Oh sensa que degun s’avise de ieu
Ai començat de brandar meis ideas escuras
Ai botat defòra meis sonjas matrassinas …

Legir tot

Oh sensa que degun s’avise de ieu
Ai començat de brandar meis ideas escuras
Ai botat defòra meis sonjas matrassinas
Ieu voli plus languir
Si languiss’ aqueu que vou pas s’avastar dins lo langui
Per li trobar l’incendia de sa vida

Oh sensa que degun s’avise de ieu
Pivelant leis vostreis ideias
Ai barrutlat dins lo pais deis sabers
L’ulhauc lampejava mon esperit
E començant de davalar dins lo prefond escur
Aperceberi lo soleu de mieja nuech

Cu demòra a son ostau
Ragachant lo monde a travèrs lo regard de son pastre
Poù pas esperar cambiar l’endrechiera de sa vida
Aqueu que coneissa manca pas leis sieunas cadenas
De segur poudra pas descadenar lo monde

Ges de malancòni per leis espiritaires d’aqueste monde
Sabon jà que lo ceu, encar mai que grandarás
Vendra semenar d’ulhaucs lo camin mau segur d’una vida
Bachucairissa.

Jovent, siam ço que siam
Degun, mai que tu saup ton ande
As pas besonh qu’un ancian
Siega ton profeta …

Legir tot

Jovent, siam ço que siam
Degun, mai que tu saup ton ande
As pas besonh qu’un ancian
Siega ton profeta cande.

Ame la ferma volontat
De faire obra segura
Besonha sensa contristar.

la rason que t’amadura
Impausa en res la tiera
De co que bolhe en la sombror
D’una solituda autiera
E son intima resplendor.

Siàs pa’ncar una bestia rara
Mai seràs mai qu’un animau
Se destapas solet ço que t’embarra
De la corona de seis maus.

Mai vaqui pas qu’en mon abonde
Debani coma una estranja lei
E mon orgueh ti la semonde
Censat, dins un parlat d’eleit.

Escotes pas lo barjat de mei bregas
(bensai) sias plen de croias e d’enabans
per seguir darrier quauqu’un la rega
monte, segur, passaras davant.

Mai ti Dieu, en pensada :
Mastega coma ai mastegat
E quand treparassas de ton auçada
Toei mei prepaus seran pagats.

Ò còr de borrèu se son tòrtas
Meis esquinas, es en trabalhant
Que m’es vengut, se son mens fòrtas
Meis …

Legir tot

Ò còr de borrèu se son tòrtas
Meis esquinas, es en trabalhant
Que m’es vengut, se son mens fòrtas
Meis esptlas e s’en trantalhant
M’en vau, es vòstrei machinas
Que m’an gibat, escagassat
Rendut mei cambas robinas,
Es tot lo bèu temps qu’ai passat
Dins vostreis usinas maudichas
Onte ai laissat ma carn, mon sang
Anem obrier, zo ! Laura ! Quicha,
Puei après crebaràs de fam.
Ansin Tonin coneisses l’us
Ara que li siás au sanctus
L’as tocat ambé la man, la plaga,
Alòr disiáu donc verai.

Au sòu, serem aüros sus tèrra.

Ara mi diràs plus bessai
-"Taisa-ti Joan que diés de blagas."
Quand ti disiáu que son de canalhas
De nita, son de sensa entralhas
An una pèira en plaça de còr
Lei patrons, mi disiás : "Renaire
Dins lo monde viés que de laires
De gosta-solets ambé de pòrcs.

Au sòu, serem aüros sus tèrra.

-"Vengues pas negre mon amic
Per renar ta lenga es tròp lèsta
Vai, ti montes pas ansin la tèsta"
-"Aviáu-ti rason, diga-mi,
E tant que l’aurà deis obriers
Ambe dei patrons serà parier
Mai quand l’obrier un pauc mens gornau
Garçarà lo mèstre brutau,

Au sòu, serem aüros sus tèrra.

