Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.
L’amor lo ser vos fa riseta,
Melhor vos chapla lo matin. …

Legir tot

Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.
L’amor lo ser vos fa riseta,
Melhor vos chapla lo matin.
Ai pas tirat a la palheta
Se me caliá viure o morir.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Tornarà pas polsar l’aureta
Dins la bruga e lo romanin,
Cantarà pas pus la lauseta
Dins la frescura del matin.
La vida m’a fait la cambeta
Me soi amorrat pel camin.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Mòrt somiada per lo poëta,
Per lo qu’a pas de devenir.
Buf calhat dins la clarineta,
Det agrepit sul clavecin.
Caliá pas èsser plan profeta
Per solfinar ma puta fin.
Balha-me una cigarreta,
Vueja-me ras un gòt de vin.

Me donaràn pas la roseta :
I a pas cap de glòria a perir
Al camp d’amor. Quand lo còr peta,
Que siá aval, que siá aquí...
Entre la ròsa e l’amoreta,
Jamai non ai sauput causir.
L’aura s’esquiça sus l’acrin.
Balha-me una cigarreta...

Una fantasiá de ma grand,
Anuèit, prèp de ton brèç, ma dròlla,
T’escrivi aquela breçairòla
Que, n’es flagrant,
Los mots …

Legir tot

Una fantasiá de ma grand,
Anuèit, prèp de ton brèç, ma dròlla,
T’escrivi aquela breçairòla
Que, n’es flagrant,
Los mots se van espandir coma d’agram.
Aqueles mots, mon senilhon,
Son pas los d’un cant ordinari,
Pudisson pas lo diccionari
E tan melhor :
Deman viraràn dins un microsilhon.

Refranh :
Dormís, dormís, ma moscarèla,
Mon barraquet,
Mon petaron, ma petarèla,
Frisa-polet.
Toseta, còca a l’anís,
Dormís, panèla, pepinèla,
Fanton, pecolina, coïnèla,
Dormís ma carneta, dormís
Mon caganís.

Fas pesolhet luènh dels embolhs
E dels chapòts de la jornada ;
Avèm pres la mèma alenada,
Lo mème pols,
Los sauses jamai an pas fait de pibols.
A, se podiam sens nos traïr,
Sus ta manòta ma patassa,
Passar ensem de la vidassa
Los còps d’aï ;

Refranh

Ara teni de capejar,
Pasmens ma desrason s’escrima
Encara a fargar qualque rima
Mentre que ja
Un jorn pallinèl se met a blanquejar.
Aquí los primièrs rais que fan,
Per lo contravent, fintanèla,
Me cal finir ta ritornèla,
Ò, mon enfant !
Lo temps de te cantar un darrièr refranh :

Refranh

E me vaquí tornar, a butar la romança,
Lo morre enfarinat e las quatre susors.
Es pas per fantasiá ni …

Legir tot

E me vaquí tornar, a butar la romança,
Lo morre enfarinat e las quatre susors.
Es pas per fantasiá ni per acostumança,
Mas per te dedicar, manhaga, mas cançons.
Del modèste coblet al cant protestatari,
Lo Vinhairon, Lo Tastapet, Lo Dromadari,
Tant paraulas d’amor coma panpantutú,
Tot çò que cantarai, o vau cantar per tu.

S’ai un trauc, qualque còp, mai se la votz me manca,
Se mon front se rafís qu’espia lo vielhum,
Es qu’èri pas nascut per èsser sauta-en-banca,
Que soi perdut sens tu, negat jos aquel lum.
E las gents son aquí, dins la sala enfumada,
Que se van esclafar a cada colhonada,
Sens saupre qu’ères tu, ma talent e ma set,
De ma boca l’alen, de mon còr lo polset.

Sens saupre que tos dets tot còp se desplegavan,
Comptant cada jorn d’un bonur sens endeman.
Mas tanlèu començar, i a d’amors que s’acaban ;
Lo nòstre, de mas mans, me l’an fait escanar.
Dempuèi vesi passar sens chuc ni muc ma vida.
L’arma de ma guitarra en dòl s’es arropida ;
De badas n’ai cambiat : n’èra pas de besonh,
Las còrdas jos mos dets an pus lo mème son.

Sabi qu’a fòrça mond mas rimas van paréisser,
Plegadas de mistèr’, coma los oroscòps,
Daissant las magarús totas s’i reconéisser
Que sens un pel d’amor, m’aimèron autres còps.
Pasmens te fises pas a l’idèa unanima
Car per ieu ta cançon es pas ges anonima :
T’ai volguda gardar dels chaupins, dels chapòts,
Mas ton nom l’ai aquí, a me cremar los pòts.

Uèi los refranhs d’amor empobolan las ondas ;
Fan pas trentatres torns que ja son enanats
Sens aver mai viscut qu’un manat de segondas.
De sasònhas atal, ne sabi de farnats.
Tanben me’n fiqui pro se la d’aquí agrada,
Se la veirem o pas deman al it-parada,
Mas anuèit, al, pus fons de ma mòrta sason,
M’es estat un bonur de cantar ta cançon.

Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps …

Legir tot

Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps l’a mastrassat, tustat coma de cuèr,
Las annadas l’an mai rosegat que la ronha.
Nosautres, nòstre amor es pas nascut de ièr.

Tanben nos sèm aimats a tustas e a bustas.
Mai d’un còp, lo bonur marchèt a còr ranquet,
E per nos calinhar, i anèrem a pinquet.
Mas nosaus sèm talhats dins la meteissa fusta :
Nos aimarem totjorn un pauc mai qu’un pauquet.

Pasmens avèm tastat a d’amors bartassièras.
N’as lo pòt que lusís de tant que i as gostat ;
Ieu, lo morre me dòl, coma un qu’òm a mostat.
Èri un chic femnassièr e tu sauta-paissièras,
Avèm fòra-nisat cadun de son costat.

Creguèrem despenjar las estelas perdudas
E nos encigalar de tots los aigardents.
Lo matin, cada còp, nos a trapats perdents,
Que de tròp mossegar las fruchas defendudas,
A bèl cais, sus un clòsc, nos asclèrem las dents.

Puèi, sèm dintrats al jaç, un vèspre de setembre,
Ambé lo còr macat, quichat coma un costal,
Retrobar lo bonur al vièlh còdi postal,
E dins mil ans, mai mai, servarem lo remembre
D’aver cercat plan luènh l’amor qu’èra a l’ostal.

Dempuèi gardam per el l’uèlh gelós d’una cloca
E quand l’Auriva nos prendrà dins son vaissèl,
Mai se tot vira pas plan redond sus l’aissèl,
Mai se los mots d’amor an fugit nòstra boca,
Demorarem ligats coma soca e paissèl,
Demorarem ligats coma paissèl e soca.

Èra polida a mòrt nòstra amoreta
E se’n manquèt de ren per la cambiar
En amor, mas n’es mòrta la …

Legir tot

Èra polida a mòrt nòstra amoreta
E se’n manquèt de ren per la cambiar
En amor, mas n’es mòrta la paureta,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Fasiá sus l’èrba una fred que pelava,
Tanben Eròs se deguèt rabilhar.
De còps, sens començar, l’amor s’acaba,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

S’anèt consacrar a d’autres amòris
E nos calguet solet nos petronhar
Entre son arc e son fum d’accessòris,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Se nos daissèt sas flèus, aquel badaire,
Riscavan pas res de nos emborniar
Qu’aurián agut besonh d’un amolaire,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Sens el faguèrem la pipa-redòla
N’i aguèt pas pro per vos desvariar,
E perdèretz la flor, pas la bossòla,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Desfuelhèrem vint còps la pimpanèla,
Encapèm vint còps "pas un choià",
E nòstre idilli faguèt quincanèla,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Joves galants qu’anatz contar joguina,
Vòlgan plan los dieus vos acompanhar.
Aguèri pas ieu aquela crespina,
Cupidon se’n vira de jorns que i a. (bis)

Paure amor de contra la lei,
Mon bonur de fòra-sason,
Ma jòia de via-rason,
Mon oasís, mon amor-rei.
Avèm, al …

Legir tot

Paure amor de contra la lei,
Mon bonur de fòra-sason,
Ma jòia de via-rason,
Mon oasís, mon amor-rei.
Avèm, al miralh de l’armari,
Vist passar cada continent :
Del cèl de fòc de l’Orient
Al fregeluc estiu polari.
Fissats pel sable del desèrt,
Los uèlhs nos an fait bavarilhas
E vegèrem las cantarilhas
Dançar al ras de l’icebèrg.
Uèi es finida l’escapada
Jos lo solelh e sul conglaç,
Cal abandonar l’Eldorado
L’amor prodig’se’n torna al jaç. (bis)

