Un autre camin
Per se prover quòm viu
Per voler l’abséncia
D’una man umurosa

D’un jorn que fugís
De la …

Legir tot

Un autre camin
Per se prover quòm viu
Per voler l’abséncia
D’una man umurosa

D’un jorn que fugís
De la nèit que mentís
Per gausar lo pari
Pas qu’un autre camin

De mai en mai fòrt
Ambe rason o tòrt
Sempre fòrt
Ambe o sens tòrt

Tuar lo dobte
Sens que se renda compte
Es a l’ora d’ara acabat
Pas pus d’ucada pas de mal

A la fòssa mos sovenirs
Preni palada e sens esperar me lanci
Me lanci

La flama d’abòrd
Sens tòrt, sens tòrt
Giblar lo sòrt
Ni rason ni tòrt
Per desliurar son còs
Amai aguèsse tòrt
De longa un esfòrç
Sempre fòrt.

Jamai enluòc i ajèt pas d’amorós
Mai bòrni que ieu dins totes los atges ;
Cal dire qu’en espinchant sos …

Legir tot

Jamai enluòc i ajèt pas d’amorós
Mai bòrni que ieu dins totes los atges ;
Cal dire qu’en espinchant sos melons
M’èri crebat los uèlhs a son corsatge.

Un bèl camèl mascarat en ròsa
Una bèla ròsa qu’èra un camèl,
Que fa la bèla, aquela ròssa,
Arpas ponchudas e boca de mèl.

Segur lo cèl i donèt per present
Totas las escas que fan lèga-lèga
E n’aviá tant que veniái inocent
D’i passejar ma lenga e mas brègas.

Èra simpleta, aviá sens faiçon
Tan d’esperit coma un cuol de tineta,
Demandam pas al femnum la rason
Que las granolhas an pas ges de coeta…

E puèi un jorn partiguèt, escrachant
Mon paure còr d’una dolor funèsta,
E totas las èrbas de la Sant Joan
Me gariguèron pas d’aquela pèsta.
Lo temps pasmens a tuat lo rancòr,
De l’asirar mon anma es pro lassa,
Es tan nafrada que dedins mon còr
Per qualqu’un mai i aurà pas pus la plaça…

lu vuelh ben far
aquela jòlia dança
que nos es arribaa
tot just dal Lemosin
Ai ben trobaa
n’aimabla balarina …

Legir tot

lu vuelh ben far
aquela jòlia dança
que nos es arribaa
tot just dal Lemosin
Ai ben trobaa
n’aimabla balarina
que abo iu vòl crosear
un pauc dal siu chamin

Es una borrèia, un, dui,
es l’amor que aüra vuelh
que nos fai montar
la fantasia dal deman.

lu voleriu
que quand s’avisinem
foguesse aquí lo moment
que chal nos embraçar
Mas tu te’n vas
sies coma aquela fuelha
qu’aima tant de volar
possaa da un bof de vent

Resta, pause-te se pòs
que n’ai pus qu’un fil de vòutz
mas se vòs l’auvir
es lo miu còr qu’a un sospir

Pòl pas finir
la granda vuelha fòla
que nos a fach jaïr
quora se sem trobats
Mas se tu vòs
anar per n’autra dràia
mai aisida per tu
te laissarei partir

Resta pus qu’un bof de vent
que se pòrta mon torment
resta aquesta dança
per t’ofrir lo miu lament

Crompar lo libret amb tèxtes e particions

Vòli portar un brinde en aquela flor
Que ne’n dona lo perfum Au mitan dau matin
Regarja l’amic soleu, fa …

Legir tot

Vòli portar un brinde en aquela flor
Que ne’n dona lo perfum Au mitan dau matin
Regarja l’amic soleu, fa tot lo camin
Per amagar de lume Tota aquela folia

Sus la plaça vielha,
per que lo jorn finisse
L’ombra d’un escur ven regar lo barri

Vòli portar un brinde per aquela rusca
Dont se fregan la peu Per cercar la calor
Ai brams, ai bisbilhis d’una votz que s’aluenha
Sovenirs estrànsols D’un jorn de cocanha

Sus la plaça vielha,
per que lo jorn finisse
L’ombra d’un escur ven regar lo barri
Sus la plaça vielha lu ressons dau jorn
S’entressan ai estelas
per asperar lo soleu

Vòli portar un brinde a la tèrra a la vida
La luna en lo sieu vòl espera la plueia
Ai cantons, ai silencis dau banc de pèira
A la sieu vielha pèu
que ne’n cuenta la raissa

Vòli far un enclin, per un sera d’estiu
Quora li certitudas s’en van en ravaria
Ai escorchs, ai viradas
d’un camin tròup drech
Lu castèus d’arena en jamai de crotelas

Sus la plaça vielha,
per que lo jorn finisse
L’ombra d’un escur ven regar lo barri
Sus la plaça vielha lu ressons dau jorn
S’entressan ai estelas
per asperar lo soleu

Un camin arcolin,
Tà sautar shens manèra
De l’esper au saunei,
Tà partir, un matin,
Per delà la frontèra,
Embriagat …

Legir tot

Un camin arcolin,
Tà sautar shens manèra
De l’esper au saunei,
Tà partir, un matin,
Per delà la frontèra,
Embriagat per l’aurei.
La la la la
Per delà la frontèra,
Embriagat per l’aurei.