Sans laisser de traces, sans éveiller la sentinelle
Le bandit quitte sa forteresse.
Son insatiable volonté à parfaire son entreprise …

Legir tot

Sans laisser de traces, sans éveiller la sentinelle
Le bandit quitte sa forteresse.
Son insatiable volonté à parfaire son entreprise
Justifie les moyens mis en oeuvre des nantis.
Les obstacles plus nombreux manifestent la tristesse de cette humanité hostile
Mais le bandit reviendra quérir l’objet du délice
Sa liaison illégale, il ne peut s’en accomoder en quarantaine.
Les remèdes qu’il affectionne pour usurper l’autorité justifie de sa servitude nécessaire
Et, c’est sans quitter le masque qu’il arbore les contours de la citadelle.
Il se campe
Espérant le crash qui abolira l’abominable machination
Dont il n’est que le énième zélateur.

Sus lo camin rescontreri lo solitari, Caminavi,
Sensa saupre monte anar, sensa saupre perque
Caminavi,
Avieu bastit mon ostau, clarejava …

Legir tot

Sus lo camin rescontreri lo solitari, Caminavi,
Sensa saupre monte anar, sensa saupre perque
Caminavi,
Avieu bastit mon ostau, clarejava mon ostau,
e tot lo monde li agradava mon reiaume
ma vida era bastida d’obras ferotges, sensa esperar,
sensa regachar darrier, l’avia plus degun darrier.

Camina que Caminaras

Lo solitari venguet me trobar, au tremont
Quora la lassitge mi prefondet, leis cambas
Rotas , quant de temps me faudra caminar
Totjorn d’escampa, esmarrat dins mon
Devenir qu’es de trachir mai voli pas, voli
Pas jogar, voli pas trabalhar dins vostra
Usina. Lo mau sombre que trachi dins
Mon ventre es lo rebat de vostra esclavitud.

Camina que Caminaras

Long dau camin, ai vist dins la feruna
Lo liame que nos unisse, ai rescontrat
La maire embarassada d’una perla que
Trache dins son ventre, d’una perla que
Li fa mau.
Es lo mau que nos fa anar luenh sempre
Totjorn d’escampa, jamai alassat sempre
En devenir, farem d’una perla, mon ruscle per
La vida.

Diga janeta te vos te logar
Nani ma maire, me voli maridar
Prendre un ome que sache lavorar
Fouire la …

Legir tot

Diga janeta te vos te logar
Nani ma maire, me voli maridar
Prendre un ome que sache lavorar
Fouire la vinha e segar lo prat.

Diga janeta te vos te maridar
Nani mon paire, voli trabalhar
M’enanarai a l’escola, me donara ‘n mestier
M’enanarai a la vila, tornarai lo dimenche.

Diga janeta, fai ço que ti dien
Nani mei gents, l’atge mejan a passat
Farai ço que voli, onte voli, coma voli
Vira, vira, la roda, e jamai se sembla.

Il va passer, passer le temps, autant qu’il soit bon
Que l’on se dise : on a vécu, on a …

Legir tot

Il va passer, passer le temps, autant qu’il soit bon
Que l’on se dise : on a vécu, on a vécu heureux.

A passer, passer le temps, c’est maintenant trop tard
A regarder les gens, les gens que l’on croise en chemin.

En chemin je n’ai pas vu, pas le temps de m’arrêter
On me demande, je n’ai rien à dire.

Change le dehors ? C’est déjà dans ta tête
Changer ta tête pour que, déjà, ça change en dehors.

Le mépris des gens qui n’ont plus le temps
Ne supportant plus les gens qui sont en dedans.

N’as-tu pas oublié de regarder autour ?
Tous ces moments fanés, pas de temps pour l’amour.

Il va passer, passer le temps, autant qu’il soit bon
Que l’on se dise : on a vécu, on a vécu heureux.

Du moment qu’on joue le jeu, on est dans le vent
Souffle le vent violent, on est en dedans.

Tu n’oses pas le faire, tu veux pas qu’on le dise
Tu n’oses pas le dire, tu veux pas qu’on l’écrive.

