Dins lo batèu, dempuèi la vièlha Africa
Sèm dins la nèti
Ròda la mòrt, son odor e la trica
Es …

Legir tot

Dins lo batèu, dempuèi la vièlha Africa
Sèm dins la nèti
Ròda la mòrt, son odor e la trica
Es sola lèi.
Quantes de negres mòrts
Quand tocarem lo pòrt ?
Es que lo rossinhòl es mòrt
O endormit dins l'òrt
En esperant lo vent
Que mena lo printemps ?
Nos an cormpats de bocinons de veire, de petaçons.

Sus lo camin cobèrt de vièlh polsa
Que mena al forn
Son de milièrs qu'an marchat dins l'angoissa
Ara es mon torn
Deman aquela carn
Serà un vent amar.
Es que lo rossinnhòl es mòrt...
An semenat la semença del diable
Òrre mèisson.

Una paret, mon istòria es finida
Ai pas d'enfant
L'aiga e lo pan se mensuran la vida
Voide es deman
Triomfe falsetat
Per pas res ai luchat.
Es que lo rossinnhòl es mòrt...
Ai, coma es freg l'ivèrn que se prepara,
Ai coma es long.

L'uòlh del cobalt me trauca la peitrina
Siòi pas pron fòrt
Contra aquel mal que dedins ieu camina
Vesi ma mòrt
Ai paur del cèl desèrt
D'aquel non-res dobèrt.
Es que lo rossinnhòl es mòrt...
Onte serai deman a punta d'alba
Al biau del jorn.

Es que lo rossinnhòl es mòrt...
Que pòt cantar l'aucèl que se revelha
Si que non l'amor
Que cantariá l'aucèl que se revelha
Si que non l'amor ?

Flume prigond, sorna ribièira
Mon sang carreja tant d'amors,
Tant de dolors que son pas meunas.
Pòrti mon pòple, jorn …

Legir tot

Flume prigond, sorna ribièira
Mon sang carreja tant d'amors,
Tant de dolors que son pas meunas.
Pòrti mon pòple, jorn après jorn.
Cada cent ans la feda negra
Torna al mitan del blanc tropèl.
Dieu garde que se desanhèle
Son ventre pòrta lo temps novèl.

Flume prigond, sorna ribièira
Mon sang carreja tant de mots,
Dieu garde qu'ambé ieu se pèrdon
Siòi femna per far nàisser al mond.
Auban la trida cantarèla
A fait son nis dins mon travèrs
Contra caçaires, freg e tempèstas
Aquí los uòus coma l'espèr.

Flume prigond, sorna ribièira
Mon sang carreja tant de cançons,
Tant de cançons que son pas meunas
Son de mon pòple, siòi qu'una votz.
Agost dotarà sas segadas
Lo perdigal dins lo pelenc
Anèit recampa sa clocada
Lo vèspre es roje, aurem bel temps.

Flume prigond, sorna ribièira
Mon sang carreja tant d'amors
Tant de dolors que son pas meunas
Son de mon pòple, siòi qu'una votz.

L'eternitat, s'èra ja per ara
Se ja per ara de temps n'i aviá pas
De qué poiriái voler de tu …

Legir tot

L'eternitat, s'èra ja per ara
Se ja per ara de temps n'i aviá pas
De qué poiriái voler de tu
De pus novèl, d'inconegut
Autre que çò qu'avèm agut
Cossí voler quicòm mai que çò qu'ai.

I auriá lo lèit dobèrt sus l'auba blanca
E lo crapaud que canta en si bemòl
Cant d'amor d'un rossinhòl
Un mèrlhe que bèu a la font
E totes dos sarrats jol plumon.

I auriá lo temps de las grandas geladas
Per aquel temps pro de lenha al lenhièr
Ponhadas de nèu, flors d'aubièr
Las damas blancas al granièr
Dormirián de son sòm leugièr
Cossí voler quicòm mai que çò qu'ai.

Coma l'annada ont nos faguèrem fèsta
I auriá del monde lo present reial
L'èrba del prat per lèit novial
Lo plaser pres coma rainals
La promessa tenguda al caud
D'un fruch dins ieu, darrèr dètz-e-nau claus.

I auriá al pus secrèt de la memòria
Tot çò viscut que fa batre lo còr
Seriam fragiles seriam fòrts
I auriá d'auratges e de pòrts
E de naissenças, e mai la mòrt
Cossí voler quicòm mai que çò qu'ai.

I auriá l'ostal quilhat sus los sèrres
Nòstre païs a l'auçada de l'uòlh
Sa pèl rossèla d'esquiròl
Totas sas combas, sos planhòls
Onte te ven, tocant lo cèl
L'enveja de volar coma un aucèl.

I auriá lo buf e l'anar de la vida
Que pauc a pauc te fa pesuc lo sang
E los enfants que venon grands
E las secondas e los ans
La mòrt tant doça entre tas mans
Cossí voler quicòm mai que çò qu'ai
Que çò qu'aurai.