O partir, un matin,
A la grisa brumèra,
Semiar drin de color
Tad enfin, esgaudir
Los dias de helèra
De cantas e d’amor.
La la la la
Los dias de helèra
De cantas e d’amor.

Un camin arcolin
On s’en van amassadas
Gents d’ací e d’enlòc
Har florir, espelir
Terradors shens armadas
Arròsetas shens bròc.
La la la la
Terradors shens armadas
Arròsetas shens bròc.

Har florir, espelir
Lo graa qu’a tot òmi
Au còr tot amorrit.
Un camin arcolin,
Tà tornar la memòri
Au qui s’ei esbarrit.
La la la la
Tà tornar la memòri
Au qui s’ei esbarrit.
La la la la
Vam tornar la memòri
Aus qui son esbarrits.

Un còp i aviá un rector
Sedeguin sedegan santeligalaman
E lo tren tren dins son jarden !
Un còp i …

Legir tot

Un còp i aviá un rector
Sedeguin sedegan santeligalaman
E lo tren tren dins son jarden !
Un còp i aviá un rector...
Confessava las dròllas !

La primièra que confessèt
Sedeguin... Tu seràs ma mestressa !

E lo rector s’en va...
Sedeguin... S’en va dire la messa.

E quand sesquèt alleluià
Sedeguin... Aval l’i a ma mestressa !

E lo clèrgue ni’n respondèt
Sedeguin... Aquò se ditz pas a la messa !

L’Arnaut de Bordèras
Quan va béver un còp
Possa la cantèra
E truca l’esclòp.
Que crida viahòra
Noste tabernèr
Tàu …

Legir tot

L’Arnaut de Bordèras
Quan va béver un còp
Possa la cantèra
E truca l’esclòp.
Que crida viahòra
Noste tabernèr
Tàu foter dehòra
Tostemps lo darrèr.

Repic :
Un darrèr còp
Après que m’arrèsti
Un darrèr còp
Mes qu’ei de dòu har
Un darrèr còp
Tà fenir la hèsta
Un darrèr còp
Que cau hà’s enlà.

L’Arnaut de Bordèras
Au tròt, au galòp,
Que cor la hauguèra
E truca l’esclòp.
Perdigalh o lèbe
Son viste esconuts
E tot çò qui lhèva
Son pas que cocuts.

L’Arnaut de Bordèra
Quan non beu pas tròp
Que’u pren la prudèra
E truca l’esclòp.
Ninons qu’en a quate
Un a har popar
Mes dab sa gojata
Que s’i vau tornar.

L’Arnaut de Bordèras
Que’s purga d’isòp
Mes Sent- Pèr l’apèra
E truca l’esclòp.
«Qu’èi la coana dura
Deishatz-me minjar
Aquèra garbura
Que’vs cau donc tornar !»

Quand partim de la valea,
On la vita èra en penent,
Au planèr de la gran vila,
Que crompèm lotissement, …

Legir tot

Quand partim de la valea,
On la vita èra en penent,
Au planèr de la gran vila,
Que crompèm lotissement,
E Pepé qui repepiaja,
Ne volè pas caminar,
Que gahà lo torticòli,
De tant que s’arrevirà.
La maison qui ns’an bastida,
Qu’ei ua Brunò Petit,
Que n’i a per tota la vita,
Entà pagar lo credit.
Lo vesin qu’a la medisha,
Mes cadun qu’ei embarrat,
Que’u sarram la man tot dia,
Par dessús los barbelats.

Mes un dia dab Pepé
Que torneram tà la valea,
Camas cortas, camas vielhas,
Medish pas que marcharam,
E jo quan vien lo ser,
Ne voi pas minjar la sopa,
Entà non pas vàder gran,
Entà non pas vàder gran.

Tà rentrar dehens la crampa,
Los patins que cau hicar,
Hens ua maishanta virada,
Pepé que s’espatarrà.
Depuish aquera eslurrada,
Entà virà’s lo dangèr,
Pepé drom a la solharda,
En devath de l’escalèr.
Qu’avem ua caravana
E cada mes de julhet,
Que s’en vam tà la mar grana,
Tà estar drin mei morets.
Com lo cuu d’ua padèra,
Negre deu cap dincaus pès,
Pepé que’n estó de tira,
Quan passà lo petrolièr.

N’avem pas páur a la bruma,
Lo fesilh tostemps cargat,
Un canhàs plen de caishalas,
Aquiu que i a securitat.
L’aute nueit au clar de lua,
Pepé sortí tà pishar,
Lo con de can qui lairava,
Que te’m desvelha Papà.
Que’t fot un còp d’escopeta,
A Pepé que’u se mancà,
N’avè pas hicats lunetas,
Que’s hasó petar lo can.
E vedetz quin ei la vita ?
Desempuish aqueth ahar,
Pepé hè tostemps cistita,
E non pòt pas mei pishar.