Tu voudrais bien qu’on tende à devenir toi-même
Mais jamais tu ne penses à devenir toi-même.

Mais qui es-tu soldat, le nom de ta mission ?
On voudrait bien savoir quelle est ton opinion.

N’as-tu pas oublié de regarder autour ?
Tous ces moments fanés, pas de temps pour l’amour.

Fèm ren, nos fan pausar l’usina

Despuei dètz jorns va de bolina
E dau còp l’obrier de cantèu.
Quand trabalham …

Legir tot

Fèm ren, nos fan pausar l’usina

Despuei dètz jorns va de bolina
E dau còp l’obrier de cantèu.
Quand trabalham ambé ma frema,
Nòstra borsa es talament sema
Que se li vei totjorn l’estèu.
Mai uei, doble dieu, que secutgi.
Pas’n pie per s’escaufar lo fetgi,
Pas’n pie per se crompar d’arton.

Fèm ren, nos fan pausar l’usina...

Aquò va durar cinc setmanas
Fumarem la pipa de cana
E viurem coma de santons.
De cinc setmana, ges de paga.
E aquel auvari s’embraga
Just en ivèrn totei leis ans
Just quand lo sale temps poncheja
Lo mèstre ambé sa mina freja.

Fèm ren, nos fan pausar l’usina...

Ais obriers van li levar lo pan
Nos ditz : "Mei cambaradas
Avèm fach una marrida annada
Fau que sarrem la mecanica.
A sei gròs socits la mestrisa
Dins l’usina o dins la remisa
Lo trabalh es amolonat
Cu sap se vendrà la pratica..."

Fèm ren, nos fan pausar l’usina...

O mon bòn Joan, ò mon collèga
M’en arriba una qu’empega !
Mai dins que trauc de monde siam,
M’an …

Legir tot

O mon bòn Joan, ò mon collèga
M’en arriba una qu’empega !
Mai dins que trauc de monde siam,
M’an pas dich : "vai t’en, vai feniant !"
Vaicí la causa : dins l’usina,
On èri despuei quaranta ans
Lo mèstre mi fasiá la mina.
Disiáu ren, mei pichons an fam,
Maugrat qu’aguèssi ges de pauva
Au trabalh, èra pas content.

Vouguèri n’en saupre l’encausa,
Car durava despuei tròp longtemps.
Ièr, enfin, ma paciença lassa,
Anèri veire lo patron,
E li diguèri, tèsta bassa :
"Es-ti perque n’en fau pas pron,
Trobatz que trabalhi pas gaire
Que pòdi plus v’acontentar ?"

"Començatz a venir dins l’atgi"
Mi respondèt ambé son sang plan,
"Despuei quauquei temps vòstre obratgi
Es mau fach e puei siatz feniant,
Se vos ai gardat enjusqu’ara
Es per pietat, ara es finit.
Vos doni quauquei jorns encara."
Ieu cresiái de m’estavanir.

"Coma una estraça, mi gitatz,
Ieu, que de cent mila manieras
Per v’enrichir, mi siau votat."
Mi diatz : "Mi rapòrtes plus fòrça,
Siás mòle, vas d’aise au trabalh,
As de peus blancs, ton còrs si tòrça.
E puei siás feniant, vai-t’en vai..."

Son lei quatras oras dau matin
Quora me desrevelhi
Tota la nuech, lei mascas son vengudas mi veire
Breçat per …

Legir tot

Son lei quatras oras dau matin
Quora me desrevelhi
Tota la nuech, lei mascas son vengudas mi veire
Breçat per lo bruch de l’usina, me siáu endurmit,
Es una chaucha vielha qu’a tornat realitat.

Regachi au luenh, la pòdi veire.
Siam ben lo diluns, va pòdi pas creire.
Un còp de mai, va faler bolegar,
Un còp de mai, va faler trimar.

Rep :
Se l’a vint ans d’aquò, que siam desrazigat,
Qu’avem laissat lo país, per jamai li tornar.
Se l’a vint ans d’aquò, qu’avem plantat cavilha,
Es ben per lo trabalh, que comença de mancar.

