Canti la cançon crudèla
D’aquel paure pastorèl
Que sus una passarèla
Un jorn que fasiá plan bèl,

O sabes pas, …

Legir tot

Canti la cançon crudèla
D’aquel paure pastorèl
Que sus una passarèla
Un jorn que fasiá plan bèl,

O sabes pas,
O te vau dire
Siás un porcèl.

Trapèt una jovencèla
Polida coma un anèl...

S’apelava Isabèla
E aviá pas fred als uèlhs...

Lo boton de sa mamèla
Èra doç coma de mèl...

E lo fons de sa prunèla
Mai brilhant qu’un arc-en-cèl...

Ne quitèt sa pastorèla
E ne vendèt son tropèl...

Per li crompar sa dentèla
Per li pagar son capèl...

Ailàs faguèt quincanèla
E ne venguèt criminèl...

Una nuèit a la candèla
Faguèt marchar lo cotèl...

Al canton d’una vanèla
Esperèt un paure vièlh...

Per raubar son escarsèla,
Li volguèt traucar la pèl...

La polícia criminèla
L’agafèt per lo panèl...

E desempuèi sus aquela
Galèra lo pastorèl...

A l’ora de la gamèla
Sovent chuca de clavèls...

Jamai dins sa gargamèla
De tisana de gavèl...

Tot aquò per Isabèla
Que totjorn se fotèt d’el...

Es un ciprès cambat que travèrsa la plana,
Un pibol que ven lepar lo ventolet laugièr,
Es un cloquièr movent …

Legir tot

Es un ciprès cambat que travèrsa la plana,
Un pibol que ven lepar lo ventolet laugièr,
Es un cloquièr movent sus de teulats de lana,
E d’alba a la fin del jorn
Per el es totjorn
L’ora del bergièr
Dins las sentors de la frigola e del mentastre,
Lo pastre, lo pastre.

Son capèl es rostit, sa ropa pendoleja,
De luènh sembla un pal vestit, tant es sec coma un òs.
E quand un con li fa : "Marca-mal se passeja !"
Es pas qu’un pet de lapin,
Tanben daissa pis-
Sar lo merinòs
Segur que Lapidús serà jamai lo sastre
D’un pastre, d’un patsre.

Lo vièlh faron fa petar l’uèlh, quilha l’aurèlha,
Per gardar son escabòt d’un malparat fatal.
E s’arriba, de còps, que s’egara una öelha,
Son pas totas per bonur
Motons de Panur-
Ge e val mai atal,
Car la feda perduda es un drame, un malastre
Pel pastre, pel pastre.

E quand, a negrenuèit, sa jornada s’acaba,
Que tomba sus l’apalhat per un sòm salutós,
Li anetz pas contar (lo fariá venir cabra)
Que per s’endormir son de
Gents qu’an besonh de
Comptar los motons,
Seriá fotut de vos revirar un emplastre
Lo pastre, lo pastre.

A totjorn per l’amor pagat qualques petaças,
De femna de bolangièr, jamai n’a pas moscat ;
Pasmens, el qu’es pas a prene ambé de mordassas,
Qu’es negre coma un taisson,
Lo ser sovent só-
Mia a l’amagat
A la filha d’un rei de popa d’alabastre,
Lo pastre, lo pastre.

Mas s’es perdut al mièg de nòstra èra atomica,
Mai se lo mond(e) de uèi es tròp caluc per el
E mai se pòt semblar figura anacronica,
Per un bolet de canon
Cambiariá pas, non,
Sa plaça al solelh,
E ne merceja Dieu, a tot astre bon astre,
Lo pastre.

La masca, quan vos ten, vos ten e coma cal.
Atal per Joaneton, qu’a son det medical
Li doliá un …

Legir tot

La masca, quan vos ten, vos ten e coma cal.
Atal per Joaneton, qu’a son det medical
Li doliá un tròç de rodaire,
Un ficral de mal blanc qu’i fissava totjorn
A ne pensar morir, a n’estofar lo jorn
E la nuèit a ne mpancar d’aire.

Que res non i fasiá per calmar sas dolors,
Ni antibiotics ni mai èrbas e flors
De Messegué lo tisanaire.
Totes los medecins i perdián lor latin.
"A ! Valdriá mai morir que non pas tant patir !"
Fasiá l’ingenua a sa maire.

"Ma filha, me sovén, qu’un còp, d’un torn de ren,
M’aviá reviscolada un monge, un reverend,
Fraire Baptista l’adobaire.
Vai-te’n lèu lo trapar, veiràs es pas marrit
E ton mal de crabit deman serà garit,
Mas o digas pas a ton paire !"

Sens la daissar finir, la magarú corrís
A tot pols alconvent botar son panariç
Jos l’uèlh saberut del bon fraire
Qu’i diguèt, quand l’aguèt paupada de pertot :
"Tot aquò, mon petit, serà pas res de tot.
Escota plan çò que vas faire :

Dos còps, tres còps per jorn, te cal metre lo det
Dins ton endreit secret, dins aquel nis caudet
Que Dieu me comanda de taire,
E lo mal passarà ; mas seriái plan content
De n’èsser avisat sul pic. Ara vai-te’n
E que l’Esperit sant t’esclaire !"

La gojata a l’ostal seguèt la prescripcion
Ambé tant de coratge e tant d’abnegacion
Que son abcès, sens estar gaire,
Se crèba, e que lo det li quita de prusir.
Alara Joaneton a cò del capuchin
Va mercejar lo potingaire.

Baptiston, quand cegèt la traïna arribar,
Sentiguèt jos lo fròc un daquòs se tibar
E, se signant del Nom del Paire :
"Paura enfant, i a tres jorns qu’un det me fa sofrir !
Desliura-me del mal, tu que pòdes ofrir
La garison a ton salvaire."

E, perdent l’oremus, lo monge sul plumon
Adosilha la que podiá pas dire non
E sospirava a son cardaire :
"A vièt-d’ase ! Quin det ! Lo sentissi passar !
Mas cresi qu’a present, fraire, podètz polsar :
Ven de crebar vòstre rodaire." (bis)

I a de mond que son pegòts, apoticaris,
D’autres navigators solitaris,
N’i a que son curats, o carbonièrs,
Escobilhaires o …

Legir tot

I a de mond que son pegòts, apoticaris,
D’autres navigators solitaris,
N’i a que son curats, o carbonièrs,
Escobilhaires o peissonièrs ;
Disi ieu que tot mestier es onorable,
Que tant val èsser mètge o comptable,
Coma piuse de confessional :
Ieu, soi tastapet professional.

Es un mestièr que demanda de paciéncia,
D’experiéncia, de competéncia,
E un brave fetge quand donatz
Una senténcia a vista de nas.
I a la patarrada foirosa cronica
Que cada jorn balha la colica,
La que podètz dire, quand vos pren :
Se plòu d’aquel vent, la mèrda aurem."

Puèi i a lo pet qu’òm diriá lo tron quand peta,
Lo pet qu’a pas besonh de trompeta
Ni mai de virar sèt còps, pr’aquò,
Per tombar los murs de Jericò.
E i a lo pet que la caganha l’estofa,
Que sortis palle coma una lofa,
Lo pet vergonhós, lo pudibond,
lo que gausa pas cridar son nom.

Als païs’s ont ai rebalat l’espardelha,
Me soi fait lo nas e mai l’aurelha
E coneissi uèi sul cap del det
La flaira e lo son de cada pet.
Sabi tot del pet anglés, lo qu’embrumèla,
Un pet a copar a la cotèla,
Del pèt grèc ambé la pluèja al bèc
E del pet bèlge innocent e pèc.