Dab la navèra leishiva,
Tot qu’ei mei blanc a l’ostau,
Deu solèr dinca la cava,
Qu’ei blanc com un espitau.
Qu’avem crompat la tondusa
Tà remplaçar lo dragon,
Que podem paréisher adara,
N’ei pas èrba, qu’ei gason.
Pepé qui minjava sopa,
Que l’an hicat en pension,
Que disèn que horlupava,
Devant la television.
De la maison de retrèita,
Pepé que s’ei escapat,
Que m’a enviat ua letra,
Tà que prepari lo sac.

Alavetz, dab Pepé
Que vam tornar tà la valea,
Camas cortas, camas vielhas,
Medish pas que marcharam,
E dilhèu, si m’at ditz,
Dilhèu que minjarèi la sopa,
Mes serèi pas jamei gran,
Mes serèi pas jamei gran.

DEhòra, que i avia parets de nhèu, Dessús, era lua en eth cèu, Laguens, ua tisana de mèu, Deman que …

Legir tot

DEhòra, que i avia parets de nhèu, Dessús, era lua en eth cèu, Laguens, ua tisana de mèu, Deman que va hèr bèth dilhèu. Ara mos cau pujar tath lheit Que i a un moment que se hè neit Anem, qu’ei er’ora de partir, Anem, qu’ei er’ora de dromir. Sent Andrèu, Se non i sòi, i serèi lèu ; Nhèu d’Avents, Era nhèu d’Avents que bota dents ; Mes de Gèr, Miei palhèr e miei graèr ; Hreveron, Que t’empliarèi eth soleron. Que dromirèi dinc ath maitin , Que tornarèi sus eth camin Tostemps enténer a torbejar Qu’ei lonh ‘ra sason d’erbejar. Demorar un petit moment Üeitar a nhevar dempuish laguens, Sortir ‘ra pala dera bòrda En tot pensar a barrar ‘ra pòrta. Deth baish, era bòira qu’ei pujada : Aquera broma n’ei cap cauda, Que’s va botar a arrosear Après aquerò que va torrar. Guilet que’s bota eth capuchon Alavetz non va cap hèr bon, Cauhà’s davant ‘ra tumineja Dehòra que talabardeja. Era mair harà duas pastèras, Eth pair portarà ‘ra lenhèra. Brembà’s de vielhs soviers amassa Tà deishar hèr eth temps que passa. Atau eth dia qu’ei passat, Minjar shens electricitat, Condar ua petita istuèra Abans de hèr era vaishèra.

Davant la mar,
Dessús la grava,
Lo ciele es blu e lo soleu valent.
Davant la mar,
Dessús la grava, …

Legir tot

Davant la mar,
Dessús la grava,
Lo ciele es blu e lo soleu valent.
Davant la mar,
Dessús la grava,
Per calinhar segur qu’es lo bòn moment.
Davant la mar,
Dessús la grava,
Ambé per tot vestit lo lume dei rais.
Davant la mar,
Dessús la grava,
Siás polida que non sai !

On va passer un dimanche aux Goudes
En famille, entre amis, que l’on soit riche ou non
C’est un plaisir que personne ne boude
Le rêve marseillais, un soir d’été au cabanon.

Du lundi au samedi, travailleurs et chômeurs
Tous ceux qui étudient, les honnêtes, les fraudeurs
Les papys, les mamies, les policiers, les voleurs
Veulent tous recevoir le fruit de leur dur labeur
Ils voudraient tous conserver quelques valeurs
Ces valeurs auxquelles Marseille a toujours fait honneur
La convivialité, la chaleur, et la bonne humeur
Le rythme des marseillais au gré des saisons, des couleurs
À l’automne on va passer quelques belles soirées dehors
L’hiver il faut patienter, là-dessus on est tous d’accord
Si le printemps le permet, on se promène sur le port
Mais quand arrive l’été, l’appel des Goudes est le plus fort.

Du printemps au printemps trop de mauvais délires
Résonnent dans la ville et mon esprit chavire,
C’est le chaple partout vraiment pas de quoi rire,
Ça file tous les jours, tu peux t’attendre au pire
Pas le temps de souffler c’est toujours le chantier,
Pas le temps de souffler, le monde est sans pitié,
Certains sont prêts à tout pour finir les premiers,
Dans le ciel les vautours se comptent par milliers,
Laissons là tous ces fous et partons voir ailleurs
Je connais un endroit où tout paraît meilleur,
Un endroit au soleil sans oiseaux de malheur,
Là-bas dans la calanque

Un lo perfum
Dos lo bon gost
Tres ai pas paur de res
Quatre se cal batre
Cinc manja de …

Legir tot

Un lo perfum
Dos lo bon gost
Tres ai pas paur de res
Quatre se cal batre
Cinc manja de rasim
Sièis monta sul cerièis
Sèt la branca se copèt
Uèch lo fabre la petacèt
Nòu cura l’uòu
Dètz vai-te’n veire s’es cuèch
Onze vai te rescondre
Dotze pren la cabra e vai-la mólzer !