De ventres d'enfants
coflats de talent
de temples cremats
fa déjà longtemps,
i a los corpatasses
dins cada canton
la …

Legir tot

De ventres d'enfants
coflats de talent
de temples cremats
fa déjà longtemps,
i a los corpatasses
dins cada canton
la mòrt randoleja
a cada destorn.

I a d'indians que crèban
aquò fa pas ren
I a d'indians que crèban
cal pagar lo prètz,
i a de grands batèus
tot beluguejants,
la foèt se passeja
sus l'espatla nusa
lo patron fiuleja
davant l'òme nut,
l'esper s'es negat
dins l'aiga e la fanga.

Ome escalindrat
dins lo solelh colc
al fons d'una bòria
dins lo solelh colc
e puèi lo silenci
aufegant lo ccrit
mòrt legalisada
tuariá benesida.

Mas dins la montanha
crida lo resson
l'espèr s'es levat
del pus fons del gorg
fargarem la jòia
de milas misèrias,
avèm trabucat longtemps
dins la nuòch,
lo païs perdut
près dins un estòc
lo solelh se lèva
ara jos las pèiras.

Ieu demandi a los d'aquí
s'an pas jamai pensat
qu'aquèla tèrra es nòstra
e pas de los estrangièrs.

Arranquem l'eram, …

Legir tot

Ieu demandi a los d'aquí
s'an pas jamai pensat
qu'aquèla tèrra es nòstra
e pas de los estrangièrs.

Arranquem l'eram, arranquem l'eram
la tèrra es nòstra
es teuna, es meuna
de Peire, Maria, de Joan e Josèp.

Ieu demandi si en la tèrra
avètz pas jamai pensat
que se lo trabalh es nòstre
es nòstre çò que nos balha.

se mon cant agrada pas
a los qu'an raubat la tèrra
cridarai cap al solelh
qu'an tuat lo païs nòstre.

O Dordonha te sanglaças
qu'ausisses pus la cançon
O Dordonha te sanglaças
una nòvia es assetada
sus las pèiras del …

Legir tot

O Dordonha te sanglaças
qu'ausisses pus la cançon
O Dordonha te sanglaças
una nòvia es assetada
sus las pèiras del barratge.

Qu'ausisses pus la cançon
d'un gabarrièr, ai gabarras
enanadas ont Dieu sap,
una cançon que cantava
en davalar devers Blaia.

Cantava qu'una drolleta
safronava en la ribièra
per son amic qu'èra luènh
e l'amic s'èra negat
a cent lègas dins la mar.

Dins lo casau de son paire
la drolleta culhiguèt
son plen davantau de sèda
de ròsas color de sanc
e per l'aiga las getèt.

Anatz ròsas, anatz vos
a cent lègas dins la mar
rescaufar ròsas de fuòc
mon amic lai que guerlòta
sens lençòl seboturat.

I a de lagrèmas dins ta votz
lo solelh s'es cargat de pluèja
i a de desesper dins ton rire …

Legir tot

I a de lagrèmas dins ta votz
lo solelh s'es cargat de pluèja
i a de desesper dins ton rire
jos tos pès la tèrra es frèja
i a tota una angoissa ofegada
a flor d'ivèrn a flor de mòrt
totas aquèlas oras d'espèra
jorn après jorn, nuoch après nuoch.

I a los punhs qu'òm sarra de badas
lo desespèr de l'impoténcia
i a lo riu e sas aigas negras
lo trabalh que te tòrna prendre
lo camin que ne finís pas
de dessenhar ta solituda
e d'una demession a l'autra
t'an escanada las abitudas.

I a l'ostal coma una preson
l'aviás somiat plen de doçor
l'aviás tot emplenat de rires
demòra pas que la dolor
demòra pas ren de la jòia
te siás demesida tròp lèu
e de bugadas en bugadas
s'es estrifada la tendresa.

I a los remembres que galaupan
te faràn esclatar la tèsta
te siás desrevelhada un jorn
sòmi devengut cachavièlha
avètz pas pus ren a vos dire
lèu partirà dins la nuòch
monta la paur, monta lo freg
sarra l'angoissa coma un estòc.

Laissa me te contar
la prima en Barcelona
quand lo sorire nais
al canton de l'espèr
quand sus cada paret …

Legir tot

Laissa me te contar
la prima en Barcelona
quand lo sorire nais
al canton de l'espèr
quand sus cada paret
aprenon la paraula
quand la jòia espelís
un pauc mai cada sèr.

Laissa me te contar
aquel vièlh sus la plaça
trampalejava un pauc
en dançant la sardana,
portava sus lo pitre
lo drapèu de son pòble,
lo drapèu maudich
tan de temps amagat.

Sabi que me diràs
ta vergonha impotenta
quand avèm vist l'enfant
colcat sul trepador,
me diràs qu'avèm pas
lo drech de doblidar
me diràs que per èles
lo camin serà long.