Ai gostat lo d’un Breton bretonejaire,
Un pet carraput, repotegaire,
E vomit, mas cal se tàiser, chut !,
Al pet francimand, al pet ponchut.
Me soi regalat en tèrra catalana
Sempre endavant del pet tramontana,
Puèi soi tornat al pet occitan,
Lo pet que vòl faire tot petar.

Al vilatge, es pas lo trabalh que me manca,
Ai un monlon de pan sus la planca
Dempuèi qu’ai dobèrt als quatres vents
Un laboratòri tastavents
Per la vièlha comtessa que contrapeta,
Lo paure mut qu’onomatopeta,
E lo rector que peta en latin
Que val pas pus un pet de lapin.

Analisi cada mes, cal que sàpia,
Lo pet d’un papeta que repàpia,
E lo d’un gròs aristò sadol,
Un que peta mai naut que son cuol.
Mas ai gardat per la fin, sacrapeta !,
Lo pet raffinat, lo del tapeta
Que bronzina a tòrt e al revèrs
Amb un gost de virada del cèrç.

Brave mond, s’avètz aimat ma cançoneta,
La vos cal gravar jos la boneta
Que l’escotaretz pas plan sovent :
Soi pas un cantaire dins lo vent.
E tanplan, me faràn lèu clavar la maissa :
Los peta-fred, los caga-la-graissa
An, per me punir de mon topet,
A la comuna portat lo pet.

Me pòt plan venir copar lo fial, la Parca,
E la mòrt me prene dins sa barca,
Me’n foti com’ …

Legir tot

Me pòt plan venir copar lo fial, la Parca,
E la mòrt me prene dins sa barca,
Me’n foti com’ d’un chic de tabat :
Soi un tipe fotut, acabat.
I aviá de temps que lo nas me fasiá pèca,
Ara veni sord coma una bèca,
Aquò’s un desastre nacional
Per un tastapet professional.

Ieu que sabiái devinar, estant joine òme,
Dos bessons petant coma un sol òme,
Que, los uèlhs bendats, m’èri permés
D’encapar dos fraires siame’s,
Soi pas pus fotut de far la differéncia
Al primièr pet d’una experiéncia
E de tapar quand es mai gostós
Un pet merdic o un pet merdós.

Tanben de cagadas, ne manqui pas una :
Un jorn ai pres, colhon de la luna,
Lo pet d’un ibronha mièg- bandat
Per lo del factor, recomandat ;
Un autre còp, notat un pet de noneta
Que noliá l’encens e la corneta
Coma lo d’un rèire carcavièlh,
A petard, que fa mal venir vièlh !

Dempuèi qu’ai perduda tota diagnostica,
Ai vist se desanar la pratica.
Cossí far marchar un cabinet
Quand òm ten quicòm dins lo cornet ?
Ajustatz qu’a present la dietetica
Vos fa lofar macrobiotic(a),
Comprendretz que nosaus regretam :
"Mas ont son los petaires d’antan ?"

Lo paire, la maire, lo gojat, la filha,
Autres còps petàvem en familha
E cada ser jogàvem al lèit
La Petita Musica de Nuèit.
De gràcia, tractetz pas per dejós la camba
Un deliciós petüòr de cambra
E mai se lo joves, uèi, jujatz
Que val pas la pòp o lo free-jazz.

Ieu, badi ma sòr que peta coma quatre :
Es encara solista al teatre,
Que val mai, coma ditz lo conhat,
Petar sol que mal acompanhat.
Es a l’Operà que trapèt lo bèl-fraire ;
El èra dins lo trauc del bufaire
A doblar los pets de Mefistò,
Pareis que s’aimèron in petto.

Doblidarai pas mon vièlh papeta qu’èra,
O ai vist dins la premsa d’avant-guèrra,
Un grand petoman-tenòr ventrut,
Lo sol qu’aribèsse al contrut ;
Ni mai la menina, lofaira asmatica,
Que li conselhava la critica
De se faire lèu araquirí :
Mas la vièlha voliá pas morir.

Brave mond, ara vau virar la pagina
E daissar petar aquela mina :
A l’espleitar mai que de rason,
Riscariái tròp un pet de grison.
E se trapatz qu’ai quichat sus la pedala,
Se volètz, per cessar l’escandal(a),
Censurar ma novèla version,
Avètz qu’a faire una peticion.

Soi nascut al país del cèrç e del marin,
Al país ont jamai l’aiga a valgut lo vin,
Aviái pas …

Legir tot

Soi nascut al país del cèrç e del marin,
Al país ont jamai l’aiga a valgut lo vin,
Aviái pas fait quinze ans, mon paire me diguèt :
"As ton certificat, errèsta-te sioplèt !

Siás trèop intelligent per faire un deputat
E siás tròp degordit per faire un avocat.
Pren aqueles cisèls, vai podar la Garriga.
Se fa pas de rasims, te farà pas de figas."

E me vaquí partit sens véser ni sentir
Tot çò que m’attendiá pel travèrs del camin.
Car dins aquel mestièr de puta, de conassa,
I a totjorn, macarèl !, quicòm que te tracaça.

Lo mes d’abril a pas tanlèu mostrat lo morre
Que Marquet e Jorguet te rostisson los borres.
Mas ne demòra ben qualques uns, d’abitud(a),
Just(a) per engraissar la canilha borruda.

Quand tornarà possar, que n’i aja pauc o pro,
Garda a l’oïdon e garda al mildió.
Per sauvar qualques fuèlhas qu’an plan marrida mina,
Te caldrà ben cargar l’aparelh sus l’esquina.

Masticar coma un con a te’n balhar la canha
Totes los camparòls, totas las telaranhas,
Del matin fins al ser, que sia(gue) dur o mòl,
Totes los cagarauls, totes los parpalhòls.

Quand tos quatre rasims seràn repetilhats,
Que t’arribe una grètla e gar’-t’aquí rasclat.
Que digas o que fagas, i a totjorn un sinistre :
L’aiga lo fred lo fuòc, lo vent o lo ministre.

Car dins aquel mestièr de puta, de misèria
I a que l’argent, bordèl !, que te fa pas la guèrra.
Tanben n’i a que m’an dit, sabi pas s’o repeti,
Lor tardar d’èsser vièlhs per tocar la retreta.

Quan plaser, cada mes, lo jorn que te la pòrta
D’esperar lo factor sus lo pas de la pòrta ;
D’esperar lo matin, sens montar lo revelh,
Lo besonh de cagar que te sortís del lèit ;

D’esperar jos un arbre, las jornadas entièras,
Per afintar un tap nadar sus la ribièra ;
De gardar per las bòlas, o per la bicicleta
Tota la volontat, tot lo sang del papeta.

A que serem urós a seissanta cinc ans !
Nos anam regalar, se sèm pas mòrts abans !
Putanièr de país qu’abitariam aicí
S’èra pas lo solelh e s’èra pas lo vin.

Es coma un fait-exprès - que lo diable m’empòrte ! -
Ara que nòstre amor a pres un còp de …

Legir tot

Es coma un fait-exprès - que lo diable m’empòrte ! -
Ara que nòstre amor a pres un còp de vièlh,
Tot lo long de l’estiu, aquí, davant la pòrta,
Dos joves amoros’s se son fait lo bèl-bèl.
Passavan tot lor temps a se chucar lo morre,
Se gaitar dins los uèlhs, se lepar, se paupar,
De se quitar lo ser n’èra pas jamai l’ora,
Ne perdián la talent, lo sòm e lo pissar.

Se los jovs de uèi, aquò se pòt plan dire,
Plan sovent dins l’amor pensan qu’a s’amusar,
Eles dos al segur o fasián pas per rire
E se bornavan pas a se potonejar.
Al fons d’un recanton, temps en temps, s’amagavan
O, lo pel dins lo vent, braç dejós, braç dessús,
Marchavan al mitan dels cons que los badavan,
Agachavan lo cèl e vesián pas degus.