Lei tubeias racan lo fuec de l’infern,
Pintant lo ceu de pòussas de fèrri.
Es bèu, es aquí, lo país de l’emplec,
Es bèu, es aquí, que se mòrra l’emplec.

Faudrà pas romegar quora seràs dins son ventre,
Mastegat coma carne, fau que tubeias racan.
Faudrà pas gamberjar, siás aquí per trimar,
Mastegat coma carne, fau que maquina rondina.

Rep

L’usina s’enraumassa, van la faire crebar
’Ja, mens en mens de monde fan lei tres còps per v’uech
Va sabem fa un moment qu’èra ja decidit
Lei passa-carrieras fins qu’a la prefectura.

Lo gasanh s’en vai per d’autrei mòrts de fam
L’a encar de carn que se vendon pas car.
Lo gasanh s’en garça, a chaplat lo país
E l’usina s’en trufa, nos a ben enganat.

Rep

Dedins la vila de Marselha,
Avèm fòrça joinei gents
Qu’an ni asila, ni familha,
Trabalhan pas, fan lònguei dents.
N’en …

Legir tot

Dedins la vila de Marselha,
Avèm fòrça joinei gents
Qu’an ni asila, ni familha,
Trabalhan pas, fan lònguei dents.
N’en a que dian : es de gusalha.
Vau vos dire la veritat :
Li dien canalha ! E ben v’es pas.

Puei viatz un paire de familha,
Qu’a pena a norrir seis enfants.
Qu’au gròs trabalh si sacrifia,
Per li donar un morcèu de pan.
Per liech n’en a qu’un pauc de palha,
E ben sovent ren per manjar,
Li dien canalha ! E ben v’es pas.

Puei rescontratz dins sei guenilhas,
L’òme qu’auja pas demandar.
Es tot solet, quna infamia,
Car n’en sap plus onte passar :
Au restaurant vòu pas far talha
De paur de pas posquer pagar,
Li dien canalha ! E ben v’es pas.

Puei viatz la filha qu’es soleta,
Qu’a ges de parents per apueg.
Ganha pas pron dins sa chambreta,
Surtot a l’ora d’aujornduei.
Pasmens vòu pas faire la calha,
Dau desonor vòu pas manjar,
Li dien canalha ! E ben v’es pas.

L’obrier que trabalha, pecaire !
Sovent ganha l’argent dos còps.
Lo vodriá per seis afaires,
Va demandar çò que li fau :
Tot en parlant se s’esparpalha
Quand vien que ditz la veritat,
Li dien canalha ! E ben v’es pas.

Ò meis amics, se faliá tot dire,
N’en diriáu tròp, cresètz va ben,
Fau que sofrissèm lo martire,
E que n’en diguem jamai ren.
Se d’èstre paure fa canalha,
E ben messiers n’en manca pas.
Siam de canalhas, ò n’en siam pas !

Tu vois tout ce que l’on peut avoir
Mais jamais ne touche ce que l’on peut avoir.

Tout le monde …

Legir tot

Tu vois tout ce que l’on peut avoir
Mais jamais ne touche ce que l’on peut avoir.

Tout le monde a faim
Et chacun veut sa part !

Tu veux aller loin là-bas où ça brille
Peut-être pourras-tu travailler, fille.

Tu veux aller loin là-bas où ça brille
Sauras-tu manoeuvrer sans quille.

Tout le monde a faim
Et chacun veut sa part !

Tu perds ton temps à essayer d’oublier
Tu voudrais jamais n’avoir cette pensée.

Tous les jours éloignent les années passées
Et le temps d’y aller ne fait qu’arriver.

Ta place n’est pas celle que l’on t’avait offerte
Et déjà tu t’effaces, ton regard est ailleurs.

Quelle étincelle soudaine marquera le départ
De la fille qui s’en va, se condamne à l’exil ?

Tout le monde a faim
Et chacun veut sa part
Tout le monde a faim
Et chacun aura sa part, sa place.