Paure amor de fòra-sistèma,
Mon bonur baug e innocent,
Ma jòia de contra-corrent,
Mon illa, mon sembla-pöèma.
Fasiá un ventàs de primièra,
Nos venguèt conflar lo lençòl.
Sus nòstre lèit, fòl negafòl,
Avèm embarcat per Citèra.
Barrutlèrem lo mapamond
Sens s’entrevar de la bricòla,
Vints còps perdèrem la bossòla,
La mar gròssa fa mar e mont.
Auriam volgut passar la vida
De Bona Espèra al Cap Òrn.
Uèi nos cal daissar l’Atlantida
E dintrar lo barcòt al pòrt. (bis)

Paure amor de fòra-morala,
Ma contra-logica del sòrt,
Mon sembla-vin, mon trèva-còr,
Ma bona estela matinala.
Sus nòstra cobèrta volanta,
Fai tirar cap a l’estelum,
Montèrem mai naut que lo lum
En quista d’endeman que canta.
Lo cap dins la capa del cèl,
Menats per l’Estela marina,
Tastèrem la fòla monina
De la libertat de l’aucèl.
Sietats sul Carri de las Armas,
Coneguèrem lo Nirvanà.
Uèi per lo Camin de sant Jaume,
L’aucèl a nis se’n deu tornar. (bis)

Mas ara que la vida ven de nos desnosar,
Que jamai, pus jamai nòstras rotas calugas
Se tornaràn crosar,
Que dins mon cèl d’agost son mòrtas las belugas,
Mas ara que nos cal viure cadun per se,
Vòli pas doblidar de te dire mercé.

Lo fòc a començat a miegjorn dins la bruga,
A l’ora ont lo solelh, diriatz que tomba a flòcs ; …

Legir tot

Lo fòc a començat a miegjorn dins la bruga,
A l’ora ont lo solelh, diriatz que tomba a flòcs ;
Un zefir a lispat sus un res de beluga :
Lo fòc a començat coma totes los fòcs.
De pluèja, a pas resfait gaireben de l’annada,
Lo pelhenc s’es secat a escotar quand plòu
E lo pin escaumat, somiant d’una ramada,
Braçeja dins un cèl imbecillament blau.
A dos passes d’aquí, un estivant sadol
E que se crei tot sol
S’agoluda sul sable e ròta sa saqueta.

Al fòc sufís d’un res, d’un caluc que se n’ane
Grasilhar sas merguès’s dins un endreit pelat,
D’un caçaire inocent, d’un pompièr piromane,
E gar’t’aquí còp sec lo monstre revelhat.
Res l’arrèsta pas pus, ni la jaça d’un pastre,
Ni l’euse que s’esquiça amb un cridal de mòrt,
E lo cèrç, aquel con, que bufa sul desastre :
Lo malur cal totjorn que nos vengue del nòrd.
A dos passes d’aquí, un agostenc sadol
Mai roge qu’un guindol
La panolha al solelh, ronca dins sa casqueta.

Lo fòc o chapa tot, sauta de rasa en rasa,
Ne caçant, crèma-còr, lapinons e singlars
Que, de páur d’i passar coma un gat per la brasa,
Se tiran de davant lo roge nivolàs.
Fugisson de pertot las bèstias en derrota,
Sus tres lègas de front la garrolha a cremat
Las flambas a present tutejan l’autorota :
Los Cavalièrs Catars sentisson a rumat.
A dos passes d’aquí, un vacancièr sadol
Qu’a la cresta d’un pol
De la punta d’un bròc atissa una cranqueta.

Al fòc, tot li fa fòc, lo garric, la garança,
E la mata d’ausina e lo pè d’aladèrn.
Lo pompièr sap pas pus ont donar de la lança
E sap pas pus ont se vujar lon canadèr.
Ragents, estofegants jos lo casco de cròme,
Son un fum a pagar lo rescat de l’estiu ;
Aicí l’òme combat la conariá de l’òme :
Aquò’s atal dempuèi que l’òme a creat Dieu.
A dos passes d’aquí, un banhaire sadol
Confle coma un pesolh
E qu’a mal digerit, trapa l’aiga fresqueta.

Lo fòc uèi es finit, l’òme es tornar lo mèstre.
D’un oliu rastumat, dins lo decòr lunar,
Un aspre fumairòl s’exala pel campèstre.
Aval de camping-cars davalan a la mar.
Mas, s’es tot atudat fins al brasièr pus mendre,
Quant li’n caldrà de temps, e mai d’obstinacion,
Al país flame-vièlh per tornar de sa cendre ?
Es l’abominacion de la desolacion.
A dos passes d’aquí, un toriste sadol
Se fa rostir lo cuol
En se curant las dents amb un tròç d’aluqueta.

Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina …

Legir tot

Començan de n’aver qualques uns sus l’esquina
E cada an lor es mai pesuc.
Passan traca-traquet lor sason de laguina
Sens chuc ni suc.
L’ostal se restrenhís, se restrenhís lor talha,
Bufan espés e mai que mai
Sentisson se sarrar lo fiular de la dalha
Cada jorn mai.

A-n ela los ivèrns li an laurat la cara,
Tavelat la pèl de pertot,
E se son uèlh trufet, de còps, lusís encara,
I o cal tot.
Sortís lo cadieron e, sul davant de pòrta,
Ten de sarcit, de petaçat,
Dins los dardalhs d’un ser que doçament asòrta
De son passat.

E son òme, que ièr li èra causa banala
De passar redde botonat,
S’i son torcits los rens, sembla portar la mala,
Malagonhat !
Va pas pus al cafè : los tres de la manilha,
Totes, li son passats davant ;
Repassa lo jornal, sietat jos la ramilha,
D’ara endavant.

Son coma dos crostets al fons d’una panièra
Dempuèi que la dròlla, a París,
Son montats lapinar dins una lapinièra,
Luènh del país.
Rai, tot aquò menut, quand devala, lor dona,
Lèu fait, mal fait, a la chut-chut,
Contra un bilhet plegat, una sembla-potona
D’un pòt ponchut.

Puèi an pas pus, los vièlhs, per caufar lor sanqueta,
Polits a mòrt, manhacs tot plen,
Qu’aqueles comuniants, emblancats, en rengueta,
Sus la telé.
Alara per trompar la rotina inodòra,
Sens gost, sens calor, sens color,
Se’n van, coma a vint ans, quatre jorns en Andòrra
O al Volon.

Aquí tot lor fa fial, es coma una renòça,
Una rèire- luna de mèl,
Un elixir d’amor dins lor temps que s’amòça,
Un idromèl.
E cadun se sovén, e la memòria parla :
Lo trin per la Còsta d’Azur
E lo cambròt novial perdut dins Monte-Carlo ;
Badan l’agur.

An un pauc de banhat sus la gauta rafida
E se’n tornant cap a l’ostal,
E, barlinga-barlanga, atal reprén la vida,
Atal- atal.
Fins aquel jorn benlèu que lor vendrà racina
Per l’eternitat a l’artelh,
Que se veiràn, benlèu, cambiats, el en ausina,
La femna en telh.

Mas per ara sul puèg, las nuèits de marinada,
Òm ausís, amont, jol plumon,
Al polsar de Baucis se mesclar l’alenada
De Filemon.

Jacon un ser rondinava son vòmit
"Aquò’s quicòm !
Ai per una creatura de sòmi
Perdut la sòm.
Cupidon qu’es …

Legir tot

Jacon un ser rondinava son vòmit
"Aquò’s quicòm !
Ai per una creatura de sòmi
Perdut la sòm.
Cupidon qu’es coquin coma una agaça
M’a agrifat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Arrèsta pas de me cercar rampònha,
De m’atissar,
Ambé son arc aquela puta bòrnia,
De me fissar.
tota la nuèit me perçuga, m’agaça,
Coma embufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Lo voldriái escampar d’un còp de goma
Fòra ma nuèit,
Tant aquel dieu d’Amor es aït coma
La mèrda al lèit.
Tot còp m’escaume e tot còp me sanglaça,
Soi estrifat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Dejós mon lèit fa bèl temps que s’amaga,
- Es pas de uèi -
Per me melhor parlar d’una manhaga
Que desempuèi,
De sa beutat, de son pòrt, de sa classa,
Ne soi cofat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Çò que me ditz fariá plan mon afaire,
Lo barrabàs.
O t’i fariái se o t’i podiái faire,
mas pòdi pas.
Me cal bandar coma un con a la plaça,
Tot escaufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Me fa passar la nuèit sus la rajòla,
Lo macarèl,
A fantasmar sul cuolet de la dròlla,
Sens tampar l’uèlh,
Apartejant coma un que fa la braça,
Mièg-estofat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

E se, de còps, sómii qu’òm se regala,
Que totes dos
Cap a Citèra embarcam sens escala,
Aquel merdós
Me ven cridar que m’a fait una crassa,
Que s’es trufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Car lo gafet, cal tostemps que m’asime,
L’ivèrn, l’estiu,
E ne soi uèi après parièr regime
Mai mòrt que viu.
Ai una mina de papièr d’estraça,
Morre rufat,
E lo matin, plantat davant la glaça,
Sembli quicòm de fat.