Agachavanlo cèl, lo cap dins los nuatges,
Èran dins un país ont es totjorn l’estiu,
Sus qualque ròc ponchut, al bòrd de qualque plaja,
Respiravan la mar e cresián al Bon Dieu.
D’aire pur e d’amor la peitrina conflada,
Sus lo pic de miegjorn per se rodtir la pèl,
La pèl que sentissiá la sal, la marinada,
S’espatarravan a la raja del solelh.

Aurián fait lo bonur de mai d’un fotograf(a)
De tant qu’èran sarrats jos la gròssa calor,
E ieu, paure gelós, me fasiá tifa-tafa
D’i getar d’aiga freda en t’i cridant : "Aló !"
Es que lo meu amor es pas darrièr la pòrta,
A fòrça de marchar, en camin, l’ai perdut,
Mai qu’en los regardant s’aimar d’aquela sòrta,
Soi a me demandar se l’ai plan conegut.

Pasmens mon còr agrit a pas pres una rida
E pòt pas s’empachar de lor donar rason :
La vida sens l’amor ne val pas la corrida,
N’i a que creson que si, ieu vos disi que non.
Tanben me cal planhir s’ai la mina borruda,
Lo morre retorcit, l’aire revolumat,
Lor amor es tot nòu, ai lo meu que s’atuda
Un pauquet cada jorn que n’es una pietat.

E los vaquí partits la setmana passada,
Ne parlam qualques còps totes dos dins lo lèit
Gaireben sentiriam coma una refalsada,
Puèi nos viram lo cuol, bonser e bona nuèit !
Es coma un fait-exprès - que lo diable m’empòrte ! -
Ara que nòstre amor a pres un còp de vièlh,
Tot lo long de l’estiu, aquí, davant la pòrta,
Dos joves amoros’s se son fait lo bèl-bèl.

Refranh :
O disi pas per rire
Ma femna val lo còp :
Ieu pòdi faire o dire,
Ela demòra …

Legir tot

Refranh :
O disi pas per rire
Ma femna val lo còp :
Ieu pòdi faire o dire,
Ela demòra esnòb.
Ieu pòdi faire o dire,
Ela demòra esnòb.

Pas besonh de butar la ròda
Per li far despensar d’argent,
Una gravadura de mòda
S’i fa pas per l’acotrament.
Vòl a tot perdre aver la linha,
Tanben m’ajuda a sulfatar ;
Mas abans d’anar a la vinha,
Se fa colfar per Carità.
Al gròs de l’estiu, quand te peta
Un calimàs de crèba-còr,
Cargariá pas una corneta
S’èra pas de cò de Diòr.
Un còp, semenant de patanas,
Fotèt, de tant marcava mal
Dins son faudal de Paco Rabana
La foira a un espaurugal.

Refranh

Cal ajustar qu’es un pauc puta,
Qu’aquò li prusís mai o mens,
E que de tap a la flaüta,
Se’n pòt pas passar plan de temps.
Tanben, tanlèu viri l’esquina,
Sens esperar un briconet,
Se fa, al mièg de la cosina,
Ramonar per lo ramonet.
S’escampilha per la pachòla,
Per imitar la Chaterlé,
D’agram, de flors, de correjòla
Qu’aquò fa mai olé-olé.
Puèi se bota al moment critic(a)
A li bramar "Ardit, Melòrs !"
Lo tricolhant comprén pas brica :
S’es totjorn apelat Ectòr.

Refranh

Intellectuala de raça,
Cèrca lo cossí del perqué ;
Pasmens a pas mai de cap que
La Victòria de Samotraça.
Underground o living-teatre,
Trapa totjorn quicòm de nòu
Ont esperar copar en quatre
Lo pel que i a pas sus un uòu.
E se deman, pesqui la crèba,
Se demòra gaire d’esper
E se se’n manca pas ges per
Que ma vidòta cride sèba,
Segur que per sauvar mon mens
Sana in corpore sano,
Me farà faire d’oxigèn
Jos una tenda Triganò.

Refranh

Dempuèi deman una mesada,
Ieu soi tot sol dins ma preson.
Ara s’avança la sason
Sus nòstra tèrra mespresada.
Uèi, …

Legir tot

Dempuèi deman una mesada,
Ieu soi tot sol dins ma preson.
Ara s’avança la sason
Sus nòstra tèrra mespresada.
Uèi, farà una matinada :
L’alba coma un escamandron,
Sens un buf, sens una alenada,
Ven gratar a mon fenestron.
Mas del temps que ieu, pietadós
Pagui per qualque crime immonde,
Devon partir sofrar lo mond(e) ;
Cresi d’entendre de tactors.

Ja, lo país se mobilisa.
N’escoti montar lo malcòr
L’ausidor sus un transistòr
Que tot lo jorn montecarlisa.
Atal apreni dins ma cambra
Que se signa una petcion
- Me fa una polida camba -
Reclamant ma liberacion.
Ieu soi tot sol dins ma preson ;
Estofi ; fa pas un pel d’aire
E defòra, un con de cantaire
Tanplan, n’escriu una cançon.

Mèstre Daquòs, comís d’ofici,
Lo parlufièr, lo parla-plan,
M’afortís dins son bla-bla-bla
Qu’es tot entièr a mon servici ;
Que, se malgrat son experiéncia
Ieu soi tot sol dins ma preson,
Es que me cal prene en paciéncia
Mon mal, me faire una rason.
Urosament als avocats
De m’i fisar n’ai ges la tissa :
Son mèstres que de charadissa
E ne sabi de desfrocats.

A miegjorn, a la lucaneta
De la telé, n’an disputat
Lo senator, lo deputat :
Braceja-vent, Tòca-maneta.
Me’n cagui de lor politica.
Tot aquò son que de raso-
Naments, de calcul, de tactica ;
Ieu soi tot sol dins ma preson.
E coma cada ser anuèit,
Quand cadun dins sa cadunièra
Al lèit roncarà de primièra
Tamparai pas l’uèlh de la nuèit.

De dirigents, tota una clica
Coma de torges cravatats
Juscas a París son montats
Trapar lo Cap de republica.
Lo President, a bona escòla,
Lo a pagat jaç e cobèrt ;
Uèi dins tot lidèr viticòla
Dormís un Marcelin Albèrt.
Charras que charraràs e zo !
- D’aquí me sembla de los veire -
A ma santat levar lo veire.
Ieu soi tot sol dins ma preson.

De pus tocar la rabassièra,
N’ai mes de mans de professor.
Ieu soi tot sol dins ma preson
E senti venir la lassièra.
Pòdi crebar boca badanta,
Pasmens sabon totes qu’enlòc
Ai pas, de ma vida vidanta,
Jamai jamai fotut lo fòc.
Mas auràn pas lo darrièr mot,
E, per lo sang de la mameta !,
Juri de téner l’alumeta
Lo jorn que cremarem Mamot.

Marcèl foguèt totjorn, totjorn un paure tipe :
L’aviá pres al revèrs son complexe d’Oedip(e).
Sa maire, una coquina,
La …

Legir tot

Marcèl foguèt totjorn, totjorn un paure tipe :
L’aviá pres al revèrs son complexe d’Oedip(e).
Sa maire, una coquina,
La tuèt al sopar,
E la nuèit, dins l’esquina
Faguèt un enfant al papà.

Refranh :
Marcèl, Marcèl, siás lo pus fòrt,
Nos faràs rire, nos faràs rire.
Marcèl, Marcèl, siás lo pus fòrt,
Nos faràs rire e mai mòrt.

Marcèl quand s’engatgèt, èra pas de folclòre,
Se seriá fait pelar pel pelhòt tricolòr(e).
Puèi, la camba ranqueta,
Tornèt a son ostal
Ambé dins la bragueta
Un brave bròc de marescal.