Benlèu, benlèu vendrà la prima
E mai lo polit mes de mai.
Lei joinei galants la culhisson,
Per la portar …

Legir tot

Benlèu, benlèu vendrà la prima
E mai lo polit mes de mai.
Lei joinei galants la culhisson,
Per la portar a seis amors.
Farai pas parier per la mieuna,
Que ieu lí siáu dedins la torre.

Siam tres dins la prison escura,
Que non se vei soleu, ni jorn,
Ren que per una lucarneta,
Que revèrba l’auba del jorn.

Se per aquí passa l’arendola,
Messatgiera deis amorós.
Li farai dire a ma minhona,
Que me mande un pastisson
Que siegue pas de carn de lèbre,
Ni de peisson o de lauseta.

Que siegue garnit per un fabre,
D’una lima e d’un martelon.
Ansin limarei leis enfèrris,
Lo martèu picarà la torre.

E quand la torre serà tombada,
Lei presoniers prendràn lo largue.
E quand la torre serà tombada,
Lei presoniers prendràn lo largue.

Ges de trabalh per leis canalhas, trabalhar per crompar
Ieu vòli pas morir de fam, garda tei sòus.
Lo mau …

Legir tot

Ges de trabalh per leis canalhas, trabalhar per crompar
Ieu vòli pas morir de fam, garda tei sòus.
Lo mau es la mespresa dins una raia de soleu
Siam poderós e va sabem garda tei sòus.
Dies lo trabalh es la salud mi crebi a l’obratgi
Dies vòlon plus trabalhar trabalhar per crompar
Voudriás beleu que semblessiam coma tu.

Fòrça bravei gens an bastit ton ostaus
Fòrça obriers sont venguts bastir tei piramidas.
Sonca regachi la « teledivision ». Vesi jamai meis amics
Mai lei tieu li sont totjorn ben vestits.
Lo mercat fara la lei, es aquò que ti fa gaug, lo mercat fara la lei
Ma cu a fa la lei a fa l’engana
E ieu sabi jà que lei « vivants » son a trabalhar.

Il croient savoir qui nous sommes, experts du gène humain
Aiguisent leurs croyances à leurs convenances.
Ils ont renoncé bien vite à leurs illusions
Ils ont renoncé, commencé à s’armer.

Repic :
Nous sommes les vivants.
Ils ont cessé d’aimer, criminalisent les vivants
Nous sommes les vivants.
Sommes-nous la cible, l’ennemi ?

Que la luna me porta sus leis ondas de la mar
Agachi lo ceu, rejonharai lo firmament dins
La nuech …

Legir tot

Que la luna me porta sus leis ondas de la mar
Agachi lo ceu, rejonharai lo firmament dins
La nuech ?. Que la man de Dieu me porta
Sus leis ondas, mon esclavitud l’ai quitada
Ais omes d’ailabas, anar luenh sempre.

La maquina de mon cor bolha sensa relambi
Fau mon camin dins aquesta tela lumenosa
La força que m’ajuda dins mon periple :
Un lume que trantalha au luenh
Leis aiguas plenas m’emportan, ges de
Borrotlas la mar sembla durmir e ieu
Barrutli dins son somi movedis.

Ai emportat la votz de meis fraires
Son a cridar ma ventura, leis entendi
Bramar lo cant dau novelum, leis
Entendi bramar lo cant dau revolum
Injusticia, mon destin la fau lusir
Cada jorn novèu definisse ma volontat
Que fugisse la negra finida
Ges de lanha, mei gents an bastit
L’umanitat e n’en sieu lo carrejaire.

La luna dintra dins un palais
S’esmeravilha de la beutat d’aqueste
Paure poderos, que ten dins sa man
Lo claveu …

Legir tot

La luna dintra dins un palais
S’esmeravilha de la beutat d’aqueste
Paure poderos, que ten dins sa man
Lo claveu d’aurri

Luna demanda a son paire, lo ceu
Perque sa cosina la terra embarassada
De l’umanitat a paur de seis enfants.
Lo ceu, subran venguet roge
Espaurat dau lusiment de sa filha
L’estrementida li fa plorar de brasas.