Amor, Amor, de totas tas nuèits blancas
N’ai un rigòl.
Tot me fa mal, las espatlas, las ancas,
Locuol, lo còl,
Vai te’n trapar la gojata de raça
Que m’a gafat,
E diga-li, quand es davant sa glaça,
Que ne soi vengut fat."

Anava far - per èstre exacte -
Mila ans e una nuèit dissabte
Qu’aviás mudats los gatons,
Barrada a clau …

Legir tot

Anava far - per èstre exacte -
Mila ans e una nuèit dissabte
Qu’aviás mudats los gatons,
Barrada a clau la portanèla
Sus nòstra amistat orfanèla,
Menats dins una autra vanèla
Tos sabatons ;
Mila ans e n’aviam mal encara
Qu’un matin sens para ni gara,
Plan recaptat, plan niquèl,
Aviás sus un còp de cardina
De l’ostal fugit en sordina,
Pel cuolet d’una campardina
Fait Sant Miquèl.

Refranh
Es fèsta los gojats,
Podèm faire bombança,
E no’n fotre un tibat.
D’òli n’avem unchats
Los grilhs de l’ensalada
D’una brava rajada
Josèp es arribat. (bis)

Çò pus que nos nafrava, pensi
Qu’es l rambalh de ton silenci :
Nos despertava la nuèit
Coma d’unes còps la pendula
Quand cèssa dins lo vestibul(a)
Sa tica-taca noctambula
A negrenuèit.
E la poison de ton abséncia
Nos empebrava l’existéncia,
Ne perdiam nòstre azimut,
Esperant coma un antidòt(a)
Un còp de fial, una cartòta,
Mas pas res, dins nòstra vidòta
Tot èra mut.

Al refranh

E gar’ t’aquí sus l’endalièra
Que ta degaunha familièra
Torna puntejar lo nas,
Gar’ t’aquí tornamai que trona
Ta votz al fons de nòstra androna
E que ton gargamèl cambrona
Qualque bramàs.
Vièlh falimard, falsa cadaula,
Sarra-te lèu que sus la taula
As lo laguiòla dobèrt.
Per tu i aurà totjorn la sopa,
Un talh de cambajon de copa,
Per rotlar de tabat de tropa,
Jaç e cobèrt.

Al refranh

E tornamai, fotral d’aisina,
Ton tròç d’acordeon bronzina
A ne donar lo bescòr
Una ressèga non-parelha
Que, se desprofiècha l’aurelha,
Ben mai que lo sang de la trelha
Caufa lo còr.
Alara juscas a matinas
Farem rajar de las cantinas
L’arma del vin dins los gòts ;
La sòm serà pas un afaire,
E, quora grèu, quora trufaire,
Lo monde vièlh, l’anam refaire
Coma autres còps.

Al refranh

Aquel amor que me rosega,
Que m’escagassa lo moral,
Que me brandís, que me bolega,
Es pas quicòm de natural. …

Legir tot

Aquel amor que me rosega,
Que m’escagassa lo moral,
Que me brandís, que me bolega,
Es pas quicòm de natural.
Es pas possible qu’a mon atge
Siá(gue) mai fòl qu’un jovenòt,
Ieu que podriái èsser tant satge
E tranquille coma un peròt.

Cossí volètz anar li dire :
"Ai enveja de t’embraçar",
Sens la faire pissar de rire,
Sens la faire s’enganaussar ?
"Vòls un poton ? Tè, pòdes córrer.
E plan polit, mon vièlh salòp,
De trapar pas un cachamorre
A te’n faire conflar lo pòt."

E mai s’èra pas tant missanta,
Risqui pas aquel camoflet :
Quicòm me sarra la garganta,
Quicòm m’acapte lo caquet.
Disi pas res, sa’i pas que faire,
Soi aquí coma clavelat.
Se deu pensar : "Aquel badaire
M’a l’aire un pauc empantenat."

Se la trapi per la carrièra,
Ai qu’una idèia : m’amagar.
Passariái per la gatonièra
De tant que me fa tresvirar.
Dempuèi lo temps qu’aquò me dura
Sabi pas ont penjar lo lum.
Es que mai va, mai s’amadura,
Soi prèst a culhir, soi a punt.

Soi encrocat que n’ai vergonha,
Soi malaisit e matatruc,
Soi mal vestit, soi plen de bonhas,
Me sentissi vièlh a caduc.
Vau de bingòi, lo vent me buta,
Ai lo pel blanc coma l’ivèrn,
La marrana que m’enseguta
Me fa bufar coma una sèrp.

Cossí se fa qu’una carcassa
Entamenada pel cusson
Aja besonh d’aquela gràcia,
Un amor de rèire-sason ?
Abans d’anar sus l’autra riba,
Pòdes far lo bèl, mon nebot,
L’amor se’n va, la Mòrt arriba,
Es ela qu’a lo darrièr mot.

Tu lo pichòt escriban en èrba
Que sómias, innocent de Menèrba,
D’èsser Marcabrun lo trobador
O lo cançonièr de la …

Legir tot

Tu lo pichòt escriban en èrba
Que sómias, innocent de Menèrba,
D’èsser Marcabrun lo trobador
O lo cançonièr de la Crosada,
Pèir de Garròs o Bertrand Larrada,
Godolin, Mistral o mai Bodon ;
Que tanplan siás coma la luna,
Mas quas dins lo fons de ton còr una
Vocacion d’escriveire public,
Qu’espèras far mestièr de pöeta,
Ausís la non-parelha recèpta,
Escota plan mon Art Pöetic.

Un, te cal faire dins l’esoteric(a)
Se vòles espantar la critica,
La far bandar, bavar de plaser,
Pondre quicòm que vòlga res dire
De quin biais qu’òm vire o revire,
Que degun i comprenga pas res.
Dos, vira lo cuol a la musica
E torcís lo còl a la metrica,
Vai a la linha quand te prusís,
E las gents van cridar al miracle,
T’encensar e portar al pinacle
Ton estatua en òr massís.

Puèi, te cal desarmar de coratge,
Sul mestièr jamai tornar l’obratge,
Te copar pas lo cap al trabalh :
La pöesia, mai la pus bèla
Val pas un bastet a la cervèla,
Pus lèu es plegada e melhor val.
Agradaràs pas tanpauc se trimas
Coma un con per trobar qualques rimas,
Aquò, uèi, es pas pus de sason :
Amor, totjorn, guitarra e ganarra
Èra bon fa dos sègles, mas ara
Las rimas an perdut lor rason.

Deuràs enfin, sens chicas ni micas,
Dins los escandes, las polemicas,
A la rampa téne’ arrapat,
Trempar ta pluma dins l’escopinha,
Escarraunhar lo que te grafinha,
Chapar se vòls pas èsser chapat.
Se defendre del bèc e de l’ongla,
Drollet, es la lei d’aquela jongla
De Prometèus desencadenats,
Ont, l’uèlh de falquet e la dent dura,
Sens talent, sens pietat, cadun cura
Lo fetge dels vesins condemnats.

Vaquí, pichon, çò que cal comprene
Per far pöeta mas me vas téner
Per un m’as-colhonat-quand-t’ai- vist
Qu’ai daissat ieu aquelas metòdes
Infalhibles per d’autres que pòdes
Jutjar que datan de l’Antecrist.
Sèm pas pus qu’una pichòta còla,
Nosaus, los vièlhs de la vièlha escòla,
Que rimam de la vièlha faiçon,
E, se mos vèrses son bons pel trast e
Mai s’es marrit mon pöema, baste
Que foguèsse una bona cançon,
Una bona cançon.

Es a l’ombra d’una tina,
Amagat dins lo croton,
Qu’ai, a la prima cantina,
Donat lo primièr poton ;
Al …

Legir tot

Es a l’ombra d’una tina,
Amagat dins lo croton,
Qu’ai, a la prima cantina,
Donat lo primièr poton ;
Al temps qu’aviái pas encara
Lo bastet del tiratap,
Pres la primièra ganarra,
Primièr mal de cap.

Chuquèri pas de bledina
Ni de lait a pèta-pèl,
Mas, al trauc de la tetina,
De tisana de gavèl.
Sapièri lèu, fina mosca,
Que, se lo paure becàs
Que beu pas caga de posca,
Seriá pas mon cas.

Aquò me ven del papeta
Que m’ensenhèt, lo pauròt
De metre un pauc de sopeta
Dins lo vin per far sabròt.
Dempuèi trampèli ma vida,
E, del sampòt a l’ostal,
Sul camin de la pepida,
Ai fait mon rodal.

La set quand me ten, aïda,
Me caldriá, per estancar,
Mon fafièr de Danaïda,
Las cavas del Vatican.
Chumi tant, agar’ quana una !
Que Nòstre Sénher del Cèl
M’a mes la lenga coma una
Trapa de vaissèl.