Refranh

Un pauc pertot Marcèl, sens pudor, sens complèxe,
Disiá : "Aurai jamai que l’atge de mon sèxe."
Sa femna aguèt lo vici
Per matar l’ardimand
De lo metre a l’ospici
Qu’aviá pas fait trenta-un ans.

Refranh

Coma se vei al cuol çò que la dent penchena,
Lo seu semblava lo barral de Diogena.
Tibat coma una embaissa,
Aquel cura-pairòl
Dintrèt pas dins la caissa
Quand crebèt de colesteròl.

Refranh

Marcèl aviá marcat, catarisme postume,
"Pichons, quand serai mòrt, vòli qu’òm me rastume."
tanben l’incinerèron
Sos gojats que, colhons,
Dins las cendres trapèron
Un topinat de graissilhons.

Refranh

N’i a tant dins mon país que n’an pres un viatge,
Per una epidèmia se son faits agafar.
Parli pas …

Legir tot

N’i a tant dins mon país que n’an pres un viatge,
Per una epidèmia se son faits agafar.
Parli pas de la pèsta ni mai del colerà.
T’assolidi que ieu me soi fait vaccinar
Contra la malautiá que se ditz maridatge.
Ieu me vòli pas maridar.

Coneissi tròp las femnas, coneissi tròp las filhas,
La mai brava de totas val pas un chic de vin.
Me caldriá colcar tard e me levar matin.
Ma caldriá trabalhar coma aquelas borricas
Que van cap acaptat e la coa anemica.
Ieu me vòli pas maridar.

Totjorn lo mème lèit, totjorn la mèma femna,
Va plan un jorn, dos, mas tres es un pauc tròp.
Sentissi que l’amor seriá lèu de caçòt.
Aimi plan lo caulet mas rafiriá los pòts
Se me’n fasiatz manjar quatre còps per setmana.
Ieu me vòli pas maridar.

Un coble jovenòt mangèt lèu la granhòta ;
Ela voliá l’argent e el li lo balhèt.
Aquel estabosit, quora se’n avisèt,
T’asseguri qu’alara se’n mosseguèt los dets.
Lo pauròt i es anat coma un ase quand tròta.
Ieu me vòli pas maridar.

De còps qu’i a, tenètz, n’ai lo còr que me sagna,
Del temps que lo colhon se crèba al trabalh,
Sa femna, amb un autre, s’amusa a l’ostal.
Res que per m’evitar un parièr atiralh,
Totas aquelas bòças, totas aquelas banas,
Ieu me vòli pas maridar.

Tanben a la comuna, m’i veiretz pas d’encara,
O alara, s’i vau, serà per dir non.
L’exemple de mon paire m’a servit de leçon.
Ieu per passar mos jorns, n’ai pro d’una cançon,
E per breçar mas nuèits, n’ai pro d’una guitarra,
Non me vòli pas maridar.

Dos òmes son tombats sul sòl de Montredond.
Emili èra occitan, Joël èra breton.
Son mòrts e cresi pas qu’aquò …

Legir tot

Dos òmes son tombats sul sòl de Montredond.
Emili èra occitan, Joël èra breton.
Son mòrts e cresi pas qu’aquò plan importèssa
Qu’un siá viticultor e l’autre C.R.S. :
A Brèst o a Quimpèr se se torna passar,
Emili serà flic e Joël païsan.

Èra un quatre de març, veniá roge lo cèl.
Sus la plana fumava encara l’escaucèl,
Quand la mòrt uniguèt dos fraires de misèria,
Dos innocents pastats dins la mèma matèria
Que, sens saber perqué, gendarme e vinhairon,
Son tombats coma un sol al mièg d’un carrairon.

Un es mòrt per sa tèrra e l’autre per pas res.
Sauprem pas jamai lo pus de plànher quan es.
Vos demandi tanben, e mai se vos arraca,
De los plegar ensem dins la meteissa saca
E de pas pus cercar a tot pèrdre, cossí
De l’un ne faire un sant, de l’autre un assassin.

Bretanha e Lengadòc, cadun perdèt un filh,
Mas los murtrièrs son pas los qu’avián un fusilh.
Èran dins de burèus, tirats a quatre espillas,
Rosetas al revèrs, consciéncias tranquillas.
Los copables per los trapar valddriá melhor
Gaitar cap a París, l’Elisèu, Matinhon.

Jutjaretz benlèu qu’es tardièra ma cançon,
Qu’es passada de mòda e pas pus de sason.
Vos vesi romegar e me faire la tronha :
"Desenterrar los mòrts, s’es pas una vergonha !"
Podètz totjorn bramar, mas per ieu es segur
Que Montredond es mai vivent que Montsegur.

Dins vint ans i aurà pus degun a Montredond.
Pus degun, e de vin aurà rajat jol pont.
Mas del quatre de març, aurem grand gaug encara,
Per ne nos remebrar, del cant d’una guitarra,
E per tornar trapar, foguèssa roge o blanc,
Al vin setanta sièis, un rèire-gost de sang.

Ieu qu’ai jamai cregut
Al barbut,
Aviái mes autrescòps
Mos esclòps
Al canton del fòc, dins la chiminièra,
Cranes e …

Legir tot

Ieu qu’ai jamai cregut
Al barbut,
Aviái mes autrescòps
Mos esclòps
Al canton del fòc, dins la chiminièra,
Cranes e lusents, coma flames nòus,
Entre lo pairòl e la castanhièra,
Un parelh d’esclòps de mai de cinc sòus.
Puèi tanlèu sopar, m’èri anat jaire
Sens ges d’illusion, daissant mon camèl
De femna me morrefintar d’un aire
Trufarèl.

Levat coma totjorn
Abans-jorn
Te trapi al recaliu,
Tron de Dieu !,
Tremolant dins sa camiseta blanca,
La gauta e lo nas mostafà-caulet,
Una dròlla que pas res non li manca
Per faire damnar un santirolet.
Tan menuda qu’òm la creiriá negada
Jos un long pel negre despenchenat,
Diriatz una mirgueta apaurugada
Per un gat.

Probable l barbut
A begut.
A tirat a l’asard
Baltasar.
N’a son confle del gòrb sul las espatlas,
De la fred que lo ven engrepesir.
Sul teulat se barreja las pedalas,
M’a davalat l’estrena del vesin.
O tanplan benlèu, coma una missara,
Ne soi al primièr roncàs de la nuèit,
E los punhs sarrats, dormissi encara
Dins mon lèit.

"Un nadal d’aquel prètz,
Ne podretz
Anar cercar sul pic
D’Alaric.
Pas besonh de vos fretar la parpèla,
Çò me fa, soi pas una aparicion,
Ni mai un miratge, una regardèla,
Fantauma de vòstra imaginacion.
Creguetr pas tanpauc una peteta
Conflada dins lo tresfons d’un sex-shòp,
Me podètz paupar la cuèissa, la teta,
Val lo còp."

Alavetz li ai dit :
"Soi polit
De que farai ratu-
Ga de tu ?
Ieu, soi pas jamai estat crebassina,
A la lotariá jamai remborsat,
Ai pas ges ganhat de piòta a quina,
Ni mai encapat lo mendre tierçat ;
E uèi, que lo sòrt me fa la suspresa
De me portar un quicòm per Nadal,
Macarèl ! cal que la plaça siá presa
A l’stal.

Quand la femna veirà
Pr’aquí-la
Aquel present de cèl
Garda als uèlhs.
De segur me va caufar las aurelhas,
Me conflar lo cap coma un caul-capús,
Me passar quicòm, me brandir las pelhas,
Qu’es un carnaval coma se’n fa pus.
- Gardatz-me, Monur, çò ditz la polida,
Prenem los camins que van pas enlòc.
Ieu, vos balhi ma joinesa e ma vida
Tot d’un flòc."

