèsus pietadós,
Se s’ajaça dessús l’ombreta de ma crotz,
Per un pichòt bonur postume.
Paures reis Faraons, paure Napoleon,
Paures grands rebonduts jaguent au Panteon,
Pauras cendres de l’onorança ;
Envejaretz un pauc
l’eternal estivant
Que fai de pedalò, sus las èrsas somiant,
Que passa sa mòrt en vacanças.
Envejaretz un pauc l’eternal estivant
Que fai de pedalò, sus las èrsas somiant,
Que passa sa mòrt en vacanças…