Lo cuol me se pansarilha,
Ai lo morre botiolat,
Lo nas coma una morilha,
Lo fetge parpalholat ;
Ai la pelhòfa cronica,
Pasmens peti la santat
E tostemps ai fait la nica
A la facultat.

M’an pres de sang e ne risi
Encara car, Dieu mercé !
An trapat a l’analisi
Qu’èri del grop A.O.C.
Tanplan que dins sa topina
Quand pompèt lo carabin,
Ragèt pas d’emoglobina
Mas d’emoglo-vin.

"Podràs far de pata-molha,
M’esclafèt lo medecin,
As d’aiga dins la panolha."
Me’n tirèt un plen bacin.
N’i a qu’i vesent un oracle
M’an espiat de travèrs
Cresi ieu qu’es un miracle :
Canà al revèrs.

Es a l’ombra d’una tina,
Pas dins un lèit d’espital,
Qu’ai, dins l’ultima cantina,
Rendut lo darrièr badalh.
E lo jorn que defuntèri,
Dedins ma caissa estequit,
Per me prene al cemenèri
Calguèt un aquit.

Parlatz-me de tambust, de trucs, de tarabast,
Pas de tranquilitat ni mai d’òrdre e de patz.
N’ai lo vòmit de …

Legir tot

Parlatz-me de tambust, de trucs, de tarabast,
Pas de tranquilitat ni mai d’òrdre e de patz.
N’ai lo vòmit de la bonaça.
Per que l’amor mai bèl qu’aguèssi conegut,
Lo recacèri un jorn que d’òmes blaus cascuts
Tustavan sus la populaça.

Un ser del mes de mai, lo mond de mon quartièr,
Fòrças de l’òrdre, flics, estudiants, obrièrs,
Se clapevan sus la topina.
Ieu, lo morre al balcon, badavi tranquillet.
Ausiguèri subran a ma pòrta un tustet
Qu’aviá la votz de ma vesina.

"Dobrissètz-me, monsur, soi soleta e pauruga.
Mon òme m’a daissada, agafant sa maçuga,
(Caliá ben qu’aquò arribèssa)
Son casco, son bloquièr e son balha-la-mòrt
Per se’n anar, content, far son mestièr de pòrc
De sergent dins los C.R.S."

Grandmercejant lo temps d’aver virat al fuòc,
L’ai embraçada e puèi a començat lo jòc
De l’amor quora vos emmasca.
Paure piòt que cresiás aparar tot un govèrn,
Al teu ostal auriás degut far ton devèr.
Quicòm deu conflar jos ton casco.

Los bramaires partits bramar endacòm mai,
A primalba calguèt que ma bèla de mai,
L’uèlh macat d’endeman de fièra,
De racacòr se’n torne sonhar son espós
Non sens m’aver promés un novèl rendètz-vos
Per un novèl passa-carrièra.

Esperant aquel jorn, me balhèri de mal
Per presicar al mond las grèvas, lo rambalh
E las fabricas ocupadas,
La batèsta, l’embolh, la cauma de la fam,
Los coctèls-molotòv, la tusta, lo çaganh.
Ailàs jamai non es tornada.

Son cocut aviá pres sul nas tant de pavats
Que de la siá patria aviá plan meritat
La retiada anticipada,
E se l’èra menada cap a’n cèl sempre blau,
Dins un país caluc ont jamai tres calhaus
Faràn pas una barricada.

Baste que ma cançon, per comas e per puègs,
Li ane contar que, dempuèi aquela nuèch,
Mon paure còr, confle de penas,
Morís de languison un pauc mai cada jorn
E qu’a pas ges besonh, per plorar son amor,
De granadas lacrimogenas.

Esòpes o diguèt - èra pas un colhon -
La lenga es a l’encòp çò pus mal, çò melhor
Sus …

Legir tot

Esòpes o diguèt - èra pas un colhon -
La lenga es a l’encòp çò pus mal, çò melhor
Sus nòstra paura tèrra.
Pòt èsser un concèrt agradiu, mas tanben
Pòt èsser un poison que val pas ren per ren,
Pòt èsse’ una vipèra.

I a la lenga que ditz jamai que çò que sap,
E la que conta tot çò qu’i passa pel cap,
Que sempre debaruta,
La qu’es pas dins la pòcha e qu’a pas fred als uèlhs
Que te bota, lèu fait, coma un còp de bacèl,
Un tap a la flaüta.

I a la lenga que sap pas res de la vertat,
Que, per conéisser tot, dona sa lenga al gat
Tant qu’i fa tifa-tafa.
I a la qu’a pas aprés a gardar un secret,
Tanlèu ne saber un, que ne fa un paquet
E sul nas te l’esclafa.

I a la lenga del quèc, i a la lenga del pèc,
La qu’a páur de totjorn se far clavar lo bèc,
La lenga de vergonha,
Puèi l’autra que lo vin li fa pèrdre lo nòrd,
Que l’endeman matin te pesa un ase mòrt,
La lenga de l’ibronha.

I a la, qu’arrestant pas de primalba a la nuèit,
Trapa encara lo biais de charrar dins lo lèit,
Qu’es marrida que pèla.
"Me diguèt, li diguèri, e cofin, e patin",
Per la faire calar, te cal levar matin
A la tarabastèla.

I a la lenga que brama al plec de gargalhòl,
E la qu’es un murmur, la lenga parpalhòl
Que, d’aurelha en aurelha,
Escampa de chapòts e brandís lo fisson,
Lenga d’iscariòt, lenga de traïson,
I a la lenga de pelha.

I a la lenga del gus, la que davnt un flic
Garda sa lenga par donar pas un amic
Mai se la páur la buta,
E i a la del mitan mai o mens pietadós,
La lenga que se pòt ausir suls trepadors,
Vièlha lenga de puta.

Mas cal pas doblidar un sol moment, un sol,
La del bavard-salòp, confle coma un pesolh,
Que crèba de s’encreire,
Ni la que fa virar sèt còps entre sas dents
Lo colhonet que vòl beure e que, d’aquel temps,
Se fa panar lo veire.

Ai volgut mençonar d’un nos al mocador
La lenga que florís al pòt del trobador,
La lenga enamorada,
E onorar tanben, d’un brave grandmercé,
La lenga de l’amor que per nòstre plaser
cada jorn es forrada.

Lo cèrç, de còps que i a, nos bufa d’açamont
Aquels accents ponchuts que pòrtan plan lo nom
De lenga imperiala,
Qu’ensaja de brisar lo parlar del Miegjorn
Mas, se plega de còps, se relèva totjorn
Nòstra lenga mairala.

Segur sabi pas tot e vesi pas cossí
Podriái n’endevinar ; tanben se i a aicí,
Sens vergona que tenga,
Una manhaga que me vòlga assabentar,
Li cal levar lo det, venir se presentar :
Ieu li balhi ma lenga.

O trapam en condensat
Dins nòstras amors d’un jorn
Jòia e tristum, tot censat,
De las que duran totjorn.
Aquí …

Legir tot

O trapam en condensat
Dins nòstras amors d’un jorn
Jòia e tristum, tot censat,
De las que duran totjorn.
Aquí l’ sòrt de la marina
E de nòstras garlindons
Òm acòsta e, a la cardina !
Lo còrs ambé los potons.

E rire, e sopa de mor,
E bonur repetaçat,
Dins nòstras amors d’un jorn
Tot i es en condensat.
Quand de còps nos sèm sul nas,
Suls tetons e suls ulhons,
Potonats, repotonats,
Cauds coma de castanhons !

Tot çò qu’òm fa dins un jorn
Per esperlongar lo temps,
Tres còps al mens dins un jorn,
Contents, pas contents, contents,
I a dins la cambra un flairum
D’amor tendre e de carbon,
E de jòia e d’amarum,
Mas putanièr !, qu’aquò ’s bon.

Sèm pas aquí per charrar,
Mas pensam, a mièg-amor,
Pensam qu’es un malparat
Que deman torne lo jorn.
Aquí l’ sòrt de la marina
E de nòstras garlindons,
Òm acòsta, mas òm devina
Lo prètz d’un plaser mostós.

Mai se nos sèm bolegats
Per bon diu !, nicar lo temps
E lo claufir de pecats,
Es pas aquò e pasmens,
Jòia e tristum, tot censat,
De las que duran totjorn,
O trapam en condensat
Dins nòstras amors d’un jorn.

Una pastorèla plora :
"Dieu vivent, aquò’s afrós
D’esperar que venga l’ora
De trapar un amorós !"

E se’n tornant …

Legir tot

Una pastorèla plora :
"Dieu vivent, aquò’s afrós
D’esperar que venga l’ora
De trapar un amorós !"

E se’n tornant de la caça
Sul planastèl del Larzac,
Lo filh del President passa.
Es son paire tot patrac.