Alara ai esfaçat
Mon passat,
E li disent "Adieu,
Bertomieu !"
Ai cargat la guitarra sus l’esquina,
Arrapat la man de mon petarèl
E cambiat ma paura vida mesquina
Per un orizont sempre encantarèl.
Es atal que la mirga e la guitarra
Jamai non m’an pas pus quitat dempuèi
E, dins nòstres còrs, l’amor fa tantarra
Cada nuèit.

Benlèu los parroquians,
Los crestians,
Jutjaràn mon Nadal
Immoral.
Los coneissi plan aqueles tartufas :
Aiman mai lo vin que l’aiga d’Alet,
Pel Divendres-sant, manjan pas de trufas
E, tanlèu ausir picar nadalet,
Van faire ramonar la chiminièra
Dins l’espèr qu’un vièlh a mitat madur
Lor venga penjar a la cremalhièra
Lo bonur.

Farà deman quatre matins
Que mon còr es al paradís
E que lo jòi de tu l’escacha,
Quatre matins qu’a …

Legir tot

Farà deman quatre matins
Que mon còr es al paradís
E que lo jòi de tu l’escacha,
Quatre matins qu’a contra-nuèit
Siás venguda a boca de lèit
Fretar ton pòt a ma mostacha.
Èra lo temps ont viviái coma
Un sauta-branda impenitent,
Ont me caliá dejós la dent,
A jorn novèl, novèla poma.
Mas te siás despulhada e sus
Ma pèl, tunica de Nessús
Ta pèl de gata
Doçament se venguèt pegar
E uèi, gausi pas pus bolegar
Ni pè, ni pata.

Dempuèi sèm al diapason,
Vivèm la mèma desrason
Quand penjas ton lum a ma branca,
E totes dos perdèm lo nòrd
Quand dins tos rens tibats a mòrt
Monta lo plaser que t’escranca.
Un còp de mai, ma nuèit se trauca
De ton desir que me buta als
Plecs amagats de ton bartàs ;
Un còp de mai, ta votz s’enrauca.
E se, tot còp, sul lèit rufat
E caud encara, l’amor fat
Que nos desfata
Enfin nos daissa penecar,
E que podèm pus bolegar
Ni pè, ni pata.

Vendrà pr’aquò lo jorn d’ivèrn
Ont cansats nos quitarem per
D’autres apalhats ont nos jaire,
Quant de sasons pòt resistir
Lo bonur que lo ven prautir
Lo temps, lo temps, lo grand marchaire ?
Es lo sòrt de las vièlhas carnas
E nòstre vièlh amor usat,
Sabi, sens èsser plan rusat,
Que lo getarem a las arnas.
Te sanglaçaràs un bricon
E ieu me rebalarai co-
Ma una sabata,
E, se nos anam pas negar
Còr-crebarem sens bolegar
Ni pè, ni pata.

Farà deman quatre matins
Que mon còr es al paradís
E que lo jòi de tu l’escacha,
Quatre matins qu’a contra-nuèit
Siás venguda a boca de lèit
Fretar ton pòt a ma mostacha...

Per doblidar
Nòstre occitan
Mai a París,
Sèm pas pro luènh
De nòstra len-
Ga del país.
Cal dire qu’ai- …

Legir tot

Per doblidar
Nòstre occitan
Mai a París,
Sèm pas pro luènh
De nòstra len-
Ga del país.
Cal dire qu’ai-
Mam pas nos fai-
Re tròp pregar
Tanlèu que nos
Trapam a dos
Per la parlar.
E quand n’avèm
Del Parisenc,
De son caquet,
Un plen sadol,
Que volèm pol-
Sar un pauquet,
Als quatre vents
Ambé l’accent
Fasèm petar
Un "Macarèl !"
Plen de solelh
E d’occitan.

Soi pas caput
Mas ’quela put-
A de francés,
Sens èsser con
De còps i com-
Preni pas res.
Es vertat que
Del temps que de-
Viái l’estudiar,
Ai, francament,
Mai que sovent
Festanhejat.
Tanben me cal-
Guèt quand l’ostal
S’es desanat,
Filar de lis
Per los camins
Qu’ai batanats ;
E, s’al francés
Me soi remés,
Te juri plan
Qu’ai pas pogut
Parlar ponchut
Mon occitan.

De qu’avèm fait
Del mes de mai
Seissanta uèit
Per qu’a París
Tot lo país
Se n’ane uèi ?
Nos cal partir,
Quitar la ti-
Na, lo vaissèl.
I a pas degús
Aurem pas pus
De vin novèl.
Ieu fau seguir
Ma vièlha gui-
Tarra de boès,
Segur d’en trai-
Re pas jamai
Que de patoès.
Lo qu’a lo biais
Ja t’i dais-
Si ben gratar ;
Gràcia a sos dets
Fau pas pinquet
De l’occitan.

Mas’s que ficral
L’accent mairal
Me fa languir.
L’ai dins la pèl
E me vòl pel-
Tirar d’aquí.
Ai bèl charrar,
Çò que m’arra-
Ca mai que mai,
Seriá puslèu
Que m’an fait beu-
Re que de lait.
Aquò se fa
En pr’aquí-la
E n’ai ofèrt.
D’aver lo nas
Coma un gipàs
Soi pas plan fièr.
Al primièr trin
Sab’s que m’atri-
Ga de montar,
De tant qu’ai set
De vin claret
E d’occitan.

Que son los meus amic venguts,
Que de tant prèp aviái tenguts
E tant aimats ?
Tròp foguèron clar semenats, …

Legir tot

Que son los meus amic venguts,
Que de tant prèp aviái tenguts
E tant aimats ?
Tròp foguèron clar semenats,
E mai cresi, plan mal femats,
Amor es mòrta.
Car son amics que vent empòrta
E vent fasiá davant ma pòrta,
Los a panats.

Quand ven lo temps qu’arbre despuèlha,
Que non demòra en branca fuèlha,
En mos ivèrns,
Ai la pauretat que m’atèrra,
De tota part, me fa la guèrra,
Amor es mòrta.
Dieu m’a fait companhon de Jòb
Que tot me raubèt a l’encòp
E mos espèrs.

Los meus amics uèi m’an traït ;
N’ai pas, al primièr còp d’aït,
Cap retengut.
Dempuèi que soi malaut atal,
Ne vesi pus ges a l’ostal,
Amor es mòrta.
Sap pas tot sol lo mal venir
Tot çò qu’èra per m’advenir
M’es advengut.

Paura renda e paura memòria
E paure sen, lo Rei de glòria,
Dieu m’a donats,
E fred al cuol quand bisa venta,
Lo vent me ven, lo vent m’esventa,
Amor es mòrta.
Car son amics que vent empòrta
E vent fasiá davant ma pòrta,
Los a panats.

L’esperança d’un endaman,
Aquí mas fèstas.

N’ai un confle, un sadol, mas tanlèu que me sarri
Sus scèna per cantar, soi lo boc emissari
De qualque …

Legir tot

N’ai un confle, un sadol, mas tanlèu que me sarri
Sus scèna per cantar, soi lo boc emissari
De qualque arganhòl que jamai non m’a comprés
E me vòl explicar patin, patan, pas res.

Ja que reluqui pas lo meriti agricòla,
M’aviá semblat plasent, en país viticòla,
De galejar sul sòrt del paure Vinhairon
Que totjorn se planhís, que jamai n’a pas pro.
Me tombèron sul còl, de darrièr una turra,
Unes endimenjats de la viticultura
E me calguèt jurar, cedent a la pression,
De pas pus colhonar ambé la profession.