Dins una bauma, contra lo ròc, blanca e dubèrta, pichona, la man de l'òme. La man qu'a inventat lo fuòc …

Legir tot

Dins una bauma, contra lo ròc, blanca e dubèrta, pichona, la man de l'òme. La man qu'a inventat lo fuòc e derrabat del ventre negre de la tèrra carbon e fèrre,

La man, qu'adomegèt cavals
E granas caninas
La man que bastiguèt l'ostal
Que trenèt l'abarina.

Tanlèu que nais, l'òme s'arrapa, de la man, al det que se presenta. La man contra la popa cauda se desplèga, coma lo borron d'abrial, la man es viva,

La man s'abança cap als autres
E cap al bestial
Cap al pan, a la frucha sus l'arbre
Cap al fuòc brandal,

La man, per far montar lo plaser d'un autre còs, tot dreit coma una flama. La man qu'a breçat, paupejat e consolat, que li demòra marcat en dur, marcat en doç,

Un pauc de nòstra memòria
Ieu, femna, tu, òme
Un pauc d'una comuna istòria
De trabalh, de sòmi,

La man qu'amassa pas lo vent, ni mai lo temps mas fa las catedralas. La man, per móiser, per segar, amanhagar, per se defendre, per se batre e per aimar.

Las claus son perdudas
E cossí dobrir
La pòrta d'aur del paradís ?
La boca es cosuda
E cossí parlar …

Legir tot

Las claus son perdudas
E cossí dobrir
La pòrta d'aur del paradís ?
La boca es cosuda
E cossí parlar
De nòstre amor, cossí cantar ?

I aviá que la masca
Per trissar menut
Lo crapaud blanc banut
E de son det forcut
Signar l'òme e lo fruch.

Las claus son perdudas...
La lama es torçuda
E cossí copar
Tot lo boès mòrt, cossí podar ?

I aviá que la gaita
Per copar de l'uèlh
La nèit en dos morcèls
E de son caramèl
Far nàisser un jorn novèl.

Las claus son perdudas...
La feda es tonduda
Onte traparà
Pro de calor per se caufar ?

I aviá que la femna
Per d'un blanc cordèl
Cordurar tèrra e cèl,
E dins son grand mantèl
Plegar lo mascle bèl.

Las claus son perdudas...
Nòstra tèrra es nuda
E cossí cobrir
Ara se la grana poirís ?

I aviá que lo fabre
Per prene a son jòc
Lo fèr mai dur que ròc
E per plegar al fuòc
La ròda e lo bigòs.

Las claus son perdudas...
La montanha es muda
Ara que son mòrts
Los castanhièrs, la bòria, l'òrt.

I a pas que l'enfança
Per seguir de l'uòlh
Lo trace caminòl
Poplat de rossinhòls
Que mena sul planhòl.

Las claus son perdudas...
Mas...
La pòrta es fenduda
I a pro d'un bacèl
Per la dobrir sul blau del cèl.

Tres filhas de Pueglaurenç
An pas d'argent.
Se ne'n van passar lo bòsc.
La nuèch las pren.
Rescontrèron un carbonièr …

Legir tot

Tres filhas de Pueglaurenç
An pas d'argent.
Se ne'n van passar lo bòsc.
La nuèch las pren.
Rescontrèron un carbonièr
Camin fasent :
- Se nos fas passar lo bòsc
Te pagarem.
Non per aur ni per argent
Que non n'avèm
Un poton de totas tres
Te donarem.
Lo carbonièr qu'entend aquò
La paur lo pren.
Prend sos esclòps a la man,
Se'n va corrent :
- Nòstra Dòna de pietat
Assistatz-me.
Ai tres diables dins ma cabana :
Sortètz-los me'n.
Maugradinge lo magau
E l'inhorent
Sap pas prene la fortuna
Quand li ven.
Se ieu m'èri rescontrat
D'aquel moment
N'i auriá ben balhat
Per son argent !

Las vièlhas de mon païs pòrtan lo dòl. Perqué ?
Tant de causas candas
Simplas o sacradas
Li pesan al …

Legir tot

Las vièlhas de mon païs pòrtan lo dòl. Perqué ?
Tant de causas candas
Simplas o sacradas
Li pesan al còr
Qu'en negras fardas
Marchan cap a la mòrt.

Las vièlhas de mon païs pòrtan lo dòl. De qué ?
De la bugada
Al riu lavada
Passada al blu.
Plan alisada
Lusissiá dins l'escur.

De las borassas
Onte plegavan
L'enfant novèl
De doças lanas
Mens doças que sa pèl.

De las tòrcas blancas
De sang tacadas
Penjadas al cròc
Quand s'acampavan
Per lo trabalh del pòrc.

De las aurelhetas
Las gimbeletas
Del Carnaval
Banastas plenas
Toalhons empesats.

Lo dòl ? De qué ? De qué ?
De la calhada
Que s'escolava
Dins lo petaç
Contra la jaça
Tot un païs gibrat.

De las matelòtas
Las camisòlas
Del bòrd brodat
Onte amagavan
La blancor de sa carn.

Las vièlhas de mon païs pòrtan lo dòl, se qué ?
De las fèstas grandas
Quand passejavan
Lo sant solelh
Das flors picadas
Sus los lençòls de nèu.