Lo coneis la pastorèla.
S’arrèsta de romegar,
Se pompona e fa la bèla
Que se lo vòl empegar.

"Teni, çò ditz, mon revenge.
Serai l’onor del país,
Una de França-Dimenge,
Fotòs dins Aicí-París

Pudira pas pus la feda
Ni la posca del camin
Aurai camisa de seda
E casabèc de satin."

Ja se vei cambiar de branca
E abandonar çò seu
Per passar, en rauba blanca,
Lo portal de l’Elisèu.

Mas el, coneis la musica,
E vint còps son professor
Sus l’amor estrategica
Li aviá fait la lecçon.

Alavetz lo bèl caçaire
Passa sens se revirar
E dins la Ròlls de son paire
Cap a l’ostal fa tirar.

I aguèt pas de maridatge,
De flors ni mai de cançons.
Faguèron pas de mainatge
Tanben foguèron urós’s.

Aviá a pro pena quinze ans,
Tot just(e) las dents de davant,
De segur fasiá pas la malha ;
E …

Legir tot

Aviá a pro pena quinze ans,
Tot just(e) las dents de davant,
De segur fasiá pas la malha ;
E ieu qu’èri un as per gaunhar,
Longtemps deguèri çaganhar
Per agantar la peissonalha.

Pacient, me calguèt cinc o sièis
Oradas per negar lo peis,
Per la menar dins ma cambreta.
De memòria de pescafin,
S’èra jamai, dins un cofin,
Vist serena tan menudeta.

M’aviá vist venir e flairat.
Pensèt : "Arriba lo vairat."
Tanben, contra vents e marèia,
Fins a cinc oras del matin
(Aviá legit Monsur Seguin)
Me tenguèt nauta la dragèia.

A la fin de pron marinar,
La volguèri enfarinar
D’una man benlèu audaciosa.
La gauta ne me prusís, pam !,
Sul nas trapèri un carpan :
Aviá la popa malsapiosa.

Mas quora perdèt son sabir,
A l’ora del primièr sospir,
La mèl faguèt passar ’l vinagre.
E ieu de sa carn de peis blanc,
Cada divendres de tot l’an,
Ambé plaser auriái fait magre.

E ben, creiras pas pus brica el
Reprovèrbi que ditz que cal
Topin vièlh per sopa gostosa.
Lo topin l’aviam estrenat,
Pasmens i avèm mitonat
Una sopa de peis famosa.

I aviá de pega l’endeman
A paupas cercavi sa man,
Puèi, dobriguent una parpèla,
Ai vist d’un uèlh de peis rostit
Que mon amor èra partit :
Èri tot sol, puta d’Adèla !

Sacrèri coma un mescresent,
Manquèri venir innocent
E la fotra m’arrapèt roja
De me retrobar ase-verd
Mai con que lo paure Schubert
Quand daissèt escapar sa trocha.

Se me soi calmat, ça que la,
Mon còr de Caribde en Sillà
Sap pas pus ont penjar sa pena
E quand alena del marin,
Lo ser, de còps, li sembla ausir
Montar lo cant de sa serena.

L’ai pas jamai vista dempuèi
E sabi pas se nada, uèi,
O s’a trapat un banc de sable,
Mas a daissat en una nuèit
Dins la ribièra de mon lèit
Un sovenir imperissable.

I pensi tant sovent qu’atal
Anuèit ai pas resistit al
Plaser de ne vos contar una.
Aquò rai s’es de temps perdut,
Aquò rai s’i avètz pas mordut :
L’aviái pescada dins la luna.

Aquò rai s’es de temps perdut,
Aquò rai s’i avètz pas mordut :
L’aviái pescada dins la luna.

Èra pas blanc coma Arièl,
Èra pas l’àngel Gabrièl,
N’aviá pas las alas ni l’aire ;
Lo que me trapèt …

Legir tot

Èra pas blanc coma Arièl,
Èra pas l’àngel Gabrièl,
N’aviá pas las alas ni l’aire ;
Lo que me trapèt sens destorn,
Al sant-partron de Ventadorn
Lo semblava coma son fraire.
Badant mai que l’amargassat,
Barbut, ronhós, tot petaçat,
Una nuèit tustèt a ma pòrta
E m’anoncièt embalausit :
"Pichon, siás tu qu’avèm causit
Per sauvar la cançon mièj’mòrta
E per sonar lo reviscòl
Del musicòl.

Refranh :
Canti coma un pairòl traucat
Un vièlh enraucat,
Un ase que peta.
Sarratz-vos, brave mond(e), per
Ausir la supèr,
La supèr-vedeta.

Abans de li dire a tot trac :
"Vai te far rasar per Patrac !",
S’èra enanat e, con-que-vira,
Ieu que soi pas contrariant
M’i soi mes comaun galerian ;
O Musa, prèsta-me ta lira.
M’i soi mes caparrut, e lo
Cap confle coma un semalon,
tant ai trimat qu’a l’ora d’ara,
O disi pas per colhonar,
Podètz véser s’amolonar
Las musicas dins ma guitarra
E las particions aicí-sèm
A la S.A.C.E.M.

Puèi, coma sens impresariò
Un artiste jamai seriá
Qu’un minable, qu’un sauta-en-banca,
Ai trapat un filibustièr
Que m’a tot aprés del mestièr
En me chucant lo compte en banca.
E uèi per l’espectacle sètz
Coma en 40 als especièrs
Una coa que s’organisa.
De me badar, m’espepissar,
Ne perdètz totes lo bissar
E cadun me vòl la camisa,
Òme, femna, vièlh o enfant,
Puta de fan !

Es atal qu’ara pòdi pus
Tranquillet prener l’autobús,
Anar pescar, faire la fièra,
Ni al ciné incognitò
Assadolar ma libidò
Dins qualque sala porcassièra.
Quand fau l’amor, F.R.3
Me fica al cuol, dos còps sus tres,
Sas cameràs regionalistas,
E, se m’avisi de cercar
Una tèrra de bon cagar,
Ai sul rable vint jornalistes
Al mèndre papièr arrapats
Coma de pats.

Pareis que per un punt Martí
N’auriá perdut l’ase un matin
Tant mon succès lo desvaria
E, qu’escotant mas fantasiás,
Aval, del costat de Besièrs,
A la rampa se ten Maria.
Mas d’aver páur n’an pas besonh :
Gras, doblidi pas lo temps ont
Èri picut e cuol-d’amètla,
E la nuèit abans de dormir
Me fa ben de me sovenir
Qu’es dins una vièlha 4L
Qu’un jorn d’Ovelhan soi partit
Sens un ardit.

Al matinet sabi pas qual
Me revelhèt, tanplan lo gal,
Tanplan los fetges e lo vòmit :
Qu’èri malaut e mal-ficut
Lo front dolent d’aver viscut
Tota la nuèit un maissant sòmi.
Adieu mond(e) farlabicat,
Asinus asinum fricat,
De te daissar n’ai ges de caire ;
Adieu la glòria, las onors,
Adieu show-business safranós,
Per ieu, es pas deman, pecaire,
Qu’anarai faire Pepinò
A Bobinò.

Dins un mond vièlh que brandolha
Es amargant de constatar
Qu’emai l’amor partís en colha ;
Es aquò que vòli …

Legir tot

Dins un mond vièlh que brandolha
Es amargant de constatar
Qu’emai l’amor partís en colha ;
Es aquò que vòli cantar.

Ò plan segur, òm s’aima encara e puèi
Lo cuol dança pas pus la carmanhòla,
E cossí voletz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Prudenta coma pas deguna,
Marià t’estropa de plastic.
Doás capòtas valon mai qu’una :
T’aima d’amor profilatic.

Ò, plan segur, lor fas l’amor e puèi
Jamai bordèl ! traparàs la vairòla
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

A de bessonas exoticas,
Adèptas del Camà-Sotrà,
Las posicions acrobaticas,
Te las i cal totas mostrar.

Ò, plan segur, lor fas l’amor e puèi
Mancas de te rompre la quicairòla
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Quand as tocat la Baptistina,
A sos cambajons dins lo rèc,
As comprés qu’èra una tantina
Que voliá tastar l’amor grèc.

Ò, plan segur, l’as enfifrada e puèi
Lo còp que ven, l’ase la patafuòle
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Apassionats d’informatica,
Aquela tissa te menèt
A la draga cibernetica,
A cpoular sus internèt

Ò plan segur, surfas un pauc e puèi
Un còp de mirga e fai tirar la muòla,
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Ne siás sortit l’arma mostosa,
Lo còrs dolent, lo còr macat,
D’aquela puta de partosa
Onte ièr t’avián convocat.

Ò plan segur, as fornicat e puèi
Tant val solet se faire una pinhòla,
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

E per onorar Onorina,
Se banda mòl ton passerat,
Prenes un chic de quilhandrina,
E de civada de curat.