Laissa me...

Laissa me te contar
la prima en Barcelona
e la mòrt de l'ivèrn
e la doçor de l'èr,
auràn lo temps enfin
de dire lo bonur,
auràn lo temps enfin
de dire la tendresa.

Mas laissa me te dire
la prima en Barcelona
aprenon cada jorn
a tuar lo silenci
a fòrça de dolor
e de mans escorgadas,
a fòrça de desir
a fòrça de remembres.

I aviá set òmes penjats
qu'èran pas que de jovènts
I aviá set òmes penjats
qu'escotan bufar lo vant
I …

Legir tot

I aviá set òmes penjats
qu'èran pas que de jovènts
I aviá set òmes penjats
qu'escotan bufar lo vant
I aviá set òmes penjats
qu'èran pas que de jovènts.

I a de cambas set parèus
que balavan dins lo vent
I a de cambas set parèus
que van dins lo vent dolent
I a de cambas set parèus
que balavan dins lo vent.

I a set ombras sot lo pont
dintre lo soleu movent
I a set ombras sot lo pont
qu'an vergonha dins lo vent
I a set ombras sot lo pont
dintre lo soleu movent.

I aviá set òmes penjats
qu'èran pas que de jovènts
I aviá set òmes penjats
qu'escotan bufar lo vant
I aviá set òmes penjats
que van dins lo vent dolent.

Que vos sètz venguts pèrdre, al desèrt, companhons ?
es mòrta la comtessa e Miraval es mòrt
e Menèrba "fo …

Legir tot

Que vos sètz venguts pèrdre, al desèrt, companhons ?
es mòrta la comtessa e Miraval es mòrt
e Menèrba "fo presa" al voler de Montfòrt
e per l'amor de Dieu fòc al cuol la racalha
aquela puta canha e sas cendres al vent ;
mas un crit s'escapèt que lo Cèrç lo repren
lo vent pòrta paraula.

Dire son si
lo dire en òc
per, sèm aquí,
ciutat sul ròc,
dire son si
son èime.

Que vos sètz venguts pèrdre, al desèrt, companhons ?
La paret arroïda e lo capval dejós
libertat morelhada e Richelieu gloriós
e "per l'orgulh de França" a tèrra sas muralhas
sa vinha, sos olius, sa lenga, son castèl,
mas un mur s'escapèt que desfisa lo cèl
lo ròc, pòrta paraula.

Dire son si...

S'es de plaça al desèrt que cercatz companhons,
fan de plaça al païs que los joves s'en van
e lo dòl que nos cacha es vièlh de sèt cents ans
se ten totjorn sul ròc la mena que non calha
d'aquela puta canha e sas cendres al vent
e lo crit es tot nòu que lo cèrç lo repren
l'òme pòrta paraula.

Vòli pas que siagues la pluèja
qu'òm voliá pas veire venir,
vòli pas que siagues lo vent,
que arranca los …

Legir tot

Vòli pas que siagues la pluèja
qu'òm voliá pas veire venir,
vòli pas que siagues lo vent,
que arranca los joves garrics,
vòli pas que siagues la nuèit
tròp prigonda per butar l'auba
vòli pas que siagues lo pèis
ofegat al fons de la fanga.

Mon enfant, mon enfant
saràs la jòia de l'ostal
quand te voldrai, quand te voldrai
saràs la promesa de l'auba
quand te voldrai, quand te voldrai.

Vòli pas legir dins sos uèlhs
lo desespèr, la lassituda
vòli pas que siagues per èla
pas ren qu'una vièlha abituda
aquèla succession de gestes
que tuariá tot lo tendrum
aquel amor tròp mal donat
l'impresion d'èsser dins un gorg.

Ton enfant, ton enfant,
sarà la jòia de l'ostal
quand lo voldràs, quand lo voldràs
sarà la promesa de l'auba
quand lo voldràs, quand lo voldràs.

Voldriá prendre tot mon temps
per aprendre a te sorire,
cada gèste, cada paraula
acordats totjorn al desir,
beurem ensems lo bonur
per cada pòre de la pèu
traçarem ensems nòstra jòia
coma lo camin dins la nèu.

Te dirai, mon amor
que las aigas del Ròse
èran grisas e frèjas
dins lo ser que tombava
te dirai …

Legir tot

Te dirai, mon amor
que las aigas del Ròse
èran grisas e frèjas
dins lo ser que tombava
te dirai que la nèbla
amagava los aures
fantasmes dessecats
dins la nuèit que montava.

Ai espiat los lums
dins las aigas del Ròse
per i tornar trapar
nòstre darrièr sorire
pauc a pauc ai trapat
lo tendrum de tas mans

Dins la nuèit que montava
sus las aigas del Ròse
a contra lassituda
coma a contra corrent
ai comprès, mon amor
que tot èra possible
siai fòrta, mon amor
a ne perdre l'alen.