Soi pas contrariant, e coma a l’ora d’ara
Un cantaire a mai d’una còrda a sa guitarra,
Cambièri de registre e naucèri lo ton
Per celebrar l’afrontament de Montredond.
Mas d’intellectuals me virèron l’esquina,
Jutjant ma ritornèla debila e mesquina,
Que per m’assegurar de lor reprobacion
Me fugissián al mièg de l’inerpretacion.

Soi pas tròp malsapiós, o prenguèri per rire
E, per que degun pus me trapèsse a redire,
Ai, sens imaginar de me far descridar,
Pondut Ma Femna e Me vòli pas maridar.
Aviái pas acabat qu’un fais de feministas,
Fissadas al cuol per mas òbras intimistas,
Me sautèron dessús per me las estrissar,
Me far passar per Castra’ e m’abailardisar.

Soi pas caput, e coma tant de filosòfis,
Ieu teni mai que tot a mos vièlhs alibòfis.
M’escapèri lèu fait, las cambas al copet,
Fiular endacòm mai Rodaire e Tastapet.
Rodaire e Tastapet, un escandal ficrala !
Per los cuols benesits, cartèls d’accion morala.
Manquèron me negar dins l’aiga-senhadièr
Abans de me secar sul gavèl del lenhièr.

Se me veniá una arieta bucolica,
Mossurs los musicians trapavan la colica,
Denonciants mos acòrds, qu’escampats al azard,
Devián far tresvirar las òssas de Mozart.
Badalhonat un jorn per l’aganta-torista,
L’endeman morralhat per lo militarista,
Estavi coma un con e sens refranh al pòt,
Lo pissarèl nosat, mai mut qu’un escarpòt.

N’aviái lo plen topin, passava la mesura,
Alara ai dit : "A mòrt, a mòrt tota censura !"
E jamai, jamai pus m’anirai trigossar
Las espardelhas del costat de Canossà.
Ai revelhat ma musa jos anestesia,
Ma musa lepa-cuol de Dòna Anastasia,
E sens mèstre, sens dieu, tot sol, de mon sicap,
Canti uèi las cançons que me passan pel cap.

E me’n fiqui ben pro se, tanlèu que me sarri
Sus scèna coma anuèit, soi lo boc emissari
De qualque arganhòl que vòl faire lo gandol,
Ieu, d’aqueste arganhòl, n’ai un confle, un sadol.

Es atal,
Data pas d’ongan,
A l’ostal,
I a totjorn çaganh :
La patrona
Brama, trona
E ieu, teni de …

Legir tot

Es atal,
Data pas d’ongan,
A l’ostal,
I a totjorn çaganh :
La patrona
Brama, trona
E ieu, teni de romegat.
Segur lo
Mai uró-
S es lo gat.

Pas besonh
De cercar Riton,
Passa son
Temps tot al canton.
S’esparraca
Sus la placa
Per dormir, ara qu’es vielhòt,
Ras del fòc
Sus un flòc
De pelhòt.

E per trai-
Re Riton d’aquí,
Aquò rai
Lèva-te matin.
Car de longa
Ronca, ronca,
Ajofit lo nas sul bufet
Mai que mai
Amb un ai-
Re trufet.

Per ma fe,
Ne pòrti un parelh
Tant la fe
Mna n’a que per el
Que ripalha
Se li balha
Un foasset o de chocolat,
Puèi tornar
Ronrona a-
Ssadolat.

Tant bravàs
Que mai malcorat
Fariá pas
De mal a un rat,
Vièlh ragusa,
Desencusa
Los mirguets quand se senton pro
Finaudèls
Per far d’uèlhs
Al patron.

Mai qu’un rei
Poirit e gastat,
Qual pòt crei-
Re qu’a regretat
Sas mortalas
Genitalas
Qu’autrescòps, çò del medecin,
Copèt lo
Cotelon
Assassin.

Mas Riton
Uèi n’es consolat
E s’esto-
Nant quand sul teulat
S’espalmona
Qualque mona,
Daissa los autres l’estropar.
Se sabiái,
Me fariái
Adobar.

S’òm reviu
Un còp tot plegat,
Vòlga Dieu
Me far nàisser gat.
Mas encara
Que jusc’ara
M’aja pas aimat un bricon,
Res non près
Sa per ès
Ser Riton.

E mai se lo diable vòl pas
Tornarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin. …

Legir tot

E mai se lo diable vòl pas
Tornarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Cada jorn tornar, farem fièra.
Enfin desfisarem l’infèrn
D’aquela passa reborsièra
Ont, tant l’estiu coma l’ivèrn,
Sus nòstre amor tot de falsièra
Totjorn reinava Malgovèrn.

E mai se lo diable vòl pas
T’aimarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Mas ai, tot sol per la carrièra,
Compres que le temps nos aviá,
De racacòrs o de lassièra,
Tirats a ja e a biò
E coneguèri a ma manièra
La tristessa d’Olimpiò.

E mai se lo diable vòl pas
Trevarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

E deman, quand vendràn tardièra
La vida que m’aurà macat,
Arrucat dins la chiminièra,
Cada ser un pauc mai plegat,
Lo sol nom de Santa-Valièra
farà lusir mon uèlh negat.

E mai se lo diable vòl pas
Crebarai a Santa-Valièra,
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.
Mai que la pluèja del matin
Arrèste pas lo pelegrin.

Lo cementeri vièlh dormís coma una turra.
Lo pic i quinca pas ni lo cocut tanpauc.
Se pòt pas dire …

Legir tot

Lo cementeri vièlh dormís coma una turra.
Lo pic i quinca pas ni lo cocut tanpauc.
Se pòt pas dire lo bonur d’i aver son trauc
A l’ora que i a tant de mòrts sens sepultura.
I a doás fòssas al fons, l’una a l’autra bessona,
Tranquillas jos un cipressièr
Dos clòts cavats segur per la mèma persona,
Amb lo mème rabassièr.

Aquí son sebelits Sarvise amb Panòcha,
Abatuts a vint ans sens cap de remission,
Son a perpetuitat vesins de concession,
Lo qu’èra resistent amb lo lepa-bòcha.
Pr’aquò la mòrt unís çò qu’escarta la vida,
E l’oficiant corbassièr
Faguèt s’estofegar la gleisòta transida
Dins lo fum d’un même encensièr.

Se son fait retamar per de rasons debilas
Sarvise ab Vilanuèva e Panòcha a Besièrs,
Assassinats per qualques tristes justicièrs.
Disi ieu que totas las guèrras son civilas.
Vius, èran diferents e tot los destacava,
Mas dins lo trauc del tombassièr,
Aguèt lo même gost la carn que rosegava
Lo mème vèrme carnassièr.

La causida es sovent azardosa o atròça.
Sabi pas ieu de quin costat seriái estat.
E puèi, tot plan pesat, quin es lo bon costat ?
Lo del canon tanplan mai quo lo de la cròssa…
Que se plore Finon , que Loïsa s’esquisce
Davant lo malsòrt putassièr :
Las balas qu’an tuat e Panòcha e Sarvise
Èran faitas del mème acièr.

Los ausissi morir de rire dins lor barba
Los defunts a l’entorn, d’espinchar un còp l’an
D’emmedalhats rafits pausar en tremolant
Sul cròs del partisan las flors de qualque garba.
Car tanlèu los cromirs qu’an virats las semèlas
Al Cerç li pren la fantasiá
D’escampar, subversiu, sus las tmobas gemèlas
Las ròsas d’un mème rosièr.

Enterrat lo passat, una alba nòva es pròcha.
L’an dos mila nos a totes civilizats
E los umans enfins nos sèm umanizats :
I aurà pas pus jamai de Sarvise e Panòcha.
Al cementèri vièlh, dins sa corsa immobila,
Sa marcha lenta de glacièr,
Lo temps estira sus doás tombas, malcivila,
L’ombra d’un mème cipressièr.