ò plan segur, te tenes regde e puèi
Fautas un pauc d’òli de robinhòla
E cossí volètz pas al jorn de uèi,
Brave mond que la tèrra se botiòle.

Quand nos ven l’amor a la boca,
Mon amor, nos aimam en patz
Car melhor que paissèl e soca,
Vivèm coma cuol e tampax.

Ò plan segur, sm desmodats, e puèi
Nautres’s atal qu’aimam faire saussòla
E nos en fotèm plan qu’al jorn de uèi,
Brave monde la tèrra se botiòle.

Un còp lo vin, un còp las filhas,
Lo paure Joan es al pus mal.
Ieu, n’ai las quatre cantarilhas …

Legir tot

Un còp lo vin, un còp las filhas,
Lo paure Joan es al pus mal.
Ieu, n’ai las quatre cantarilhas
D’esperar son darrièr badalh.
Seriái pas aicí, o te disi,
S’èra pas qu’èrem totes dos
Coma lo cuol e la camisa,
Totjorn ibronha’ o amorós’s.

refranh :
Es quicòm de crudèl
Que de tampar los uèlhs
De lo qu’èra ton camarada.
Pasmens, puta de sòrt !,
L’aviam vist sovent mòrt,
Mas èra après una bandada.

Amb de femnas acaloridas,
Avèm begut, avèm chapat.
Al rastelhièr grand de la vida
Nos sèm totjorn assadolats.
Al punt que uèi, ieu me demandi
S’avèm pas, mon paure Joanet,
Coma de fòls, de sauta brandas,
Benlèu crachat un briconet.

Refranh

Al cap d’un pauc, sus ma cadièra,
L’ausissi pas pus reniflar.
M’engani pas, sa bufatièra
S’es arrestada de fiular.
Me vaquí sol e crenhissi
Mai que d’èsser dens lum sens fum.
Aviá benlèu totes los vicis,
Mas de defauts, n’aviá pas un.

Refranh :
Es quicòm de crudèl
Que de tampar los uèlhs
De lo qu’èra ton camarada.
Sustot, puta de sòrt !,
Quand sabes qu’es mai mòrt
E qu’es pas una colhonada.

Coma trapa qu’al lèit, per un autodidacte,
La fau pasmens arregalar,
Qu’ai, al jòc de l’amor, pro de biais, pro …

Legir tot

Coma trapa qu’al lèit, per un autodidacte,
La fau pasmens arregalar,
Qu’ai, al jòc de l’amor, pro de biais, pro de tacte,
La femna o pòt pas calhar ;
sus la plaça, al mercat, dins totas las botigas,
Pertot o raconta e atal,
Tot lo vilatge, uèi, sap, e dins lo detalh,
Mas performàncias eroticas.

Atiradas per tant de rumors indecentas,
Un còp Babèta, un còp Nanon,
Me vengèron trapar, tendras, concupiscentas,
E sapièri pas dire non.
Aviái, se pòdi dire, un det dins l’engranatge
E ara vesi raplicar,
Coma un sol òme, e dins lo but de fornicar,
Tot lo femnum del vesinatge.

I a la del cafetièr, maissanta limonada,
Que chuca mai que de glaçons,
E Joana del boièr, trista, desconsolada,
Que ne doblida las rasons ;
La mairessa tanben, las gautas totas pallas,
Que, m’avisant al gard’a-vos,
Me confessèt :"Son pas lo fòrt de mon espós
Las ereccions municipalas !"

A una femna-tronc fau, a la buta-buta,
Prene son pè d’un pas leugièr
Abans de metre un tap, un tap a la flaüta
A la femna del bolangièr.
Puèi finissi in piscem quand amb una serena
Nai fait un sadol de fosfòr
E que me vòl pagar, nadiva del Bosfòr,
Qualque trucariá per estrenna.

Cal te dire que quand ven sonar mos bons oficis
Lo bèl sèxe reconeissent
Que o ten a mièg-cuol, per s’ofrir mos servicis,
Se desbotona d’un present :
Cambajon, salcissòt, botelha naut-de-gama,
O prima d’encoratjament,
Vièt(d’ase, tot fa ventre en dedamatjament
D’una quequeta poligama.

E pr’aquò soi dotat de dimensions modèstas,
Soi pas membrat coma un tiran,
Las podètz questionar, monsurs, se son onèstas,
Vòstras femnas vos o diràn.
Ai pas en magasin res d’extraordinari,
Ni bracomard, ni gròs mastard,
Mas l’article corrent, lo modèl estandard
Que convén a tot tafanari.

Car brica compta pas la fòrma anatomica,
Lo gabarrit i es per pas res,
Non, lo plaser d’amor es tot dins la tecnica
E fa bèl temps qu’o ai comprés :
Dactilò, documentalista o pastissièra,
A cada còp es diferent,
Òm pòt pas contentar d’un mème còp de ren
La gomarra e mai la rosièra.

Per malor es pas cada jorn fèsta e quand una
Vièla tanèca dins mon lièch
S’escranca, mai d’un còp ieu bandi pas que d’una,
La fau lusir a contra-vièch :
Lo cuol a sas rasons, se sap de longa data,
E del club de l’amor, adieu !,
Voldriái demissionar, de còps, de membre actiu
De tant n’ai gròs sus la prostata.

Mas aquò dura pas e, per pauc que se trape
Qualque polida a l’orizont
Venent sacrificar al culte de Priape,
La daissi pas dins lo besonh.
Tanben pichonas que ne sètz a la debuta,
Qu’anatz riscar vòstre dequé,
Sabètz ont ai l’ostal, vos assolidi que
Temps en temps un còp fa pas puta.

Sabètz ont ai l’ostal, vos assolidi que
Temps en temps un còp fa pas puta.

Dins aquel temps mon front aviá cargat en rama,
Dins aquel temps èri cocut fins al tanòc.
Mas anetz pas …

Legir tot

Dins aquel temps mon front aviá cargat en rama,
Dins aquel temps èri cocut fins al tanòc.
Mas anetz pas pensar que n’auriái fait un drama,
Ne trocèri puslèu una cançon en òc.
Òm s’i pòt pas fisar, la femna es viradissa,
E la meuna autres còps cauda coma un caçòl,
Cada jorn que Dieu fa, m’aviá presa la tissa
De se fretar l’esquina a un novèl lençòl.

E la bogra tot còp m’empegant sus la cresta
Un papieron ambe lo nom de son galant,
Ieu portavi sul clòsc, decoracion agrèsta,
Un arbre genealogic mirobolant ;
Un andolhièr tan bèl qu’a tota una clocada
D’esquiròls li podiá para lo boscatièr.
Las femnas ne fasián, los vèspres de bugada,
Un espandidor per la farda del quartièr.

A la prima, sason d’as amors ridiculas,
Vesiam volatejar un fum de parpalhòls
De longa a l’entorn de mas banas majusculas
Mai galharda que la rama de cent mahòls.
S’èra pas jamai vist aquò sus una clòsca
Ont l’aucelum veniá piulejar mila acòrds,
Un cadafalc atal, ja que passava l’òsca,
Mon cap èra citat al Libre dels recòrds.

Mos tempes, quand prenián las colors de l’automne,
Semblaba un rebufin, un Lautrèc, un Corbet ;
E per fòrça amators, sant Luc o lor perdone,
La Gioconda, a costat, valiá pas pus un pet.
De pertot venián espinchar ma crinquinhòla,
D’Olanda, del Japon e del Conecticut ;
Cap non voliá morir sens aver vist ma fiòla,
E mai se per aquò chinchava d’un escut.

Mas de tant qu’a la fin ma còrna d’abondància
Lor faguèt, sul suquet, tròp ombra, mai l’estiu,
Los cocuts revenguts, los cocuts d’importància,
Los cocuts de l’Estat e los cocuts de Dieu,
Totes en procession, ensafranats, minables,
Se’n anèron planhir a nòstre sant patron
Josèp que prometèt, en qualques mots aimables,
De me desmofar lèu de mon jaune citron.

Es atal qu’a bèls còps de raspa e de garlòpa,
Josepon me daissèt pelat que jamai pus,
Despoderat coma Samson que la salòpa
De Dalilà un jorn l’escapcèt rasibús.
Ne sofriguèri un temps, puèi, sens ne faire un drama,
M’atalèri a troçar una cançon en òc
D’aquel temps ont mon front aviá cargat en rama,
D’aquel temps ont èri cocut fins al tanòc,
Cocut fins al tanòc.

A pas encara trencat la clòsca
De son uòu, la que te farà,
Un dissabte matin passar l’òsca,
La dròlla …

Legir tot

A pas encara trencat la clòsca
De son uòu, la que te farà,
Un dissabte matin passar l’òsca,
La dròlla que t’i ajuntarà.
La que te veirà petra de morre-
Bordon per la vida en son lèit,
Se podrà levar matin e córrer
De l’alba fins a negrenuèit.
La que te farà venir fadurla,
Pèrdre la centena e lo nòrd,
Virar lo cap, l’èime e la canturla,
T’a pas encara getat son sòrt.
Pèrdre la centena e lo nòrd,
Virar lo cap, l’èime e la canturla,
T’a pas encara getat son sòrt.