Luna, venguet se li pausar
Lo soleu qu’encendiava la terra li diguet :
L’espandi blavenc qu’avem donat ais omes
Se botara en un chaple, un amarum
Se vos pas m’ajudar.

Enrega, enrega lo camin s’enverina
Mantelejada dins son espandi blavenc
La terra espera.

En tèrra de Crau, ins lo gòu,
M’en vau trabalhar fins qu’a la fin de ma vida
Tèrra de Crau …

Legir tot

En tèrra de Crau, ins lo gòu,
M’en vau trabalhar fins qu’a la fin de ma vida
Tèrra de Crau siás lo nogau per nautrei,
Lei bomians venguts d’aperailamondaut
Quora lo soleu se banha dins la mar,
Laissa lo cèu per lo camin de Sant-Jaume
Lo soleu banha dins la mar,
E l’ora per nautrei de faire tirar

Cada còp qu’intri dins lo garagai,
Estransinat, me fa bolhir lo sang.
Cada còp qu’intri dins lo garagai,
Estransinat.
A la raja de l’acier que fem brutla
Alchimia de la pèira

Vaquí lo fogau que rogisse dins l’usina,
Escotelada lei flamas d’espravant
Vaquí lo fogau e leis òmes a l’entorn,
Pivelats per l’ulhauç gisclant dei machinas
Farandola endemoniada, quitarem pas de bombar
Farandola endemoniada

Cada còp qu’intri dins lo garagai,
Estransinat, me fa bolhir lo sang.
Cada còp qu’intri dins lo garagai,
Estransinat.
A la raja de l’acier que fem brutla
Alchimia de la pèira

Ges de trantalh, siam dins lo fogau,
Brutlanta es la mar que trampela au prefond de la tina
Ges de trantalh, siam dins lo fogau,
Borrotlanta es la nuech onte braceja la luna
Flameja, es la nuech mascariá que comença
Flameja, s’enfueca la planadura.

Cada còp qu’intri dins lo garagai,
Estransinat, me fa bolhir lo sang.
Cada còp qu’intri dins lo garagai,
Estransinat.

Dins lo gòu m’en vau trabalhar, fins qu’a la fin de ma vida
Quora lo soleu poncheja sus la mar...

A la raja de l’acier que fem brutla
Alchimia de la pèira.

Viva leis arts ! Oi, lo progrès fermenta,
Fan d’invencions per espranhar lei braç.
Tanben totjorn nòstra misèria augmenta,
Quand …

Legir tot

Viva leis arts ! Oi, lo progrès fermenta,
Fan d’invencions per espranhar lei braç.
Tanben totjorn nòstra misèria augmenta,
Quand lo trabalh nos fasiá viure en patz.
Oi aujornduei manca pas de familhas
Que chasque soar an ren per son sopar
L’ivèrn an freg, son tapats de guenilhas,
Es lo progrès, lo progrès que va fa.

Fa pas tremblar, quand viatz dedins d’usinas
Ont autreifés faliá de mila obriers
E qu’aujornduei molhenant sei machinas
Un quart sufís e tot marcha parier.
Per l’inventor, per l’òme de genia,
D’ocupacions, aquí ne manca pas.
Siam aujornduei d’un siècle d’infamia,
Es lo progrès, lo progrès que va fa.

Es pron verai pauretat n’es pas vici,
Mai un malaür ben grand en veritat.
Quand fau pensar qu’en tot l’a d’injustícias,
L’a qu’a la mòrt que l’a egalitat.
Vouguèron segur far venir la paurilha,
Que ganhèt just per posquer subsistar.
Oi meis amics se siam dessus la palha,
Es lo progrès, lo progrès que va fa.

Bèla Marselha, ò pais de ressorças !
Ieu dessus tu pausi mei reflexions,
Per lo trabalh ères la bona sorça,
Mai aujornduei tot es en suspension.
Lei bastiments an desertat tei ribas,
Tei quèis son nus, tei chantiers arrestats.
Se quauque jorn l’auba novèla arriba,
Es lo progrès, alòr que v’aurà fach...