Ras del vilatge
Coma un miratge
Al fons d’un òrt,
Sabi una bòria
Flòc de memòria
D’un sègle mòrt ; …

Legir tot

Ras del vilatge
Coma un miratge
Al fons d’un òrt,
Sabi una bòria
Flòc de memòria
D’un sègle mòrt ;
Una bastissa
Qu’a presa en tissa
L’oblit punhal,
Mas qu’un còp èra
Crana e prospèra
Dins lo vinhal.
Uèi se desana
Dins la marrana
Del terrador,
Fa pas pus flòri,
Es l’espitlòri,
Es l’abandon.
Tèrras roïnadas,
Gents enanadas,
Èime panat,
La mòrt se sarra,
L’ostal es ara
Assassinat.

Lo long d’un tèrme
L’òrt es un èrme
Al raufelet ;
Chapat d’espinha,
Un chic de vinha
Crèba jol blet.
Aval rocasses
E romegasses
Tanpan un potz
Que la carrèla,
Ièr coinarèla
N’es uèi sens votz.
Aquí rovilha
Jos l’escobilha
Dins lo portalh,
Braces en l’aire,
Un tròç d’araire
O de dentalh.
Sul mur la rusca
D’una lambrusca
Monta al terrat
Per un raubaire,
Triste panaire,
Mièg-desteulat.

Descadaulada,
La pòrta bada
Al vent canin.
La correjòla
Sus la rajòla
Grata camin.
Dins la cosina
L’escuresina
Vei trucar la
Ratapenada
Desalenada
Dins son volar.
L’estariganha
Cada jorn ganha
Mai lo cusson
Que tarabusta
La negra fusta
De son fisson.
E tot s’asima
De fons a cima
A tot poirir,
De trast a cava,
L’ostal n’acaba
Pas de morir.

Quand n’ai mon confle
Ieu del torrofle
D’un monde fat,
Meni ma vida
Malfa e morbida
D’aquel costat
Ont, quand perpensi
Dins lo silenci
Del temps defunt,
Ai l’arma coma
L’ostal en soma
Sens lum, sens fum.

Es reglat coma papièr-musica :
Lo fòc batalhièr del projector
Pren lo cantador
En plena nasica,
E dins l’ombra l’acompanhator. …

Legir tot

Es reglat coma papièr-musica :
Lo fòc batalhièr del projector
Pren lo cantador
En plena nasica,
E dins l’ombra l’acompanhator.
Amaga darrièr ma contrabassa,
Dins l’escurina del decòr,
Careci las còr-
Das e quicòm passa,
Son arma me fa bronzir lo còr.

Refranh :
A putanièr qu’es trista,
La vida de bassista !

Mon cantaire a ieu es un golaire,
Un nanet ardit coma un pesolh,
S’es pas un con, sol-
Ide n’a plan l’aire :
Se meritariá de bramar sol.
Mes del recanton ont l’òm m’exilia
Delargui mas nòtas al planponh,
De qu’ai fait al Bon
Dieu, santa Cecília,
Per èser avodat a far bom-bom ?

Refranh

Lo public n’a que per la vedeta.
Tot lo femelum la vòl paupar :
Isabèla, Pa-
Tricia, Claudeta ;
Sabi pas çò qu’i pòdon trapar.
Car a ieu jamai cap de mineta
Me fa prene l’amor de bon cunh.
Per elas soi qu’un
Vièlh tòca-mameta,
Per m’acompanhar i a pas degun.

Refranh

Urosament que dins ma destressa
T’ai totjorn a posita de man,
Tu, ma gròssa, ma
Vièlha, ma mestressa,
Per me consolar, m’apasimar.
Atal anuèit, te vòli prometre
De quitar pas aquel rabassòt ;
Seriam de caçòt
Se nos caliá metre
La clau de fa jos lo palhassòt.

Refranh

Tonton Francés
I entend pas res
A la filosofia.
Jamai deguèron li mostrar
Parlar Zaratostrà.
Lo tarabusta pas
D’èsser o …

Legir tot

Tonton Francés
I entend pas res
A la filosofia.
Jamai deguèron li mostrar
Parlar Zaratostrà.
Lo tarabusta pas
D’èsser o d’èsser pas
E de còps lo quenque nos confia :
"Cal èsser lo dar-
Rièr con per badar
A la colhonadas de Dadà.
Sisife es un piòt
Se’n fotrà lo pelhòt
De butar son ròc
A ne faire al fròc."
Jamai l’auriá saput
Tan nharrut, tant caput.
"Deu èsser breton !"
Pensa tonton.
Mas... Tonton Francés
Per nosaus es
Lo mai senat dels òmes.
Li an pas fait Sartre e Camús
Pèrdre son oremus.
Tanben comptam sus el
Car per un bon conselh
A mai d’èime que fòrça prudòmes,
E ieu seriái esto-
Nat que contra Platon
Cambièssem un jorn nòstre tonton.

Tonton Francés
I entend pas res
A la teologia.
Jamai declinèt son latin
Ambé sant Augustin.
Podèm possar de brams,
Fa pascas avant Rams,
Vira lo cuol a la liturgia ;
Lo Sant paradís,
E mai s’existís,
Es tròp naut per el de profundis.
Jamai de glèisa cap,
Mas lo barrabàs
Se’n tresvira pas,
E diable ! cal aver
Un gròs estomac per
Chapar de rector
Mai que tonton.
Mas... Tonton Francés
Per nosaus es
Lo mai crestian dels òmes ;
L’escais de Bon Samaritan,
Lo pòt plan meritar.
Atend pas lo matin
Fresquet de sant-Martin
Per vestir joan-fotres e miègs-òmes
E lo Bon Dieu se sa-
Biam de pas lo vexar,
Li lo donariam sens confessar.

Tonton Francés
I entend pas res
A la democracia.
Jamai botèt per un ’scrutinh
Dins l’urna un bulletin.
Pretend qu’una eleccion
Es qu’una dejeccion
De coquinariá, d’ipocrisia ;
E que los discors’s
Semblan un concors
De totas las messorgas en cors.
"Quand pensi qu’un petit
Rusat, qu’un degordit
Compta pas melhor
Qu’un fat, qu’un colhon,
Per cantar, mos nebots,
Tant val gardar sa votz,
Sa votz d’elector !"
Mas... Tonton Francés
Per nosaus es
Lo mai civic dels òmes
Qu’a pas a recaupre de son
Vesin ges de lecçon.
Enlòc non traparàn
Qualqu’un mai tolerant,
Jamai cremarà pas de bonsòmes,
E de Victòr Jarà,
L’oncle n’empacharà
Jamai de cantar ni de charrar ;
E planhi lo capbord
Que fa calhar Gainsbourg
Gainsbourg o Sardou,
Brave tonton !
E planhi lo capbord
Que fa calhar Gainsbourg
Gainsbourg o Sardou,
Brave tonton !
Car...

Tonton Francés
I entend pas res
Tonton Francés
I entend pas res.

Refranh 1 :
Cal davalar a la que ven
Te siás enganat d’autobús.
Cal davalar a la que ven
Que …

Legir tot

Refranh 1 :
Cal davalar a la que ven
Te siás enganat d’autobús.
Cal davalar a la que ven
Que per tu es lo terminús.
Torista, torista,
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.

Lo solelh a rajat
Sus la nòstra Occitània,
Son totes arribats
Per semenar l’isanha.
Sus la plaja an florit,
Rosèlas an rogit,
E ieu per me banhar
Los me cal encambar.

Refranh 2 :
Cal davalar a la que ven
Te siás trompat de direccion.
Cal davalar a la que ven
Torista egala pollucion.
Torista, torista,
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.
Daissa ta femna, ton argent,
E tu vai te’n.