Per d’autres, lo pan de jaqueta
Floteja al mendre buf de cèrç,
Siás lo Dagobèrt de la bragueta,
Prenes totjorn l’amor al revèrs.
Pareis qu’aquò se nifava d’ora,
Adejà quora pichonet,
Ères un as de primièra borra
Per recaçar lo viraboquet.
Ajustan, l’uèlh lusent d’ironia,
L’aire trufet, l’agach canin,
Qu’as agantat una pulmonia
Que faguèt virar ta cutí.
L’aire trufet, l’agach canin,
Qu’as agantat una pulmonia
Que faguèt virar ta cutí.

Tanben las gents, lengas de vipèra,
Van contar pertot, aicí-sèm,
Qu’auriás degut faire una carrièra
De contra- mèstre dins un arèm ;
Que, se siás pas jamai estat nòvi,
Es causa que, paura de tu,
Ton eslip es lo desèrt de Gòbi,
Qu’Abailard n’aviá mai que tu ;
Qu’a una filha, s’un jorn arriba,
En te chaspant, de s’espantar
E cridar "Bon Dieu ! Aquela tiba !",
Serà pas qu’un biais de parlar.
En te chaspant, de s’espantar
E cridar "Bon Dieu ! Aquela tiba !",
Serà pas qu’un biais de parlar.

Mas tot aquò son que de messorgas,
De chapòts, de rasonaments,
Un fum sens fuòc, un flume sens sorga,
De fems getats als quatre vents.
Nosautres, tos companhs de farlanda,
Per nòstra figa, sabèm plan
Que cada nuèit una sauta-branda
A ton còl se ven arrapar.
Gar’- t’aquí la vertat vertadièra :
Las filhas, las ataulas, mas,
Mas dins ton pitre as un còr de pèira
Que jamai s’enamora pas.
Las filhas, las ataulas, mas,
Mas dins ton pitre as un còr de pèira
Que jamai s’enamora pas.

S’es a l’abric de la bomba atomica
D’un seïsm’, d’un tèrra-tremol,
Ton còr gelat, se jamai non pica,
E se jamai non pren lo bolh,
Es qu’un fadet, vengut misogine
D’aver pas, a son palmarès,
Pogut pegar una melusina,
Autres còps, bufèts sus ton brèç,
Vaquí perqué, vièlha crebassina,
Crebaràs sens aver viscut
Las doçors d’un amor legitima
E lo plaser d’èsser cocut.
Crebaràs sens aver viscut
Las doçors d’un amor legitima
E lo plaser d’èsser cocut.

Pichonet, en guisa d’endormitòria,
Ma tanta sovent me disiá l’istòria,
L’istòria d’un cuol qu’aviá recaptat
Abandonat al mont-de-pietat.
D’aquel cuol …

Legir tot

Pichonet, en guisa d’endormitòria,
Ma tanta sovent me disiá l’istòria,
L’istòria d’un cuol qu’aviá recaptat
Abandonat al mont-de-pietat.
D’aquel cuol tot magre e petit de talha,
Degun ne voliá dins la parentalha ;
Mas i aviá quicòm cò de la tatà :
D’aquel cuol me n’a fait erretar.

Es un cuol de las formas ridiculas,
Dotat d’un parelh d’ancas minusculas,
Un cuol que n’i a pas per l’amor de Dieu,
Es un cuolet, un diminutiu.
Es un miní-cuol, una miniatura,
Un merdoset, una causa immatura,
Un bonzai de cuol, un cuol de peput,
Un nanet passat per Lilliput.

Es pas un cuol n’es la caricatura,
Una defalhença de la natura,
Es un crime contra l’umanitat,
Un cuol que ne manca la mitat ;
Dieu, quand lo faguèt, fautèt de paciéncia,
Es un cuol que brilha per son abséncia,
Un ersatz, un brolhon pas acabat,
Un caganís, un cuol mal lepat.

Es un cuol economicament feble,
Sens cropa, sens carn, sens gauta ni reble,
Un cuol que la vida l’a pas gastat,
Un cuol que peta pas la santat ;
Es mai planièr qu’un teton d’amasona,
Un cuol a tocar tèrça persona,
Un cuol assistit que deu, crèba-còr,
Se far noirir al Restò-del-Còr.

Es un cuol pelat, privat de ressorças,
Un cuol qu’a pas dreit de tocar las borsas,
Un cuol clandestin qu’un flic garrabièr
Lo vòl fretar, un cuol sens papièrs ;
Aquel cuol tanat, mai dur qu’una clòsca,
Que son òs ponchut soent passa l’òsca,
Mal rasat, fargat coma un babà-cuol,
Aquel cuol a pas agut de cuol.

Te racontarà dins la lenga nòstra
Cossí s’es copat lo veire de mòstra
Quand es tombat de cuol a Font-Romèu :
Per el i a pas pus de parinèu.
Mièg-desfigurat, lo cuol sus la palha,
Es pas que lo revèrs de sa medalha,
Òm diriá que se’n torna quand se’n va,
Sembla un cuol qu’o a dins lo babà.

N’es tot complexat, mal dins sa persona,
Te vira lo cuol tanlèu qu’òm lo sona
E se’n va, pressat coma un lavament,
Rondinant de bruch’s sens fondament ;
Gausa pas pus metre lo nas defòra
E viu dins son trauc, bèla metafòra,
Pudís l’engaumit, es un casanièr,
Jamai pren pas la man al panièr.

Aquel quol, aquela mièja-recòlta,
Que te fa montar pas que la revòlta,
Te fòrça a dormir solet dins lo lèit,
Trist coma una boneta de nuèit.
Car es un rebut de l’anatomia,
Un remèdi contra la sodomia,
Quicòm de morrut, morne e sornarut,
Un antidòt al pecat borrut.

Una militanta del M.L.F.
Li a prepausat lo seu per una grèfa,
Un petard polit, fièr e flame-nòu
Coma un cuol que sortís de son uòu ;
Mas ieu sabi plan, per tant que fantasme,
Sabi plan qu’es pas amb un don d’orgasme
Qu’aquel cuol lo podrem repetilhar :
Es atal, i a pas a tortilhar.

Non, demorarà nòstre tafanari,
Un cuol atipic, infraordinari,
Qu’aurà pas jamai inspirat degús,
Exceptat un cantaire, un paure gus.
Qu’aurà pas jamai inspirat degús,
Exceptat un cantaire, un paure gus.

Dieu sap qu’avèm a Camarés
Un curat que, o avètz comprés,
Sortís un pauc de l’ordinari,
Lo fènix de la …

Legir tot

Dieu sap qu’avèm a Camarés
Un curat que, o avètz comprés,
Sortís un pauc de l’ordinari,
Lo fènix de la profession,
Un rector de competicion,
La santa flor del seminari.
Barbut e pelut, lo taisson
Fa un sègle qu’a daissat son
Estofa-crestian de sotana
Qu’i teniá pas fred als ronhons
Per un camiset tot ronhós
Marcat de la crotz occitana.
E los parroquians en camin
Quand trapan aque escomin
Se signan : "Mon Dieu, Jès’s, quin tipe !"
Son totes a l’escarraunhar,
Mas de Rètnas a Cucunhan
N’i a pas un sol que lo retipe.

Que Dieu consèrve al bon curat
La vista e mai lo passerat !

Las devòtas de Camarés
Dins la glèisa i veson pas res
Talament qu’es enbfumatada,
Mas es pas un enfant de còr
Qu’a fotut lo fòc al decòr
Amb una candèla sacrada.
Ni mai tanpauc un papa nèou
Que tanleu sortir de son uòu
S’anóncia ambé de fumatièra ;
Es encara mens, bonas gents,
La fumairòla de l’encens :
Nani es un fum de tabatièra.
La tabatièra del rector
Qu’amagat dins un recanton
Supère dins sa santa farda
Piosament se daissa anar
Dins un moment de nirvanà
A petunar sus sa bofarda.

Vòlga Dieu que nòstre corbàs
De tabat ne patiga pas !

Quand las filhas de Camarés
Van confessar, n’i a doás o tres
Que t’i fan bolir la sanqueta
E rogir sus son pedestal
La Germana ambé son vantal
Plen de ròsas e de roqueta.
Que cada còp pel tonsurat
Es lo mème sicut erat :
Lo sant òme qu’es pas de fusta
Sentís al pus coquin detalh
Dins son calçon sacerdotal
Belzebut que lo tarabusta.
E lo missal dins una man,
Tron de Dieu !, per apasimar
L’auratge de carn que l’embrena,
S’abandona a santa Rità,
La patrona de l’occitan,
A santa Barba e santa Elena.

Dieu absòlga lo brave abat
De sos fantasmes de sabat !