De las taulejadas
Que recampavan
Filhas, enfants
De la toalha
Del partage del pan.

Pòrtan lo dòl. Perqué ? De qué ?

Ambé ton còs de mar a mar
Rosigat per tant de marrana
E de tartanas
Ambé ton pitre qu'an nafrat …

Legir tot

Ambé ton còs de mar a mar
Rosigat per tant de marrana
E de tartanas
Ambé ton pitre qu'an nafrat
Sègle a sègle tant de desfachas
Tu que m'as facha,
Occitania.

Ambé ta set de libertat
Pertot escricha en vilas liuras
En arroïnas
Ambé ta fam de quicòm mai
Que t'a sovent facha eretica
Mon eroïca
Ambé totes los qu'an aparat
De sa mòrt las lèis comunalas
Ma democrata,
Occitania.

Ambé ton nom que murmuram
Qu'es pas escrich sus cap de carta
Tu la bastarda,
Occitania.

Ambé tas còstas, tos Larzacs,
Ambé tant de tèrras ja perdidas
Filha venduda,
Occitania.

Femna esclava que lo masclum
A pas quitat de faire tàiser
Tu que vas nàisser,
Occitania.

Ambé ta lenga pel bestial
Per los nècis, la misèria
Uòi la colèra,
Occitania.

E t'avèm presa per la man
E te menam encara gòia
Cap a la jòia,
Occitania.

Ambé la Còrsa, amb l'Euskadi,
Ambé ta sòrre catalana
E la Bretanha,
Occitania.

Ambé ton pòple que sortís
De la vergonha entend lo rire
Siás ja desliura
Occitania.

- Mamà, es que lo Crist-Rei
se pòt manjar ?
- Non, mon enfant, se manja pas :
lo Crist-Rei …

Legir tot

- Mamà, es que lo Crist-Rei
se pòt manjar ?
- Non, mon enfant, se manja pas :
lo Crist-Rei es al patron.
- Mamà, es que lo patron
se pòt manjar ?
- Non, mon enfant, se manja pas :
lo patron es al patron.
- Mamà, e se lo Crist-Rei
èra un gatèu ?
- Dòrm, mon enfant, dòrm,
lo que dòrm a pas talent.
Dòrm, mon enfant, dòrm,
lo qu'es mòrt a pas talent.

Siái lo molin, tu siás la grana.
Vendràs fina flor de froment.
La talent agusa l'arma,
Emblanqueja lo còr jos …

Legir tot

Siái lo molin, tu siás la grana.
Vendràs fina flor de froment.
La talent agusa l'arma,
Emblanqueja lo còr jos la dent.

Siás lo levam, ieu siái la pasta,
E levarai dins la calor
De l'amor qu'es fuòc e flama
E qu'enauça lo còr cap al jorn.

Siái lo fornial, tu siás la pasta
Micas de flor, crosta de mèl
Seràs lèu e fresca e cauda
Nos embauma l'ostal lo cantèl.

Siás lo barral, ieu siái la vinha
Bolís en tu lo vin novèl
E lo gèl lo temps, l'afinan
Raja viu lo vin cantarèl.

Siás lo moton, ieu siái la lana
Pèl contra pèl, t'apararai
Sèm en patz calors mescladas
Mas l'estiu serem separats.

Los jorns se'n van e las annadas
Un jorn serem al cap del temps
Contra vents plòja e secadas
Dins la mòrt, ligats, cabucem.

Una galina blanca
Veniá póner dins la cambra.
Una galina negra
Veniá póner dins l'erbeta.

Sosques pas. Es acabat
Ara …

Legir tot

Una galina blanca
Veniá póner dins la cambra.
Una galina negra
Veniá póner dins l'erbeta.

Sosques pas. Es acabat
Ara son mai d'un milièirat
Tot l'an jol lum artificial.
Far l'uòu, manjar, far l'uòu, manjar.
Ges de cloca, ges de gal,
D'aubièira, de gran escampat,
Pus de solelh, de temps que fa.

Gleisòta tota blanca
Quand se dobrís jamai se tanca.
Ostal sens chiminèa
Sens terralha ni cremalhièira.

Los uòus d'ivèrn son d'ardidons
Disián las femnas dels cocons.
De mòrta sason, n'i a pus cap :
Far l'uòu, manjar, far l'uòu, manjar.
Siá Totsants o Carnaval
Ara cal far l'uòu cada jorn
I a pus ni fèsta ni sason.

De qu'es tot blanc en l'aire
E pel sòl que ven tot jaune ?
Galina, galineta,
pondràs pus dedins l'erbeta.

Quand fa marin, lèvas lo còl,
Cridas sens fin dedins ta nuòch.
Lo bec copat, lo còl plumat :
Far l'uòu, manjar, far l'uòu, manjar.
Quiti a far puèi un uòu mancat
Sens rós, sens grelh, un cancèr mòl
Vianda de mòrt pels òmes fòls.

Galina, galineta,
pondràs pus dedins l'erbeta.
Galina, galineta
Es finit las devinetas.