Mas vaquí qu’es pus fòrt
Te parlan de confòrt.
Vòlon pas mai de tendas,
Pòdon pagar de rendas.
Per bastir d’ostals bèls
An de bonhols-borricas
Que menan jol solelh
Lors palas mecanicas.

Refranh 1

Per voler poderós
De qualques promotors,
Onte campavi ièr,
Uèi i a un buldozèr.
e ieu, paure Occitan,
Lo pauc que me demòra
Es lo magre eslogan :
"Parisian defòra !"

Refranh 2

De que fan al govèrn, e d’èime n’an pus cap ?
Los degordits de la Cinquena ont an lo cap …

Legir tot

De que fan al govèrn, e d’èime n’an pus cap ?
Los degordits de la Cinquena ont an lo cap ?
E del mièg, de dreita o d’esquèrra,
De que pòt, a la fin, gratar lo president,
Qu’ajam passat vint ans sens poder jos la dent
Un, dos ! nos metre la mendre gueguèrra ?

E Setze, mon pepin, coma los de son temps,
Montèt cap a Verdun se pagar de bon temps,
S’i esclatar e far la bomba.
Lo quenque vièlh daissèt una camba a Saumur,
Dintrèt en amasòna e tastèt al bonur
Un, dos ! de viure amb un pè dins la tomba.

Aguèrem en Quaranta un oncle collabò,
Mas lo paure papà cò de la Gestapò
Sovent trapèt qualque carchòfa ;
D’Indochina un cosin ne nos tornèt mai mòrt
E mon fraire pus tard en Africa del Nòrd
Un, dos ! manquèt se’n fotre la pelhòfa.

Dempuèi fasèm pinquet e ara, al desfilat,
Ieu qu’ai dos pès, doás mans, que soi pas mutilat
Del passerat ni de la vista,
Ne preni per mon grade entre los amputats,
Miègs-òmes e garrèls, bòrnis que son estats
Un, dos ! mai qu’a lor torn de la revista.

Car a present s’entariganha lo fusilh,
Nisa dins cada tanc l’aronda o lo faucilh,
L’arna rosega las capòtas,
Lo mercant de canons a que l’òs jos la pèl
E vaquí que sus lo tricolòr del drapèl
Un, dos ! la mirga se fa las ratòtas.

Se los joves de uèi estiman mai l’amor,
E qu’an jamai cardat lo cuol sus un tamborn
Ni conegut lo plaser qu’èra,
Al matin blanquinèl, de se far despertar
Per la suava votz de la gròssa Bertà,
Un, dos ! a la guèrra coma a la guèrra !

Que torne, tron de Dieu !, la mobolisacion !
N’espèri lo grand jorn ambé delectacion,
Tot grand los braces los i alandi.
Los pès me tiran fòc d’anar, clòsca pelat,
Brave e disciplinat, al quèpi estelat
Un, dos ! seguir lo general Tengladi.

Soi pas original : n’i a un fum, mon colon,
Que serián coma ieu, de París, de Tolon
O mai d’Andòrra-la-Vielhassa,
De Besièrs, de Mulosa o de Mirapeisset,
Fièrs per la Marianna o per lo rei Ceset
Un, dos ! de se far traucar la palhassa.

Crenhissi pas la mòrt, crenhissi pas, o pus,
La mitralha, lo fòc, lo bolet ni l’obús,
Mas Dieu presèrve se, mesquina,
Una bala veniá, desonor sens parièr,
Me copar lo fiulèl, bestiament, per darrièr,
Un, dos ! me far un trauquet dins l’esquina.

De quin prat batalhièr mossegarai l’agram ?
Qual sap se tombarai a Ienà, a Vagram,
En Alemanha o en Austria,
Dins la nèu de Moscó, jos lo cèl de Cabol ?
Lo decòr m’es egal, cal pas èsser sadol
Un, dos ! quand òm morís per la patria.

Un sómia de se batre e per mars, e per monts ;
L’autre de s’illustrar dins la Guèrra dels Monds.
Dintri pas dins la polemica.
Demandi pas la luna e prendrai çò que i a :
Guerrassa, guerilhon, guerròta, guerrilhà,
Un, dos ! a defaut de guèrra atomica.

Mas, crenom, quin malur ! Es pas possible, Dieu !
Me faire aquò a ieu, non, nani, negatiu !
Qu’un con de major me refòrme !
M’an copat jos lo pè l’èrba del camp d’onor
E sauprai pas jamai s’èri fotut o non
Un, dos ! de me cagar dins l’unifòrme. (bis)

"Fa qualques temps que tot s’esquiça
Que tot ven vièlh jos mon teulat,
E que sus mon pel blanc s’atissa …

Legir tot

"Fa qualques temps que tot s’esquiça
Que tot ven vièlh jos mon teulat,
E que sus mon pel blanc s’atissa
Un molinièr afirolat :
Qualque temps que, fotuda bauja,
La Mòrt me sarra de nonent
E de me far passar a gaucha
L’arma ne vei pas lo moment.
Mas avant d’anar véser en fàcia,
Dins son òrt, lo Grand Maniton,
Demandi pas ieu qu’una gràcia :
Vòli morir sul cagador.
M’espatarrar sus la cuveta
Coma dins un fautulh, e tac !,
Estabosit per un atac,
Partir sens tamborn ni trompeta.

Urós benlèu, lo que la ròda
Del temps solament l’agafèt
Un còp vengut vièlh coma Eròd(a)
Senil e innocent a fèt ;
Grand gaug per lo que descanilha
Assistit dins sa malautiá
E pel medecin de familha,
E pels parents, e pel quartièr ;
Ça que la, ieu, quand vendrà l’ora,
Me passarai de mocador
E de grand lèit ontcadun plora,
Vòli morir sul cagador.
Que la femna un matin me trape
Sens buf, sens vida, sens babilh,
Ambé las cauças sul pompilh,
Mòrt sens l’ajuda d’Esculap(e).

Tanplan seriái pro crebassina
Per me faire ponchar un bric
Ambé la cotèla assassina
Que trucidèt lo Nòstre Enric ;
O benlèu qu’aimariái me véser
Defuntar, mon Dieu quan topet !,
Sus ta sarralha, Löís Setze,
La que te copèt lo copet.
Mas non, virarai pas la vèsta,
Serai pas jamai traïdor,
A sant Löís daissi sa pèsta,
Vòli morir sul cagador.
Grand de Roma o de Babilòna,
Ta mòrt me fa pas tresfosir
Lo rei serà pas mon cosin
Quand crebarai, ieu, sus mon tròn(a)."

Atal cantava un trobador
Un matin, dins son cagador.
Tanben, non es besonh de crénher :
Reluqui pas d’un uèlh ratàs
Ni mai la crotz de Nòstre Sénher
Ni mai la còrda de Judàs.
De Manolete dins l’arena
Gelosi pas lo sòrt, a non !,
E per ieu la mòrt de Turena
Val pas un bolet de canon.
Soi pas tanpauc lo que captiva
Dins lo lèit d’una garlindon
Danielon, ta fin agradiva,
Vòli morir sul cagador.
Sens aver temps de levar l’anca,
En un virat d’uèlh me n’anar
Lo papièr rufat dins la man,
Lo cuol sus la luneta blanca.

Ni per la fòrça d’una ròssa
A cada membre estiralhat,
Somii pas de la mòrt atròça
E a bocins de Ravalhac ;
Ni de la pèira que te truca
Monfòrt, ni mai de l’arbre, lo
Qu’al desespèr de sa perruca
S’i encabdelèt Absalon ;
Ni mai del teatre ont Molièra,
Jol lum pallòt d’un projector,
Gromelèt sa scèna darrièra,
Vòli morir sul cagador.
Me faire petar la codena
Dins un esfòrç monumental,
E rendre l’ultime badalh
Lo punh sarrat sus la cadena.