Al catequisme a Camarés
Lo ratihnòl nos a aprés
Que, sens sortir de la Sixtina,
Òm pòt far ralhar Joan- Janibús,
De Profondis Morpionibus,
Lo Grand Vicari, Baptistina.
Tanben se cal pas espantar
Se, cada nuèit ont vau cantar,
Aquel tròç de brama-la-saca,
L’ai al primièr pla, ramplamplan,
Que m’entona cada refranh :
A n-el tot sol me fa la claca.
Reprén a plec de gargalhòl
Tot mon repertòri calhòl,
Mas es a carga de revenge :
A sos Dominus vobiscum
Coma un con i fau lo respons
A son one-man-show lo dimenge.

Que Dieu garde dins un canton
Una plaçòta al vièlh pastor,
E que son cant, coma un aucèl,
A sa mòrt monte cap al cèl !
Amèn !

M’an aconselhat de cantar
Mon país
Qu’es escarnit, qu’es escanat,
Que patís,
Colonisat, colhonisat
Per París.
Mas ieu, per ton …

Legir tot

M’an aconselhat de cantar
Mon país
Qu’es escarnit, qu’es escanat,
Que patís,
Colonisat, colhonisat
Per París.
Mas ieu, per ton agach de mèl
Que me fa lega-lega,
Vòli cantar ton uèlh
Onte mon uèlh se nega.
E volguèsse Aragon
Me ne desencusar,
Ton uèlh es mai prigond
Que l’uèlh de son Elsà.
E ieu, se me cal engatjar un jorn,
Ieu, serà pas que dins ton amor.

Cadun, cal que de son parlar
Se sovenga,
Tanben, m’an dit de militar
Per que venga
Lo jorn ont totòm cantarà
Dins sa lenga.
Mas ieu, per lo grun de ta pèl
Que sus ma pèl se pega,
Vòli cantar ton pel
E ma man que lo frega.
Poguèsse Peleàs
Ne pas faire un escande,
Pasmens tu, lo pel l’as
Mai long que Melisande.
E ieu, se me cal engatjar un jorn,
Ieu, serà pas que dins ton amor.

Puèi m’an dit que me caliá far
Una glòria
De bramar las quatre vertats
De l’Istòria,
Qu’èra temps de nos refusar
La memòria.
Mas ieu, pels tos pòts sus mos pòts
Que ta talent mossega,
Vòli cantar ton còrs
Quand l’amor fa sa plega.
Polinari auri tòrt
De se vexar mas lo
Teu pas sarra mai fòrt
Que los pas de sa Lo.
E ieu, se me cal engatjar un jorn,
Ieu, serà pas que dins ton amor.

Vaquí venir lo temps sacrat de las vacanças.
Anam èsser empebrats per un fum d’estrangièrs
Qu’en rengueta e al pas, …

Legir tot

Vaquí venir lo temps sacrat de las vacanças.
Anam èsser empebrats per un fum d’estrangièrs
Qu’en rengueta e al pas, sus las rotas de França
Auràn temps de legir d’eslogans messorguièrs :
"Ciutat modèrna dins un siti millenari,
Vos espèra Grussan e sa nòva estacion !"
Cadun cal que deman i aja son dromadari,
Es lo fin del fin, mas toristas atencion :

Refranh :
Lo dromadari al país,
Plan car vos lo caldriá pagar.
Crompatz un ase a París
E nos fagatz pas pus cagar.

Vos fan creire d’anar vos rostir la ventresca,
Sul sable espatarrats, lo capelon sul cap,
O de passar peròts la jornada a la pesca,
Esperant lo gronhau que vos nègue lo tap.
Mas an calhat qu’aicí, lo temps uèi es fadòrla
Plòu a ferrats un jorn, e tanplan l’endeman,
Paures piòts, se va levar una ventòrla
Que podrem pas sortir sens nos far desbanar.

Refranh

Urosament qu’auretz la garriga embrasada
Quand lo temps es fresquet, per vos caufar lo cuol,
E puèi la mar, la mar totjorn recomençada,
La mar que flaira bon a petròli e a fuol.
E s’an montat aquel fotral de catedrala
Nucleara, per interès economic,
Es que totes sabèm, sens sortir de Centrala,
Lo temps que pòt durar un bronzatge atomic.

Refranh

Puèi, quand creiretz lo ser d’anar far a las bolas
Ambé las gents d’aicí, charrar e beure un còp,
Comprendretz que vos an contat de farivòlas :
L’òme d’òc es morrut, borrut e xenofòb.
Atal lo Grussanòt, de véser que sa torre
Barbarossa es venguda torre de Babèl,
De longa vos farà una sopa de morre
E tornarà polsar a vòstra sant Miquèl.

Refranh

E se malgrat lo temps, lo país e los òmes,
Captuts coma de muòls voliatz totjorn crompar
Nòstra plaja, veiriatz cossí los autotònes
Coneisson ja lo biais de ne vos escampar :
An totes amagat, a la glèisa, a l’escòla,
Dins un jardin secret qu’òm se’n pòt pas dobtar
Un brave montairon d’explosiu agricòla,
Un Catòrze-de-Julh, van faire tot petar.

Refranh

Ja caldriá’na brava penche
Per lo pel qu’ai dins la man.
Soi nascut èra un dimenge
E fèsta lo lendeman. …

Legir tot

Ja caldriá’na brava penche
Per lo pel qu’ai dins la man.
Soi nascut èra un dimenge
E fèsta lo lendeman.

Quina malautiá bizarra
Dreit soi pas plan coma assèit
E m’estimi mai encara
Agoludat dins mon lèit.

Veiriás quina pantomima
Per m’espolsar lo matin.
Tot se lèva fòr’ l’esquina
Que vòl pas jamai seguir.

En trigossant ma ganarra,
Ai, per ganhar qualque sòu,
Lo margue de ma guitarra,
Lo sol que me fa pas páur.

Mangi coma una gasèla
Se cal saupre mesfisar
Qu’una gròssa cagarèla
Te fa forçar per cagar.

Parlas d’una comedia
- Dieu me’n garde, companhon ! -
S’atrapavi una ernia
En fasent un castanhon.

Lèvi pas de la jornada
Una palha de pel sòl.
Se m’acapti, lo cuol bada,
Ai lo trauc coma un pairòl.

Se lo panèl me se banha,
Te juri plan sus l’onor
Pudís benlèu a pissanha
Mas sentís pas a susor.

Lo ser, soi coma una pelha.
La femna pòt s’escrimar,
Atuda ben la calelha
Mas me pòt pas alumar.

Me diguèt : "Soi malcorada
De te véser somicar."
Ai comprés qu’èra privada,
E me soi fait ajudar.

De mainatges ne sap faire,
Mas, sus mai de vint-e-dos,
N’i a qu’un que me dona un aire,
Lo qu’es fenhant coma un gos.

Lo primièr que sus la tèrra,
Per èstre en bona santat,
Trabalhèt, pensi plan qu’èra
Un brave pauc desobrat.

Ieu qu’ai pro bona coscolha,
Me demandi s’es normal
De se crebar la mesolha
Per inventar lo trabalh.

De se crebar la mesolha
Per inventar lo trabalh.

Quand vesi lo mond a París
Ont, per pas res, cadun corrís,
Disi ieu sens me far susar
Qu’es bon …

Legir tot

Quand vesi lo mond a París
Ont, per pas res, cadun corrís,
Disi ieu sens me far susar
Qu’es bon diu !,
Agradiu
D’èsser païsan.
Quand plòu demoram al nèn-nèn
L’estiu a l’ombra nos tenèm
E l’ivèrn, tanlèu qu’i a de nèu,
Per l’esquí,
Gar’ t’aquí,
Cap a Font-Romèu.

Sabi que de collègas n’i a
Que s’emmèrdan per vendemiar
Ieu, ai ma còla d’Espanhòls,
Son valents,
Son contents,
Son de rossinhòls.
E mai se sèm assadolats,
Ploram totjorn que sèm pelats :
De tostemps mon paire m’a dit
Qu’es un ben
De saber
Passar per petit.

A la mendre calamitat
Bramam per una indemnitat
Sèm de longa a manifestar,
Bolegam,
Romegam,
Fasèm tot petar.
Per bonur a las eleccions,
Paupam qualques compensacions.
N’avèm per noirir un porcèl,
D’anhelons,
De tirons,
E lo gròs vedèl.

Manjam la fruta del vergièr
E l’erbolat del potatgièr.
Lo temps uèi ven talament dur
Que val mai
Mai que mai
Èsser cagadur.
Vièlh garçon, me soi maridat
Per conflar la proprietat
Amb un tròç de governament,
Omenàs,
Segur, mas
Claufida d’argent.

Quand vesi lo mond a París
Ont, per pas res, cadun corrís,
Disi ieu sens me far susar
Qu’es bon diu !,
Agradiu
D’èsser païsan.